Dvd: Yasujiro Ozu: There was a Father

There was a Father (Japan, 1942): 87 min: Zwart-wit: Regisseur Yasujiro Ozu

 

 

Vader Shuhei Horikawa is een arme leraar. Omdat zijn vrouw overleden is, voedt hij zijn zoon Ryohei in zijn eentje op. De vader gaat met zijn leerlingen op een excursie. Een paar studenten maken een tochtje met een roeiboot. De boot van één van de studenten slaat om en de student verdrinkt. Shuhei voelt zich verantwoordelijk en neemt ontslag als leraar. 

Zijn zoon krijgt les in een kleinere stad, terwijl Shuhei naar Tokyo gaat omdat hij daar makkelijker werk kan vinden. Ryohei wil graag bij zijn vader zijn, maar ze zien elkaar jarenlang nauwelijks.

"There was a father" is een mooie film over de liefdevolle relatie tussen een vader en zijn zoon. Beiden willen niets liever dan bij elkaar zijn, maar de plicht gaat voor en de vader moet hard werken om een goede opleiding voor zijn zoon te kunnen betalen en de zoon moet hard studeren. Helaas is mijn Chinese dvd opnieuw van matige kwaliteit.

Op IMDB krijgt "There was a father" van bijna 2.400 mensen een waardering van 7,7.

   

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Dvd: Yasujiro Ozu: The Brothers and Sisters of the Toda Family

The Brothers and Sisters of the Toda Family (Japan, 1941): 105 min: Zwart-wit: Regisseur Yasujiro Ozu

 

Aan het begin van "The Brothers and Sisters of the Toda Family" is er een feest bij grootvader en grootmoeder en wordt de hele familie Toda op de foto gezet.

Wat later overlijdt de grootvader en blijkt dat hij schulden heeft. Zijn 4 zoons en zijn dochter en zijn vrouw komen bij elkaar om te overleggen wat er moet gebeuren. Er wordt besloten om hun huis en het land te verkopen om de schulden te betalen.

Oma en de dochter worden geacht om afwisselend bij de verschillende zoons te gaan wonen, maar zijn eigenlijk nergens welkom. De jongste zoon werkt in Tianjin in China en verwijt zijn broers dat ze niet hartelijk zijn voor hun moeder en besluit zijn moeder en zijn zus mee te nemen naar China.

"The Brothers and Sisters of the Toda Family" is opnieuw een mooi familiedrama van Ozu. Helaas is de beeldkwaliteit van mijn Chinese dvd weer uiterst matig.

Op IMDB krijgt "The Brothers and Sisters of the Toda Family" van iets minder dan 1.100 mensen een waardering van 7,4.

  

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Een mooi voornemen

Alleen die dingen doen die ik leuk vind of waarvan ik vind dat ze absoluut gedaan moeten worden.

 

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

 

 

 

Dvd: Yasujiro Ozu: What did the Lady Forget?

 

What did the Lady Forget (Japan, 1937): 71 min: Zwart-wit: Regisseur Yasujiro Ozu

P 

rofessor Komiya en zijn vrouw Tokiko wonen in Tokyo. Hun verwende nicht Setsuko komt vanuit Osaka op bezoek.

Professor Komiya gaat met toestemming van zijn vrouw één keer in de week golf spelen. Als hij op pad gaat om "golf te spelen" gaat Setsuko achter hem aan en komt zij erachter dat Komiya geen golf speelt maar naar een Geisha-bar gaat.

 

"What did the Lady Forget" is een vrij luchtige film waarin het met de moraal niet zo nauw wordt genomen. Een onderhoudende film waarvan het jammer is dat de beeldkwaliteit van mijn Chinese Dvd opnieuw uiterst matig is.

Op IMDB krijgt "What did the Lady Forget" van 940 mensen een waardering van 7,1.

  

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

De beste maatregel voor het milieu

Er zijn veel maatregelen denkbaar voor de bescherming en eventueel verbetering van ons milieu. Denk aan: het planten van bomen of windmolens, waterzuivering, gebruik van zonne-energie, woningisolatie, meer gebruikmaken van het openbaar vervoer, fietsen, wandelen, dichterbij je werk wonen, carpooling, geen plastic verpakkingen gebruiken, afval scheiden, hergebruik van spullen, kringloopwinkels, minder eten verspillen, vegetariër worden, niet of minder vliegen, minder kunstmest gebruiken, minder insecticiden gebruiken.

 

Er is echter één maatregel die in het debat volledig buiten beschouwing wordt gelaten en die veel effectiever is dan alle genoemde maatregelen samen en dat is minder of (liefst) geen kinderen krijgen.

 

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

 

Dvd: Yasujiro Ozu: The Only Son

The Only Son (Japan, 1936): 83 min: Zwart-wit: Regisseur Yasujiro Ozu

 

Een moeder woont met haar zoontje in een dorpje. Het zoontje kan goed leren en volgens zijn leraar moet hij verder studeren. De moeder troost zich enorme opofferingen om dat mogelijk te maken.

 

Tien jaar later bezoekt de moeder haar zoon. Zij denkt dat hij succesvol is geweest, maar in feite werkt de zoon slechts als leraar op een avondschool, woont hij aan de rand van Tokyo met zijn vrouw en hun kind en leven ze in armoede.

"The Only Son" is de eerste film van Ozu met geluid. Helaas is de beeldkwaliteit van mijn Chinese dvd opnieuw erg matig. 

Ik vind "The Only Son" een onderhoudende film, maar hij behoort niet tot de beste films die Ozu heeft gemaakt.

Op IMDB krijgt "The Only Son" van net geen 3.100 mensen een waardering van 7,8.

  

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Waarom ik waarschijnlijk niet meer zal reizen

Het maken van reizen, kleine en grote reizen, is waarschijnlijk de leukste bezigheid die ik ooit in mijn leven heb gedaan. Tot 2006 heb ik veel gereisd, daarna nog nauwelijks. Het ziet er naar uit dat ik de komende jaren ook geen reizen meer zal maken. De reden hiervoor is dat ik teveel last heb van allerlei psychische en fysieke klachten. De belangrijkste hiervan zal ik hieronder noemen:

- Ik ben altijd ontzettend moe en heb heel weinig energie. Als ik op reis ga dan is het ook handig als ik voldoende energie heb om er optimaal van te kunnen genieten. Dat is al jaren niet meer het geval.

- Ik slaap heel erg veel. Normaal gesproken slaap ik tussen ongeveer 24.00 uur en 14.00 met een stuk of 4-8 onderbrekingen om naar het toilet te gaan. Op zich is dat niet zo'n probleem, maar je moet in bijna alle hotels voor 12.00 uitchecken wat voor mij gewoon niet te doen is.

- Ik heb last van diabetes insipidus, een aandoening van de nieren waarbij het antidiuretisch hormoon te weinig aanwezig is of niet goed werkt. Hierdoor heb ik altijd dorst, drink ik ontzettend veel (6-7 liter per dag) en moet ik ook zeer vaak plassen, meestal iedere 30-60 minuten. Niet echt handig als je in een vreemde omgeving bent.

- Sinds ruim een jaar werkt mijn sluitspier niet meer zo goed. Als ik poep bevuil ik mijzelf regelmatig. Het is dan erg handig als er een douche in de buurt is om mijzelf te wassen of in ieder geval een wastafel.

Dit zijn wel de belangrijkste lichamelijke klachten. Daar blijft het niet bij. Op reis slaap ik vaak slecht, word dan nog vermoeider dan normaal en krijg dan ontzettend last van heimwee en wil zo snel mogelijk naar huis. 

Ik heb niet zo veel vrienden of familie die graag op dezelfde manier willen reizen als ik. Aanmelden voor een groepsreis of met een onbekend iemand op pad gaan is ook geen goed idee. Vroeger heb ik veel alleen gereisd, maar dat trek ik niet meer,

Het laatste probleem is ook niet onbelangrijk. Reizen is duur. Om enigszins comfortabel te kunnen reizen en overnachten ben ik al gauw 100 euro per dag kwijt. Ik heb niet al te veel geld te besteden. Als ik een goede gezondheid had gehad, dan had ik dat er graag voor over gehad, maar met al mijn klachten kies ik er voor om thuis te blijven en mijn energie, tijd en geld in andere activiteiten te besteden zoals: lekker eten, wandelen, kletsen met vrienden, films kijken, muziek luisteren, lezen en bloggen.

