77 geweldige films en televisieseries

Na het lijstje van de Volkskrant is het nu tijd voor mijn eigen lijstje. Ik heb waarschijnlijk lang niet zo veel films gezien als Floortje Smit en Bor Beekman, maar genoeg voor een goede lijst met toppers. Omdat ik alleen maar dvd's kijk, heb ik naast mijn favoriete films ook een klein aantal geweldige televisieseries (T) opgenomen. Ik haal geen 100 echt geweldige films en televisieseries als ik mij moet beperken tot een film per regisseur. Nog 23 plekken voor films en televisieseries die ik ga zien in de toekomst.

 

1920-1930:

1922 Nanook of the North: Robert Flaherty

1926 The General: Buster Keaton

 

1930-1940:

1931: M: Fritz Lang

1933: The Music Box: James Parrott

1936: Modern Times: Charles Chaplin

1937: Sneeuwwitje en de zeven dwergen

1939: The Wizard of Oz: Victor Fleming

 

1940-1950:

1942: Casablanca: Michael Curtiz

1943: Münchhausen: Josef von Baky

1945: Brief Encounter: David Lean

1946: It's a Wonderful Life: Frank Capra

1948: Ladri di biciclette: Vittorio de Sica

1948: The Red Shoes: Michael Powell & Emeric Pressburger

1949: The Third Man: Carol Reed

 

1950-1960:

1952: High Noon: Fred Zinnemann

1953: Rear Window: Alfred Hitchcock

1953: Tokyo Story: Yasujiro Ozu

1954: The Crucified Lovers: Kenji Mizoguchi

1955: Pather Panchali: Satyajit Ray

1957: Mon Oncle: Jacques Tati

1957: Throne of Blood: Akira Kurosawa

1957: The Cranes are Flying: Mikhail Kalatozov

1959: The Ballad of a Soldier: Grigoriy Chukhray

 

1960-1970: 

1962: The Man Who Shot Liberty Valance: John Ford

1963: Il gattopardo: Luchino Visconti

T1964-heden: Up-series: Michael Apted

1965: Oorlog en vrede: Sergej Bondartchuk

1967: The Graduate: Mike Nichols

1968: Once Upon a Time in the West: Sergio Leone

T1969-1974: Monthy Python's Flying Circus

 

1970-1980:

1972 The Godfather: Francis Ford Coppola

1973: Scenes uit een huwelijk: Ingmar Bergman

T1974-heden: Buurman en buurman: Ludomir Benes

1975: One Flew Over the Cuckoo's Nest: Milos Forman

T1975-1979: Fawlty Towers

1978: De Klompenboom: Ermanno Olmi 

T1978: Life on Earth: presentatie David Attenborough

 

1980-1990:

1980: Raging Bull: Martin Scorcese

1982: Gandhi: Richard Attenborough

1982: E.T.: Steven Spielberg

1984: Heimat: Edgar Reitz

1985: Come and See: Elem Klimov

1985: Shoah: Claude Lanzmann

T1989: Wallace & Gromit: A Grand Day Out: Nick Park

 

1990-2000: 

1991: Raise the Red Lantern: Zhang Yimou 

1994: Sátátangó: Béla Tarr 

1995: The Bridges of Madison County: Clint Eastwood

1995: Breaking the Waves: Lars van Trier

1998: Fucking Åmål: Lukas Moodysson 

1999: The Straight Story: David Lynch

1999: De wind zal ons meenemen: Abbas Kiarostami

 

2000-2010:

2001: Spirited Away: Hayao Miyazaki

2001: No Man's Land: Danis Tanovic

2001: Atanarjuat: Zacharias Kunuk

2002: Cidade de Deus: Fernando Meirelles & Kátia Lund

2002: Être et avoir: Nicolas Philibert

2003: Brokeback Mountain: Ang Lee 

2003: La meglio gioventu: Marco Tullio Giordana

2005: Paul dans sa vie: Remi Mauger

2007: 4 Months, 3 Weeks & 2 Days: Cristian Mungui

2007: You, the Living: Roy Andersson

2007: Into the Wild: Sean Penn  

T2009: Le cose che restano: Gianluca Maria Tavarelli

 

