Als je over jezelf schrijft, zoals ik wel eens doe, dan gaat het niet aan om alleen maar over je positieve eigenschappen te vertellen. Het is een feit dat eventuele lezers eerder iemand geloven die de nodige zelfkritiek heeft, dan iemand die de lof zingt van zichzelf. Wat het eerste betreft ben ik in goed gezelschap. Ik ben al een tijdje bezig met de dagboeken van Hans Warren en die spaart zichzelf beslist niet.
Na afloop van een korte wandeling door Amelisweerd met mijn wandelmaatje was ik afgelopen donderdag bij de Albert Heijn voor een paar kleine boodschappen. Ik had een zak aardappelen, een kilo bananen en een stuk oude kaas nodig. Zoals jullie waarschijnlijk weten loopt er bij de Albert Heijn momenteel een actie waarbij je restaurantzegels kunt sparen, waarbij je met een volle spaarkaart bij geselecteerde restaurants met zijn tweeën voor de prijs van een persoon kunt eten. Bij iedere 10 euro krijg je een zegeltje. Ik had voor 9,76 euro boodschappen, rekende af en vroeg om een zegeltje. Dat kreeg ik niet, omdat 9,76 euro geen 10 euro is. Een beetje kinderachtig dus, maar ja sommige kassières zijn nu eenmaal kinderachtig. Dus kocht ik er nog een reep chocolade bij. Ik wilde betalen, maar de kassière zei dat ik dan nog steeds geen zegeltje kreeg. Ik kreeg een driftbui, riep "Steek die reep chocolade maar in je r...", pakte de reep, smeet hem de winkel in, pakte mijn boodschappen en liep boos de winkel uit.
Geen fraai gedrag dus van mij, maar ja kinderachtig gedrag lokt kinderachtig gedrag uit. Ik heb inmiddels mijn verontschuldigingen aangeboden..
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
donderdag 19 juli 2018
woensdag 18 juli 2018
Dvd: Fietsendieven
Fietsendieven (Italië, 1948): 86 minuten: Zwart-wit: Regisseur Vittorio de Sica
In het armoedige Rome van net na de Tweede Wereldoorlog vindt Antonio eindelijk een baantje als opplakker van affiches. Hij heeft daarvoor wel een fiets nodig. Hij heeft nog een fiets bij de lommerd staan. Als zijn vrouw goed beddengoed verzamelt, verpanden ze dat en kan hij zijn fiets ophalen. Al op de eerste dag wordt zijn fiets gestolen. Hij gaat achter de dief aan, maar krijgt hem niet te pakken. De volgende dag gaat hij samen met een aantal vrienden op zoek naar de gestolen fiets. Dan ziet hij de dief. Hij grijpt hem bij de kraag, maar de dief is op zijn eigen territorium en zijn boze makkers omsingelen Antonio. Het lukt Antonio niet om zijn fiets terug te krijgen. Ten einde raad besluit Antonio om zelf een fiets te stelen.
"Fietsendieven" wordt beschouwd als het hoogtepunt uit het Italiaanse neo-realisme en geeft ook nog eens een prachtig beeld van Rome net na de oorlog. Terecht een klassieker! "Fietsendieven" krijgt op IMDB een heel hoge waardering van 8,3 en staat daarmee net bij de 100 hoogst gewaardeerde films.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
 |
| Bijschrift toevoegen |
"Fietsendieven" wordt beschouwd als het hoogtepunt uit het Italiaanse neo-realisme en geeft ook nog eens een prachtig beeld van Rome net na de oorlog. Terecht een klassieker! "Fietsendieven" krijgt op IMDB een heel hoge waardering van 8,3 en staat daarmee net bij de 100 hoogst gewaardeerde films.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
dinsdag 17 juli 2018
Hans Warren: Geheim dagboek: Deel 5 (1954-1955)
Hans Warren: Geheim dagboek: Deel 5 (1954-1955) (Nederland, 1985): 186 blz: Uitgeverij Bert Bakker
Het jaar 1954 begint voor Hans Warren en Mabel in Nanterre, een dorpje in de buurt van Parijs waar ze wonen. Hans en Mabel hebben afgesproken elkaar op erotisch gebied volkomen vrij te laten. Hans heeft ook seks met Habib en Saïd, twee jonge Arabieren van rond de 20. Dan komt Rabah, een andere Arabier van ongeveer 25 jaar oud in beeld.
Hans, Rabah en Mabel krijgen een driehoeksverhouding. Wanneer Rabah op een keer ligt te neuken met de hoogzwangere Mabel, wordt Hans kwaad. Rabah's ogen zijn vol haat en hij pakt een keukenmes om daar Hans mee te vermoorden. Gelukkig voor Hans posteert Mabel zich tussen hen in en zegt zij dat hij eerst haar overhoop moet steken. Dat laat Rabah's eergevoel niet toe, maar hij zegt terug te komen om zijn werk af te maken. Hij heeft er graag een aantal jaren gevangenisstraf voor over om met zijn foto in de krant te komen. Hans staat doodsangsten uit en vlucht de volgende dag al naar Borssele.
Op 12 september 1954 wordt hun dochtertje Amanda geboren. Hans keert terug naar Nanterre, zorgvuldig er voor zorgend dat Rabah, Habib en Saïd dit niet te weten komen. Er komt iets meer normaliteit in het leven van Hans en Mabel, totdat plotseling zijn grote liefde Mohamed Iamarène op de stoep staat.
In de loop van dit deel pakt Hans Warren zijn oude hobby: het houden van zangvogels weer op. Ook brengt hij steeds vaker bezoeken aan tal van musea, waarbij hij uitgebreid vermeldt wat hij van de kunstwerken vindt. Dit zal hij de hele rest van zijn leven blijven doen, tot vervelens (voor de lezer althans) toe.
- 9 februari 1954 Zou ik gelukkig kunnen worden alleen levend in Frankrijk? Of waar dan ook? Stellig. In wezen ben ik graag alleen. Van tijd tot tijd iemand om een poos samen mee te leven, en als je moeilijkheden ziet aankomen: vaarwel!