Dat zijn de grote reizen. Tot 2 jaar terug logeerde ik gemiddeld een keer in de 3 weken bij vrienden of familie. Ik merkte dat ik daar ook doodmoe van werd. Nu slaap ik altijd thuis en reis ik uitzonderlijk weinig. Ik ben dit jaar nog niet verder dan 5 kilometer van huis geweest (Utrecht-Centrum, Amelisweerd en Houten). Gelukkig nemen de meeste van mijn vrienden de moeite om mij op te zoeken en kan ik ze dan verwennen met een lekkere maaltijd.

 

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Dvd: Yasujiro Ozu: An Inn in Tokyo

Yasujiro Ozu: An Inn in Tokyo (Japan, 1935): 79 min: Zwart-wit: Regisseur Yasujiro Ozu

 

"An Inn in Tokyo" is na "I Was Born, But ..." opnieuw een prachtige stomme film van Ozu.

 

Een alleenstaande vader van 2 zoontjes heeft geen werk en ze zwerven met zijn drieën rond. De jongens proberen om honden te vangen om ze te verkopen voor voedsel en de vader probeert overal om werk te vinden. 

 

Op een dag ontmoeten ze een rondzwervende vrouw met haar dochter. De jongens en het meisje kunnen het onmiddellijk goed met elkaar vinden. Het geluk lijkt de vader toe te lachen als hij dankzij een vroegere vrouwelijke kennis een baantje vindt.

"An Inn in Tokyo" is een heel erg mooie film om naar te kijken. Vaak zijn er prachtige shots van de jongens vanaf een lage hoogte genomen met tegen de achtergrond de industriële architectuur. "An Inn in Tokyo" is gelukkig wel voorzien van een muzikale ondersteuning. Helaas is de beeldkwaliteit van mijn (Chinese) dvd maar zeer matig. Misschien is er van Criterion een beter gerestaureerde versie op de markt, dat verdient deze film zeker.

Op IMDB krijgt "An Inn in Tokyo" van ruim 1.200 mensen een waardering van 7,7.

 

   

 

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

 

Smakeloze hap

Al sinds ik in 1984 op mezelf ben gaan wonen kook ik gemiddeld zo'n 3 keer in de week. Ik durf gerust van mezelf te zeggen dat ik een goede kok ben. Als ik gekookt heb dan eet ik eigenlijk vrijwel altijd erg lekker. Ook mijn vrienden komen graag bij mij eten. Vanavond was echter een absoluut dieptepunt.

Gisteren bedacht ik dat ik nog nooit gehaktballen had gemaakt en dat ik die vanavond eens klaar wilde maken voor de afwisseling. Ik mailde mijn broer, die de beste kok is die ik ken, voor een recept. Hij mailde het volgende: gehaktballen: ik maak ze met wat Mosterd (2tl) paneermeel en een ei en wat zout en dan kleine balletjes 10 min bakken. 

Het recept is niet al te precies, maar ik dacht er wel wat van te kunnen maken. Ik kocht bij de Appie een pond rundergehakt, een potje mosterd en een doosje eieren. 

Ik haalde twee boterhammen uit de diepvriezer en liet ze 10 minuten ontdooien. Ik husselde het gehakt met 1 ei, een eetlepel mosterd en 2 in stukjes gescheurde boterhammen door elkaar. Vervolgens maakte ik middelgrote balletjes en bakte ze in roomboter. Al gauw zag ik dat de balletjes uit elkaar vielen en het duurde ruim 20 minuten voor ze graag waren.

Voor zover ik mij kan herinneren was dit de meest smakeloze hap die ik ooit heb gekookt op een paar keer na dat ik het eten heb laten aanbranden. Het is mijn eer te na om ze niet op te eten, maar ik denk dat de meeste mensen ze in de kliko zouden gooien.

 

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

 

Milieubewust of niet?

Vrienden van mij zijn erg met het milieu bezig. Ze scheiden hun afval en ze eten vegetarisch. Ook hebben ze een vakantiehuis in het buitenland waar ze ongeveer 6 keer per jaar naar toe vliegen en rijden ze auto. Ze hebben 2 kinderen.

 

Ik ben totaal niet met het milieu bezig. Ik scheid mijn afval niet (overigens wel het glas en het papier) en ik eet gewoon vlees. Ik woon niet al te groot. Het is al 10 jaar geleden dat ik  gevlogen heb en ik rijd geen auto. Bovendien heb ik geen kinderen.

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Dvd: Yasujiro Ozu: A Mother Should Be Loved

A Mother Should Be Loved (Japan, 1934): 73 min: Zwart-wit: Regisseur Yasujiro Ozu

 

Het eerste en laatste stuk van "A Mother Should Be Loved" zijn verloren gegaan. Dat is natuurlijk jammer, maar de vraag is of dat deze film gered zou hebben. Van de bewaard gebleven 73 minuten werd ik geen moment warm of koud. Dat wil niet zeggen dat dit perse een slechte film is, alleen dat ik er niets mee heb. Het feit dat mijn Chinese dvd geen muzikale ondersteuning bevat helpt ook niet mee.

 

Een alleenstaande moeder voedt haar 2 zoons op. Sadao, de oudste van de twee is niet haar echte zoon. Sadao is de zoon van haar overleden man en zijn eerste vrouw. De andere zoon Kousaku, is wel van haar.

 

Om Sadao niet het gevoel te geven dat hij ongewenst is, zorgt ze nog beter voor hem dan voor . Beide zoons vinden dat niet prettig. Sadao vraagt zich af waarom hij een speciale behandeling krijgt en Kousaku vraagt zich af waarom hij wordt achtergetrokken.

 Sadao verlaat het huis en zegt nooit meer terug te keren naar zijn moeder en . In de epiloog die verloren is gegaan komt alles weer in orde. 

 

Op IMDB krijgt "A Mother Should Be Loved" van net geen 400 mensen een waardering van 6,5.

  

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

ps: De vormgeving van dit stukje lijkt natuurlijk nergens op. Sinds ik de nieuwe versie van blogspot gebruik krijg ik teksten en illustraties niet meer goed geplaatst. Bij de verouderde versie (die veel beter werkte) had ik daar nooit moeite mee. Wie kan mij helpen?

Dvd: Bela Tarr: The Turin Horse

The Turin Horse (Hongarije, 2011): 148 min: Zwart-wit: Regisseur Bela Tarr

Is

het mogelijk om een fascinerende film te maken waarin vrijwel niets gebeurt?

De Hongaarse regisseur Bela Tarr heeft al eerder met het prachtige "Satantango" bewezen dat dat heel goed mogelijk is. In "The Turin Horse" gebeurt er zo mogelijk nog minder.

Evenals alle andere films die ik van Bela Tarr heb gezien is "The Turin Horse" gefilmd in een prachtig zwart-wit en bestaat hij uit zeer lange shots die zeer zorgvuldig gecomponeerd zijn en wordt de film ondersteund door de atmosferische muziek van Mihaly Vig, de vaste componist van de films van Bela Tarr.

In "The Turin Horse" volgen we 6 dagen in het leven van een man van middelbare leeftijd en zijn dochter die op een afgelopen vervallen boerderij wonen. Buiten is een woest en kaal landschap met alleen een waterput en ze hebben een paard dat er ook niet al te best uitziet.

De dagen lijken allemaal op elkaar. Ze staan op, de dochter kleedt haar vader aan, ze eten elk één in de schil gekookte aardappel waar ze zorgvuldig de schil van afpellen, ze drinken een glas water, ze kijken uit het raam, de dochter haalt water uit de waterput, ze scheppen de mest uit de stal en brengen die naar buiten, ze doven het licht en gaan slapen. Ondertussen giert buiten de storm.