2010-2020: 

2010: Biutiful: Alejandro Gonzalez Inarittu

2010: Poetry: Lee Chang-Dong

2010: Honey: Semih Kaplanoglu

2011: The Story of Film: Mark Cousins

T2012: Van Bihar tot Bangalore: presentatie Jelle Brandt Corstius

2013: La vie d'Adèle: Abdellatif Kechiche

2013: The Missing Picture: Rithy Panh

2014: Boyhood: Richard Linklater

2014: Jagten: Thomas Vinterberg

2014: Deux jours, une nuit: Jean-Pierre & Luc Dardenne

2015: Our Little Sister: Kore-Eda Hirokazu  

T2016: War and Peace (BBC): Tom Harper

2017: Djam: Tony Gatlif  

2018: Roma: Alfonso Cuaron

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

 

De 100 meest invloedrijke films van de laatste 100 jaar volgens de Volkskrant

Een tijdje terug is in de Volkskrant een lijst gepubliceerd met de 100 meest invloedrijke films volgens de filmredacteurs Floortje Smit en Bor Beekman. Dat meest invloedrijk is moeilijk te meten en slaat eigenlijk nergens op. Er zijn ook genoeg invloedrijke films geweest die volgens de maatstaven van nu oninteressant zijn. Ik houd het gewoon op een lijstje van de 100 favoriete films volgens de Volkskrantredactie. 

Zoals elk lijstje roept ook dit lijstje vragen op. Het spoort mij aan om met een eigen lijst te komen. Titels die zowel op het lijstje van de Volkskrant als op mijn eigen lijstje voorkomen druk ik vet. Titels en regisseurs die niet op mijn lijst voorkomen streep ik door. Bij films die ik niet gezien heb, zet ik dat erbij.

 

1920-1930:

1920 Das Cabinet des Dr. Caligari: Robert Wiene: Deze film is 101 jaar oud en hoort dus sowieso niet op de lijst thuis.

1926 The General: Buster Keaton

1927 Napoleon: Abel Gance

1928 La Passion de Jeanne d'Arc: Carl Theodor Dreyer: Niet gezien

1929 Man with a Movie Camera: Dziga Vertov

 

1930-1940:

1931: M: Fritz Lang

1936: Modern Times: Charles Chaplin

1938: Olympia: Leni Riefenstahl

1939: La Règle du jeu: Jean Renoir

 

1940-1950:

1941: Dumbo: Ben Sharpsteen: Van de Disneyfilms kies ik voor Sneeuwwitje en de zeven dwergen.

1945: Brief Encounter: David Lean

1948: Ladri di biciclette: Vittorio de Sica

1949: The Third Man: Carol Reed

 

1950-1960:

1950: Los Olvidados: Luis Buñuel: Niet gezien

1950: Rashomon: Akira Kurosawa: Van Kurosawa kies ik voor Throne of Blood

1950: Sunset Boulevard: Billy Wilder: Niet gezien

1952: Singin' in the Rain: Gene Kelly, Stanley Donen

1953: Rear Window: Alfred Hitchcock

1953: Tokyo Story: Yasujiro Ozu

1954: Godzilla: Ishiro Honda: Niet gezien

1955: Pather Panchali: Satyajit Ray

1958: Touch of Evil: Orson Welles: Niet gezien

 

1960-1970:

1960: À bout de souffle: Jean-Luc Godard

1960: L'Avventura: Michelangelo Antonioni: Niet gezien

1962: Cléo de 5 à 7: Agnès Varda: Niet gezien

1963: Otto e mezzo: Federico Fellini

1966: La battaglia di Algeri: Gillo Pontecorvo

1968: 2001: A Space Odyssey: Stanley Kubrick

1968: Once Upon a Time in the West: Sergio Leone

 

1970-1980:

1972: Aguirre, der Zorn Gottes: Werner Herzog

1972: Deliverance: John Boorman: Niet gezien

1973: Scener ur ett äktenskap: Ingmar Bergman

1973: Badlands: Terrence Malik

1973: Turks Fruit: Paul Verhoeven

1973: Touki Bouki: Djibril Diop Mambety: Niet gezien

1974: Chinatown: Roman Polanski

1975: Dog Day Afternoon: Sidney Lumet: Niet gezien

1975: Jaws: Steven Spielberg: Van Spielberg kies ik voor E.T.

