Sylvère was de man van Joke, de jongste zus van mijn moeder. Hij was voor mij de meest markante oom van de familie en samen met
oom Walther een van de meest geliefde.
Ik kom al van
jongs af aan bij oom Sylvère en tante Joke op bezoek en ik heb mij altijd zeer welkom
gevoeld. Eerst samen met mijn ouders, Margot en Paul en later alleen.
Omdat Heerlen een eind reizen is vanuit Tilburg en later vanuit Zeist en
Utrecht, bleef ik altijd overnachten als ik bij ze op bezoek kwam,
meestal voor 2 of 3 nachten. Ik heb het aantal bezoeken aan hun niet bijgehouden, maar
ik denk dat ik sinds ik ziek geworden ben in 1990 gemiddeld bijna 2 keer
per jaar in Heerlen op bezoek geweest ben, alleen de laatste jaren
sinds de ziekte van Sylvère wat minder vaak.
In zijn jonge jaren maakte Sylvère zijn Gymnasium niet af en meldde hij
zich als matroos op de grote vaart. Hij verwees regelmatig naar die
jaren, maar hij heeft er mij niet veel over verteld.
In de jaren dat Sylvère en Joke in Amsterdam woonden was pa een
verdienstelijk schaker en logeerde hij bij hun als hij meedeed aan
het Hoogoven toernooi in Wijk aan Zee. Ik hoorde van Sylvère dat pa bij
die gelegenheden de koelkast en vooral ook de drankvoorraad plunderde.
Wij
kwamen als gezin al bij hun op bezoek toen zij nog in Dordrecht
en later in Goes woonden. Omdat Sylvère in Heerlen werk op de
politieacademie kreeg zijn zij naar Heerlen verhuisd, ik denk rond
1980. Hij was natuurlijk een echte Limburger, en al kwam hij dan uit
Maastricht, ook in Heerlen voelde hij zich prima thuis. Als je het mij
vraagt voelde hij zich meer thuis in Limburg dan in het westen van het
land.
Met Joke en Sylvère kon ik eindeloos kletsen, over
de vrijmetselarij, over politiek (had en heeft niet zo mijn interesse),
over reizen, over boeken en over muziek. Net als ik was oom Sylvère een
groot liefhebber van klassieke muziek en ook net als ik speciaal van de
opera.
Ook deden we bij elkaar ideeën voor schrijvers
en boeken op. Sylvère maakte mij attent op "Het handorakel of de kunst
van de voorzichtigheid" van Baltasar Gracian en vooral ook op de
memoires van Giacomo Casanova die nog altijd tot mijn favoriete boeken
behoren. Zelf bracht ik ook vaak een boek mee als ik bij ze kwam te
logeren: Sylvère was erg enthousiast over "Liefde in tijden van cholera"
van Gabriel Garcia Marquez en ook over de nieuwe vertaling van "Anna
Karenina" van Leo Tolstoj door Hans Boland. Hij had ook de complete "Die
man ohne eigenschaften" van Robert Musil gelezen. Zelf ben ik in de
belabberde Nederlandse vertaling na 180 bladzijden gestrand.
Wat ik erg leuk aan ze vond is dat ze vaak allebei hetzelfde boek lazen als een van de twee er enthousiast over was.
Van Sylvère kwamen er een groot aantal anekdotes, vaak ook over mijn vader. Ik zal er hier een aantal vermelden:
-
Toen ze nog in Amsterdam woonden, had Sylvère een keer op het huis
van Cees Nooteboom en Liesbeth List gepast. Uit de daar aanwezige
Playboys had hij zorgvuldig alle centerfolds verwijderd.
- In Amsterdam stalkte pa Pleuni Touw en wilde hij haar rozen aanbieden. Ma was not amused.
-
Wij waren een keer op bezoek in Goes. Pa kwam met een broodmes op
Sylvère af en zei dat hij zelfmoord wilde plegen. Sylvère vroeg of hij
het mes alvast voor hem moest slijpen.
- Mijn vader
was een keer met mijn moeder in de schouwburg. Pa ging na de pauze naar
huis toe met de auto en ma moest maar zien hoe ze thuis kwam.
-
Pa sloeg ma af en toe. Toen dat oma ter ore kwam, zei oma tegen haar
zoons dat ze daar wat aan moesten doen. Een delegatie van drie man werd
naar pa gestuurd, Sylvère in gezelschap van oom Walther en van oom Jan
Vogels. Ze gingen op bezoek in Tilburg en zeiden dat ze pa het
ziekenhuis in zouden slaan als hij ma nog een keer sloeg. Het heeft
geholpen. Later vroeg ik pa eens hoe dat zat. Hij ontkende dat hij ma
ooit had geslagen.
- In het studiejaar 1984-1985 toen
ik in Nijmegen natuurkunde studeerde, zei Sylvère dat ik de bonnen van
de aangeschafte boeken moest bewaren, zodat hij die als studiekosten kon
opgeven aan de belastingen en ik geld terug kon krijgen. Ik heb dat
overigens nooit gedaan, ik weet niet waarom eigenlijk niet.
