1: Hoe het is om te leven als psychiatrische patiënt

De komende weken wil ik een serie van 20 stukjes publiceren waarvan dit het eerste is, waarin ik beschrijf hoe het is om te leven als psychiatrische patiënt. Ik baseer me hierbij op mijn persoonlijke ervaringen, die van mijn vader, die van een vijftal goede vrienden, die van een aantal mensen die ik minder goed ken en op wat ik heb gelezen. De stukjes zal ik steeds om de dag plaatsen.

Eerst iets over de term patiënt, een term die ik bewust gebruik. Tegenwoordig is het mode in de psychiatrie om de term cliënt te gebruiken. Daar ben ik het niet mee eens, de term cliënt suggereert een gelijkwaardige relatie tussen zorgvrager en zorgverlener en die is er in de psychiatrie nog lang niet en zal er als je het mij vraagt ook nooit komen. Als psychiatrisch patiënt is het nu eenmaal zeer moeilijk om met enige kennis van zaken over je eigen behandeling te kunnen oordelen.

Met psychiatrische ziekte bedoel ik in ons geval schizofrenie of verwante ziekten. Mijn diagnose luidt: een psychoaffectieve stoornis met bipolaire component. Dit is een soort tussenvorm tussen de klassieke schizofrenie waarin psychotische episoden centraal staan en het manische depressieve ziektebeeld waarin manische perioden worden afgewisseld met depressieve perioden. Gelukkig heb ik (tot nu toe) relatief weinig last gehad van depressieve perioden.

Schizofrenie is een van de meest ernstige psychische ziekten die wereldwijd bij ongeveer 1% van de mensen voorkomt.  Grofweg zijn hierbij twee soorten verschijnselen: de positieve en de negatieve. De positieve verschijnselen zijn: het hebben van hallucinaties (vooral van het gehoor, het beruchte stemmen horen), paranoia (achtervolgingswaanzin) en allerlei soorten van wanen (denken dat de hele wereld om jou draait, of dat je Napoleon, Jezus, Mohammed of zelfs God bent). Ik dacht een tijdje dat dat laatste het geval was. Toen ik mijn moeder eens vroeg of ze niet blij was, dat ze de moeder van God was, antwoordde ze: "Ik heb liever dat je gewoon Erik bent". Deze verschijnselen zijn over het algemeen goed te behandelen met de juiste antipsychotica.

Negatieve verschijnselen zijn: het hebben van een gebrek aan energie, een slechte zelfverzorging, het moeite hebben met sociale contacten, veel slapen, lusteloosheid. Deze verschijnselen zijn veel moeilijker te behandelen met medicijnen.

Van de zes mensen die nog leven word ik waarschijnlijk het meest gehinderd in mijn leven door mijn ziekte. Ik slaap idioot veel en heb heel weinig energie. Gelukkig is mijn concentratievermogen nog vrijwel intact en kan ik makkelijk lange teksten lezen en stukjes schrijven. Bij mijn vrienden ligt dat anders. Ze hebben (veel) meer energie, maar kunnen zich moeilijker concentreren. Mijn vader was een geval apart.

Bij deze stukjes moet men goed in het oog houden dat het hier gaat om mensen (uitgezonderd mijn vader) met wie het relatief goed gaat. We zorgen redelijk voor onszelf, wonen op onszelf, wassen en kleden ons fatsoenlijk, doen in meer of mindere mate het huishouden, eten vrij gezond,  hebben leuke vrienden en sommigen onder ons werken zelfs.

Bij de stukjes over mijn vrienden zijn gefingeerde namen gebruikt.

Lees verder in deel 2.

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom