94: Invictus

Invictus (Verenigde Staten, 2009): 128 minuten: Regisseur Clint Eastwood

Clint Eastwood is bekend geworden als acteur in de spaghettiwesterns van Sergio Leone. Later is hij zelf ook films gaan regisseren. Hij heeft onder andere "The bridges of Madison Country", "Gran Torino" en "One million dollar baby" op zijn naam staan, alle drie erg goede films. Een van zijn mooiste films is "Invictus" uit 2009.

"Invictus" is een film over de springbokken, het nationale rugbyteam van Zuid-Afrika en ook over Nelson Mandela, die net president van Zuid-Afrika is geworden.

Het is 1994 en het ANC heeft de verkiezingen gewonnen, Nelson Mandela is verkozen tot president en de springbokken hebben net een oefeninterland tegen de Engelsen kansloos verloren. Het nationaal sportcomitee van zwarten besluit unaniem om de naam en het shirt van de springbokken af te schaffen (rugby was in Zuid-Afrika vooral een sport voor de blanke minderheid).

Mandela hoort hiervan en besluit om naam en shirt te handhaven en ziet in rugby een mogelijkheid tot nationale verzoening. Hij nodigt de aanvoerder van het elftal Francois Pienaar (een rol van Matt Damon) uit voor een gesprek en vraagt wat ze kunnen doen zodat de springbokken het wereldkampioenschap kunnen winnen dat in 1995 in Zuid-Afrika wordt gehouden. Gelukkig is Zuid-Afrika als gastland al gekwalificeerd. Volgens de experts zijn de springbokken kansloos.

"Invictus" is enerzijds een prachtige sportfilm over rugby en anderzijds een film over het inspirerende leiderschap van Nelson Mandela (een prachtige rol van Morgan Freeman) in een veranderend Zuid-Afrika. Warm aanbevolen voor iedereen die van een mooie sportfilm houdt en vooral voor de bewonderaars van Mandela.

Op IMDB krijgt "Invictus" van 139.000 mensen een waardering van 7,3.

  

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

95: Kaos

Kaos (Italië, 1985): 180 minuten: Regisseurs: Paolo & Vittorio Taviani

In de beginscène van "Kaos" rapen een stel mannen eieren onder een mannetjeskraai en binden vervolgens de kraai een belletje om.

"Kaos" bestaat uit 4 delen en een epiloog. Voor ieder deel komt de kraai met zijn belletje weer even in beeld.

1): De andere zoon. Een groep mannen heeft zich verzameld om naar Amerika te vertrekken. Een oude moeder heeft haar zoons 14 jaar geleden zien vertrekken, maar nog nooit wat van hen gehoord. Ze vraagt een vrouw een brief te schrijven en dicteert haar de tekst, niet beseffende dat de vrouw niet kan schrijven. De oude moeder vertelt over een stel bandieten, die haar man vermoordden en haar zwanger maakte van haar jongste zoon.

2): Maanziekte. Bata en Sidora zijn pas getrouwd. Wat Sidora nog niet weet is dat Bata aan de maanziekte lijdt. Bij iedere volle maan verandert hij 's nachts in een weerwolf.

3): De kruik. Een rijke landeigenaar heeft een enorme kruik besteld om zijn olijfolie in te bewaren. De kruik wordt keurig afgeleverd, maar hij breekt in tweeën. De man laat een reparateur komen. Dit deel is erg hilarisch en vind ik het beste deel van de film.

4): De bewoners van een klein dorpje willen een eigen kerkhof op hun grond, maar dat staat de rijke baron niet toe.

In de epiloog vertelt de moeder van de verteller hoe zij met haar vader naar haar opa op Malta ging met een klein bootje.

"Kaos" is erg mooi verfilmd, de dorre landschappen van Sicilië komen mooi in beeld. De acteurs en actrices maken een authentieke indruk en het verhaal wordt ondersteund door mooie muziek.

