Blogpauze

Beste lezer, na 3 jaar fanatiek te hebben geblogd vind ik het tijd worden om eens te overdenken waar het allemaal toe dient.Ik ben van plan om een lange blogpauze te nemen om te kijken of ik door wil gaan met mijn blog en zo ja in welke vorm. U hoort nog van me. Groet, Erik

Wiecher Hulst: Een vriend aan het Tobameer

Wiecher Hulst: Een vriend aan het Tobameer (Nederland, 1995): 296 blz: Uitgeverij Nijgh & Van Ditmar

Wiecher Hulst heeft tussen 1972 en 1992 tien lange reizen door Indonesië gemaakt.

Altijd begonnen die reizen bij het Toba-meer in Sumatra, waar zijn vriend Messin woonde. Uren-, dagen- en wekenlang had hij met Messin koffie lurkend zitten praten over Indonesië. Messin was een bodemloos vat vol hilarische anekdotes, die hem zeer veel over Indonesië hadden geleerd.

Hij wilde hem weer opzoeken, maar nu was hij overleden. Hulst maakt opnieuw een lange reis door Indonesië, maar het land is niet meer hetzelfde nu zijn oude vriend er niet meer is. Bij alles wat hij meemaakt vraagt hij zich af: "Wat zou Messin hier van vinden?".

Ik ben zelf in 1992 in Indonesië geweest, en ik vind de observaties van Hulst zeer treffend. Hulst is in mijn ogen niet zo'n goed stilist als bijvoorbeeld Carolijn Visser of Lieve Joris, maar weet wel goed een verhaal te vertellen. Ik heb een stapeltje boeken over Indonesië gelezen en dit vond ik een van de betere.

Hier weer een aantal citaten om een indruk te geven:
- Piet begon te lachen. "Je hebt gelijk. Wij zeggen altijd: een ambtenaar is net een machine. Als hij niet gesmeerd wordt, is er geen beweging in te krijgen. Ja toch?"

- "Bij ons blijven de kinderen altijd voor hun ouders zorgen," zei Noor, terwijl ze in een enorme pan met sayur lodeh roerde. "Anders dan bij jullie in Holland. Daar stoppen de kinderen hun ouders in tehuizen als zij oud worden en verzorgd moeten worden. Wij hebben dat zelf gezien toen wij zeven jaar geleden in Holland waren. Wah! Vreselijk toch! Jullie zijn wel rijker dan wij, maar ook eenzamer. Onze kinderen doen ons niet weg, al worden we helemaal gaga en kunnen wij alleen nog maar kwaken als een eend of kreunen als een tokeh! Hahaha!"

- Ik had het langzamerhand moeten weten, maar elke keer verraste het me weer: westerlingen worden in Indonesië gezien als een onuitputtelijke bron van geld, en vroeg of laat moeten ze eraan geloven.

- Pak Delisman behandelde het verschil tussen vroeger en nu. "Vroeger was iedereen hier arm," zei hij. "De verschillen waren niet groot. Maar nu zijn er een paar hele rijke mensen en de armen zijn nog steeds arm, of juist nog armer dan vroeger. Dat komt omdat alleen de rijke boeren leningen krijgen om werktuigen te kopen. Zij worden dus steeds rijker. Maar wij arme boeren moeten voor onszelf zorgen, oom! Dus het verschil wordt steeds groter."

- Pas een half uur later lieten ze me doorlopen, na gedetailleerde informatie te hebben ingewonnen over mijn huwelijkse staat en het aantal kinderen dat ik ter wereld had weten te brengen. Ik doorstond de ondervraging deze keer zonder problemen.
"Twee kinderen, boe."
"Aduh! Waarom zijn zij niet meegekomen?"
"Zij zitten nog op school, boe."
"Oooh ja. En uw vrouw, waar is zij?"
"Die moet op ze passen, boe, want ze zijn nog klein."
Ik begon mij al aardig aan te passen aan de nationale gewoonte om in plaats van de waarheid een aanvaardbaar verhaal te vertellen, waar geen mens aanstoot aan kon nemen. "Een Nederlander liegt niet, maar een Indonesiër grieft niet. Die ontziet je gevoelens," had een oude koloniaal mij ooit verteld. Vooruit dan maar.

- Ik begon last van mijn bronchiën te krijgen en vroeg de passagiers achter en naast mij om met roken op te houden. Ze zeiden vriendelijk "O ya pak", en rookten onverstoorbaar verder. Dat was de Indonesische manier om op onwelkome boodschappen te reageren: niks van aantrekken, maar blijven glimlachen. Heel wat vriendelijker dan de Amsterdamse methode om in zo'n geval "Krijg de pleuris, slijmerd" te roepen, maar het effect was hetzelfde: ik bleef in de rook zitten.