Het klinkt allemaal niet erg boeiend. Toch werd ik evenals in Tarr's eerdere film "Satantango" het verhaal ingezogen in een mate die ik bij geen enkele andere film behalve bij deze 2 films heb meegemaakt. Uiteindelijk vind ik "The Turin Horse" misschien wel de meest indrukwekkende film van de twee omdat daarin het minste gebeurt.

Ik denk dat 99% van de filmliefhebbers zijn neus zal ophalen voor deze film, maar als je bij die ene procent hoort die hier gevoelig voor is, dan krijg je een onvergetelijke filmervaring!

Op IMDB krijgt "The Turin Horse" van bijna 15.500 mensen een waardering van 7,8.

  

Bij de dvd van Artificial Eye die ik heb van deze film zit een korte film van net geen 12 minuten van Bela Tarr uit 1980 "Hotel Magnezit" over een hotelgast die het hotel uit wordt gezet. Wat mij betreft een volslagen oninteressante korte film met ook nog eens een heel slechte beeldkwaliteit *. Bela Tarr is van ver moeten komen.

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Overzicht van gelezen boeken vanaf mijn jeugd tot aan 1995

In de jaaroverzichten die ik reeds heb gepubliceerd ontbrak nog de periode voordat ik serieus met lezen ben begonnen. Vanaf mijn jeugd tot aan 1995 heb ik wel wat gelezen, maar bij lange na niet zo veel als in de jaren vanaf 1995. Aan school- en studieboeken viel en valt over het algemeen weinig plezier  te beleven en die vermeld ik niet.

Ik kan mij niet herinneren of mijn ouders mij vroeger hebben voorgelezen. Eerlijk gezegd denk ik dat ze het daar te druk voor hadden.

De lagere school (1972-1978):

Tijdens mijn lagere schoolperiode las ik relatief veel. Ik kan mij herinneren dat wij thuis wat boekjes van Dr, Seuss hadden die later mijn favoriete kinderboekenschrijver is geworden. Ik las de gebruikelijke kinderboekenseries zoals: "Wipneus en Pim", "De Kameleon", "Arendsoog" en de blauwe deeltjes met de verhalen van Jules Verne. In de 6e klas verslond ik tijdens de les de boeken van Piet Smolders: "Amerikanen in de ruimte" en "Russen in de ruimte".

De middelbare school (1978-1984):

Las ik tijdens de lagere schoolperiode vrij veel, tijdens mijn middelbare schooltijd heb ik  denk ik alleen de boeken gelezen die ik verplicht voor mijn lijst moest lezen voor Nederlands en Engels.

Lijst Engels:

- Agatha Christie: "Ten little Niggers".

- Arthur Conan Doyle: "The Sign of Four" (het allereerste Engelstalige boekje dat ik ooit las) en "The Hound of the Baskervilles".

- Ernest Hemingway: "The Old Man and the Sea".

- Aldous Huxley: "The Brave New World".

- George Orwell: "Animal Farm" en "1984".

- William Shakespeare: "Julius Caesar" (klassikaal behandeld in de 5e klas), "The Tempest" (klassikaal behandeld in de 6e klas) en "Hamlet" (op eigen houtje gelezen).

- John Steinbeck: "Of Mice and Men".

- Robert Louis Stevenson: "Dr. Jekyll and Mr. Hyde".

- Jonathan Swift: "A Modest Proposal" (klassikaal behandeld in de 5e klas) en "Gulliver's Travels".

Wij moesten 12 boeken voor Engels lezen. Ik had veel werk gemaakt van mijn boekenlijst. Naast een aantal dunne boekjes (de genialiteit van "Animal Farm" zag ik toen nog niet zo), drie keer Shakespeare (jeugdige overmoed?) en mijn lievelingsboek van de lijst: "Gulliver's Travels" dat ik nog steeds een prachtig boek vind.

 

Tussen de middelbare school en 1995 heb ik volgens mij nog maar 2 boeken in het Engels gelezen:

"The War of the Worlds" van H.G. Wells en "The Brothers Karamazov" van Fjodor Dostojewski, dat ik in 1992 tijdens vakantie in Singapore had gekocht en in de maand daarna in Thailand had uitgelezen. Dit boek van Dostojewski is waarschijnlijk het meest indrukwekkende boek dat ik voor 1995 heb gelezen.

Lijst Nederlands:

- Bordewijk: "Bint" en "Karakter".

- Remco Campert: "Tjeempie".

- A. den Doolaard: "De herberg met het hoefijzer".

- Marnix Gijsen: "Klaaglied om Agnes".

- Hella Haasse: "Oeroeg".

- Maarten 't Hart: "De droomkoningin".

- Willem Frederik Hermans: "Onder professoren".

- Anton Koolhaas: "De laatste Goendroen" en "Vanwege een tere huid".

- Harry Mulisch: "De aanslag". Het onleesbare "De sprong der paarden en de zoete zee" hebben we op school behandeld. Wat een onbegrijpelijke onzin.

- Multatuli: "Max Havelaar".

- Nescio: "De uitvreter, dichtertje en titaantjes".

- Ward Ruyslinck: "Wierook en tranen" en "Het reservaat".

- Arthur van Schendel: "Het fregatschip Johanna Maria".

- Jan Wolkers: "Turks fruit". Ik vermoed dat ik deze ook voor mijn lijst heb gelezen, maar dat weet ik niet zeker meer.

In totaal moesten wij geloof ik 18 boeken voor de lijst lezen. Ik heb waarschijnlijk een paar titels vergeten. Ik geloof dat ik de laatste 2 weken voor het mondeling iedere dag één boek heb gelezen. Dat was ook niet bevorderlijk voor mijn leesplezier. Na de middelbare school heb ik een aantal jaren geen boek meer gelezen.

1984-1995:

Ik noem alleen de titels die enige indruk hebben gemaakt.

- Primo Levi: "Het periodiek systeem", "Is dit een mens" en "Het respijt". Primo Levi was een Italiaanse jood die Auschwitz heeft overleefd en daar zeer indrukwekkend over geschreven heeft.

- Umberto Eco: "De slinger van Foucault", zeer imponerend boek waar ik minder dan de helft van begreep.

- Cervantes: "Don Quichot".

- Tolkien: "De Hobbit" en "In de ban van de ring".

- Eduardo Galeano: "De kroniek van het vuur", een literaire geschiedenis van (voornamelijk) Latijns-Amerika.

- Isaac Asimov: "De foundation-serie", bestaande uit een aantal delen. Ik heb na deze boeken vrijwel nooit meer science-fictie gelezen.

- James Clavell: "Shogun", ik heb dit boek eerst in het Nederlands gelezen, toen ik het later in het Engels herlas vond ik het een veel beter boek dan ik mij herinnerde.

- Carl Grimberg: "Encyclopedie van de wereldgeschiedenis". Een weinig aanlokkelijke naam voor een prettig leesbare wereldgeschiedenis met veel aandacht voor culturele zaken.

- de Bijbel, gedeeltelijk gelezen.

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Dvd: Yasujiro Ozu: Passing Fancy

Passing Fancy (Japan, 1933): 100 min: Zwart-wit: Regisseur Yasujiro Ozu

Kihachi, een wat oudere man woont samen met zijn zoon Tomio die een jaar of 8 oud is. De vader heeft geen vast werk, hangt een beetje rond samen met zijn jongere vriend Jiro en drinkt teveel. 's Ochtends moet de zoon beide mannen wakker maken.

 

Op een dag ontmoeten Kihachi en Jiro een knappe jonge vrouw, Harue die in de problemen zit omdat ze haar baan kwijt is. Kihachi biedt haar onderdak aan, iets waar Jiro  op tegen is. Al snel is iedereen gesteld op de rustige Harue.

Om zijn zoon eenmaal het gevoel te geven dat hij ook wat mag, geeft Kihachi hem een halve Yen, waar de zoon mee mag doen wat hij wil. Zijn zoon eet zijn buik rond aan snoepgoed en wordt vervolgens erg ziek.