1975: Jeanne Dielman, 23, quai du commerce, 1080 Bruxelles: Chantal Akerman

1976: Taxi Driver: Martin Scorcese

1977: Una giornata particolare: Ettore Scola

1977: Annie Hall: Woody Allen

1979: Monthy Python's Life of Brian: Terry Jones

1979: Die Ehe der Maria Braun: Rainer Werner Fassbinder: Niet gezien, maar ik ben geen fan van Fassbinder.

1979: Stalker: Andrej Tarkovsky

1979: Apocalyps Now: Francis Ford Coppola: Van Coppola ga ik voor The Godfather (deel1)

 

1980-1990:

1982: Blade Runner: Ridley Scott: Niet gezien

1985: Back tot the Future: Robert Zemeckis: Niet gezien

1985: Come and See: Elem Klimov

1985: Shoah: Claude Lanzmann

1986: Blue Velvet: David Lynch: Niet gezien, van Lynch kies ik The Straight Story

1986: The Fly: David Cronenberg

1988: Die Hard: John McTiernan: Niet gezien

1988: Spoorloos: George Sluizer

1989: Do the Right Thing: Spike Lee: Niet gezien

 

1990-2000:

1990: Close-up: Abbas Kiarostami: Van Kiarostami kies ik De wind zal ons meenemen.

1992: Reservoir Dogs: Quentin Tarantino: Niet gezien

1993: The Piano: Jane Campion

1994: Sátátangó: Béla Tarr

1994: Four Weddings and a Funeral: Mike Newell

1994: Chungking Express: Wong Kar-Wai

1995: La Haine: Matthieu Kassovitz: Niet gezien

1996: O Amor Natural: Heddy Honigmann

1998: The Big Lebowski: Joel & Ethan Coen

1998: Festen: Thomas Vinterberg: Van Vinterberg kies ik Jagten

1999: Beau Travail: Claire Denis: Niet gezien

1999: Todo sobre mi madre: Pedro Almodóvar: Niet gezien, maar ik ben geen fan van Almodóvar.

 

2000-2010:

2001: Spirited Away: Hayao Miyazaki

2001: La ciénaga: Lucrecia Martel: Niet gezien?

2002: Cidade de Deus: Fernando Meirelles & Kátia Lund

2003: Lost in Translation: Sofia Coppola

2003: Dogville: Lars von Trier: Van Lars von Trier kies ik voor Breaking the Waves.

2003: Elephant: Gus van Sant

2006: Still Life: Jia Zhangke: Niet gezien

2006: Children of Men: Alfonso Cuaron: Niet gezien, van Cuaron kies ik voor Roma.

2007: 4 Months, 3 Weeks & 2 Days: Cristian Mungui

2007: You, the Living: Roy Andersson

2007: There Will Be Blood: Paul Thomas Anderson: Niet gezien

2007: Persepolis: Marjane Satrapi

2008: Gomorra: Matteo Garrone

2008: The Dark Knight: Christopher Nolan

2008: Wall-E: Andrew Stanton

2009: Das Weisse Band: Michael Haneke: Niet gezien

 

2010-2020:

2010: We Need to Talk About Kevin: Lynne Ramsay: Niet gezien

2012: The Act of Killing: Joshua Oppenheimer: Niet gezien

2013: Under the Skin: Jonathan Glazer: Niet gezien

2014: Boyhood: Richard Linklater

2014: Girlhood: Céline Sciamma: Niet gezien

2014: The Grand Budapest Hotel: Wes Anderson

2015: Mad Max: Fury Road: George Miller: Niet gezien

2015: Son of Saul: László Nemes: Hier werd ik misselijk van.