- "Dat is het succes van de Nieuwe Orde," zei Pram (Pramoedya Ananta Toer), die de telefoon weer had neergelegd. "Onderdanigheid, kruiperigheid en angst, dat is het moderne Indonesië."

- De vulkaan trilde en sidderde onder mijn voeten. Uit al zijn poriën stegen uiterst onwelriekende dampen op, die hem hadden overdekt met een groenachtig vulkanisch slijm. Ik voelde mij een mier die zich een weg baande naar de top van een enorme verse paardedrol, waar hij elk moment in kon wegzakken.

 

Dvd: Once upon a time in the west

Once upon a time in the west (Verenigde Staten, ): 159 minuten: Regisseur: Sergio Leone

Ik heb de western "Once upon a time in the west" zeker al een keer of 5 gezien.

In het westen van de Verenigde Staten wordt een spoorlijn aangelegd die voor de verbinding van de Oost- en Westkust moet zorgen. De eigenaar van de spoorwegmaatschappij, Morton heeft een aantal bandieten in dienst onder leiding van een zekere Frank om de aanleg te bespoedigen.

Er is nog een rivaliserende bende onder leiding van Cheyenne, die allemaal lange jassen dragen. En er is de harmonicaspeler (Charles Bronson) eenvoudig aangeduid als Harmonica die het in zijn eentje opneemt tegen Frank en zijn mannen.

Verder is er als enige vrouw een hoofdrol weggelegd voor Claudia Cardinale, die de pasgetrouwde vrouw speelt van McBain die als droom heeft een station te openen in de woestijn en daartoe een stuk land heeft gekocht, waar water onder de grond zit (Sweetwater).

In "Once upon a time in the west" wordt veel gewerkt met prachtige close-ups van de hoofdrolspelers en speelster. Wat ook geweldig is aan deze film is de muziek van Ennio Morricone. Deze Italiaanse componist heeft voor veel films de muziek geschreven, maar hier is hij op zijn absolute best.

Ik vind het de beste western die ik ooit gezien heb en een van de mooiste films die ik ken. Zeer de moeite waard, zowel om voor de eerste keer te kijken als voor de vijfde keer!

 

Barbara Yelin: Irmina

Barbara Yelin: Irmina (Duitsland, 2014): 283 blz: Vertaald door Sigge Stegeman (2016): Uitgeverij Soul Food Comics

Wow, het is lang geleden dat ik van een nieuw gelezen boek zo onder de indruk was. Ik las over dit boek op het blog van Joke die er een kort stukje over schreef en waarna ik het boek reserveerde bij de bibliotheek.

Barbara Yelin vond een paar jaar geleden in de nalatenschap van haar oma een doos met dagboeken en brieven. Die vondst inspireerde haar om deze graphic novel te maken.

Irmina is een Duitse vrouw die naar Engeland reist en daar kennis maakt met Howard, een zwarte man uit Barbados. Ze heeft haar eigen mening over van alles en nog wat en steekt die niet onder stoelen of banken. Omdat het geld op is moet ze terug naar Duitsland. Daar aangekomen blijft ze ervan dromen om spoedig weer naar Engeland te gaan. Het loopt echter anders, ze trouwt met een SS-er en conformeert zich steeds meer aan het nazistische regime.

Het boek laat zeer goed zien, hoe een gewone jonge vrouw in de ban van dit misdadige regime kon raken. Vooral de tekeningen zijn geweldig, ik denk dat ik dit de mooist getekende graphic novel vind die ik ooit gelezen heb.

Iedereen met ook maar een minimale interesse in de graphic novel als kunstvorm zal dit boek weten te waarderen. Een warm aanbevolen meesterwerk!

  

Sokal: Een onderzoek van inspecteur Canardo

Sokal: Een onderzoek van inspecteur Canardo:
- Moord in de berm (?, 1990): 46 blz: Uitgeverij: Casterman
- De witte Cadillac (?, 1990): 47 blz: Vertaald door René van de Weijer: Uitgeverij: Casterman

Een vriend van mij heeft een opleiding tot grafisch vormgever gehad. Hij houdt erg van mooi uitgevoerde boeken en heeft vooral een flinke verzameling graphic novels en strips.

Hij houdt ook af en toe een opruiming en geeft mij dan een stapel boeken mee om eens te bekijken. Zo heb ik al veel moois ontdekt. Laatst kwam ik weer thuis met een stapeltje en daarin zaten ondermeer deze twee boeken van Sokal.

De boeken zijn mooi uitgegeven, hardcovers met een mooie buitenkant. Vooral ook de prachtige tekening op de binnenzijde van voor- en achterkant trok mijn aandacht.