Op IMDB krijgt "Kaos"van iets meer dan 2.000 mensen een waardering van 8,0.

   

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom. 

96: Pranzo di Ferragosto

Pranzo di Ferragosto (Italië, 2008): 72 minuten: Regisseur: Gianni di Gregorio

In een appartement in Rome woont de ongeveer 50-jarige Gianni samen met zijn oude moeder.

Gianni lijkt geen werk te hebben en heeft een flinke huurachterstand. Zijn huisbaas vraagt aan Gianni of hij zijn moeder een nachtje bij hem kan laten overnachten tijdens de feestdag Maria Hemelvaart (valt half augustus), zodat hij met zijn familie op stap kan.

Gianni stemt met enige tegenzin toe. Dan blijkt de huisbaas nog zijn tante te hebben meegenomen, en ook de huisarts vraagt aan Gianni of hij ook voor zijn moeder kan zorgen. Geen nood, Gianni is een goede kok, een uitstekend gastheer en de dames vermaken zich uitstekend bij hem.

"Pranzo di Ferragosto", is een heerlijke feelgood film, die op iedereen zal overkomen als een verkwikkend bad. Een vrij alledaags gegeven dat perfect is uitgewerkt!

Op IMDB krijgt "Pranzo di Ferragosto" van ruim 3.000 mensen een waardering van 7,0.

   

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.  

Dvd: A fistful of dollars

A fistful of dollars (Verenigde Staten, 1964): 96 minuten: Regisseur: Sergio Leone

In een dorpje vlakbij de grens tussen de Verenigde Staten en Mexico is de enige man die op normale wijze in zijn brood kan voorzien de plaatselijke doodkistenmaker. Alle andere mannen gebruiken geweld. In het dorp zijn er twee groepen die om de macht strijden: de familie Rojo onder aanvoering van Ramon die drankhandelaars zijn en de familie Baxter, waaronder de sheriff, die wapenhandelaars zijn.

Op een dag komt een Amerikaan (gespeeld door Clint Eastwood) op zijn muilezel in het dorp terecht in de hoop wat geld te kunnen verdienen.

"A fistful of dollars" is de eerste van de zogenaamde spaghettiwesterns die Sergio Leone regisseerde. Hij werkte al samen met de componist Ennio Morricone en gebruikte veel extreme close-ups, een techniek die hij in zijn latere films zou vervolmaken.

Ik vind "A fistful of dollars" een erg mooie western, maar hij haalt het natuurlijk bij lange na niet bij zijn latere meesterwerken "The good, the bad and the ugly" en vooral "Once upon a time in the west".

Op IMDB krijgt "A fistful of dollars" van bijna 175.000 mensen een waardering van 8,0

 

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

97: Mifune's last song

Mifune's last song (Denemarken, ): 101 minuten: Regisseur Soren Kragh Jacobson

Toen ik "Festen" had bekeken, lag er nog een andere Deense film klaar om weer eens bekeken te worden. Zowel "Festen", als "Mifune's last song" zijn te beschouwen als tragikomedies, waar bij "Festen" de nadruk vooral op de tragische kant van het verhaal ligt en bij "Mifune's last song" vooral op de komische kant.

Kresten is net getrouwd met Claire en heeft een goede baan in het vooruitzicht bij het bedrijf van zijn schoonvader. Dan krijgt hij een telefoontje dat zijn vader is gestorven. Kresten moet naar Lolland voor de begrafenis en om te kijken hoe het verder moet met zijn gekke broer Rud. Aangekomen bij het huis van zijn vader, ziet hij wat voor een puinhoop er heerst en besluit hij om een huishoudster in te huren. Dan meldt Liva zich aan, een callgirl uit Kopenhagen. Samen besluiten zij om orde op zaken te brengen.

"Mifune's last song", is een heerlijke komische film met veel onverwachte humor, die ik al voor de 6e keer heb gezien. Aanbevolen voor iedereen die houdt van een film waar mee te lachen valt, maar die toch wel serieus is.