-
In 1990 was ik psychotisch geworden. Na mijn eerste psychose kwam ik in
Heerlen logeren, tegelijkertijd met oom Peter. Ik raakte weer
psychotisch, was naar een wielerwedstrijd aan het kijken, was erg in de
war en trok mijn kleren uit en riep "Vrede op aarde". Sylvère en Joke werden
gebeld. Sylvère kwam mij ophalen, snauwde tegen mij dat ik mijn mond
moest houden, de trein moest nemen en naar huis moest gaan. Wonder boven
wonder ben ik heelhuis in de inrichting gekomen waar ik schreeuwde dat
ik genezen was. Ze stopten mij gelijk in de isoleer.
-
Tijdens een van mijn laatste bezoeken aan Heerlen vond Sylvère zoals
gewoonlijk dat ik te snel at. Hij zei daar niets van, maar na de
maaltijd pakte hij een stuk worst, hield dat boven Ibu (hun hond) en zei terwijl
hij de worst losliet "Ibu, niet zo snel eten als Erik!".
Na zijn pensionering op vrij vroege leeftijd kochten ze het huis
op de Willemstraat. Het was een monumentaal pand, maar het was ook
volledig uitgewoond. Sylvère is 10 jaar bezig geweest met het renoveren
van het huis, maar toen was het dan ook een vorstelijk onderkomen, waar
vele mensen gastvrij werden ontvangen. Ik ben vooral onder de indruk van
de zelfgemaakte raamkozijnen in de voorkamer en de boekenkasten die hij
ook op maat had gemaakt. Later heeft hij ook nog een prachtig tuinhuis
gemaakt.
Toen het huis aan de Willemstraat klaar was, schreef Sylvère zich in bij
de vereniging van psychotherapeuten en werd hij een vrijgevestigd
psychotherapeut. Jammer genoeg heb ik hem daar niet veel over horen
vertellen.
Sylvère had als grote hobby schilderen. Hij
hield van de oude meesters als Leonardo
da Vinci, Michelangelo, Rembrandt en Vermeer. Van de moderne
schilderkunst moest hij over het algemeen niet zoveel hebben. Er hing
een tijdje een dure Karel Appel van een medelid van het loge bij hun
in huis, maar hij vond zijn eigen schilderijen volgens mij mooier.
Sylvère
schilderde zeer verdienstelijk, hij heeft prachtige portretten
gemaakt van tante Joke en hun kinderen, Mark en Manon. Ik denk dat er weinig schilders zijn
die afgestudeerd zijn op de kunstacademie die zo goed portretten kunnen
schilderen als Sylvère dat kon.
Een andere hobby van
Sylvère was koken. De taakverdeling in het huis was dat Sylvère kookte
en Joke de afwas deed. Sylvère kookte altijd voor 2 dagen tegelijk. Hij
werkte vaak met rijst en pasta en maakte heerlijke stevige sauzen. Wat
ook erg prettig was, was dat als ik bij hun meeat, de porties altijd
ruim waren.
Als ik met Sylvère sprak dan werd er ook
flink geroddeld over de familie. Vaak natuurlijk over pa, maar ook oom Josue en het
vage new age denken van tante Petra moesten het ontgelden.
Ik vond het ook grappig dat hij niets moest hebben van het geloof, met
name van het katholicisme, daar niet toe bekeerd wenste te worden, maar
graag anderen overtuigde van zijn scepticisme.
Ik zal
Sylvère missen.
zondag 13 oktober 2019
zaterdag 12 oktober 2019
Recept: Vegetarische (of veganistische) stamppot van spinazie
Soms moet je als kok eens wat proberen. Zoals de meeste koks heb ik wel een idee van welke ingrediënten goed bij elkaar passen en welke juist niet. Zo weet ik dat je in plaats van een stamppot met een rookworst een lekkere vegetarische stamppot kunt maken door in roomboter gebakken uien met champignons en een rode paprika toe te voegen. Om het helemaal af te maken voeg ik ook nog een flinke portie zelfgeraspte oude kaas toe.
Vanavond had ik een bevriend stel te eten. Het leek mij lekker om een stamppot met verse spinazie te maken.
Ingrediënten voor 3 personen:
- 1 kilo nieuwe aardappels in de schil
- 900 gram verse gewassen spinazie
- een flinke klont roomboter
- 1 ui
- 1 bakje champignons
- 1 rode paprika
- 250 vers geraspte oude kaas
- 150 gram cashewnoten
Bereiding: Snijdt de aardappelen in stukken en zet ze op in een grote pan met ruim water. Laat ze ongeveer 18 minuten koken (de kooktijd kan per soort aardappel iets verschillen). Smelt in een koekenpan een flinke klont roomboter en fruit daarin de ui en bak vervolgens de in stukken gesneden paprika en champignons mee totdat ze gaar zijn. Rasp de kaas. Giet de aardappels af, voeg het ui/paprika/champignonmengsel toe en stamp de spinazie door de aardappels. Warm de stamppot door en door totdat de spinazie geheel geslonken is en voeg op het laatst de geraspte kaas en de cashewnoten toe.
Het was voor het eerst dat ik dit gerecht maakte en zowel mijn bezoek als ik vonden dat het voortreffelijk smaakte. Eet smakelijk!
Van deze stamppot is eenvoudig een veganistische versie te maken door de uien, paprika en champignons te bakken in olijfolie en de kaas weg te laten. Lijkt mij ook erg lekker.
Als je erg grote eters hebt, dan kun je 200 gram aardappelen en 200 gram spinazie extra nemen.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
Vanavond had ik een bevriend stel te eten. Het leek mij lekker om een stamppot met verse spinazie te maken.