"Passing Fancy", is het soort film waar Ozu mee beroemd is geworden, een familiedrama met dit keer een speciale aandacht voor de relatie tussen vader en zoon. Zoals bij alle echt goede films, moet deze film het niet hebben van grootse gebaren, maar van een subtiel spel. Ik ben erg onder de indruk van deze film.

Op IMDB krijgt "Passing Fancy" van 1.200 mensen een waardering van 7,3.

   

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Dvd: Yasujiro Ozu: Dragnet Girl

Dragnet Girl (Japan, 1933): 100 min: Zwart-wit: Regisseur Yasujiro Ozu

 

De meeste films van Ozu zijn familiedrama's met een nadruk op de onderlinge relaties tussen ouders en hun kinderen. "Dragnet Girl" is een gangsterfilm, hoewel er in de film maar één schot valt.

De film speelt zich deels af in een boksclub. Een bokser is tevens gangster en heeft, zoals alle gangsters altijd schijnen te hebben, een liefje. Een jongeman wil zich aansluiten bij de gang, maar zijn zus is daar op tegen.

 

Vergeleken met "Tokyo Chorus" en vooral met "I was born, but ..." vind ik "Dragnet Girl" een stap terug. De beeldkwaliteit van deze film is goed, de shots zijn mooi, maar verder vind ik weinig te beleven aan deze film. Jammer is ook dat er bij deze dvd geen geluid is toegevoegd.

Op IMDB krijgt "Dragnet Girl" van 660 mensen een waardering van 7,0.

 

   

 

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

 

Dvd: Yasujiro Ozu: I was born, but ...

I was born, but ... (Japan, 1932): 90 min: Zwart-wit: Regisseur Yasujiro Ozu

"I was born, but ..." gaat over over een gezin bestaande uit een vader, zijn vrouw en hun twee zoontjes. Het gezin komt te wonen op een nieuwe plek, dichter bij de baas van de vader. In hun nieuwe omgeving worden de twee jongens gepest door hun buurtgenoten.

De twee jongens kijken op naar hun vriendelijke vader die voor hen uiteraard de belangrijkste man op aarde is. Ze spijbelen op school omdat ze bang zijn voor de andere jongens. Vader krijgt te horen dat zijn zoons niet naar school gaan en vraagt naar de reden.

Ondertussen blijkt dat de vader niet zo heel belangrijk is, hij heeft een baas boven zich die hem vertelt wat hij moet doen. Zo niet dan verdient hij geen geld om voor zijn gezin te kunnen zorgen. Langzaam maar zeker dringt tot zijn zoons door dat hij geen keus heeft.

"I was born, but ..." is een uiterst realistische film die dateert van ruim voor het Italiaanse neorealisme (met "Fietsendieven" van Vittorio de Sica uit 1946 waarschijnlijk als bekendste film). De beeldkwaliteit is uitstekend in tegenstelling tot die van de eerste 2 films van Ozu die ik heb gezien. Ook hier is pianomuziek toegevoegd die het plezier aan de film aanmerkelijk verhoogt.

Ik vind "I was born, but ..." een prachtige film, een van de mooiste stomme films die ik ken. 

Op IMDB krijgt "I was born, but ..." van bijna 4.800 mensen een waardering van 8,0.

   

 

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Dvd: Yasujiro Ozu: Tokyo Chorus

Tokyo Chorus (Japan, 1931): 93 min: Zwart-wit: Regisseur Yasujiro Ozu

"Tokyo Chorus" vertelt het verhaal van een salaryman (een op het Engels gebaseerde term voor een kantoormedewerker) die probeert om zijn gezin te onderhouden. Hij heeft een vrouw en een zoontje en een nog iets jongere dochter. 

Zijn zoontje droomt al jaren van een fiets, iets wat de andere jongetjes in de buurt al lang hebben. Zijn vader belooft om een fiets voor zijn zoon te kopen. 

Op zijn werk neemt de vader het op voor een collega die in zijn ogen onterecht wordt ontslagen. Zijn baas vindt hem een bemoeial en ontslaat hem ook. De vader koopt een step in plaats van een fiets en hij moet plotseling op een andere manier in zijn levensonderhoud voorzien.

De beeldkwaliteit van "Tokyo Chorus" is uiterst mager. Gelukkig wordt deze stomme film in de uitgave van Criterion die ik heb, wel ondersteund met mooie pianomuziek.

Ik vind "Tokyo Chorus" ondanks de matige beeldkwaliteit een onderhoudende film.

Op IMDB krijgt "Tokyo Chorus" van ruim 1.200 mensen een waardering van 7,2. 

 

   

 

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

 

Elsbeth Etty: ABC van de literaire kritiek

Elsbeth Etty: ABC van de literaire kritiek (Nederland, 2011): 93 blz: Uitgeverij Balans

In dit kleine handzaam uitgegeven boekje geeft Elsbeth Etty een aantal voorschriften waaraan volgens haar een goede boekrecensie moet voldoen. "ABC van de literatuurkritiek" is niet heel erg origineel, maar het is onderhoudend geschreven en het leest lekker weg.

"ABC van de literatuurkritiek" is geschreven in de vorm van een ABCdarium, waarin bij iedere letter een term uit de literatuurkritiek centraal staat. We zien termen voorbij komen als Aasgieren, Critici, Ethiek, Lezen en Zelfreflectie.

Elsbeth Etty schrijft boekrecensies voor het NRC Handelsblad. Volgens haar zijn die recensies maatgevend, recensies in andere dag- en weekbladen zijn duidelijk van mindere kwaliteit. Wat ik niet erg sympathiek vind van Etty is dat ze een aantal collega's bij naam en functie noemt die volgens haar gezondigd hebben tegen "haar" regels. Daarmee lijkt Etty te ontkennen dat iedereen op zijn eigen manier recensies schrijft en dat er eigenlijk geen algemeen geldende regels zijn voor het schrijven van een goede recensie.

Uiteraard komt deze korte bespreking weer met een stel citaten:

 

Renate Dorrestein:

- Recensenten kunnen niet denken, niet lezen en niet schrijven.

- Kluun bijvoorbeeld is zich er terdege van bewust te schrijven voor een publiek dat niet maalt om kunst. Literaire goudzoekers verwijst hij met liefde naar zijn buurman in Amsterdam-Zuid, A.F.Th. van der Heijden, wiens boeken hij tot de literatuur rekent omdat ze, in tegenstelling tot de zijne, ontoegankelijk zijn.

- Maarten 't Hart, die er tegenwoordig een gewoonte van maakt jury's te verwijten dat zij Grunberg te veel lof toezwaaien en heeft voorgesteld voortaan alle prijzen ongezien aan Grunberg te geven ...

- Kees Fens had een mannelijke student aan het huilen gemaakt met de opmerking dat zijn recensie een prul was en of hij in vredesnaam een ander vak wilde kiezen waarbij hij nooit meer een letter op papier hoefde te zetten.

Hafid Bouazza:

- Een Franse schrijver is iemand die in het Frans schrijft, een allochtone schrijver is iemand die in het Allochtoons schrijft en een Nederlandse schrijver schrijft in het Nederlands.

   

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Een vreemd telefoontje

Afgelopen nacht werd ik om 2.15 uur wakker gebeld door een voor mij onbekende man. Hij had een advertentie van mij op marktplaats gezien waarin ik een set boeken aanbood. Hij vroeg zich af of die nog te koop waren. Nou ja zeg.

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Dvd: Yasujiro Ozu: Days of Youth

Days of Youth (Japan, 1929): 103 min: Zwart-wit: Regisseur Yasujiro Ozu

"Days of Youth" is de oudst bewaard gebleven film van de Japanse regisseur Yasujiro Ozu. Yasujiro Ozu wordt samen met Kenji Mizoguchi en Akira Kurosawa als één van de 3 belangrijkste Japanse regisseurs uit de filmgeschiedenis beschouwd.

Ik heb recent een groot aantal Japanse dvd's met daarop de films van Yasujiro Ozu gekocht. Dit was de reden om een regiovrije dvd-speler te komen en nu ga ik deze dvd's in chronologische volgorde bekijken, zolang ze me bevallen tenminste.