- 4 maart 1954 Medelijden is een onzuiver gevoel, je kunt het hebben voor een wildvreemde. Je leest over iets tragisch, een afschuwelijk ongeluk of een vreselijke misdaad waarbij een onschuldig schepsel omkwam en je vergaat van mededogen. Het onschuldige schepsel was misschien een heel naar persoontje, maar je fantasie heeft het tot iets engelachtigs gemaakt dat ook nog op pad was om iets heel liefs te gaan doen. Zo werkt de menselijke geest toch? En dat is goed. Een zwangere vrouw die ook nog ongelukkig is en die babykleertjes klaarmaakt, heeft al de sympathie aan haar kant. Degene die haar ongelukkig maakt is ronduit een schoft.
- 14 maart 1954 Ik heb meestal niet de gewoonte vooruit te kijken, maar kennelijk wekt aanstaand vaderschap enig verantwoordelijkheidsgevoel.
- 26 maart 1954 Ik ben hier nu een half jaar en meer dan ooit gehecht aan dit land, de taal, aan Parijs, de musea, de straten - ik zou het verschrikkelijk vinden alles te verlaten en ik zou ook niet meer passen in het gareel op het Hollandse platteland.
- 3 april 1954 Pigalle met zijn oosterse jongens, jagen, straatslijperij, zelfkantleven heeft zo'n belangrijke invloed op mij dat ik ook een gebrandschilderd raam in een gothische kerk, een portret van Giogione, een partita van Bach niet volledig kan beleven zonder dat.
- 28 april 1954 Ik twijfel sterk aan mijn waarde en integriteit. Ik vrees dat ook dit dagboek bij lange na geen meesterwerk is zoals ik wel eens heb gehoopt maar een langdradig exhibitionistisch vertoon van een kleine ziel.
- 17 mei 1954 Ik heb Rabah nadrukkelijk gevraagd zijn "barbe en bas" te laten staan. Daarin woelen vind ik plezierig en zo'n lul kaal als een sabel, biedt een obscene aanblik. Vind ik tenminste, zelfs een volwassen jongeman gaat dan op een wanstaltige baby lijken. Waarschijnlijk om dezelfde reden doen jongens die nog geen secundaire haargroei hebben me niets. La barbe en bas, okselhaar en borstharen erotiseren in niet geringe mate. Terwijl voor mij baard en snor zelfs de meest aantrekkelijke man ontsieren. Een naakte man met volle snorbaard, hoe natuurlijk het ook mag zijn, werkt enigszins op mijn lachspieren, zeker als hij met een erectie rondloopt.
- 2 juni 1954 - Vijftig jaar geleden stierf Tsjechow. Op mijn persoonlijke kalender voor dit jaar de woorden die hij aan de vaak zo wijdlopige Gorki schreef: "Het is bevattelijk wanneer ik zeg: "de man ging in het gras zitten": dat is bevattelijk omdat het duidelijk is en de aandacht niet belemmert. Daarentegen is het niet bevattelijk en voor de hersens moeilijk te verwerken, wanneer ik zeg: "Een grote man, van middelzwaar postuur, met een smalle borst en een gemberkleurige baard, ging stilletjes, verlegen en angstig om zich heen kijken, in het groene, door wandelaars platgetreden gras zitten." Dat zet zich niet regelrecht in de hersenen vast, en belletrie moet zich onmiddellijk vastzetten, in een seconde."
- 29 augustus 1954 Waarom heeft mijn dagboek afgedaan de laatste weken? Dat ik het thans opsla komt voort uit wroeging: zou ik zelfs de hoofdlijn niet meer bijhouden dan dreigt het verband te verbreken, het geheel te verzanden. Het is een gevaar voor alle dagboekschrijvers. Hoe weinigen hielden het vol tot hun dood? En bij wie volhield zie je toch vaak grote hiaten ontstaan, zelfs jaren waarin het dagboek onderbroken werd of waar de stroom zo dun sijpelde dat het opgeven nabij leek. Het zou intrigerend zijn na te gaan waarom.
- 13 september 1954 Gisteren (zondagmorgen) om 2.40 is ons dochtertje Amanda geboren in de Maternité Cognacq-Jay, 15 Rue Eugène Millon, Paris XV. Bij de geboorte woog zij 3 kilogram 890 gram. Het is een mooi kind, helemaal gaaf, met een zeer fijne huid en een heleboel donker haar waar gisteren al een scheidinkje in gekamd was. Ze heeft op een beentje net zo'n rode wijnvlek als ik.
- 16 januari 1955 Ik schrijf regelmatig gedichten. Het verbaast me, want als ik niet verliefd ben valt de poëtische motor snel stil bij mij. Liefde, verliefdheid is mijn drijfveer.
- 19 juni 1955 Soms voel ik verlangen naar Borssele. Ik denk dan aan mijn vrijgezellenbestaan in het groen van de polders. Mijn geboortehuis, ik kon het niet missen - ik werd eruit gezet. Mijn moeder, ik kon haar niet missen - ze stierf. Zeeland, ik kan het eigenlijk niet missen - ik heb het verlaten.
- 19 juni 1955 Aan de andere kant, hoe ijdel is roem. Het heeft geen enkel belang dichter te zijn zonder erkenning te vinden, maar ook met de onsterfelijke glorie schiet je weinig op. Je bent beter met een goed maal, een mooi pak, een heerlijke minnaar tijdens je leven.
- 3 september 1955 Ik heb me vast voorgenomen me niet meer te bedrinken als het niet zeer noodzakelijk dan wel de moeite waard is om het te doen.