Ingrediënten voor 3 personen:
- 1 kilo nieuwe aardappels in de schil
- 900 gram verse gewassen spinazie
- een flinke klont roomboter
- 1 ui
- 1 bakje champignons
- 1 rode paprika
- 250 vers geraspte oude kaas
- 150 gram cashewnoten
Bereiding: Snijdt de aardappelen in stukken en zet ze op in een grote pan met ruim water. Laat ze ongeveer 18 minuten koken (de kooktijd kan per soort aardappel iets verschillen). Smelt in een koekenpan een flinke klont roomboter en fruit daarin de ui en bak vervolgens de in stukken gesneden paprika en champignons mee totdat ze gaar zijn. Rasp de kaas. Giet de aardappels af, voeg het ui/paprika/champignonmengsel toe en stamp de spinazie door de aardappels. Warm de stamppot door en door totdat de spinazie geheel geslonken is en voeg op het laatst de geraspte kaas en de cashewnoten toe.
Het was voor het eerst dat ik dit gerecht maakte en zowel mijn bezoek als ik vonden dat het voortreffelijk smaakte. Eet smakelijk!
Van deze stamppot is eenvoudig een veganistische versie te maken door de uien, paprika en champignons te bakken in olijfolie en de kaas weg te laten. Lijkt mij ook erg lekker.
Als je erg grote eters hebt, dan kun je 200 gram aardappelen en 200 gram spinazie extra nemen.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
dinsdag 8 oktober 2019
Recept: Pasta met een saus van spinazie en blauwschimmelkaas
Vanavond maak ik een eenvoudige pasta klaar met een vegetarische saus.
Ingrediënten voor 4 personen:
- Een pak met 500 gram pasta
- 1200 gram verse spinazie (eventueel te vervangen door diepvriesspinazie)
- 2 uien
- 2 bakjes champignons
- 400 gram blauwschimmelkaas
- wat olijfolie
Bereiding:
Neem een grote pan en kook daarin de spinazie totdat hij geslonken is. Zet ondertussen een andere grote pan met water op voor de pasta.
Fruit de gesnipperde uien in olijfolie. Voeg dan de in plakjes gesneden champignons toe. Kook intussen de pasta. Als de uien en champignons klaar zijn, roer ze dan door de spinazie en voeg als laatste de blauwschimmelkaas toe. Al met al een heerlijk vegetarisch recept, maar je moet wel van blauwschimmelkaas houden. Eet smakelijk!
Opmerking: Voor de kaas neem ik meestal Danish blue. Dat is een goedkope kaas, die vrij mild van smaak is en erg goed tot zijn recht komt in dit gerecht.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
Ingrediënten voor 4 personen:
- Een pak met 500 gram pasta
- 1200 gram verse spinazie (eventueel te vervangen door diepvriesspinazie)
- 2 uien
- 2 bakjes champignons
- 400 gram blauwschimmelkaas
- wat olijfolie
Bereiding:
Neem een grote pan en kook daarin de spinazie totdat hij geslonken is. Zet ondertussen een andere grote pan met water op voor de pasta.
Fruit de gesnipperde uien in olijfolie. Voeg dan de in plakjes gesneden champignons toe. Kook intussen de pasta. Als de uien en champignons klaar zijn, roer ze dan door de spinazie en voeg als laatste de blauwschimmelkaas toe. Al met al een heerlijk vegetarisch recept, maar je moet wel van blauwschimmelkaas houden. Eet smakelijk!
Opmerking: Voor de kaas neem ik meestal Danish blue. Dat is een goedkope kaas, die vrij mild van smaak is en erg goed tot zijn recht komt in dit gerecht.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
woensdag 2 oktober 2019
Dvd: Erica op reis: Seizoen 3
Erica op reis: seizoen 3 (Nederland, 2013): Presentatie Erica Terpstra
In de eerste aflevering van het derde seizoen van "Erica op reis" bezoekt Erica Terpstra Argentinië, het land van de Gaucho's, de tango en koningin Maxima.
Ik heb nooit eerder een aflevering van dit reisprogramma gezien, dat blijkbaar populair genoeg is om al een derde seizoen te kennen.
Gezien mijn enthousiasme over de geweldige reisprogramma's van de VPRO die ik de laatste tijd heb gezien zou je kunnen denken dat het op pad sturen van een reporter plus een cameraman al voldoende voor mij is om een interessant programma te maken. Dat dit niet automatisch opgaat blijkt uit "Erica op reis".
Na een paar minuten vroeg ik mij al af of ik dit programma überhaupt wel uit wilde kijken. Het programma begint met een paar losse fragmenten aan elkaar gepraat door de voice-over van Erica Terpstra. Ik ben sowieso al geen fan van een voice-over en Erica Terpstra heeft een stem die mij niet bepaald aangenaam in de oren klinkt.
Erica Terpstra is een toerist zoals er in mijn ogen veel te veel zijn. Ze gaat op bezoek in een land waar ze vrijwel niets van af weet, behalve de bovengenoemde clichés, ze spreekt geen woord Spaans en slechts vrij gebrekkig Engels. Als ze met mensen praat dan doet ze dat in het Engels terwijl ze vaak commentaar in het Nederlands levert.