2016: Moonlight: Barry Jenkins: Niet gezien

2016: American Honey: Andrea Arnold: Niet gezien

2016: Toni Erdmann: Maren Ade: Niet gezien

2016: Raw: Julia Ducournau: Niet gezien

2017: Get Out: Jordan Peele: Niet gezien

2017: The Rider: Chloé Zhao: Niet gezien

2018: Burning: Lee Chang-Dong: Van Chang-Dong kies ik voor Poetry.

2019: First Cow: Kelly Reichardt: Niet gezien

2020: Lovers Rock: Steve McQueen: Niet gezien

In totaal heb ik van de 100 films van deze lijst er 36 niet gezien en zijn er 36 films die ik wel gezien heb, maar die niet op mijn lijst komen. Er zijn 18 films die zowel op deze lijst als op mijn lijstje staan en er zijn 10 gevallen waar ik voor een andere film van dezelfde regisseur heb gekozen. 

Voor mijn eigen lijstje kies ik alleen die films uit die ik echt geweldig vind. Ik kan nu al zeggen dat ik de 100 films bij lange na niet haal.

 

Deze lijst met 100 films is terug te vinden op de website van de Volkskrant, met bijbehorende afbeeldingen en teksten. 

 

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

 

Dvd: Tracks

Tracks (Australië, 2013): 107 min: Regisseur John Curran

 

 

"Tracks" is de verfilming van een waargebeurd verhaal.

 

In 1977 maakte de Australische Robyn Davidson samen met 3 volwassen kamelen, een jonge kameel en haar hond Diggity een trektocht van 2.700 kilometer dwars door de woestijnen van West-Australië vanaf Alice Springs tot aan de Indische Oceaan.

 

Voordat Robyn Davidson aan haar tocht begon moest er nogal wat gebeuren. Ze moest leren omgaan met kamelen en ze moest ook aan geld zien te komen. Bij dat laatste werd ze geholpen door de Amerikaanse fotograaf Rick Smolan, die voor National Geographic werkte, het tijdschrift dat haar reis wilde sponsoren op voorwaarde dat Smolan foto's mocht maken van Davidson tijdens haar tocht. Tijdens haar tocht en de drie bezoeken van Rick aan Robyn en haar gezelschap hadden Robyn en Rick iets wat op een losse romantische relatie leek.

 

Ik vind "Tracks" een erg onderhoudende film met in de eerste plaats prachtige beelden van het Australische landschap. Hoewel Robyn Davidson (gespeeld door Mia Wasikowska) een eigenzinnige vrouw is die bovendien een beetje mensenschuw is, voel ik toch direct sympathie voor haar en haar onderneming. Er gebeurt genoeg tijdens de tocht om de film in ieder geval voor mij boeiend te houden.

 

Op IMDB krijgt "Tracks" van  bijna 29.000 mensen een waardering van 7,2 en een metascore van 7,8.

 

      

 

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

 

Films gezien in september

Stagecoach: Klassieke western van John Ford uit 1939 met John Wayne in één van de hoofdrollen. Mooie zwart-wit beelden van Monument Valley, mooie muziek en een aardig verhaal met de gebruikelijke achtervolging van een postkoets door een horde indianen. ****

Van Jean-Luc Godard:

Breathless: Mooie film met Jean-Paul Belmondo die op de vlucht is voor de politie en uiteindelijk door zijn vriendin verraden wordt. ****

A Woman is a Woman: Een vrouw (Anna Karina) wil graag een kind, maar haar man ziet dat niet zitten. Een frivole kleurenfilm die mij goed beviel. ****

The Little Soldier: Zwart-wit film waarin een Franse deserteur in Zwitserland woont en daar gevraagd wordt om een rebel te vermoorden. Deze film kon mij totaal niet boeien. **