Inspecteur Canardo is (zijn naam zegt het al) een eend die allerlei moordzaken en verdwijningen moet proberen op te lossen. Hij drinkt nogal veel, rijdt met een fles alcohol in zijn ene hand en zijn stuur in de andere hand veel te hard rond in een witte Cadillac.

Alle personages in de boeken zijn uitgebeeld als dieren en erg mooi getekend. Met de tekeningen zit het sowieso wel goed in deze 2 boeken.

Het verhaal stelt zoals helaas zo vaak in strips weinig voor, het is meer een vehikel voor de tekeningen.


Omdat ik het niet kan laten, weer een paar citaten:

Uit Moord in de berm:

Een van de hoofdpersonen legt een grote wortel op de weg, zodat daar een konijn op af komt dat vervolgens wordt overreden en als maaltje kan dienen:
- Hèhèhèhè ... hij heeft zijn wortel niet eens meer kunnen opvreten! Da's nu al het derde konijn dat ie me oplevert en zeker niet 't laatste. Want als je afgestompt bent door een verleden als huisdier, moet je 't wel van slimmigheidjes hebben om je te redden... Dat konijn zit vol met botjes, geef mij maar bonzo. Maar ja, dozen bonzo zie je niet elke dag overrijden op de provinciale weg.

- Jezus, ik knijp 'm wel! Welke gek zei ook weer dat de dappere vantevoren bang is, de lafaard tijdens en de overmoedige na afloop? Ik ben aldoor bang! Ik ben gewoon een janlul die recht op z'n doel afgaat!

Uit De witte Cadillac:

- Die wagen was wat je noemt een koopje ... bovendien, zo'n bak boezemt vertrouwen in bij de cliënt, die schat de man even hoog in als zijn wagen ... alsof die zijn persoonlijkheid weerspiegelt, en daar zat wat in, vond ik: die slee zoop bijna evenveel als ik!

- Hoe meer de boer in de sores zit, da's bekend, hoe meer hij schranst eer hij erover begint ...

Vraag van Canardo aan de grote Ballingway:
- Ik ook  ... Ik verzamel tips over mensen die kort geleden verrot graan hebben ingekocht ... zegt dat je iets? Nee... van zo'n verzameling zie ik het nut niet zo ...

Toch met plezier bekeken en gelezen. Niet een serie die ik direct ga volgen, maar voor de liefhebber zijn er veel meer delen van deze serie in het Nederlands vertaald.

Waardering: voor de tekeningen 4 sterren en voor het verhaal 2 sterren.

   

Jonathan Raban: Een zeereis naar Alaska

Jonathan Raban: Een zeereis naar Alaska (Groot Britannië, 1999): 463 blz: Vertaald door Ankie Klootwijk (2001): Uitgeverij Atlas: Oorspronkelijk uitgever Pantheon

Van februari tot augustus 1996 maakte de 53-jarige Jonathan Raban een reis met de Penelope, een zeewaardig zeiljacht met motor, langs de westkust van Noord-Amerika, vanaf Seattle door de Inside Passage naar Juneau in Alaska.

Hij had een vrouw van 33 jaar oud, Jean en een dochtertje, Julia van 3 jaar oud. Onderweg stopte hij voor 9 weken met zijn reis om zijn vrouw en kind op te zoeken en om naar Engeland te gaan om de laatste dagen en de crematie van zijn vader mee te maken.

In zijn boot heeft Raban een uitgebreide bibliotheek vol met boeken over het zeilen langs de westkust van Noord-Amerika en over de daar wonende Indianenstammen. Deels maakte Raban dezelfde reis als kapitein Vancouver in 1792-1793. Vancouver noemde heel bescheiden het grote eiland waarop nu Victoria ligt, naar zichzelf.

"Een zeereis naar Alaska" vertelt het verhaal van de reis van Raban, afgewisseld met stukken uit het dagboek van Vancouvers reis, bespiegelingen over het zeilen en de zee, over de Indianen, over de zalmtrek en over zijn familie. Het geheel is prettig leesbaar, hoewel hier en daar wel wat saaiere stukken voorkomen.

Een aantal citaten:
- Ik wilde zoveel mogelijk van die sfeer lenen voor eigen gebruik. Want dit jaar ging ik ook, niet om te vissen maar om de route van de vissers te volgen; om zee te kiezen in mijn eigen boot, alleen maar om het varen.

- Wanneer ik een tijdje geconcentreerd moest lezen, of wanneer een hoofdstuk herschreven moest worden, of als mijn Furiën me probeerden af te leiden, voer ik naar het dichtbij gelegen groepje eilanden en ging daar voor anker. Met de vloer die schuin wegliep onder mijn voeten, de ankerketting die over de zeebodem rommelde en het uitzicht door de patrijspoorten van de boot die langzaam op het tij heen en weer schommelde, vond ik het evenwicht dat ik op het onstabiele vasteland altijd snel kwijtraakte.

