Maand van de Surinaamse literatuur: 3 korte besprekingen

Collega-blogster Jannie van mijn boekenkast organiseert gedurende september een maand van de Surinaamse literatuur. In eerste instantie wilde ik hier niet aan meedoen, maar na een wijziging van mijn plannen heb ik een viertal boeken gelezen die met Suriname of de Nederlandse Antillen te maken hebben. Het eerste boek "Dubbelspel" van Frank Martinus Arion heb ik al besproken en vind ik verreweg de beste van de vier.

Verder heb ik een verhalenbundel gelezen van Surinamers die deels nog in Suriname wonen en deels in het buitenland, voornamelijk in Nederland. De debuutroman van de belangrijkste Surinaamse schrijfster van haar generatie en een reisverslag van de Nederlandse schrijver H.M. van den Brink over een reis van 3 weken door de Antillen. Ik zal deze drie boeken hier heel kort bespreken.

Voor mij ben je hier: Michiel van Kempen (red) (Suriname, 2010): 255 blz: Uitgeverij Meulenhoff

Ik heb deze bundel gelezen op aanraden van Jannie. Ik vond de eerste drie verhalen in de bundel niet zo sterk, maar daarna werd het beter. Ik heb de bundel met plezier gelezen. Hij is inderdaad heel afwisselend zoals Jannie schrijft. Verder heb ik aan de goedgeschreven recensie van Jannie niet zo veel toe te voegen. Ik vond de meeste verhalen wel aardig, maar voor mij zat er geen verhaal tussen waarbij ik dacht: van die schrijver wil ik meer lezen.

 

Astrid Roemer: Neem mij terug Suriname (Suriname, 1974): 166 blz: Uitgeverij Conserve

"Neem mij terug, Suriname"  is de debuutroman van Astrid Roemer uit 1974 en gaat over een jongeman, Benny, die nadat hij is afgewezen door zijn grote liefde naar Nederland emigreert. Benny is daar op zoek naar Arti, een jeugdvriend. Eigenlijk aardt Benny niet zo goed in Nederland en hij heeft steeds heimwee naar Suriname. Benny krijgt met verschillende vrouwen een relatie totdat hij Netty ontmoet, een prostitué, waar hij verliefd op wordt en mee wilt trouwen. Dit is in het kort het verhaal van deze roman. Wat mij opvalt is dat er weinig tekenende details in de roman staan en dat er vrij weinig specifiek Surinaamse zaken in het boek worden beschreven. Ik heb begrepen dat Astrid Roemer later is uitgegroeid tot een zeer productief schrijfster van ook complexere romans. Ik voel er weinig voor om die te gaan lezen na het lezen van haar eersteling.

 

H.M. van den Brink: Reis naar de West (Nederland, 1986): 103 blz: Uitgeverij Meulenhoff
  
"Reis naar de West" is het verslag van een drieweekse reis die H.M. van den Brink in het voorjaar van 1985 heeft gemaakt naar de Nederlandse Antillen. Eerst bezocht hij Curaçao en Aruba, vervolgens Sint Maarten, Saba en Sint Eustatius. De Nederlandse Antillen zijn erg klein (ongeveer 1000 vierkante kilometer) en hebben niet zo veel inwoners. Des te opmerkelijker is het dat in Curaçao, de roman "Dubbelspel" van Frank Martinus Arion is verschenen, in mijn ogen een van de absolute hoogtepunten uit de Nederlandstalige literatuur. Van den Brink sprak een paar schrijvers, keek wat rond en vertrok weer. Over een zo'n korte reis zul je wel niet veel kunnen vertellen denk ik zo. Toch heeft van den Brink nog een boekje van bijna 100 bladzijden geschreven vol met aardige observaties. Vooral de sfeer van de eilanden weet hij goed weer te geven. Als je de tekst op de achterkant van het boek leest, krijg je het idee een waar meesterwerk in handen te hebben. Dat valt wel een beetje tegen, maar het kan goed zijn dat ik nog vaker eens wat van van den Brink ga lezen.

 

Ik heb nog een vijfde boek op mijn lijst staan, maar dat bewaar ik voor later om nog eens op mijn gemak te lezen en bekijken.

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Jimmy Nelson: Homage to Humanity: een eerste indruk

Voordat Jimmy Nelson in 2013 zijn geweldige eerste boek "Before they pass away" uitbracht was hij als fotograaf een grote onbekende. "Before they pass away" overtrof alle verwachtingen. Ik denk dat in Nederland gedurende de afgelopen vijf jaren geen enkele andere fotograaf zoveel media-aandacht heeft gekregen als Jimmy Nelson. Zijn boek was een ode aan mensen die nog in stamverband leven, veelal volkeren met slechts een klein aantal mensen in vaak ontoegankelijke gebieden over de hele wereld.