Hoogtepunt van deze aflevering is een bezoek aan een oudere Gaucho die openlijk met haar flirt. Het verslag van dit bezoek waarbij heel wat wordt gegeten neemt zo'n beetje de helft van deze aflevering in beslag en is, het moet gezegd worden, erg vermakelijk om naar te kijken.
Programma's als "Erica op reis" vallen wat mij betreft in de categorie infotainment. De informatiewaarde van het programma is vrij laag, maar het is wel redelijk onderhoudend. Wie verwacht een programma met de kwaliteiten van de door mij geroemde VPRO-programma's te gaan bekijken komt bedrogen uit.
In de eerste aflevering van het derde seizoen van "Erica op reis" bezoekt Erica Terpstra Argentinië, het land van de Gaucho's, de tango en koningin Maxima.Ik heb nooit eerder een aflevering van dit reisprogramma gezien, dat blijkbaar populair genoeg is om al een derde seizoen te kennen.
Gezien mijn enthousiasme over de geweldige reisprogramma's van de VPRO die ik de laatste tijd heb gezien zou je kunnen denken dat het op pad sturen van een reporter plus een cameraman al voldoende voor mij is om een interessant programma te maken. Dat dit niet automatisch opgaat blijkt uit "Erica op reis".
Na een paar minuten vroeg ik mij al af of ik dit programma überhaupt wel uit wilde kijken. Het programma begint met een paar losse fragmenten aan elkaar gepraat door de voice-over van Erica Terpstra. Ik ben sowieso al geen fan van een voice-over en Erica Terpstra heeft een stem die mij niet bepaald aangenaam in de oren klinkt.
Erica Terpstra is een toerist zoals er in mijn ogen veel te veel zijn. Ze gaat op bezoek in een land waar ze vrijwel niets van af weet, behalve de bovengenoemde clichés, ze spreekt geen woord Spaans en slechts vrij gebrekkig Engels. Als ze met mensen praat dan doet ze dat in het Engels terwijl ze vaak commentaar in het Nederlands levert.
Hoogtepunt van deze aflevering is een bezoek aan een oudere Gaucho die openlijk met haar flirt. Het verslag van dit bezoek waarbij heel wat wordt gegeten neemt zo'n beetje de helft van deze aflevering in beslag en is, het moet gezegd worden, erg vermakelijk om naar te kijken.
Programma's als "Erica op reis" vallen wat mij betreft in de categorie infotainment. De informatiewaarde van het programma is vrij laag, maar het is wel redelijk onderhoudend. Wie verwacht een programma met de kwaliteiten van de door mij geroemde VPRO-programma's te gaan bekijken komt bedrogen uit.
maandag 30 september 2019
Films gezien in september
September was voor mij een uitstekende filmmaand met daarin maar liefst 7 vijf sterren televisieseries en daarnaast ook nog eens 7 vijf sterren films.
- Van Dis in Indonesië: Adriaan van Dis maakt een rondreis door Indonesië en spreekt tal van gewone mensen. Van Dis is een charmante, innemende man die zijn gesprekspartners alle ruimte geeft. Opnieuw een briljant reisprogramma van de VPRO. *****
- Un chien Andalou: Volgens een van mijn filmgidsen is dit een surrealistisch meesterwerkje. We zullen maar zeggen dat smaken verschillen, ik vind dit een oninteressante, onbegrijpelijke en onsamenhangende film zonder kop of staart. *
- Festen: Briljante film van de Deense regisseur Thomas Vinterberg, die ik nu voor de derde keer heb bekeken samen met een vriend. Hij staat momenteel op plaats 30 in mijn top 100, maar hij kan nog wel een aantal plaatsen naar boven opschuiven. *****
- Around the world in 80 treasures: Televisieserie waarin Dan Cruickshank 80 kunstwerken bezoekt over de hele wereld. Erg mooi in beeld gebracht. *****
- A passage to India: Film die ik heb bekeken naar aanleiding van de lovende bespreking van Bettina. Film van David Lean gemaakt naar het boek van E.M. Forster. De regisseur wil hier een epische film van maken, terwijl het materiaal daarvoor te beperkt is. De film bevat aardige beelden van India, maar vooral de rechtbankscene duurt veel te lang in mijn ogen. Wat mij betreft een film die je met een gerust hart kunt overslaan. ***
- Krabbé zoekt Picasso: Prachtige serie waarin Krabbé vertelt over het leven en werk van Picasso aan de hand van de plaatsen waar hij gewoond heeft en de vrouwen die hij gehad heeft. *****
- Jagten: Indrukwekkende film over een man die ten onrechte verdacht wordt van kindermisbruik en vervolgens uitgesloten wordt van de dorpsgemeenschap waar hij woont. Mads Mikkelsen heeft een van de beste rollen uit de filmgeschiedenis. *****
- Ons zingt ons: Heerlijke nostalgie met de liedjes van Kees van Kooten en Wim de Bie. Wat op valt bij het bekijken en beluisteren van deze dvd is hoeveel er geparodieerd wordt en met hoeveel vakmanschap de liedjes gemaakt zijn. ****
- Chikamatsu Monogatari (The crucified lovers): Japanse film over een stel dat er van verdacht wordt dat ze in het geheim minnaars zijn en die op de vlucht slaan. Fantastisch camerawerk. *****
- Van Moskou tot Magadan: Serie van Jelle Brandt Corstius waarin hij door Rusland reist en gewone mensen spreekt. *****