Deel 6 heb ik ook al weer uit.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
Het jaar 1954 begint voor Hans Warren en Mabel in Nanterre, een dorpje in de buurt van Parijs waar ze wonen. Hans en Mabel hebben afgesproken elkaar op erotisch gebied volkomen vrij te laten. Hans heeft ook seks met Habib en Saïd, twee jonge Arabieren van rond de 20. Dan komt Rabah, een andere Arabier van ongeveer 25 jaar oud in beeld.Hans, Rabah en Mabel krijgen een driehoeksverhouding. Wanneer Rabah op een keer ligt te neuken met de hoogzwangere Mabel, wordt Hans kwaad. Rabah's ogen zijn vol haat en hij pakt een keukenmes om daar Hans mee te vermoorden. Gelukkig voor Hans posteert Mabel zich tussen hen in en zegt zij dat hij eerst haar overhoop moet steken. Dat laat Rabah's eergevoel niet toe, maar hij zegt terug te komen om zijn werk af te maken. Hij heeft er graag een aantal jaren gevangenisstraf voor over om met zijn foto in de krant te komen. Hans staat doodsangsten uit en vlucht de volgende dag al naar Borssele.
Op 12 september 1954 wordt hun dochtertje Amanda geboren. Hans keert terug naar Nanterre, zorgvuldig er voor zorgend dat Rabah, Habib en Saïd dit niet te weten komen. Er komt iets meer normaliteit in het leven van Hans en Mabel, totdat plotseling zijn grote liefde Mohamed Iamarène op de stoep staat.
In de loop van dit deel pakt Hans Warren zijn oude hobby: het houden van zangvogels weer op. Ook brengt hij steeds vaker bezoeken aan tal van musea, waarbij hij uitgebreid vermeldt wat hij van de kunstwerken vindt. Dit zal hij de hele rest van zijn leven blijven doen, tot vervelens (voor de lezer althans) toe.
- 9 februari 1954 Zou ik gelukkig kunnen worden alleen levend in Frankrijk? Of waar dan ook? Stellig. In wezen ben ik graag alleen. Van tijd tot tijd iemand om een poos samen mee te leven, en als je moeilijkheden ziet aankomen: vaarwel!
- 4 maart 1954 Medelijden is een onzuiver gevoel, je kunt het hebben voor een wildvreemde. Je leest over iets tragisch, een afschuwelijk ongeluk of een vreselijke misdaad waarbij een onschuldig schepsel omkwam en je vergaat van mededogen. Het onschuldige schepsel was misschien een heel naar persoontje, maar je fantasie heeft het tot iets engelachtigs gemaakt dat ook nog op pad was om iets heel liefs te gaan doen. Zo werkt de menselijke geest toch? En dat is goed. Een zwangere vrouw die ook nog ongelukkig is en die babykleertjes klaarmaakt, heeft al de sympathie aan haar kant. Degene die haar ongelukkig maakt is ronduit een schoft.
- 14 maart 1954 Ik heb meestal niet de gewoonte vooruit te kijken, maar kennelijk wekt aanstaand vaderschap enig verantwoordelijkheidsgevoel.
- 26 maart 1954 Ik ben hier nu een half jaar en meer dan ooit gehecht aan dit land, de taal, aan Parijs, de musea, de straten - ik zou het verschrikkelijk vinden alles te verlaten en ik zou ook niet meer passen in het gareel op het Hollandse platteland.
- 3 april 1954 Pigalle met zijn oosterse jongens, jagen, straatslijperij, zelfkantleven heeft zo'n belangrijke invloed op mij dat ik ook een gebrandschilderd raam in een gothische kerk, een portret van Giogione, een partita van Bach niet volledig kan beleven zonder dat.
- 28 april 1954 Ik twijfel sterk aan mijn waarde en integriteit. Ik vrees dat ook dit dagboek bij lange na geen meesterwerk is zoals ik wel eens heb gehoopt maar een langdradig exhibitionistisch vertoon van een kleine ziel.
- 17 mei 1954 Ik heb Rabah nadrukkelijk gevraagd zijn "barbe en bas" te laten staan. Daarin woelen vind ik plezierig en zo'n lul kaal als een sabel, biedt een obscene aanblik. Vind ik tenminste, zelfs een volwassen jongeman gaat dan op een wanstaltige baby lijken. Waarschijnlijk om dezelfde reden doen jongens die nog geen secundaire haargroei hebben me niets. La barbe en bas, okselhaar en borstharen erotiseren in niet geringe mate. Terwijl voor mij baard en snor zelfs de meest aantrekkelijke man ontsieren. Een naakte man met volle snorbaard, hoe natuurlijk het ook mag zijn, werkt enigszins op mijn lachspieren, zeker als hij met een erectie rondloopt.
- 2 juni 1954 - Vijftig jaar geleden stierf Tsjechow. Op mijn persoonlijke kalender voor dit jaar de woorden die hij aan de vaak zo wijdlopige Gorki schreef: "Het is bevattelijk wanneer ik zeg: "de man ging in het gras zitten": dat is bevattelijk omdat het duidelijk is en de aandacht niet belemmert. Daarentegen is het niet bevattelijk en voor de hersens moeilijk te verwerken, wanneer ik zeg: "Een grote man, van middelzwaar postuur, met een smalle borst en een gemberkleurige baard, ging stilletjes, verlegen en angstig om zich heen kijken, in het groene, door wandelaars platgetreden gras zitten." Dat zet zich niet regelrecht in de hersenen vast, en belletrie moet zich onmiddellijk vastzetten, in een seconde."
- 29 augustus 1954 Waarom heeft mijn dagboek afgedaan de laatste weken? Dat ik het thans opsla komt voort uit wroeging: zou ik zelfs de hoofdlijn niet meer bijhouden dan dreigt het verband te verbreken, het geheel te verzanden. Het is een gevaar voor alle dagboekschrijvers. Hoe weinigen hielden het vol tot hun dood? En bij wie volhield zie je toch vaak grote hiaten ontstaan, zelfs jaren waarin het dagboek onderbroken werd of waar de stroom zo dun sijpelde dat het opgeven nabij leek. Het zou intrigerend zijn na te gaan waarom.
- 13 september 1954 Gisteren (zondagmorgen) om 2.40 is ons dochtertje Amanda geboren in de Maternité Cognacq-Jay, 15 Rue Eugène Millon, Paris XV. Bij de geboorte woog zij 3 kilogram 890 gram. Het is een mooi kind, helemaal gaaf, met een zeer fijne huid en een heleboel donker haar waar gisteren al een scheidinkje in gekamd was. Ze heeft op een beentje net zo'n rode wijnvlek als ik.