Op IMDB krijgt "Mifune's last song" van ruim 7.000 mensen een waardering van 7,2.

   

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.  

98: Urga

Urga (Rusland, 1991): 112 minuten: Regisseur Nikita Mikhalkov

In het weidse Mongoolse landschap wonen in een yurt, Gombo en zijn vrouw Pagma, met hun 3 kinderen en een oma.

Op een dag strandt Sergei, een Rus, met zijn vrachtauto vlakbij de rivier. Gombo neemt hem op in zijn yurt en slacht een schaap voor hem.

Gombo wil vrijen met Pagma, maar zij wil niet, zij heeft al 3 kinderen en wil geen vierde. Ze stuurt hem naar de stad om condooms te halen. Gombo gaat met 2 paarden in de vrachtauto naar de stad, waar hij uitgebreid rondkijkt, een fiets en een televisie koopt, maar geen condooms.

Op de terugweg droomt hij van Gengjiz Khan.

De urga waaraan de titel van de film is ontleend is een stok met een lasso eraan waarmee vee wordt gevangen, maar die ook wordt gebruikt om een vrouw mee te vangen.

Toen ik deze film voor het eerst in de bioscoop zag was ik erg onder de indruk. Inmiddels ben ik wel wat gewend, maar bij de derde keer kijken blijft het een mooie film met een inkijkje in een vreemde cultuur.

Op IMDB krijgt "Urga" van ruim 3.000 mensen een waardering van 7,8.

   

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
 

99: The unbearable lightness of being

The unbearable lightness of being (Verenigde Staten, 1988): 164 minuten: Regisseur: Philip Kaufman

"The unbearable lightness of being" is de verfilming van het gelijknamige boek van de Tsjechische schrijver Milan Kundera. Het is 1968 en de hersenchirurg Thomas leidt in Praag een zorgeloos leven. Hij bemoeit zich niet met politiek en heeft veel losse affaires en één min of meer vaste vriendin: Sabina.

Thomas moet een keer in de provincie een operatie uitvoeren en ontmoet dan Tereza. Hij is geïnteresseerd in haar, maar gaat terug naar Praag en vergeet haar. Dan staat ineens Tereza op de stoep. Hij laat haar binnen, ze krijgen een heftige relatie en trouwen zelfs met elkaar.

Intussen speelt de politieke situatie een steeds belangrijker rol in het verhaal. Het is de Praagse lente en in Tsjechoslowakije opteert men voor communisme met een menselijk gezicht. Dan vallen de Russen binnen en slaan veel mensen op de vlucht onder anderen Thomas, Tereza en Sabina, die alle 3 in Zwitserland, in Genève, terechtkomen.

Ik vind het liefdesverhaal in deze film, een van de indrukwekkendste die ik ooit gezien heb en erg frivool gefilmd. De meer politiek getinte stukken kunnen mij niet in dezelfde mate bekoren, maar in zijn geheel vind ik "The unbearable lightness of being" toch een zeer aangename film om naar te kijken.

Er wordt vaak de vraag gesteld: wat is beter, het boek of de film. In het boek dat ik een jaar of 20 geleden heb gelezen, staan veel filosofische en andere terzijdes, die mijns inziens niet veel aan het verhaal toevoegen. Nu vinden veel lezers "De ondraaglijke lichtheid van het bestaan" juist zo'n mooi boek vanwege die terzijdes. Ik vond het tegenvallen. Bij de film heeft men alle filosofische uitweidingen achterwege gelaten en ervoor gekozen om zich voornamelijk op de driehoeksverhouding tussen Thomas, Tereza en Sabina te richten. Ik vind dit een terechte keuze en ben dan ook een veel groter fan van de film dan van het boek.

Op IMDB krijgt "The unbearable lightness of being" van 30.000 bezoekers een waardering van 7,4.

  

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.