- Krabbé zoekt Gauguin: Na de serie over Picasso opnieuw een zeer indrukwekkende serie van Jeroen Krabbé, ditmaal over Paul Gauguin. *****
- The cranes are flying: Een prachtig gefilmde zwart-wit romantisch drama van de Russische regisseur Kalatozov. Boris en Veronica zijn verliefd op elkaar, maar vanwege het uitbreken van de oorlog meldt Boris zich aan als vrijwilliger. Wat de beelden betreft een van de allermooiste films die ik ken. Helaas is deze film ook een beetje een propagandafilm wat ervoor zorgt dat ik hem net niet bij de wereldtop vind horen. Het valt Kalatozov niet te verwijten, hij moest wel om de film in roulatie te kunnen krijgen. *****
- Ballad of a soldier: Prachtige Russische zwart-wit film over een soldaat die een paar vijandelijke tanks opblaast en wat dagen verlof krijgt om zijn moeder te bezoeken. Wat minder een propagandafilm dan "The cranes are flying". *****
- Van Moskou tot Moermansk: Vervolgserie van Jelle Btandt Corstius, waarbij hij weer door andere streken in Rusland reist. Opnieuw een prachtige serie. *****
- Brassed off: Engelse film over een brassband in Grimley, een klein mijnwerkersdorp in Zuid Engeland. Leuke feel-good film. ****
- Seven chances: Film van Buster Keaton en een van de hoogtepunten uit de periode van de stomme film. De achtervolgingsscene in de laatste 20 minuten is een van de absolute hoogtepunten uit de filmgeschiedenis. Al een keer of 10 gezien. *****
- Geboren in een verkeerd lichaam: Briljante fakedocumentaire van Arjen Ederveen over een man die vindt dat hij geboren is in een verkeerd ras. ****
- The Music Box: Film waarin Stan Laurel en Oliver Hardy de hoofdrollen spelen en wat mij betreft de beste komische film die ik ooit heb gezien. Ook deze film heb ik al een keer of 10 bekeken. *****
- All quiet on the western front: Mooi in zwart-wit gefilmde (anti-)oorlogsfilm die hoog aangeslagen wordt. Ik heb niet zo veel met oorlogsfilms, ook niet met deze. ****
- Happy people: A year in the taiga: Documentaire samengesteld door Werner Herzog uit beelden van een Russische filmer over mannen die in de eindeloze taiga leven en in hun levensonderhoud moeten voorzien. Zonder meer een mooie film, maar toch vooral voor de liefhebbers. ****
- Lincoln: Film van Steven Spielberg is een beetje een hagiografie van de beroemde president die ervoor zorgde dat de slavernij afgeschaft werd in de Verenigde Staten. Een belangrijk stuk Amerikaanse geschiedenis, maar ik vond het meer een geschiedenisles dan een speelfilm en dan nog erg slaapverwekkend ook. Spielberg heeft in zijn carrière zowel een aantal films puur voor het amusement gemaakt als ook een aantal films over serieuze onderwerpen. Op basis van zijn films die ik heb gezien schat ik zijn amusementsfilms aanzienlijk hoger in dan zijn serieuze films. ***
- Sons of the desert: Hoofdfilm van Laurel en Hardy. Niet van het kaliber van "The Music Box", maar toch ook erg grappig. ****
- I Vitelloni: Film van Fellini over een vriendengroep met mooie beelden en mooie muziek van Nino Rota, maar waar ik niet warm voor kan lopen. Fellini is waarschijnlijk de bekendste regisseur uit Italië, maar over geen enkele van zijn films die ik heb gezien ben ik echt enthousiast. ***
- Van Bihar tot Bangalore: Van alle reisprogramma's van de VPRO die ik het afgelopen jaar heb gezien, spreekt dit programma me misschien wel het meeste aan. Jelle Brandt Corstius is een innemende en zeer kundig presentator en natuurlijk speelt het ook een rol dat India een van de meest kleurrijke landen op aarde is. *****
- Van Dis in Indonesië: Adriaan van Dis maakt een rondreis door Indonesië en spreekt tal van gewone mensen. Van Dis is een charmante, innemende man die zijn gesprekspartners alle ruimte geeft. Opnieuw een briljant reisprogramma van de VPRO. *****
- Un chien Andalou: Volgens een van mijn filmgidsen is dit een surrealistisch meesterwerkje. We zullen maar zeggen dat smaken verschillen, ik vind dit een oninteressante, onbegrijpelijke en onsamenhangende film zonder kop of staart. *
- Festen: Briljante film van de Deense regisseur Thomas Vinterberg, die ik nu voor de derde keer heb bekeken samen met een vriend. Hij staat momenteel op plaats 30 in mijn top 100, maar hij kan nog wel een aantal plaatsen naar boven opschuiven. *****
- Around the world in 80 treasures: Televisieserie waarin Dan Cruickshank 80 kunstwerken bezoekt over de hele wereld. Erg mooi in beeld gebracht. *****
- A passage to India: Film die ik heb bekeken naar aanleiding van de lovende bespreking van Bettina. Film van David Lean gemaakt naar het boek van E.M. Forster. De regisseur wil hier een epische film van maken, terwijl het materiaal daarvoor te beperkt is. De film bevat aardige beelden van India, maar vooral de rechtbankscene duurt veel te lang in mijn ogen. Wat mij betreft een film die je met een gerust hart kunt overslaan. ***