- 16 januari 1955 Ik schrijf regelmatig gedichten. Het verbaast me, want als ik niet verliefd ben valt de poëtische motor snel stil bij mij. Liefde, verliefdheid is mijn drijfveer.
- 19 juni 1955 Soms voel ik verlangen naar Borssele. Ik denk dan aan mijn vrijgezellenbestaan in het groen van de polders. Mijn geboortehuis, ik kon het niet missen - ik werd eruit gezet. Mijn moeder, ik kon haar niet missen - ze stierf. Zeeland, ik kan het eigenlijk niet missen - ik heb het verlaten.
- 19 juni 1955 Aan de andere kant, hoe ijdel is roem. Het heeft geen enkel belang dichter te zijn zonder erkenning te vinden, maar ook met de onsterfelijke glorie schiet je weinig op. Je bent beter met een goed maal, een mooi pak, een heerlijke minnaar tijdens je leven.
- 3 september 1955 Ik heb me vast voorgenomen me niet meer te bedrinken als het niet zeer noodzakelijk dan wel de moeite waard is om het te doen.
Deel 6 heb ik ook al weer uit.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
maandag 16 juli 2018
Uit eten in Utrecht: pizzeria Pizz'Arte
Een hele tijd zijn er in het winkelcentrum van Lunetten geen pizzeria's geweest. Een tijdje terug opende Ella's kitchen haar deuren en even later kwam deze pizzeria: Pizz'Arte daar ook bij.
Dit restaurant is in tegenstelling tot Ella's kitchen vrijwel uitsluitend gespecialiseerd in pizza's. De menukaart is hier vrij klein: er kunnen ongeveer 20 soorten pizza's besteld worden (ook met speciaal deeg!), een soort lasagne met vlees en een vegetarische lasagne, 4 soorten salades en 2 verschillende toetjes, waaronder natuurlijk tiramisu.
Ik kwam hier op maandag 25 juni voor het eerst. Het was avond, Kolintang was dicht, ik had bij Ella's kitchen al een portie frites op en ging kijken bij deze nieuwe zaak. Ik zag dat er een salade caprese op het menu stond. Voor wie het niet weet: salade caprese is een salade bestaande uit schijfjes tomaat met buffelmozarella en verse basilicum met een dressing van olijfolie met balsamicoazijn en gemalen zwarte peper. Ik heb de salade caprese besteld en hij was verrukkelijk (9).
Een paar dagen later heb een pizza van de maand besteld, een pizza met groene asperges, eieren en kaas. Dit was de lekkerste pizza (9) die ik ooit in een Nederlandse pizzeria heb gegeten. Kortom ik ben enthousiast.
Inmiddels heb ik hier een aantal keer gegeten: een lasagne (9), een vegetarische lasagne (9), een pizza met parmaham en mozzarella (9), de 3 andere soorten salade (8,5) en de tiramisu (8). Kortom het eten is meer dan goed.
Er zijn echter een aantal kleine problemen met dit restaurant:
- De wachttijd tot het eten komt kan vrij lang duren. Dit is niet zo erg als je met een groepje bent, maar als je alleen snel een pizza wilt eten dan is dat onhandig.
- Ze serveren geen kraanwater. De eerste keer dat ik kwam werd ik op een erg vervelende manier aangespoord om flessenwater te drinken. Later was het dat de gemeente verboden had om kraanwater te schenken. Ze zeggen nu dat ze vanaf volgende week in ieder geval mij kraanwater zullen serveren. Ik ben benieuwd.
- Het bedienend personeel, en dan met name een vrouw die daar werkt, afkomstig uit de Dominicaanse republiek, is wat onbeleefd. Ze zegt steeds je en jij tegen ons (zelf heb ik daar niet zo'n moeite mee, maar een vriend van mij die nog 10 jaar ouder is dan ik, stoorde zich daar enorm aan) en ze is is nogal opdringerig wat betreft het bestellen van drankjes.
Kortom, elk voordeel heb zijn nadeel, maar als je de minpunten voor lief neemt, dan is dit gewoon een erg goede plek voor je pizza, lasagne of salade. Een volwaardig alternatief voor het Indonesisch eten bij Kolintang, al is het wel een stuk duurder als je meer dan alleen een pizza of een portie lasagne bestelt. De porties zijn hier ook aanzienlijk kleiner, wat ongunstig uitpakt voor een grote eter als ik ben.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
Dit restaurant is in tegenstelling tot Ella's kitchen vrijwel uitsluitend gespecialiseerd in pizza's. De menukaart is hier vrij klein: er kunnen ongeveer 20 soorten pizza's besteld worden (ook met speciaal deeg!), een soort lasagne met vlees en een vegetarische lasagne, 4 soorten salades en 2 verschillende toetjes, waaronder natuurlijk tiramisu.
Ik kwam hier op maandag 25 juni voor het eerst. Het was avond, Kolintang was dicht, ik had bij Ella's kitchen al een portie frites op en ging kijken bij deze nieuwe zaak. Ik zag dat er een salade caprese op het menu stond. Voor wie het niet weet: salade caprese is een salade bestaande uit schijfjes tomaat met buffelmozarella en verse basilicum met een dressing van olijfolie met balsamicoazijn en gemalen zwarte peper. Ik heb de salade caprese besteld en hij was verrukkelijk (9).
Een paar dagen later heb een pizza van de maand besteld, een pizza met groene asperges, eieren en kaas. Dit was de lekkerste pizza (9) die ik ooit in een Nederlandse pizzeria heb gegeten. Kortom ik ben enthousiast.
Inmiddels heb ik hier een aantal keer gegeten: een lasagne (9), een vegetarische lasagne (9), een pizza met parmaham en mozzarella (9), de 3 andere soorten salade (8,5) en de tiramisu (8). Kortom het eten is meer dan goed.