"Days of Youth" kent een betrekkelijk eenvoudig verhaal. Twee studenten vallen voor hetzelfde meisje en proberen allebei om bij haar in het gevlij te komen. De studie wordt onderbroken voor een skitochtje in de bergen.

Het is even wennen om "Days of Youth" te bekijken. Het is een echte stomme film zoals ze oorspronkelijk bedoeld waren, dus zonder enige vorm van geluid. Op de achtergrond hoor ik het gebrom van mijn koelkast en het geruis van het verkeer. De beeldkwaliteit is wisselend, variërend van erg slecht met veel witte vlokken tot vrij redelijk. De tussentitels zijn gelukkig in het Engels vertaald, maar ook zonder dat zou de film prima te volgen zijn geweest.

Het verhaal is mooi in beeld gebracht, je ziet dat Ozu een goede regisseur is. De skiscenes zijn erg onbeholpen, daar zal niemand van onder de indruk zijn. Al met al ben ik toch blij dat ik deze oudst bewaard gebleven film van Ozu heb gezien.

Op IMDB krijgt "Days of Youth" van 480 mensen een waardering van 6,4.

  

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Een nieuwe regiovrije dvd-speler

Zoals mensen die regelmatig een dvd kijken wel zullen weten zijn de dvd's die te koop zijn onderverdeeld in verschillende regio's. Amerikaanse dvd's hebben regio 1, Europese dvd's hebben regio 2 en dvd's uit het Verre Oosten hebben regio 3.

Hetzelfde geldt voor de dvd-spelers, als je in Nederland een dvd-speler koopt is dat er vrijwel altijd een van regio 2. Het vervelende is dat alleen regio 2 dvd's afspelen op een regio 2 dvd-speler. Tot kort geleden was de enige mogelijkheid om dvd's uit een andere regio op een Europese dvd-speler af te spelen om je dvd-speler door iemand die handig is met electronica regiovrij te laten maken.

Ik heb een week geleden een aantal dvd's gekocht van de Japanse regisseur Ozu die of regio 1 of regio 3 zijn. Om ze te kunnen afspelen heb ik een regiovrije dvd-speler gekocht bij Amazon.nl. Deze dvd-speler is inmiddels geleverd en vanavond heb ik mijn eerste dvd uit een andere regio bekeken. Het lijkt er op dat de dvd-speler het goed doet. Ik hoop dat hij lang meegaat.

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Marion Bataille: ABC3D

Marion Bataille: ABC3D (Frankrijk, 2008): Uitgeverij E.M. Querido (2008)

"ABC3D" is een prachtig pop-up boek waarin de letters van het alfabet driedimensionaal vorm zijn gegeven. Het boek is werkelijk prachtig om te zien, dit is het werk van een groot kunstenaar!

Grappig is hoe de letters hun vorm aannemen als je de bladzijden openslaat. De rondingen van de B komen te voorschijn naast de rechte lijn. De C verandert in een D. Bij de E wordt het onderste balkje weggetrokken en krijg je een F. De I en de J maken gebruik van dezelfde punt. De K is als de B, de pootjes komen te voorschijn bij het openslaan. De O en de P veranderen door een doorzichtig blad met 2 streepjes in een Q en een R. De V ziet er door een spiegelblaadje uit als een W.

Ik had nooit van dit boekje gehoord totdat ik het 2 keer achter elkaar tegenkwam op marktplaats met foto's erbij. Ik vond de foto's er zo grappig uit zien dat ik het boekje gelijk besteld heb. Een must voor iedereen met ook maar enige interesse in vormgeving!

  

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Konstantin Paustovski: Goudzand

Konstantin Paustovski: Goudzand (Rusland, 1914-1968): 570 blz: Geselecteerd en vertaald door Wim Hartog (2016): Uitgeverij van Oorschot

Na de dood van iedere schrijver die enigszins van belang is geweest wordt nog jarenlang zijn of haar archief doorgespit op zoek naar nog niet uitgegeven teksten die nog van belang kunnen zijn. Het is begrijpelijk dat men profijt probeert te slaan uit de nalatenschap van de overleden schrijver, maar deze zoektocht levert zelden iets op dat werkelijk van belang is. De schrijver heeft waarschijnlijk niet voor niets besloten om deze teksten tijdens zijn of haar leven niet te publiceren.

Wim Hartog, liefhebber van Paustovski van het eerste uur en degene die het belangrijkste werk van Paustovski in het Nederlands heeft vertaald, is jarenlang bezig geweest met het doorspitten van Paustovski's archief, het selecteren van teksten daaruit en die in het Nederlands te vertalen. Het doel van Wim Hartog was om zo als het ware een biografie van Paustovski te schrijven in zijn eigen woorden. Dit vond Wim Hartog van belang aangezien er over Paustovski nog geen echte biografie is verschenen.

"Goudzand" bestaat uit een combinatie van vier verschillende soorten teksten. Er zijn de dagboekfragmenten, meestal in een telegramstijl opgeschreven en eigenlijk de moeite van het lezen niet waard. Dan heb je de brieven naar geliefden en vrienden. Deze zijn uitgebreider van stof en geven een aardig beeld van waar Paustovski op een bepaald moment mee bezig was. Dan heb je de journalistieke stukken over bijvoorbeeld een aantal buitenlandse reizen die Paustovski heeft gemaakt en als laatste een aantal korte verhalen. Voor alle teksten die in "Goudzand" staan, geldt dat ze nog niet eerder in het Nederlands gepubliceerd zijn.

Op het oog lijkt het een welkome aanvulling op het al uitgegeven werk van Paustovski. Ik vind het echter zonde van de tijd en energie die Wim Hartog in het samenstellen en vertalen van de teksten heeft gestoken. Geen enkel stuk tekst in "Goudzand" haalt het niveau van Paustovski's prachtige memoires of zijn bundel met korte verhalen "Wilde rozen".

Citaten:

- De waardevolste bron voor het schrijven - het verhaal van je leven - wordt door de meeste schrijvers angstvallig bewaakt. Je gaat er behoedzaam mee om en verstrooit het beetje bij beetje in je boeken. 

- Vind je het ook zo dom om dichters granaten te laten frezen? Dat lukt toch niet. Dichters gaan niet naar Taganrog maar naar Sebastopol, ze werken niet in fabrieken maar maken gedichten en beminnen blije meisjes.

- Bijna niemand beseft dat de mens (de ongebroken mens) geroepen is om uit het "nietsdoen" scheppingen voort te brengen. Uit grote luiheid zijn de sierlijke schrijfstijl van Oscar Wilde, Jevgeni Onegin en de poëzie van de dronkaard Verlaine geboren.

- Mooie dingen zijn er niet voor bedoeld om in musea te staan en als rariteiten te worden bekeken, met je mond open van verbazing. Ze horen deel uit te maken van je leven. Als je blik er iedere dag weer langs glijdt, laat dat in je ziel gaandeweg een onuitwisbare indruk achter. Ongemerkt groeit dan je ziel. Het zilvergroene, brokaten gobelin, ooit een antimins, dat bij ons boven de divan hangt, heeft op mij zo'n uitwerking.

- Ik hoefde nooit mijzelf voort te slepen naar een van tevoren bepaald doel. Ik liep graag langs wegen waarvan ik niet wist waarheen ze voerden.

- Ik heb altijd gevonden dat een boek als een mens moet zijn: prachtig en lelijk tegelijk, slim en soms stom, eerlijk zowel als leugenachtig. Een boek is immers een menselijk document! Ik hou niet van volmaakte schrijvers zonder gebreken.

- De voorzitter van de zuiveringscommissie zei dat "een lid van de intelligentsia en van de Partij al zijn vrije tijd hoort te besteden aan het bestuderen van de werken van Lenin en niet aan zoiets onzinnigs als het schrijven van romans".

- Hij gaf een heel rake definitie van de huidige sovjetliteratuur. Hij zei dat deze "net als een Griekse stoomboot veel rook en weinig gang maakt".

- Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen je telegrammen te sturen omdat die door vreemden gelezen worden, bijvoorbeeld door de telegrafiste hier, een lompe meid met de bijnaam "tante Motja".

- Maar zodra een verhaal geschreven is, hoor je het nog eens nuchter te bekijken. Als schrijver moet je met strenge hand alles eruit schrappen wat te gedurfd en te intiem is en wat diegenen die hij waardeert en van wie hij houdt, verdriet zou kunnen bezorgen.

- Elk proza heeft zijn eigen ritme, zijn eigen muziek, zijn eigen harmonie, zonder dat je het altijd kunt verklaren. Als je voelt dat een woord het ritme verstoort, kun je er gewoon een ander voor in de plaats zetten en dan "zingt" de zin weer.

- Mijn leven lang heb ik voornamelijk geschreven over hetgeen mijn directe levensindrukken mij ingaven. Of anders gezegd: ik heb niet alleen eigentijdse werken geschreven maar het daarbij ook over mijn eigen tijd gehad.

Rome, 11 oktober 1965 -  Over de straten van Rome racen jochies tussen de auto's door op een ding dat hier de nieuwste trend is: een korte plank met twee rolschaatswieltjes eronder, waar ze met één been op staan en ongelooflijke toeren mee uithalen.

- Na het overlijden van Paustovski werd er nog een brief aangetroffen in de la van zijn schrijftafel. Deze is ongedateerd en kan worden beschouwd als een door hem nagelaten "persoonlijk testament". In zijn voorwoord bij zijn Verzameld werk in negen delen heeft Paustovski geschreven: "Het heeft geen zin van een auteur nadere uitleg van zijn werk te verwachten. Tsjechov zei in dergelijke gevallen altijd: "Leest u mijn boeken maar want daar staat alles al geschreven." Ik wil deze woorden van Tsjechov graag beamen."

Zelfs dit tijdens het leven van Paustovski niet uitgegeven werk is voor mij nog altijd aangenamer en interessanter om te lezen dan 99% van de boeken die in de boekwinkels liggen en 80% van de boeken die ik heb gelezen.

   

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Recept: Pastasaus met tonijn, ui en tomaten

Gisteren heb ik pasta gekookt met een saus van ui, tomaten en tonijn. De meeste van mijn vrienden geven de voorkeur aan mijn recept met tonijn, prei en pijnboompitten dat misschien wat verfijnder van smaak is, maar zelf vind ik dit zeer eenvoudige gerecht ook erg lekker.

Ingrediënten voor 1 persoon:
- wat olijfolie
- 1 ui
- pond tomaten
- blikje tonijn

Snijdt de ui in stukjes en fruit die in een pan met een bodempje olijfolie totdat ze glazig zijn. Voeg de in stukjes gesneden tomaten toe en laat het geheel een half uur sudderen. Voeg als laatste de tonijn toe en even doorwarmen. Lekker met fusili, spaghetti of ander soort pasta.

Eet smakelijk!

Films gezien in Augustus

Willy Wonka and the Chocolate Factory: Verfilming van het boek van Roald Dahl uit 1971 met een prachtige rol voor Gene Wilder als Willy Wonka. *****

Charlie and the Chocolate Factory: Nieuwe verfilming van het boek van Roald Dahl uit 2005 door Tim Burton met Johnny Depp als Willy Wonka. Prachtig om te zien, maar minder goed dan de eerdere verfilming. ****

The Nightmare before Christmas: Erg vileine Disney-film over engerikken die het kerstfeest komen verstoren. Schitterende animaties en vol met zwarte humor. ****

The Aristocats: Leuke Disney-film over een groepje katten die bij een rijke dame wonen. De butler is op het geld van de dame uit (als ze komt te overlijden wordt het nagelaten aan de katten!) en besluit de katten te ontvoeren (catnapping). ****

The Fox and the Hound: Aardige Disney-film over de vriendschap tussen een jong vosje en een jonge hond. Dit kan natuurlijk nooit goed aflopen, of toch? ****

Pocahontas: Disney-film over de vriendschap en liefde tussen John Smith, een Engelse kolonist, en Pocahontas een meisje van een Indianenstam. Het verhaal is een beetje simplistisch en wat sentimenteel. ***

Jeroen Krabbé: Schilder: Documentaire over een rondleiding die Jeroen Krabbé geeft langs zijn eigen schilderijen. *****

Mississippi Burning: Knap gemaakte film met goed acteerwerk over de problemen tussen Europese Amerikanen en Afrikaanse Amerikanen in het zuiden van de Verenigde Staten in de jaren 60. Ik denk dat de situatie destijds erg goed wordt weergegeven,  maar eerlijk gezegd kon deze film mij niet echt boeien. ****

Una giornata particolare: Film over de dag dat Hitler Rome bezoekt met Marcello Mastroianni en Sophia Loren. ****

For your Eyes only: Matige Bond-film, de vijfde met Roger Moore. Mijn dvd begon te haperen 40 minuten voor het einde, ik geloof niet dat ik daar erg rouwig om ben. **

Elle: Onsmakelijke film van Paul Verhoeven waarin de hoofdpersoon herhaaldelijk wordt verkracht. Je moet er van houden, ik doe dat niet. Wel met goed acteerwerk van vooral Isabel Huppert. ***

Meisje: Film over een jonge vrouw die het dorp waar ze opgegroeid is, haar ouders en haar vriend verlaat om in Brussel te gaan werken en wonen. Ik ben een fan van dit soort films over gewone mensen, maar deze vind ik een beetje tegenvallen. ***

The Work of Director Anton Corbijn: Behalve dat Anton Corbijn een wereldberoemd portretfotograaf is, is hij ook bekend geworden als regisseur van videoclips voor popgroepen zoals Joy Division, dePeche Mode en U2. Op deze dvd een aantal mooie videoclips. Helaas houd ik niet van dit soort popmuziek. ****

A Hard Day's Night: Beroemde film van Richard Lester waarin Ringo, George, Paul en John gedurende anderhalve dag gevolgd worden. Veel beelden van enthousiaste fans, de muziek is natuurlijk geweldig, maar toch vind ik dit niet zo'n goede documentaire als hij in mijn herinnering was. ****

Naked: Heftige film van Mike Leigh over een man die rondzwerft in het naargeestige Londen van begin jaren 90. Er wordt erg veel gepraat in deze film, Johnny, de hoofdpersoon, weet van geen ophouden en krijgt ook de nodige tegenslagen te verwerken. ****

Alice: Film van de Tjechische animatiefilmer Jan Svankmajer waarin stukken speelfilm gemengd zijn met stukken animatiefilm. De film is geïnspireerd door het boek "Alice in Wonderland" van Lewis Caroll en heeft diens duistere toon behouden. In al zijn eenvoud is deze film origineler dan de meeste films die ik gezien heb. ***

NOMA: Documentaire uit 2015 over het beroemde Deense restaurant dat tussen 2010 en 2014 vier keer was verkozen tot het beste restaurant van de wereld. Als film misschien niet zo heel bijzonder, maar zeer inspirerend voor liefhebbers van lekker eten, en wie is dat niet? ****

Zeeman met schrijvers en boeken: Dvd van de VPRO met fragmenten uit de televisieprogramma's die Michael Zeeman heeft gepresenteerd. ***

Fritz the Cat: Fritz is een kat die student is maar niet van studeren houdt. Want waarom zou je achter de boeken zitten als je ook achter de vrouwen aan kunt zitten of wiet roken? De vrienden van Fritz zijn dealers, junkies en dieven. Deze tekenfilm die is gebaseerd op de strip van Robert Crumb was toen hij uitkwam in 1972 schokkend en zeer populair. Nu kijk ik er naar en denk bij mezelf "Ach, het zal wel". Het tekenwerk oogt bewust een beetje onbeholpen vergeleken met bijvoorbeeld de prachtige tekenfilms van Disney. ***

The Young One: Een minder bekende film van Luis Bunuel over een man die samen met een 13-jarig meisje op een eiland woont. Op een dag vlucht een zwarte man die ervan beschuldigd wordt een blanke vrouw te hebben verkracht naar het eiland. Het meisje vindt hem aardig en verkoopt spullen aan hem zodat hij in leven kan blijven. De blanke man en een kornuit maken jacht op de zwarte man.
 Toen deze film in 1960 uitkwam werd hij weggehoond door zowel het publiek als de critici. Nu kunnen we de film zien zoals hij is, een zeer goede film die zijn tijd ver vooruit was. Veel  subtieler dan "Mississippi Burning" dat ik eerder deze maand zag. *****

Belle de Jour: Tweede film die ik zag van Luis Bunuel over een vrouw van een rijke man die in een bordeel gaat werken. "Belle de Jour" is waarschijnlijk de bekendste film van Luis Bunuel. De film is onderhoudend maar maakte op mij minder indruk dan "The Young One". ****

Serie filmboeken van uitgeverij Taschen

Ik heb de afgelopen tijd 9 boeken uit de serie filmboeken van Taschen besproken die elk een decennium behandelen. Ook heb ik een nieuw stukje geschreven over het boek met 100 favoriete films uit de 20e eeuw.