- Krabbé zoekt Picasso: Prachtige serie waarin Krabbé vertelt over het leven en werk van Picasso aan de hand van de plaatsen waar hij gewoond heeft en de vrouwen die hij gehad heeft. *****
- Jagten: Indrukwekkende film over een man die ten onrechte verdacht wordt van kindermisbruik en vervolgens uitgesloten wordt van de dorpsgemeenschap waar hij woont. Mads Mikkelsen heeft een van de beste rollen uit de filmgeschiedenis. *****
- Ons zingt ons: Heerlijke nostalgie met de liedjes van Kees van Kooten en Wim de Bie. Wat op valt bij het bekijken en beluisteren van deze dvd is hoeveel er geparodieerd wordt en met hoeveel vakmanschap de liedjes gemaakt zijn. ****
- Chikamatsu Monogatari (The crucified lovers): Japanse film over een stel dat er van verdacht wordt dat ze in het geheim minnaars zijn en die op de vlucht slaan. Fantastisch camerawerk. *****
- Van Moskou tot Magadan: Serie van Jelle Brandt Corstius waarin hij door Rusland reist en gewone mensen spreekt. *****
- Krabbé zoekt Gauguin: Na de serie over Picasso opnieuw een zeer indrukwekkende serie van Jeroen Krabbé, ditmaal over Paul Gauguin. *****
- The cranes are flying: Een prachtig gefilmde zwart-wit romantisch drama van de Russische regisseur Kalatozov. Boris en Veronica zijn verliefd op elkaar, maar vanwege het uitbreken van de oorlog meldt Boris zich aan als vrijwilliger. Wat de beelden betreft een van de allermooiste films die ik ken. Helaas is deze film ook een beetje een propagandafilm wat ervoor zorgt dat ik hem net niet bij de wereldtop vind horen. Het valt Kalatozov niet te verwijten, hij moest wel om de film in roulatie te kunnen krijgen. *****
- Ballad of a soldier: Prachtige Russische zwart-wit film over een soldaat die een paar vijandelijke tanks opblaast en wat dagen verlof krijgt om zijn moeder te bezoeken. Wat minder een propagandafilm dan "The cranes are flying". *****
- Van Moskou tot Moermansk: Vervolgserie van Jelle Btandt Corstius, waarbij hij weer door andere streken in Rusland reist. Opnieuw een prachtige serie. *****
- Brassed off: Engelse film over een brassband in Grimley, een klein mijnwerkersdorp in Zuid Engeland. Leuke feel-good film. ****
- Seven chances: Film van Buster Keaton en een van de hoogtepunten uit de periode van de stomme film. De achtervolgingsscene in de laatste 20 minuten is een van de absolute hoogtepunten uit de filmgeschiedenis. Al een keer of 10 gezien. *****
- Geboren in een verkeerd lichaam: Briljante fakedocumentaire van Arjen Ederveen over een man die vindt dat hij geboren is in een verkeerd ras. ****
- The Music Box: Film waarin Stan Laurel en Oliver Hardy de hoofdrollen spelen en wat mij betreft de beste komische film die ik ooit heb gezien. Ook deze film heb ik al een keer of 10 bekeken. *****
- All quiet on the western front: Mooi in zwart-wit gefilmde (anti-)oorlogsfilm die hoog aangeslagen wordt. Ik heb niet zo veel met oorlogsfilms, ook niet met deze. ****
- Happy people: A year in the taiga: Documentaire samengesteld door Werner Herzog uit beelden van een Russische filmer over mannen die in de eindeloze taiga leven en in hun levensonderhoud moeten voorzien. Zonder meer een mooie film, maar toch vooral voor de liefhebbers. ****
- Lincoln: Film van Steven Spielberg is een beetje een hagiografie van de beroemde president die ervoor zorgde dat de slavernij afgeschaft werd in de Verenigde Staten. Een belangrijk stuk Amerikaanse geschiedenis, maar ik vond het meer een geschiedenisles dan een speelfilm en dan nog erg slaapverwekkend ook. Spielberg heeft in zijn carrière zowel een aantal films puur voor het amusement gemaakt als ook een aantal films over serieuze onderwerpen. Op basis van zijn films die ik heb gezien schat ik zijn amusementsfilms aanzienlijk hoger in dan zijn serieuze films. ***
- Sons of the desert: Hoofdfilm van Laurel en Hardy. Niet van het kaliber van "The Music Box", maar toch ook erg grappig. ****
- I Vitelloni: Film van Fellini over een vriendengroep met mooie beelden en mooie muziek van Nino Rota, maar waar ik niet warm voor kan lopen. Fellini is waarschijnlijk de bekendste regisseur uit Italië, maar over geen enkele van zijn films die ik heb gezien ben ik echt enthousiast. ***
- Van Bihar tot Bangalore: Van alle reisprogramma's van de VPRO die ik het afgelopen jaar heb gezien, spreekt dit programma me misschien wel het meeste aan. Jelle Brandt Corstius is een innemende en zeer kundig presentator en natuurlijk speelt het ook een rol dat India een van de meest kleurrijke landen op aarde is. *****
zondag 29 september 2019
Een blogproject waar ik toch maar van af heb gezien: E-mails aan tante M
Toen ik van de zomer een blogpauze hield, had ik een langdurig project voor mijn blog bedacht. Ik had het idee gekregen om mijn deel van een uitgebreide e-mailwisseling tussen mij en mijn tante M te publiceren. Ik heb er van af gezien omdat ik het toch iets te persoonlijk vond en misschien ook niet interessant genoeg.