Het uur van de wolf: Zeer indrukwekkende film van Ingmar Bergman met de volgens mij beste actrice (Liv Ullmann) en beste acteur (Max von Sydow) waarmee hij heeft samengewerkt in de hoofdrollen. De film is duister van toon, heeft beklemmende muziek en is wat mij betreft onbegrijpelijk, maar toch was ik er erg van onder de indruk. *****

The Grapes of Wrath: Verfilming door John Ford van het beroemde boek van John Steinbeck. Zowel het boek als de film zijn gebaseerd op waargebeurde feiten. Inwoners van Oklahama (Oki's) trekken vanwege de stofstormen naar Californië, waar ze zeer vijandig ontvangen worden. Een erg mooie film, maar wel erg deprimerend om naar te kijken. ****

My Darling Clementine: Western van John Ford over revolverheld Wyatt Earp. Erg mooie beelden, goed verhaal en gewoon een mooie western, maar hij haalt het wat mij betreft toch niet bij de westerns van Sergio Leone. ****

 

How Green was my Valley: Film van John Ford waarin Huw Morgan zijn jeugdherinneringen aan een groene vallei in Wales ophaalt. Huw komt uit een mijnwerkersgezin. Sentimentele film, met goed camerawerk en acteerwerk en veel muziek gezongen in het Welsh. ****

 

The Horse Soldiers: Een episode uit de Amerikaanse Burgeroorlog van John Ford waarin een groep soldaten uit het Noorden te paard optrekt naar het Zuiden. In mijn ogen een vrij standaard oorlogsfilm met John Wayne in de hoofdrol. Zoals de meeste oorlogsfilms kon ook deze mij niet echt boeien. ****

 

Black God White Devil: Braziliaanse zwart-wit film van Glauber Rocha uit 1964 waarin een man zijn baas vermoordt en vervalt in een leven als bandiet. Af en toe mooie beelden, maar amateuristisch acteerwerk. ***

Asshak: Tales from the Sahara: Zeer traag verlopende film over het leven van de Toeareg in de Sahara geeft een overdreven idyllisch beeld. Wel met mooie beelden. Van de maakster van "Die Sälzmänner von Tibet". ***

Contempt: Film van Godard met Michele Piccoli en Brigitte Bardot in de hoofdrollen en de beroemde Duitse regisseur Fritz Lang in een bijrol. Piccoli speelt uitstekend, Bardot is prachtig om te zien, maar in mijn ogen maar een matige actrice. Piccoli en Bardot hebben een relatie en drijven uit elkaar. ***

The Man Who Shot Liberty Valance: Erg mooie western van John Ford met in de hoofdrollen John Wayne, James Stewart en een mij onbekende acteur die de slechterik speelt. Mooie beelden en muziek en een sterk verhaal. John Wayne is natuurlijk de beroemdste westernheld, maar hij speelt altijd ongeveer dezelfde rollen. James Stewart (De hoofdrolspeler in onder andere: "It's a Wonderful life", "Rear Window" en "Vertigo") is één van mijn favoriete acteurs en is ook in deze film geweldig. Ik vind "The Man Who Shot Liberty Valance" duidelijk de beste film die ik tot dusver van John Ford heb gezien. *****

Poetry: Zuid-Koreaanse film van Lee Chang-Dong uit 2010 waarin twee verhaallijnen door elkaar lopen. Enerzijds is er het verhaal van een grootmoeder die haar kleinzoon opvoedt in een middelgrote stad in Zuid-Korea. De zoon heeft met zijn vriendjes een misdaad begaan waardoor een klasgenote zelfmoord heeft gepleegd en nu proberen de ouders van die jongens hun schuld weg te kopen door een aanzienlijk geldbedrag te geven aan de moeder van het meisje. Tegelijkertijd heeft de grootmoeder beginnende Alzheimer en volgt ze lessen in poëzie om het mooie in het alledaagse te verwoorden. Een prachtige film. *****

 

Roma: Zeer indrukwekkende zwart-wit film uit 2018 van de Mexicaanse regisseur Alfonso Cuaron. De film speelt zich af in Mexico-stad waar een rijke familie bestaande uit oma, vader, moeder en vier kinderen twee dienstmeisjes heeft. De film geeft een beeld van het leven van zowel het gezin als van Cleo, één van de dienstmeisjes. Het camerawerk is werkelijk fenomenaal en het geluid is ook prachtig. Na "Poetry" de tweede film achter elkaar die waarschijnlijk tot mijn absolute favorieten gaat behoren. ***** 

Belgica: Film van Felix van Groeningen over twee broers die samen een café willen runnen. Onderhoudend, rauw drama met veel popmuziek, maar geen film die ik per se nog een tweede keer wil zien. ****

Honeyland: Zeer fraaie documentaire over een vrouwelijke imker in de bergen van Noord Macedonië. ****

Burning: Heftige film van Lee Chang Dong uit 2018 naar een verhaal van Haruki Murakami. Onderhoudend, mysterieus en fraai gefilmd, maar voor mij toch niet zo interessant als "Poetry" dat ik eerder deze maand zag. ****

 

Dvd: Roma

Roma (Mexico, 2018): 129 min:Zwart-wit: Regisseur Alfonso Cuaron

 

 

Vorige week heb ik "Roma" twee keer gezien, eerst een keer alleen en daarna een keer met een vriend met wie ik regelmatig films kijk. Eergisteren heb ik de film voor de derde keer gezien, samen met twee filmvrienden. Bij mijn dvd zit 2,5 uur aan extra's die ik gisteren heb bekeken. Het mag duidelijk zijn dat ik een fan ben van deze film.

 

Voor "Roma" heeft de Mexicaanse regisseur Alfonso Cuaron geput uit zijn jeugdherinneringen. Hij wilde een film maken die een beeld geeft van Mexico-stad zoals hij zich dat herinnerde van toen hij ongeveer 9 jaar oud was in 1970. 

 

Cuaron werkte voor "Roma" niet met een vastomlijnd script. Hij alleen had in zijn hoofd wat hij ongeveer wilde laten zien en moest aan zijn medewerkers duidelijk maken wat dat precies was. Hij maakte daarbij gebruik van de nieuwste digitale technieken om de film er zo authentiek mogelijk uit te laten zien. Cuaron koos daarbij voor een zwart-wit film. Hij wilde geen film maken die zou lijken op de zwart-wit films uit de jaren 50 en 60, maar eentje die er nu zo mooi mogelijk uit zou zien. 

 

In "Roma" is het verhaal ondergeschikt aan de sfeerbeschrijving. Hoofdpersoon van "Roma" is Cleo, een kindermeisje van Mixteekse afkomst die voor het huishouden van vader, moeder, grootmoeder en vier kinderen zorgt en daarnaast en vooral ook voor de kinderen. Cleo is een zeer lieve vrouw met hart voor de kinderen waar zij voor zorgt. Cleo is gebaseerd op Cuaron's kindermeisje uit zijn jeugd.

 

"Roma" geeft een fascinerend beeld van hoe het was om rond 1970 in Mexico-stad te leven. Het camerawerk van de film vind ik ronduit geweldig, wat mij betreft is "Roma" één van de mooist in beeld gebrachte films die ik ken. De film kent geen begeleidende muziek, maar het geluid bestaat vrijwel alleen uit dat van mensen die in beweging zijn, auto's die voorbij komen rijden, een hond die blaft, omgevingsgeluiden dus. 

De extra dvd die ik bekeken heb nadat ik de film zelf drie keer had gezien bevat heel veel informatie over hoe Cuaron te werk is gegaan bij het maken van deze film. Nooit eerder heb ik zoveel meegekregen over hoe een film gemaakt werd. Fascinerend!

Op IMDB krijgt "Roma" van ruim 148.000 mensen een waardering van 7,7 en een metascore van maar liefst 9,6! Ik ben het duidelijk met de critici eens, dit vind ik één van de 10 mooiste films die ik ooit heb gezien!

   

 

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.  

 

Dvd: Honeyland

Honeyland (Noord Macedonië, 2019): 85 min: Regisseurs Ljubo Stefanov & Tamara Kotevska

 

 

Hatidze, een vrouw van in de vijftig, leeft met haar moeder van in de tachtig in een afgelegen vallei tussen de bergen in Noord Macedonië (het voormalig Joegoslavische Macedonië). Hatidze is imker en verzamelt al jaren de honing van de bijen volgens aloude tradities en verkoopt die op de markt in Skopje (de hoofdstad) en op festivals om in hun levensonderhoud te voorzien.

 

Op een dag arriveert er een rumoerige familie in de rustige vallei en worden zij de buren van Hatidze en haar moeder. Deze mensen hebben een aantal koeien meegenomen en willen ook honing gaan verzamelen maar hebben geen idee hoe dat moet.

 

"Honeyland" is een visueel prachtige film met schitterende opnamen van bijenvolken in de woeste natuur en van de manier waarop Hatidze de honing verzamelt. Ook laat de film mooi het verschil in leefwijze tussen Hatidze en haar moeder en de nieuwkomers zien die weinig respect tonen voor de natuur. Als je van een mooie documentaire houdt, dan is dit waarschijnlijk een prima film voor je.

Op IMDB krijgt "Honeyland" van ruim 16.000 mensen een waardering van 8,0.

     

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom

Plannen voor mijn blog

Zelf dacht ik best te kunnen stoppen met mijn blog, maar mijn lezers zullen gedacht hebben dat ik vast weer verder zou gaan. Zoals wel vaker hebben zij gelijk, ik vind vooral het schrijven van stukjes gewoon te leuk om ermee te stoppen en als ik dan toch schrijf is het niet meer dan logisch om die stukjes te publiceren op mijn eigen blog.

 

Ik wil het nu even hebben over mijn plannen met mijn blog. Waarschijnlijk zullen de twee voornaamste onderwerpen hetzelfde blijven als voorheen: het schrijven van korte besprekingen over boeken en over films.

 

Wat boeken betreft vind ik de roman een zwaar overgewaardeerd genre. In Nederland is er vooral aandacht voor romans en veel minder voor andere genres, zoals verhalenbundels, essays, graphic novels, autobiografische boeken, biografieën, reisverhalen, kinderboeken, noem maar op. Ik zal gaan voor al die andere genres en de romans zoveel mogelijk links laten liggen.

 

Ik ben vooral geïnteresseerd in geïllustreerde boeken, waarbij fotoboeken mijn grootste interesse hebben en verder vooral kunstboeken, boeken over films, graphic novels en kinderboeken, hoewel ik van die laatste categorie vooral interesse heb in de klassieken.

 

Ik heb het afgelopen jaar heel veel boeken uit mijn lijsten met favoriete boeken herlezen en besproken. Hier zal ik in een veel rustiger tempo mee door gaan.

 

Ik zal maandelijks een lijst publiceren met de films die ik in die maand heb gezien. Dit doe ik overigens meer voor mijzelf, voor het archief, dan voor mijn lezers. Verder wil ik alleen die films wat uitgebreider bespreken waar ik echt enthousiast over ben en dat vaak pas als ik ze voor de tweede keer gezien heb.

 

Ik blog af en toe nog over andere onderwerpen en die stukjes zal ik schrijven en publiceren naarmate ik er behoefte aan heb. We zullen zien!