     


 

 

  

Nu ik alle delen van de serie afzonderlijk heb besproken wil ik even stil staan bij een aantal aspecten van de serie als geheel:

Uitgave van de boeken:
De boeken zijn uitgegeven als paperbacks. Dat is een begrijpelijke keus van Taschen omdat paperbacks nu eenmaal een stuk goedkoper zijn dan hardcovers met een stofomslag (en eventueel een cassette) en er dus meer exemplaren verkocht zullen worden. Jammer is die keuze wel. De delen uit de serie met niet meer dan 600 bladzijden houden zich goed, maar de delen met meer dan 600 bladzijden (vooral het deel over de films van de jaren 80) zijn erg onhandelbaar.

Indeling van de boeken:
De 10 delen hebben allen dezelfde indeling. Het boek begint met een inleiding over de films van de besproken jaren waarin steeds één film uitgebreid wordt besproken. Vervolgens komt de inhoudsopgave. Dan de hoofdmoot van het boek, de bespreking van 80 tot 145 films, die ieder in een apart hoofdstuk worden besproken. Vervolgens komen de overzichten van de Oscars per jaar en het register.

Indeling van de hoofdstukken:
Iedere film wordt in een apart hoofdstuk besproken. Het meest opvallend zijn de vele prachtige afbeeldingen. Bij iedere foto staat een onderschrift. Verder begint ieder hoofdstuk met de filmgegevens gevolgd door een tekst van ongeveer een A4-tje. Ook is er per hoofdstuk nog een kader waarin een persoon of een filmbegrip wordt besproken.

De teksten:
De teksten zijn in zeer leesbaar Engels geschreven (of in het Nederlands). De teksten zijn uiterst informatief en geven in een kort bestek informatie over de film, over de ontvangst van de film toen hij uitkwam en hoe men nu tegen die film aan kijkt. De illustraties van de boeken zijn geweldig, maar ik vind de teksten nog beter.

De Nederlandse editie:
Vaak worden bij een vertaling voor een Nederlandse editie teksten toegevoegd die speciaal van belang zijn voor Nederlandse lezers. Bij deze serie had men er voor kunnen kiezen om een aantal besprekingen toe  te voegen van Nederlandstalige films en eventueel een aantal andere besprekingen te schrappen. Dat is jammer genoeg niet gebeurd.

De keuze van de besproken films:
Ik heb het in de besprekingen van de losse delen al vaak gezegd, ik ben niet erg enthousiast over de keuze van de films. Het is duidelijk dat de boeken geschreven zijn voor een groot publiek. Het grote publiek kijkt graag naar actiefilms en dus staan er veel besprekingen in van actiefilms.

Dat is een begrijpelijke keuze, maar dat is ook jammer. Het grote publiek zal deze boeken echt niet kopen. De boeken zullen vooral gekocht worden door de echte filmliefhebbers en die zullen toch ook wel in iets anders dan in actiefilms geïnteresseerd zijn. Er worden vooral Amerikaanse films besproken en in veel mindere mate films uit Frankrijk, Groot Brittannië, Italië en Duitsland. Films uit andere landen komen nauwelijks aan bod. Hierdoor worden wereldberoemde films van grote regisseurs als Satyajit Ray, Ingmar Bergman, Kenji Mizoguchi of Akira Kurosawa niet of slechts in zeer beperkte mate besproken. Daarentegen staan er wel 5 films van Paul Verhoeven en heel veel van Alfred Hitchcock in. Ik denk dat van mijn 100 favoriete films uit de 20e eeuw er slechts zo'n 50 worden besproken, en dat vind ik toch wel een erg mager aantal.

Conclusie:
Ik vind deze serie filmboeken met afstand de mooiste en meest interessante filmboeken die ik ken. Zowel de illustraties als de teksten zijn voortreffelijk. Over de keuze van de films ben ik dan weer niet zo enthousiast. Ook vind ik dat men per deel niet meer dan zo'n 80 films had moeten bespreken om de boeken hanteerbaar te houden. Verder had ik graag gezien dat bij de delen die in het Nederlands vertaald zijn, men wat besprekingen van Nederlandstalige films had toegevoegd. Voor de rest niets dan lof!

Voor besprekingen van de individuele delen:
Movies of the 20s
Movies of the 30s
Movies of the 40s
Films van de jaren 50
Movies of the 60s
Films van de jaren 70
Films van de jaren 80
Films van de jaren 90
Movies of the 2000s
100 All-Time Favorite Movies

  

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Jürgen Müller (red): 100 All-Time Favorite Movies

Jürgen Müller (red): 100 All-Time Favorite Movies (Duitsland, 2008): 760 blz: Uitgeverij Taschen

"100 All-Time Favorite Movies" is een koffietafelboek in twee delen, waarin een 100-tal van de belangrijkste films van de vorige eeuw besproken worden.

Voor ieder decennium vanaf de jaren twintig is er een inleiding van een blz of 20. Vervolgens worden een aantal films besproken in chronologische volgorde. Iedere film krijgt 4 tot 10 blz, waarin een kort commentaar op de film, een aantal foto's, de originele filmposter, de credits en een aantal uitspraken over de film.

Ik heb in 2009 dit boek doorgelezen en toen besproken op librarything. Het is wel grappig om mijn oordeel van toen te vergelijken met dat van nu. In 2009 had ik naar schatting zo'n 300 films gezien. Inmiddels zijn er zeker 1.000 films bijgekomen, dus ik heb nu veel meer om uit te kiezen. 

In tegenstelling tot de decennium-boeken is "100 All-Time Favorite Movies" uitgegeven in twee kloeke hardcovers met stofomslag die samen in een cassette zitten. Zo hoort het met dit soort boeken. Het is wat duurder, maar gaat veel langer mee bij intensief gebruik.

Van de films die in "100 All-Time Favorite Movies" worden besproken vind ik dat de volgende 17 films zeker in dit boek thuis horen: "The Birth of a Nation", "The Gold Rush", "The General", "M, Eine Stadt sucht einen Mörder", "Modern Times", "Casablanca", "The Third Man", "High Noon", "Wilde aardbeien", "Vertigo", "The Graduate", "Once Upon a Time in the West", "The Godfather", "One Flew Over the Cuckoo's Nest", "Raging Bull", "Fanny and Alexander" en "Festen"

Films die ik zeker ook in een top 100 lijst van de 20e eeuw zou willen zien en die ontbreken in de selectie van dit boek zijn: "Satantango" van Bela Tarr, "Heimat" van Edgar Reitz, "Scenes uit een huwelijk" van Ingmar Bergman, "Seven Chances" van Buster Keaton, "Oorlog en Vrede" van Sergej Bondartsjoek,  "De Apu-trilogie" van Satyajit Ray, "Sneeuwwitje en de zeven dwergen", "Rear Window" van Alfred Hitchcock, "Shoah" van Claude Lanzmann, "The Crucified Lovers" van Kenji Mizoguchi, "The Wizard of Oz" van Victor Fleming, "City Lights" van Charles Chaplin, "Brief Encounter" van David Lean, "Breaking the Waves" van Lars van Trier, "Throne of Blood" van Akira Kurosawa, "Raise the Red Lantern" van Zhang Yimou en "E.T." van Steven Spielberg. Met deze 17 films erbij zijn de meeste van mijn 40 favoriete films vertegenwoordigd.