Jimmy Nelson heeft in de tussentijd niet bepaald stilgezeten. Hij heeft talloze exposities van zijn werk georganiseerd en het belangrijkste van alles, hij heeft ondanks zijn drukke agenda kans gezien om nog uitgebreid rond de wereld te trekken om foto's te maken voor zijn nieuwe boek "Homage to Humanity".

Het gebeurt niet vaak dat ik een boek koop dat net uitgekomen is. Ik was al heel erg enthousiast over "Before they pass away" en toen ik zijn nieuwste boek zag heb ik het even bij Broese (de bekendste boekwinkel van Utrecht) ingekeken en besloot gelijk om het te kopen. Gelukkig kon ik het hele bedrag voldoen met VVV-cadeaubonnen en boekenbonnen die ik pas voor mijn verjaardag had gekregen.

Ik wil de komende tijd op mijn gemak de foto's in dit boek bekijken en de teksten lezen. Af te leiden uit de foto's die ik al gezien heb, zou dit wel eens het mooiste fotoboek kunnen zijn dat ik ooit gezien heb. Binnenkort volgt er een uitgebreidere bespreking!

Heleen van Royen: Sexdagboek

Heleen van Royen: Sexdagboek (Nederland, 2018): 270 blz: Uitgeverij Lebowski

Om het "Sexdagboek" van Heleen van Royen is heel wat media-aandacht geweest. Heleen van Royen is een van de best verkopende Nederlandse schrijvers en heeft al eerder een boek met selfies van haar blote zelf gepubliceerd. Naar eigen zeggen wilde Heleen met haar nieuwe boek taboedoorbrekend zijn. Volgens haar was er nog niet eerder een boek gepubliceerd waar een gewone vrouw haar seksleven beschrijft. Van mannen zijn we wel wat gewend en ook een aantal (ex-)prostitués hebben hun ervaringen te boek gesteld.

Is het boek nu de moeite van het lezen waard? Zoals gezegd hield Heleen gedurende ruim een jaar vanaf september 2016 tot 31 december 2017 een dagboek bij waarin ze verslag hield van haar seksleven. In het begin van het dagboek is Heleen 51 jaar oud en haar vriend Bart nog net geen 30. Het grootste deel van het dagboek wordt gevuld met hun regelmatige sekspartijtjes. Na een tijdje weet je wel dat Bart zo ongeveer altijd met een stijve rondloopt en dat Heleen het prettig vindt om haar man te pijpen en dat ze glijmiddel en vaak ook een vibrator gebruikt. Een en ander is nogal klinisch en vrij saai opgeschreven.

Gelukkig wordt het boek opgeleukt door wat erotische verhalen en de beschrijvingen van Heleen die haar borsten laat vergroten en Heleen die in Amsterdam een gigolo zoekt en een trio dat Heleen en Bart op het eind van het boek hebben met een escortdame.
Eigenlijk de enige kwaliteit van het boek is dat het vlot leest. Je mist niet veel als je dit boek ongelezen laat! Ik ga in ieder geval geen ander werk van haar lezen. Wel heb ik ooit de verfilming van "De gelukkige huisvrouw" gezien en die was best onderhoudend met een zoals altijd voortreffelijke Carice van Houten in de hoofdrol.

   

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Dvd: A Midsummer Night's Sex Comedy

A Midsummer Night's Sex Comedy (Verenigde Staten, 19): 83 minuten: Regisseur: Woody Allen

Het verhaal van "A Midsummer Night's Sex Comedy" speelt zich af rond 1900. In een landhuis in een groot park woont de uitvinder Andrew (Woody Allen) samen met zijn knappe vrouw Adrian. Zij hebben aangeboden dat bij hun de opgeblazen filosoof Dr. Leopold zijn bruiloft kan vieren met de veel jongere Ariel (Mia Farrow), een vroegere geliefde van Andrew. Ook aanwezig is de beste vriend van Andrew, dokter Maxwell met een verpleegster Dulcy.

Zoals altijd bij Woody Allen is er ook in deze komedie veel sprake van relatiegeneuzel. Maxwell valt op Ariel, Ariel verleidt Andrew en Dr Leopold gaat met Dulcy naar bed. De film is heerlijk lichtvoetig van toon met een milde ironie en veel humor. De teksten van de personages (vooral die van Dr. Leopold) zijn erg leuk om naar te luisteren. Al met al een van de betere films van Woody Allen. Voor mensen die nog nooit een film van Woody Allen hebben gezien is dit een geschikt startpunt!

Ik verbaas mij een beetje over het vrij lage cijfer (6,7) op IMDB.