- Hij keerde terug naar wat de inwoners van Alaska hardnekkig "the Lower 48" noemden, dat wil zeggen de staten onder de 49ste breedtegraad, met minder opwinding, minder gevaar voor eigen leven, een lager inkomen per hoofd van de bevolking, en een lager alcoholpercentage in het bloed.

- Als er hier een ramp zou gebeuren - als Boeing en Microsoft allebei failliet zouden gaan -, dan zou het niet lang duren, misschien een paar maanden, voordat de voorhoede van klimop en braamstruik de snelwegen en ernaast gelegen winkelcentra zou overnemen, op de voet gevolgd door een bezettingsleger van jonge douglassparren. Na minder dan een half mensenleven zou het weer een wildernis zijn.

- De stoom van een volledig in bedrijf zijnde pulpfabriek stinkt als de darmgassen van een reus die ongezond eet.

- Rond 1820 werden overal langs de Inside Passage totempalen aangetroffen: een product van de als gevolg van de bonthandel ontstane rijkdom en vrije tijd; ijzeren beitels en gutsen, en mogelijk geïnspireerd door de boegbeelden op de schepen van de blanken.

- Wat waren we allemaal oud geworden - de kinderen van de jaren vijftig - met onze kraaienpootjes, leesbrillen, buikjes, onderkinnen, kale hoofden, grijze haren, spataderen, kwabben en lellen, rugklachten, kankerlittekens, slechthorendheid en alle andere kwalen die gepaard gaan met tweede huizen, aandelenportefeuilles, Volvo's, timesharing-vakantiehuizen in Toscane, bescheiden medailles en titels en, nu al, een behoorlijk aantal kleinkinderen.

- De Inside Passage was woester en uitgestrekter dan enige andere plek waar ik ooit was geweest, maar Nettle Basin bracht mij scherp in de herinnering dat ik slechts een toerist onder de toeristen was. Als het tijd werd om weer naar huis te gaan, zouden we allemaal hoog opgeven van de grotachtige eenzaamheid die we hadden ontdekt en zwijgen over onze ankerkettingen die zich verstrengeld hadden met die van andere eenzame ontdekkers in dwaze bootjes met luide dwaze muziek.

- Het was typerend voor het koortsachtige ritme van het Alaskaanse leven dat de ene handel gigantisch in waarde kon stijgen terwijl de andere een vrije val beleefde. Goud, hout, vis en blauwvossen beleefden in een chaotische volgorde pieken en dalen en creëerden een heel opvallende architectuur waarin de ruïnes van het laatste fiasco om ruimte vochten met de net opgetrokken houten skeletten en gipsplaten wanden van de huidige hausse. Niets zag eruit alsof het bedoeld was om lang mee te gaan. Het klassieke model scheen de tent van de goudzoeker te zijn: de ene dag opgezet en de volgende dag alweer afgebroken.

 

Dvd: One flew over the Cuckoo's nest

One flew over the Cuckoo's nest (Verenigde Staten, 1975): 128 minuten: Regisseur: Milos Forman

"One flew over the Cuckoo's nest" is de film waarin Jack Nicholson doorbrak en een beroemd acteur werd.

Op een goede dag wordt in een psychiatrisch ziekenhuis Randall McMurphy (Jack Nicholson) binnengebracht. Het is niet helemaal duidelijk wat er met hem aan de hand is: hij is tamelijk gewelddadig, maar of hij nu echt gek is of alleen maar speelt dat hij gek is, daar probeert men in het ziekenhuis achter te komen.

McMurphy ontregelt de hele gang van zaken in het ziekenhuis. Zijn grote tegenspeelster is de verpleegkundige Mrs Ratched die probeert om hem in het gareel te krijgen wat niet lukt.

Op een dag klimt McMurphy over de omheining, opent het hek en neemt zijn medepatiënten mee op een bustochtje en een vistrip naar de zee.

"One flew over the cuckoo's nest" is wat mij betreft een van de beste films die ik ken. De sfeer in het psychiatrisch ziekenhuis is geweldig getroffen en ik kan uit eigen ervaring zeggen dat veel zaken nog steeds zo zijn als hier uitgebeeld: denk aan de uitdeling van de medicijnen, de groepstherapie, de manieren van recreatie. Gelukkig is men in Nederland wat minder streng.

Bij de dubbeldvd die ik heb zit een making of, die ook erg de moeite van het bekijken waard is. Een absoluut meesterwerk!