Er zijn echter een aantal kleine problemen met dit restaurant:
- De wachttijd tot het eten komt kan vrij lang duren. Dit is niet zo erg als je met een groepje bent, maar als je alleen snel een pizza wilt eten dan is dat onhandig.
- Ze serveren geen kraanwater. De eerste keer dat ik kwam werd ik op een erg vervelende manier aangespoord om flessenwater te drinken. Later was het dat de gemeente verboden had om kraanwater te schenken. Ze zeggen nu dat ze vanaf volgende week in ieder geval mij kraanwater zullen serveren. Ik ben benieuwd.
- Het bedienend personeel, en dan met name een vrouw die daar werkt, afkomstig uit de Dominicaanse republiek, is wat onbeleefd. Ze zegt steeds je en jij tegen ons (zelf heb ik daar niet zo'n moeite mee, maar een vriend van mij die nog 10 jaar ouder is dan ik, stoorde zich daar enorm aan) en ze is is nogal opdringerig wat betreft het bestellen van drankjes.
Kortom, elk voordeel heb zijn nadeel, maar als je de minpunten voor lief neemt, dan is dit gewoon een erg goede plek voor je pizza, lasagne of salade. Een volwaardig alternatief voor het Indonesisch eten bij Kolintang, al is het wel een stuk duurder als je meer dan alleen een pizza of een portie lasagne bestelt. De porties zijn hier ook aanzienlijk kleiner, wat ongunstig uitpakt voor een grote eter als ik ben.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
Andrej Tarkovsky: kunstzinnig filmregisseur
Een tijdje terug werd een setje van 6 films van Andrej Tarkovsky aangeboden op marktplaats. Ik was eigenlijk vooral benieuwd naar zijn film Andrej Roeblev, over de 14-eeuwse Russische ikonenschilder. Omdat de verkoper liever de set als geheel verkocht, heb ik alle 6 de films gekocht voor 10 euro per stuk plus 6,95 euro verzendkosten. Het ging om de volgende films:
- De jeugd van Ivan
- Andrej Roeblev
- Solaris
- De spiegel
- Nosthalgia
- Het offer
Andrej Tarkovsky was een zeer eigenzinnig, beetje filosofisch en zeer artistiek filmmaker. Zijn films zijn in de eerste plaats mooi om naar te kijken. Ook zijn ze nogal moeilijk om te begrijpen en zijn ze vaak zeer beklemmend. De muziek draagt daar in hoge mate toe bij.
Van zijn films zeiden "De jeugd van Ivan", "De spiegel" en "Nosthalgia" mij niet zo veel. Mooi gefilmd, met aandacht voor detail, dat zeker, maar toch vooral ook moeilijk te volgen.
"Solaris" speelt zich grotendeels af in een ruimteschip dat in een baan rond de planeet Solaris draait. De planeet beïnvloedt de levens van de astronauten aanzienlijk en zorgt ervoor dat hun diepste wensen gematerialiseerd worden. De omstandigheden in het ruimteschip zijn zeer beklemmend, wat versterkt wordt door de muziek. "Nosthalgia" is als film niet naar mijn smaak, maar intrigerend is hij zeker.
"Het offer" is de laatste film die Tarkovsky maakte, deels met acteurs die ook met Ingmar Bergman samenwerkten. Na "Andrej Roeblev" is dit de film van Tarkovsky die op mij de meeste indruk maakte. Mooi gefilmd, en met goed spel.
Zonder meer mijn favoriete fim van Tarkovsky is "Andrej Roeblov", over het leven van de beroemde 14-eeuwse ikonenschilder. De film geeft wat passages uit zijn leven, zonder al te veel stil te staan bij zijn werk. Een mooi levensverhaal, dat in prachtig zwart-wit is verfilmd. Gedurende de laatste tien minuten van de film krijgen we een aantal kleurenbeelden van de ikonen te zien.
Al met al ben ik geen heel groot fan van Tarkovsky en ben ik blij dat ik 4 van zijn films (uitgezonderd Andrej Roeblev en Het offer) door kon verkopen aan een vriend. Ik vind het wel heel bijzonder dat Tarkovsky überhaupt zijn films heeft kunnen maken in het tijdperk van Brezjnev. Tarkovsky is aan kanker gestorven, naar verluidt omdat de KGB zwaar radioactief materiaal bij hem in de buurt neerlegde.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
- De jeugd van Ivan
- Andrej Roeblev
- Solaris
- De spiegel
- Nosthalgia
- Het offer
Andrej Tarkovsky was een zeer eigenzinnig, beetje filosofisch en zeer artistiek filmmaker. Zijn films zijn in de eerste plaats mooi om naar te kijken. Ook zijn ze nogal moeilijk om te begrijpen en zijn ze vaak zeer beklemmend. De muziek draagt daar in hoge mate toe bij.
Van zijn films zeiden "De jeugd van Ivan", "De spiegel" en "Nosthalgia" mij niet zo veel. Mooi gefilmd, met aandacht voor detail, dat zeker, maar toch vooral ook moeilijk te volgen.
"Solaris" speelt zich grotendeels af in een ruimteschip dat in een baan rond de planeet Solaris draait. De planeet beïnvloedt de levens van de astronauten aanzienlijk en zorgt ervoor dat hun diepste wensen gematerialiseerd worden. De omstandigheden in het ruimteschip zijn zeer beklemmend, wat versterkt wordt door de muziek. "Nosthalgia" is als film niet naar mijn smaak, maar intrigerend is hij zeker.
"Het offer" is de laatste film die Tarkovsky maakte, deels met acteurs die ook met Ingmar Bergman samenwerkten. Na "Andrej Roeblev" is dit de film van Tarkovsky die op mij de meeste indruk maakte. Mooi gefilmd, en met goed spel.
Zonder meer mijn favoriete fim van Tarkovsky is "Andrej Roeblov", over het leven van de beroemde 14-eeuwse ikonenschilder. De film geeft wat passages uit zijn leven, zonder al te veel stil te staan bij zijn werk. Een mooi levensverhaal, dat in prachtig zwart-wit is verfilmd. Gedurende de laatste tien minuten van de film krijgen we een aantal kleurenbeelden van de ikonen te zien.