Deze films heb ik genoemd in volgorde van mijn persoonlijke top 100, niet op chronologische volgorde. Omdat ik in de decennium-boeken alle films die ik heb besproken gelinkt heb naar mijn besprekingen, doe ik dat nu niet opnieuw.

Al met al een mooi boek dat uitnodigt tot doorbladeren en het bekijken van de besproken films. 

   

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

 

 

Jürgen Müller: Movies of the 2000s

Jürgen Müller: Movies of the 2000s (Duitsland, 2011): 843 blz: Uitgeverij Taschen

In "Movies of the 2000s" worden in totaal 139 films besproken. Ik was gewoontegetrouw weer aan het turven uit welke landen de films kwamen, maar ik ben daarmee gestopt omdat de meeste films in het boek coproducties zijn van steeds weer wisselende combinaties van landen. In dit deel staan voor het eerst films besproken uit landen als: Zuid-Korea, Thailand, India, Iran, Turkije en Roemenië.

Van de films die in "Movies of the 2000s" worden besproken horen wat mij betreft de volgende films zeker in dit boek thuis: "Spirited Away", "Harry Potter 1-7" (hoewel ik daar zelf geen fan van ben), "The Lord of the Rings", "City of God", "The Pianist", "Big Fish", "Gegen die Wand", "Million Dollar Baby", "Grizzly Man", "Sin City", "Brokeback Mountain", "Babel", "4 maanden, 3 weken & 2 dagen", "Gran Torino", "Honey"en "Biutiful". Ik geloof dat in geen enkel eerder deel zoveel uitstekende films worden besproken die ik heb gezien. Ik heb natuurlijk ook veel films uit deze periode gezien die besproken worden en die ik veel minder de moeite waard vind.

Films die ik mis: "No Man's Land", een film over de oorlog in Bosnië, "Atanarjuat", over de Inuit, "Etre et avoir" over een schoolklas in Frankrijk, "Amores Perros" het debuut van Alejandro Gonzalez Inarittu, "Paul dans sa vie", een documentaire over een boer in Normandië, "Estomago", culinaire porno uit Brazilië, "Into the Wild", over een jongeman die de wildernis opzoekt, "La graine et le mulet" van de Franse Algerijn Abdellatif Kechiche, "Pranzo di Ferragosto", over een man van middelbare leeftijd die twee dagen voor 4 oude dames zorgt en "Invictus" van Clint Eastwood over het Zuid-Afrikaanse rugby-elftal en Nelson Mandela.Van mijn tien favoriete films uit de jaren 2000 mis ik opnieuw 5 titels in het boek.

   

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Jürgen Müller (red): Films van de jaren 90

Jürgen Müller (red): Films van de jaren 90 (Duitsland, 2002): 779 blz: Vertaald door Inge Pieters & Guide Vennix: Uitgeverij Taschen

In "Films van de jaren 90" worden in totaal 141 films besproken. Daarvan zijn er 102 uit de Verenigde Staten, 6 uit Frankrijk, 5 uit Groot Brittannië, 3 uit Denemarken, 2 elk uit Duitsland en Hong Kong en 1 uit elk van de volgende landen: Australië, Japan, Canada, Cuba en Italië. Coproducties komen uit de volgende combinaties van landen: 3 uit China/Hong Kong en Verenigde Staten/Frankrijk, 2 uit Verenigde Staten/Duitsland en 1 elk uit Groot Brittannië/Ierland, Franrijk/Australië/Nieuw-Zeeland, Frankrijk/Italië/Duitsland, Groot Brittannië/Tsjechië, Groot Brittannie/Canada, Verenigde Staten/Groot Brittannië, Duitsland/Frankrijk/Joegoslavië en Frankrijk/Spanje.

Van de films die in "Films van de jaren 90" worden besproken, horen de volgende films wat mij betreft zeker in dit boek thuis: "Raise the Red Lantern", "The Silence of the Lambs", "Schindler's List", "Pulp Fiction", "The Bridges of Madison County", "When We Were Kings", "Breaking the Waves", "The English Patient", "Festen", "Saving Private Ryan", "The Straight Story" en "Gladiator". Het lijkt erop dat er in de jaren 90 aanzienlijk meer geweldige films zijn gemaakt dan in de jaren 80.

De belangrijkste film die ik mis is "Satantango" van de Hongaar Bela Tarr, mijn favoriete film aller tijden. Verder "Urga" van Nikita Mikhalkov, "Belle en het beest" en "Aladdin", 2 uitstekende Disney-films, "Once Were Warriors", een film over de Maori's in Nieuw-Zeeland, "Il Postino", een prachtige romantische film uit Italië, het Zweedse "Fucking Amal" van Lukas Moodysson, "Mifune's Last Song"een komische film uit Denemarken, "De wind zal ons meenemen" van Abbas Kiarostami, "Billy Elliot", een Britse dansfilms en "Songs From the Second Floor" van de Zweed Roy Andersson. Van mijn tien favoriete films uit de jaren 90 mis ik er vijf in dit boek.

   

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Jürgen Müller (red): Films van de jaren 80

Jürgen Müller (red): Films van de jaren 80 (Duitsland, ?): 841 blz: Vertaald door Cornelis van Ginneken, Nannie Nieland-Weits & Erika Venis: Uitgeverij Taschen

In "Films van de jaren 80" worden in totaal 145 films besproken (op de achterkant mist "Fanny & Alexander" uit 1982). Daarvan zijn er maar liefst 97 films uit de Verenigde Staten, 10 uit Groot Brittannië, 7 uit Frankrijk, 4 uit West-Duitsland, 2 uit Hong Kong en 1 elk uit Italië, Nederland, Japan, Ierland, Spanje, Denemarken, Finland en Joegoslavië. Ook weer de nodige coproducties: 3 uit Frankrijk/West-Duitsland, 2 uit de Verenigde Staten/Groot Brittannië en Frankrijk/Italië/Groot Brittannië en één elk uit de volgende combinaties van landen: Verenigde Staten/Italië, Verenigde Staten/Brazilië, Verenigde Staten/Australië, Verenigde Staten/Canada, Verenigde Staten/Frankrijk/Zweden/Denemarken, Verenigde Staten/Frankrijk/Italië, Frankrijk/Italië/Rusland, Frankrijk/Japan, Frankrijk/Italië en Zweden/Denemarken.

Van de films die in "Films van de jaren 80" worden besproken heb ik de volgende films gezien waarvan ik vind dat ze in dit boek thuishoren: "Fanny & Alexander", "ET", "Gandhi", "Ran", "The Unbearable Lightness of Being" en "Dances with Wolves". Verder heb ik nog een flink aantal van de besproken films gezien waar ik warm noch koud van word.  Voor dit boek hadden een stuk of 80 filmbesprekingen ruimschoots voldaan, er worden er wat mij betreft veel te veel oninteressante films in besproken.

Satyajit Ray heeft in de jaren 80 niet zijn beste films gemaakt, maar die zijn nog altijd veel interessanter dan de meeste films die wel besproken zijn in dit boek. Verder mis ik "Heimat" van Edgar Reitz, wat ik wel opmerkelijk vind omdat het boek is geschreven door Duitsers en de geweldige documentaire over de Holocaust: "Shoah" van Claude Lanzmann. Een andere zeer indrukwekkende film is "Come and See" een Russische oorlogsfilm van Elem Klimov. Ik mis dus drie van mijn tien favoriete films uit de jaren 80. Als ik de titels in dit boek en mijn favoriete films bij elkaar leg, dan lijkt mij dat in de jaren 80 relatief weinig prachtige films zijn gemaakt (of ik ken ze nog niet).

   

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.