  

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Frank Martinus Arion: Dubbelspel

Frank Martinus Arion: Dubbelspel (Curaçao, 1973): 316 blz: Uitgeverij de Bezige Bij

In Wakota, een buitenwijk van Willemstad (Curaçao), gelegen tussen het joodse kerkhof en een hoerenkamp, speelden tot voor kort vier vrienden elke zondagmiddag een partijtje domino bij het huis van Boeboe Fiel, een van hen.

Boeboe Fiel is getrouwd met Nora, heeft een heleboel kinderen en is taxichauffeur. De afgelopen nacht heeft hij een rijke Amerikaan naar het hoerenkamp gebracht en zelf daar de nacht met een hoertje doorgebracht waar hij nog volop aan terugdenkt, zodat zijn aandacht niet geheel bij het dominospel is.
Zijn dominopartner Manchi Sanantonio is van de vier de man met het meeste aanzien. Hij is getrouwd met de knappe Solema, is gerechtdeurwaarder en heeft een mooi groot huis.
Janchi Pau is van de vier de beste dominospeler. Hij heeft een huis dat nog niet afgebouwd is, en staat bekend als vrouwenjager. Wat de anderen niet weten is dat hij al een hele tijd een verhouding heeft met Solema.
Chamon Nicolas is de dominopartner van Janchi, getrouwd en een vriendelijk man, zij het één die wel altijd zijn mes op zak heeft. Hij heeft al een jaar of vier een verhouding met Nora, maar is nu van plan hier een eind aan te maken.

"Dubbelspel" beschrijft een zondag uit hun leven, waarop ze zoals gewoonlijk weer een partijtje domino spelen. Normaal gaat het spel ongeveer gelijk op. Nu is er iets bijzonders aan de hand. De beschrijvingen van het dominospel worden afgewisseld met overpeinzingen van de vier vrienden over het leven op Curacao.

Het was tot nog niet zo heel erg lang geleden als de Nederlandse literatuur ter sprake kwam de hinderlijke gewoonte dat steeds maar weer de zogeheten "Grote Drie" naar voren werden geschoven (Hermans, Mulisch en Reve) en dat er nauwelijks aandacht was voor andere schrijvers. Ik heb "Dubbelspel" met heel veel plezier herlezen en ondanks het feit dat het voornamelijk over dominospelen, hoerenlopen en vreemdgaan gaat, onderwerpen die mij weinig zeggen, vind ik het een van de mooiste romans uit de Nederlandstalige literatuur en zeker beter dan alle romans die ik van Hermans, Mulisch en Reve heb gelezen!

Het leuke van "Dubbelspel" is ook dat het een beeld van een andere cultuur geeft en stilstaat bij de verschillen tussen Nederlanders en Antillianen. Kort gezegd, Nederlanders weten wat werken is en Antillianen weten wat leven is.

Mijn exemplaar van "Dubbelspel" is van de actie Nederland Leest, die met deze roman voor het eerst werd gehouden in 2006.

   

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Dvd: Loving Vincent

Loving Vincent (Groot Brittannië, 2017): 95 minuten: gedeeltelijk zwart-wit: Regisseurs: Dorota Kobiela & Hugh Welchman

Voor "Loving Vincent" is een team van meer dan 100 kunstenaars twee jaar lang bezig geweest met het schilderen van 66.000 olieverfschilderijen in de stijl van Vincent van Gogh. "Loving Vincent" is de eerste animatiefilm die ooit gemaakt is, die geheel uit schilderijen bestaat.

Het verhaal van de film is opgebouwd als een detective. Een personage van een van de schilderijen van Vincent van Gogh komt een jaar na de dood van Vincent aan in Auvers om meer te weten te komen over dood en leven van Vincent. De film bestaat uit een verhaal dat zich afspeelt in 1891 en geschilderd is in kleurige animaties gebaseerd op de schilderijen van Van Gogh. Deze kleurige animaties zien er werkelijk oogstrelend uit en geven een zeer goede impressie van de stijl van Vincent van Gogh. Het verhaal wordt onderbroken door flashbacks uit het leven van Vincent in zwart-wit animaties. Ook erg mooi, maar iets minder indrukwekkend dan de kleurenanimaties.

Al met al zit het verhaal goed in elkaar en met name de kleurenanimaties zijn een genot om naar te kijken. Deze film komt in mijn top 100 terecht en krijgt op IMDB een waardering van 7,8. Geschikt voor iedere kunstliefhebber!

   

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Uit eten gaan in een sterrenrestaurant, wel of geen goed idee?