Al met al ben ik geen heel groot fan van Tarkovsky en ben ik blij dat ik 4 van zijn films (uitgezonderd Andrej Roeblev en Het offer) door kon verkopen aan een vriend. Ik vind het wel heel bijzonder dat Tarkovsky überhaupt zijn films heeft kunnen maken in het tijdperk van Brezjnev. Tarkovsky is aan kanker gestorven, naar verluidt omdat de KGB zwaar radioactief materiaal bij hem in de buurt neerlegde.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
zondag 15 juli 2018
Hans Warren: Geheim dagboek: Deel 4 (1952-1953)
Hans Warren: Geheim dagboek: Deel 4 (1952-1953) (Nederland, 1984): 203 blz: Uitgeverij Bert Bakker
De belangrijkste gebeurtenissen in het leven van Hans Warren in de jaren 1952 en 1953 zijn: een verblijf in Engeland, zijn huwelijk met Mabel, een ongewenste zwangerschap van Mabel met aansluitend een abortus (gruwelijk beschreven), de watersnoodramp van februari 1953 waarin zijn vader een heldenrol speelt en een langdurig verblijf in Parijs.
Hoewel Hans Warren met Mabel trouwt heeft hij slechts met tegenzin seks met haar. Hij beschouwt het hebben van seks met haar als een dure plicht waarvan hij zich met moeite kwijt. Hij denkt dat Mabel wel voorzorgsmaatregelen heeft genomen, maar als dat niet zo is, dan staat hij op een abortus, als zij tenminste verder wil gaan met hem. Ze maken continu ruzie en regelmatig dreigt één van beiden er vandoor te gaan. Ze komen steeds weer terug bij elkaar en dan begint de ellende van voren af aan. Keer op keer bezingt Hans de homoliefde, voor vooral Arabische jongens. Vrouwen doen hem hoegenaamd niets.
-14 januari 1952 Uit mijn dagboeken zou een interessant excerpt te maken zijn. Een strenge selectie, met weglating van de zeurderige confessies die ik - nog steeds - aan het papier toevertrouw. Het is lastig dat talloze pagina's los liggen, dat ik in allerlei cahiers, notitieboekjes en schriften door elkaar noteerde. Onoverzichtelijk, nooit door iemand anders dan mijzelf te ordenen. Als ik oud mocht worden (ik verwacht dat niet) zal ik misschien zelf zo'n selectie samenstellen en voor posthume publicatie klaar maken.
- 14 februari 1952 Zodra ik in proza de werkelijkheid loslaat ontspoor ik.
- 12 maart 1952 Hoe gemakkelijk is de mentaliteit te begrijpen van iemand die zich verkoopt om voor zijn liefste te kunnen zorgen. Het lichaam is niets, de liefde alles. Een gekocht lichaam of een lichaam in liefde gegeven, ze hebben niets met elkaar gemeen. En velen begeren niet meer dan juist het gebruik en een vleug illusie.
- 28 maart 1952 Bovendien heb ik me voorgenomen de kamer wat uit te mesten. Af en toe proest ik het uit als ik de bende zie. De bedden liggen soms de hele dag open, overdekt met kleren, papieren, kranten en boeken. Voedsel slingert overal, en al het servies maken we vuil eer we iets afwassen (er is van alles gelukkig maar ongeveer twee stuks). Het stinkt aldoor naar eten; de haard is een vaalt vol as, coal, kranten, proppen papier, notenschalen en lege bonbondozen, de schoorsteenmantel overdekt met poeder, boeken, stof, reukwaters, bloemen, toiletgerei waartussen dadels en rozijnen zijn verdwaald. De pannen zijn dik met etensresten bekorst. Het tafelkleed is vol vetvlekken - hoe houd ik dit schrijfboek een klein beetje proper?
- 3 mei 1952 Het lijkt wel of de liefde van je partner groeit naarmate je zelf onverschilliger wordt.
- 26 mei 1952 Woensdagmiddag trouwen Mabel en ik, in het Registratiebureau van Bournemouth. Ik begrijp niet hoe dit zonder meer kan. Ik vraag me af of het huwelijk in Nederland rechtskracht zal hebben - zoniet des te beter.
- 19 juli 1952 Marc zojuist teruggevonden. Hij zoende vurig een meisje. Zij stond me natuurlijk helemaal niet aan. Zijn ogen waren rood, hij was ingekapseld in een dromerige hartstocht. Ik begrijp nooit hoe zulke fijne jongens zich kunnen laten gaan met banale meisjes. Ik voelde jaloezie.
- 18 januari 1953 Het ongelukkige is echter dit: ik word op steeds smaller basis teruggedreven. Ik schrijf onpubliceerbaar proza, te homo-erotisch. Als nu ook mijn gedichten onpubliceerbaar worden, de roep over mijn homoseksualiteit zich openlijk in ons rotland verbreidt, raak ik straks, ook als criticus, volkomen uitgerangeerd.
- 3 februari 1953 Het is begrijpelijk. Je grijpt naar een journaal op momenten als nu: wanneer je niets anders te doen hebt. Zodra je met ziel en lichaam leeft, ligt het dagboek onaangeraakt.
- 23 maart 1953 Het wonderlijke vind ik dat mensen die zelf zo bitter weinig presteren feilloos de gebreken van anderen kunnen opsommen. Ben ik ook zo, vraag ik me dan af.
- 8 juni 1953 De smetteloosheid van een ongerepte jongen bij het tennisspel: witter dan wit zijn blouse en korte broek, lichtbruin zijn stevige armen en benen. Zijn lichaam, stoer en toch sierlijk te raden onder de sportkleren. Donker waas over de benen, voeten die behendig over het steenrode veld raspen. Setting: meibloemen, geur van pas gesneden gras, bloeiende rhododendrons en kastanjes, merel- en mezenzang. Onder de wolken een koele, als lichte regen neervallende geur van pijnbomen.
- 29 juli 1953 Er is echter niet een figuur bij <in onze letteren> voor wie ik wèrkelijk warm loop, zoals ik dat doe voor Kafka, Genet, Gide, Kavafis... Het ligt niet aan de taal, het is het formaat.