Ik houd er niet zo van om e-mails te versturen. Ik vind e-mails erg handig voor het maken van afspraken en zakelijke berichten, zoals het kopen en verkopen van spullen op marktplaats. Met vrienden e-mail ik slechts een heel enkele keer.
Op deze regel is één uitzondering: ik heb vanaf september 2011 tot halverwege 2017 een uitgebreide e-mailcorrespondentie onderhouden met mijn tante M in Arnhem. Eigenlijk is tante M niet een echte tante van mij, maar de peettante van mijn zus Margot.
Toen ik nog erg klein was, woonde mijn tante M op de bovenste verdieping van het huis in Tilburg waar ik, Margot en mijn ouders woonden. Later trouwde tante M, kreeg 3 kinderen en we bleven contact houden. Toen ik in 1984 na mijn eindexamen een fietstocht naar Zweden maakte, logeerde ik ook 2 keer bij mijn oom en tante in Arnhem, zowel op de heenweg als op de terugweg.
Tussen 1984 en 2016 logeerde ik ieder jaar wel 1 of 2 keer in Arnhem. In 1990 is mijn oom overleden. Ik was helaas niet bij de begrafenis. De begrafenis viel op een zaterdag, ik had een hele drukke tijd met mijn studie en ik had mij opgegeven voor een klimweekend met de USAC (= Utrechtse Studenten Alpinisten Club) en daar wilde ik zeer graag bij zijn.
Het contact met tante M is altijd zeer prettig geweest (voor mij althans). Als ik kwam logeren kreeg ik een goede maaltijd, kletsten we uitgebreid met elkaar en was er een lekker bed voor de nacht.
Helaas kon mijn tante steeds minder goed horen. In het begin viel dat wel mee, maar op een gegeven moment kon zij niet meer horen wat ik haar vertelde. Daarom werden onze gesprekken steeds eenzijdiger, waarbij mijn tante het woord voerde en ik luisterde.
In september 2011 was ik weer een keer bij mijn tante op bezoek geweest. Na dit bezoek besloot ik een e-mailtje te sturen, om op die manier wat te kunnen vertellen over wat mij bezighield. Dat sloeg aan en tot halverwege 2017 zijn er ongeveer 400 mailtjes heen en weer gestuurd. Toen kregen we onenigheid en is de stroom aan mailtjes opgedroogd.
Ik wilde mijn kant van de e-mails publiceren. Omdat ik ze zo regelmatig schreef geven ze een heel goed beeld van wat ik tussen september 2011 en juni 2017 heb gedaan. De mailtjes zijn heel concreet, de meeste gaan over wie ik op bezoek heb gehad en waar ik geweest ben, wat ik gegeten heb, de boeken die ik gelezen heb en de films die ik gezien heb. Niets bijzonders dus, gewoon de alledaagse dingen.
Ik wilde de e-mails publiceren zoals ik ze geschreven heb. Ik wilde alleen de namen vervangen door de initialen. Voor de duidelijkheid wilde ik mijn zus Margot en mijn broer Paul wel bij hun naam noemen. Verder wilde ik type- of taalfouten corrigeren als ik ze tegenkwam en witregels toevoegen.
Ik wilde iedere dag een e-mail publiceren. Terwijl ik hiermee bezig was kon ik rustig nadenken over hoe ik verder ging met mijn blog.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
Ik houd er niet zo van om e-mails te versturen. Ik vind e-mails erg handig voor het maken van afspraken en zakelijke berichten, zoals het kopen en verkopen van spullen op marktplaats. Met vrienden e-mail ik slechts een heel enkele keer.
Op deze regel is één uitzondering: ik heb vanaf september 2011 tot halverwege 2017 een uitgebreide e-mailcorrespondentie onderhouden met mijn tante M in Arnhem. Eigenlijk is tante M niet een echte tante van mij, maar de peettante van mijn zus Margot.
Toen ik nog erg klein was, woonde mijn tante M op de bovenste verdieping van het huis in Tilburg waar ik, Margot en mijn ouders woonden. Later trouwde tante M, kreeg 3 kinderen en we bleven contact houden. Toen ik in 1984 na mijn eindexamen een fietstocht naar Zweden maakte, logeerde ik ook 2 keer bij mijn oom en tante in Arnhem, zowel op de heenweg als op de terugweg.
Tussen 1984 en 2016 logeerde ik ieder jaar wel 1 of 2 keer in Arnhem. In 1990 is mijn oom overleden. Ik was helaas niet bij de begrafenis. De begrafenis viel op een zaterdag, ik had een hele drukke tijd met mijn studie en ik had mij opgegeven voor een klimweekend met de USAC (= Utrechtse Studenten Alpinisten Club) en daar wilde ik zeer graag bij zijn.
Het contact met tante M is altijd zeer prettig geweest (voor mij althans). Als ik kwam logeren kreeg ik een goede maaltijd, kletsten we uitgebreid met elkaar en was er een lekker bed voor de nacht.