Voordat ik verder ga met mijn stukje wil ik hier benadrukken dat het gebaseerd is op mijn eigen beperkte ervaringen met het eten in een sterrenrestaurant, mijn ideeën over wat lekker eten is in het algemeen en mijn niet al te grote budget.

Ik heb de afgelopen 5 jaar drie keer in een restaurant met één of meer sterren gegeten. Om precies te zijn: bij Librijes zusje in Zwolle, 2 sterren, bij de Leest in Vaassen, 3 sterren en bij de Burgemeester in Linschoten, 1 ster. Voor het etentje bij de Leest moesten wij de volle mep (143 euro) betalen, bij de andere 2 gelegenheden konden we gebruikmaken van een actie van Iens.

Om maar bij het belangrijkste te beginnen: het eten. In alle drie de sterrenrestaurants heb ik voortreffelijk gegeten. Toch vind ik dat het verschil in smaakbeleving in vergelijking met gewone goede restaurants niet zo heel groot is. Het is met uit eten gaan een beetje zoals met stereo-installaties. Een eenvoudig setje van 122 euro (pas gekocht!) klinkt al heel goed. Een erg dure stereo-installatie van bijvoorbeeld 3000 euro klinkt ietsje beter, maar in mijn oren is dat verschil het verschil in prijs bij lange na niet waard.

Voor lekker eten geldt iets soortgelijks: een goede huisgemaakte boerenkoolstamppot smaakt heerlijk en kost inclusief een hele rookworst per persoon nog geen 5 euro de man. Bij een sterrenrestaurant kun je wel 150 euro kwijt zijn voor een volledige maaltijd, en dat is dan nog zonder de drankjes.

In sterrenrestaurants wordt ontzettend veel aandacht besteedt aan het uiterlijk van de gerechten. Op zich is dat een mooie zaak, maar ik kom natuurlijk wel naar een restaurant om te eten en niet om er naar te kijken. Het mooie uiterlijk van de gerechten leidt een beetje af van waar het uiteindelijk om draait, de smaak van de gerechten.

Zelf houd ik van sterke smaken. Het allerlekkerste wat ik ken vind ik een kort in roomboter gebakken hazenrugfilet, nog rood van binnen en gekruid met een klein beetje versgemalen zwarte peper. Ook van sterk riekende en smakende Franse schimmelkazen kan ik erg genieten. Juist dit soort sterk smakende gerechten zul je niet zo gauw vinden in een sterrenrestaurant. Over het algemeen zijn hier de smaken genuanceerd en moet je een goed ontwikkeld smaakgevoel hebben om de fijne nuances van de gerechten te proeven.

De grootte van de porties is ook een punt van aandacht. Meestal zijn er in sterrenrestaurants veel verschillende gerechten, die allen zeer klein van omvang zijn. Voor een gemiddelde eter zijn de porties meestal precies groot genoeg, maar ben je net als ik een grote eter, dan lust je na afloop nog wel een broodje Hamburger. Gelukkig wordt er meestal wel brood bij het eten geserveerd.

Dan de prijs. In het algemeen kun je wel zeggen dat het eten in een sterrenrestaurant een flink stuk duurder is dan een maaltijd in een vergelijkbaar restaurant zonder sterren. Je moet toch wel rekenen op een bedrag van rond de 100 euro voor een complete maaltijd bij een restaurant met één ster en aanzienlijk meer bij twee of drie sterren.

Pluspunten bij een sterrenrestaurant: de tafels zijn mooi gedekt, er ligt linnen op tafel, de stoelen staan niet te dicht bij elkaar, de bediening is vriendelijk en correct er staat rustige muziek op en de toiletten zijn schoon en voorzien van keurige handdoekjes. Ook zul je in een sterrenrestaurant altijd gratis kraanwater krijgen als je daar om vraagt (er staan natuurlijk wel dure flessen bronwater a 12 euro op tafel).

Dan de hamvraag, is dit alles de moeite waard? Zoals gezegd, je kunt het ook in mijn recensies van de drie restaurants teruglezen, heb ik alle drie de keren een zeer genoeglijke avond gehad. Toch heb ik besloten om in de toekomst niet meer in een sterrenrestaurant te gaan eten (tenzij ik uitgenodigd word natuurlijk) om de eenvoudige reden dat ik het verschil in kwaliteit niet vind opwegen tegen het verschil in prijs.

Dus, als u van absolute topkwaliteit houdt en daar van kunt genieten, dan is het eten in een sterrenrestaurant een goed idee. Zo niet, dan heeft het eten daar niet zo veel zin. Houdt u wel rekening met een absolute uitputtingsslag wat de tijdsduur betreft. Ik zou als het kan met zijn tweeën en zeker niet met meer dan vier personen of met kinderen gaan eten bij een sterrenrestaurant.