- 2 augustus 1953 Met afschuw en tederheid voelde ik hoe een legertje platluizen Habib verliet voor nieuwe weidegronden op mijn armen, benen, rug.
- 7 september 1953 Trouwens: ik dien voorzichtiger te worden nu ik me voor langere tijd en ook wel indringender met het zelfkantleven bezig ga houden. Ik ben niet sterk en geenszins een vechter, en dan delf je in dat wereldje altijd het onderspit. Ik hou graag mijn bril op mijn neus en mijn tanden in mijn mond. Een mes tussen je ribben heb je eer je het weet.
- 19 november 1953 In een vreemde taal ben je sneller tot lachen bereid wanneer je het mopje of de dubbelzinnigheid snapt, je lacht dan eerder uit voldoening over je taalkennis dan omdat je het echt leuk vindt.
Na het lezen van deel 3 heb ik even een pauze genomen. Één dag maar, het andere boek dat ik opgepakt had beviel niet. Het lijkt erop dat ik nog wel even doorga met het "Geheim dagboek", te meer omdat ik voor de maand van de klassieken die Sandra in augustus organiseert ook nog gewoon een aantal delen wil bespreken.
De belangrijkste gebeurtenissen in het leven van Hans Warren in de jaren 1952 en 1953 zijn: een verblijf in Engeland, zijn huwelijk met Mabel, een ongewenste zwangerschap van Mabel met aansluitend een abortus (gruwelijk beschreven), de watersnoodramp van februari 1953 waarin zijn vader een heldenrol speelt en een langdurig verblijf in Parijs.Hoewel Hans Warren met Mabel trouwt heeft hij slechts met tegenzin seks met haar. Hij beschouwt het hebben van seks met haar als een dure plicht waarvan hij zich met moeite kwijt. Hij denkt dat Mabel wel voorzorgsmaatregelen heeft genomen, maar als dat niet zo is, dan staat hij op een abortus, als zij tenminste verder wil gaan met hem. Ze maken continu ruzie en regelmatig dreigt één van beiden er vandoor te gaan. Ze komen steeds weer terug bij elkaar en dan begint de ellende van voren af aan. Keer op keer bezingt Hans de homoliefde, voor vooral Arabische jongens. Vrouwen doen hem hoegenaamd niets.
-14 januari 1952 Uit mijn dagboeken zou een interessant excerpt te maken zijn. Een strenge selectie, met weglating van de zeurderige confessies die ik - nog steeds - aan het papier toevertrouw. Het is lastig dat talloze pagina's los liggen, dat ik in allerlei cahiers, notitieboekjes en schriften door elkaar noteerde. Onoverzichtelijk, nooit door iemand anders dan mijzelf te ordenen. Als ik oud mocht worden (ik verwacht dat niet) zal ik misschien zelf zo'n selectie samenstellen en voor posthume publicatie klaar maken.
- 14 februari 1952 Zodra ik in proza de werkelijkheid loslaat ontspoor ik.
- 12 maart 1952 Hoe gemakkelijk is de mentaliteit te begrijpen van iemand die zich verkoopt om voor zijn liefste te kunnen zorgen. Het lichaam is niets, de liefde alles. Een gekocht lichaam of een lichaam in liefde gegeven, ze hebben niets met elkaar gemeen. En velen begeren niet meer dan juist het gebruik en een vleug illusie.
- 28 maart 1952 Bovendien heb ik me voorgenomen de kamer wat uit te mesten. Af en toe proest ik het uit als ik de bende zie. De bedden liggen soms de hele dag open, overdekt met kleren, papieren, kranten en boeken. Voedsel slingert overal, en al het servies maken we vuil eer we iets afwassen (er is van alles gelukkig maar ongeveer twee stuks). Het stinkt aldoor naar eten; de haard is een vaalt vol as, coal, kranten, proppen papier, notenschalen en lege bonbondozen, de schoorsteenmantel overdekt met poeder, boeken, stof, reukwaters, bloemen, toiletgerei waartussen dadels en rozijnen zijn verdwaald. De pannen zijn dik met etensresten bekorst. Het tafelkleed is vol vetvlekken - hoe houd ik dit schrijfboek een klein beetje proper?
- 3 mei 1952 Het lijkt wel of de liefde van je partner groeit naarmate je zelf onverschilliger wordt.
- 26 mei 1952 Woensdagmiddag trouwen Mabel en ik, in het Registratiebureau van Bournemouth. Ik begrijp niet hoe dit zonder meer kan. Ik vraag me af of het huwelijk in Nederland rechtskracht zal hebben - zoniet des te beter.
- 19 juli 1952 Marc zojuist teruggevonden. Hij zoende vurig een meisje. Zij stond me natuurlijk helemaal niet aan. Zijn ogen waren rood, hij was ingekapseld in een dromerige hartstocht. Ik begrijp nooit hoe zulke fijne jongens zich kunnen laten gaan met banale meisjes. Ik voelde jaloezie.
- 18 januari 1953 Het ongelukkige is echter dit: ik word op steeds smaller basis teruggedreven. Ik schrijf onpubliceerbaar proza, te homo-erotisch. Als nu ook mijn gedichten onpubliceerbaar worden, de roep over mijn homoseksualiteit zich openlijk in ons rotland verbreidt, raak ik straks, ook als criticus, volkomen uitgerangeerd.
- 3 februari 1953 Het is begrijpelijk. Je grijpt naar een journaal op momenten als nu: wanneer je niets anders te doen hebt. Zodra je met ziel en lichaam leeft, ligt het dagboek onaangeraakt.
- 23 maart 1953 Het wonderlijke vind ik dat mensen die zelf zo bitter weinig presteren feilloos de gebreken van anderen kunnen opsommen. Ben ik ook zo, vraag ik me dan af.
- 8 juni 1953 De smetteloosheid van een ongerepte jongen bij het tennisspel: witter dan wit zijn blouse en korte broek, lichtbruin zijn stevige armen en benen. Zijn lichaam, stoer en toch sierlijk te raden onder de sportkleren. Donker waas over de benen, voeten die behendig over het steenrode veld raspen. Setting: meibloemen, geur van pas gesneden gras, bloeiende rhododendrons en kastanjes, merel- en mezenzang. Onder de wolken een koele, als lichte regen neervallende geur van pijnbomen.
- 29 juli 1953 Er is echter niet een figuur bij <in onze letteren> voor wie ik wèrkelijk warm loop, zoals ik dat doe voor Kafka, Genet, Gide, Kavafis... Het ligt niet aan de taal, het is het formaat.
- 2 augustus 1953 Met afschuw en tederheid voelde ik hoe een legertje platluizen Habib verliet voor nieuwe weidegronden op mijn armen, benen, rug.
- 7 september 1953 Trouwens: ik dien voorzichtiger te worden nu ik me voor langere tijd en ook wel indringender met het zelfkantleven bezig ga houden. Ik ben niet sterk en geenszins een vechter, en dan delf je in dat wereldje altijd het onderspit. Ik hou graag mijn bril op mijn neus en mijn tanden in mijn mond. Een mes tussen je ribben heb je eer je het weet.
- 19 november 1953 In een vreemde taal ben je sneller tot lachen bereid wanneer je het mopje of de dubbelzinnigheid snapt, je lacht dan eerder uit voldoening over je taalkennis dan omdat je het echt leuk vindt.
Na het lezen van deel 3 heb ik even een pauze genomen. Één dag maar, het andere boek dat ik opgepakt had beviel niet. Het lijkt erop dat ik nog wel even doorga met het "Geheim dagboek", te meer omdat ik voor de maand van de klassieken die Sandra in augustus organiseert ook nog gewoon een aantal delen wil bespreken.
zaterdag 14 juli 2018
Een dure behandeling
Ik kreeg vorige week een declaratieoverzicht van Het Zilveren Kruis, mijn ziektekostenverzekering tot 31 december 2017. Er stond een declaratie op van 7.342,90 euro ten bate van Altrecht. Bij Altrecht ontvang ik mijn behandeling. Omdat ik mijn ogen niet geloofde heb ik Het Zilveren Kruis om informatie gevraagd over deze declaratie. Wat blijkt nu: Altrecht heeft een afspraak gemaakt met Het Zilveren Kruis over een bepaalde behandeling, waarvoor ze een vergoeding krijgen die wettelijk is vastgesteld op dit bedrag. Daarbij maakt het niet uit hoeveel zorg ze daadwerkelijk leveren, of iemand nu één keer in de maand een gesprek heeft, of dat hij dagelijks begeleiding nodig heeft.
Ik heb even proberen uit te rekenen wat dit in mijn geval betekent.
Ik heb 3 behandelaars gesproken: de psychiater die laten we zeggen 80 euro bruto per uur kost. Verder mijn casemanager die zeg 40 euro bruto per uur kost. En dan nog de ervaringsdeskundige, die zeg 30 euro bruto per uur kost.
Mijn psychiater heb ik gedurende het afgelopen jaar 5 keer gesproken, 20 minuten per keer, dat maakt 135 euro.
Mijn casemanager heb ik ongeveer 4 keer 1 uur en 13 keer 30 minuten gesproken, dat maakt 420 euro.
De ervaringsdeskundige heb ik 10 keer 45 minuten gesproken, dat maakt 225 euro.
In totaal heeft mijn begeleiding Altrecht dus ongeveer 780 euro gekost. Waar blijft de rest van het geld? Gaat dat naar de directeur van Altrecht zodat hij in een grote Mercedes kan rijden?
Ik vind deze manier van declareren weinig transparant en aanzetten tot misbruik. Wij klagen met zijn allen over de hoge kosten van de gezondheidszorg en dan zou dit toch eigenlijk niet moeten mogen.
Verder heeft mijn psychiater besloten dat mijn behandeling beter overgedragen kan worden aan de huisartsenpost. Dat begrijp ik nu een stuk beter, zo'n bedrag aan behandeling kunnen ze in mijn geval niet verantwoorden. Dat betekent dat ik minder begeleiding krijg. Volgens Altrecht omdat het goed met mij gaat. Volgens mij gaat het helemaal niet zo goed, maar klopt de manier van financiering niet en ben ik daar gewoon de dupe van.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
Ik heb even proberen uit te rekenen wat dit in mijn geval betekent.
Ik heb 3 behandelaars gesproken: de psychiater die laten we zeggen 80 euro bruto per uur kost. Verder mijn casemanager die zeg 40 euro bruto per uur kost. En dan nog de ervaringsdeskundige, die zeg 30 euro bruto per uur kost.
Mijn psychiater heb ik gedurende het afgelopen jaar 5 keer gesproken, 20 minuten per keer, dat maakt 135 euro.
Mijn casemanager heb ik ongeveer 4 keer 1 uur en 13 keer 30 minuten gesproken, dat maakt 420 euro.
De ervaringsdeskundige heb ik 10 keer 45 minuten gesproken, dat maakt 225 euro.
In totaal heeft mijn begeleiding Altrecht dus ongeveer 780 euro gekost. Waar blijft de rest van het geld? Gaat dat naar de directeur van Altrecht zodat hij in een grote Mercedes kan rijden?
Ik vind deze manier van declareren weinig transparant en aanzetten tot misbruik. Wij klagen met zijn allen over de hoge kosten van de gezondheidszorg en dan zou dit toch eigenlijk niet moeten mogen.
Verder heeft mijn psychiater besloten dat mijn behandeling beter overgedragen kan worden aan de huisartsenpost. Dat begrijp ik nu een stuk beter, zo'n bedrag aan behandeling kunnen ze in mijn geval niet verantwoorden. Dat betekent dat ik minder begeleiding krijg. Volgens Altrecht omdat het goed met mij gaat. Volgens mij gaat het helemaal niet zo goed, maar klopt de manier van financiering niet en ben ik daar gewoon de dupe van.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
Abonneren op:
Posts (Atom)