Helaas kon mijn tante steeds minder goed horen. In het begin viel dat wel mee, maar op een gegeven moment kon zij niet meer horen wat ik haar vertelde. Daarom werden onze gesprekken steeds eenzijdiger, waarbij mijn tante het woord voerde en ik luisterde.
In september 2011 was ik weer een keer bij mijn tante op bezoek geweest. Na dit bezoek besloot ik een e-mailtje te sturen, om op die manier wat te kunnen vertellen over wat mij bezighield. Dat sloeg aan en tot halverwege 2017 zijn er ongeveer 400 mailtjes heen en weer gestuurd. Toen kregen we onenigheid en is de stroom aan mailtjes opgedroogd.
Ik wilde mijn kant van de e-mails publiceren. Omdat ik ze zo regelmatig schreef geven ze een heel goed beeld van wat ik tussen september 2011 en juni 2017 heb gedaan. De mailtjes zijn heel concreet, de meeste gaan over wie ik op bezoek heb gehad en waar ik geweest ben, wat ik gegeten heb, de boeken die ik gelezen heb en de films die ik gezien heb. Niets bijzonders dus, gewoon de alledaagse dingen.
Ik wilde de e-mails publiceren zoals ik ze geschreven heb. Ik wilde alleen de namen vervangen door de initialen. Voor de duidelijkheid wilde ik mijn zus Margot en mijn broer Paul wel bij hun naam noemen. Verder wilde ik type- of taalfouten corrigeren als ik ze tegenkwam en witregels toevoegen.
Ik wilde iedere dag een e-mail publiceren. Terwijl ik hiermee bezig was kon ik rustig nadenken over hoe ik verder ging met mijn blog.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
vrijdag 20 september 2019
Nederland documentaireland
Ik vrees dat je wel kunt zeggen dat de speelfilmtraditie in Nederland niet zo heel veel voorstelt. Er zijn een aantal goede speelfilms gemaakt in Nederland. Zelf vind ik bijvoorbeeld de volgende speelfilms de moeite waard: "Abel", "Borgman", "Karakter", "Komt een vrouw bij de dokter", "Ober", "Oh Boy", "de Poolse bruid", "Schneider versus Bakx", "Shocking Blue", "Wilde mossels", "Zusje" en "Zwartboek". De filmliefhebber zal opvallen dat in mijn lijstje maar liefst 4 films van Alex van Warmerdam staan. Maar in mijn ogen haalt geen enkele van de genoemde films de echte wereldtop. In veel kleinere filmlanden dan Nederland zoals Denemarken ("Breaking the waves", "Festen" en "Jagten"), Bosnië ("No man's land"), Hongarije ("Satantango") en Roemenië ("4 maanden 3 weken 2 dagen") hebben ze films gemaakt van een niveau dat in mijn ogen in Nederland nooit is gehaald.
Op het gebied van de documentaire kent Nederland wel een grote traditie. Ik heb de afgelopen 2 jaar een aantal prachtige documentaires gezien:
- "De nieuwe wildernis" over de Oostvaardersplassen.
- "Langs de oevers van de Yang Tse" van Ruben Terlou.
- "Door het hart van China" ook van Ruben Terlou.
- "Van Dis in Indonesië" met Adriaan van Dis.
- "Krabbé zoekt Picasso".
- "Krabbé zoekt Gauguin".
- "Van Moskou tot Magadan" met Jelle Brandt Corstius.
- "Van Moskou tot Moermansk" ook met Jelle Brandt Corstius.
- "Van Bihar tot Bangalore" ook met Jelle Brandt Corstius.
Deze 9 documentaires krijgen van mij alle acht 5 sterren, ik vind ze allemaal van wereldklasse en ik vind ze stuk voor stuk interessanter dan de beste Nederlandse speelfilms die ik ken. Misschien ben ik bevooroordeeld doordat ik van programma's over echte mensen houd, maar ik ben benieuwd of jullie het met mij eens zijn dat de Nederlandse documentaires van een (veel) hoger niveau zijn dan de Nederlandse speelfilms. Ik vind het leuk als jullie een reactie achterlaten.
Op het gebied van de documentaire kent Nederland wel een grote traditie. Ik heb de afgelopen 2 jaar een aantal prachtige documentaires gezien:
- "De nieuwe wildernis" over de Oostvaardersplassen.
- "Langs de oevers van de Yang Tse" van Ruben Terlou.
- "Door het hart van China" ook van Ruben Terlou.
- "Van Dis in Indonesië" met Adriaan van Dis.
- "Krabbé zoekt Picasso".
- "Krabbé zoekt Gauguin".
- "Van Moskou tot Magadan" met Jelle Brandt Corstius.
- "Van Moskou tot Moermansk" ook met Jelle Brandt Corstius.
- "Van Bihar tot Bangalore" ook met Jelle Brandt Corstius.
Deze 9 documentaires krijgen van mij alle acht 5 sterren, ik vind ze allemaal van wereldklasse en ik vind ze stuk voor stuk interessanter dan de beste Nederlandse speelfilms die ik ken. Misschien ben ik bevooroordeeld doordat ik van programma's over echte mensen houd, maar ik ben benieuwd of jullie het met mij eens zijn dat de Nederlandse documentaires van een (veel) hoger niveau zijn dan de Nederlandse speelfilms. Ik vind het leuk als jullie een reactie achterlaten.
Abonneren op:
Posts (Atom)