 

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Blogpauze

Ik heb het al eerder geschreven, over bijna alles waar ik wat over wil zeggen heb ik geschreven. Ik vind het nog altijd leuk om stukjes te schrijven dus de kans is groot dat ik na een pauze weer verderga maar tegelijkertijd heb ik niet de drang om steeds maar weer te publiceren, nieuwe boeken te lezen en nieuwe films te zien. Ik zal zien wat de toekomst brengt. Voorlopig dus weer even een blogpauze. Misschien tot later, Erik 

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Licht op aarde

Licht op aarde: BBC Wildlife Photographer of the Year: 20 jaar winnende foto's (Groot Brittannië, 2005): 224 blz: Uitgeverij het Bronzen huis

 

 

Sinds 1964 organiseert het tijdschrift "Animals", de voorloper van "BBC Wildlife Magazine" jaarlijks een wedstrijd waarin natuurfotografen van over de hele wereld hun beste foto's kunnen inzenden. Tegenwoordig organiseert het "BBC Wildlife Magazine" nog steeds deze wedstrijd in samenwerking met het Natural History Museum in Londen.

Mijn uitgave van "Licht op aarde" is een prachtige hardcover met zowel op de papieren stofomslag als op het boek zelf een prachtige foto van een troep ganzen gefotografeerd in de mist bij opkomende zon.

Met de foto's in "Licht op aarde" is niets mis. Het boek bevat veel oogverblindend mooie foto's van losse dieren, groepen dieren of een enkele keer planten of een landschap. Het boek is een beetje een allegaartje. Omdat er van zoveel fotografen foto's in het boek zijn opgenomen is het niet echt een goed doordacht fotoboek geworden, maar meer een verzameling (toegegeven zeer mooie) plaatjes. De teksten in het boek heb ik niet gelezen, ik vind dat er ook te veel tekst in het boek staat.

"Licht op aarde" is een boek met prachtige foto's, maar als boek vind ik het niet zo bijzonder.

Voor een kleine indruk van de foto's, klik hier.

    

 

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

 

Shinzo Maeda: Bäume und gräser

Shinzo Maeda: Bäume und gräser (Japan, 1983): 91 blz: Uitgeverij Taschen

 

 

Ik kreeg vanavond met de post drie boeken van de Japanse natuurfotograaf Shinzo Maeda binnen. Alle drie de boeken zijn uitgegeven door Taschen. Ik had wel eens een paar foto's van Maeda gezien bij een advertentie op marktplaats en die zagen er veelbelovend uit, maar eigenlijk was Maeda voor mij een grote onbekende. Deze drie boeken waren allen eerst uitgekomen uit in Japans/Engelse uitgave.

Zoals gezegd fotografeert Maeda de natuur. "Bäume und gräser" is een lieflijk boek vol met prachtige foto's van de schitterende Japanse natuur. Eigenlijk vind ik alle foto's in dit boek mooi, sommige natuurlijk wat mooier dan de andere. Op de foto's staan onder andere bomen in bloei, bomen in herfsttooi, landschappen, beekjes en rivieren met water bevroren in een tijdopname, individuele planten. Op geen enkele foto in het boek is een spoor van menselijke aanwezigheid waar te nemen.

Ik vind "Bäume und gräser" een mooi boek met prachtige natuurfoto's. Sommige foto's uit het boek doen een beetje denken aan de foto's van Martin Kers uit het "Hollandboek". Ook de twee andere boeken die ik heb van Maeda: "Die Japanischen Alpen" en "Oku Mikawa" bevatten prachtige foto's. Als je van natuurfotografie houdt, dan zullen deze boeken je zeer goed bevallen.

Voor een aardige indruk van de foto's van Shinzo Maeda, klik hier.

    

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

 

Morad Bouchakour: Bye Bye Portfolio

Morad Bouchakour: Bye Bye Portfolio (België, 2016): 320 blz: Uitgeverij Lecturis

 

 

Morad Bouchakour is een Belgische fotograaf die meerdere fotoboeken heeft gepubliceerd. Ik kwam "Bye Bye Portfolio" tegen bij boekhandel Steven Sterk en besloot om het te kopen.

 

Het eerste wat opvalt aan "Bye Bye" is dat het een prachtig uitgegeven boek is. Het boek is mooi gebonden met een donkerrode omslag en in het boek staat geen letter tekst. De verticale foto's krijgen elk een volle pagina en de horizontale foto's krijgen elk een dubbele pagina. Omdat er geen begeleidende teksten in het boek staan kan ik mijn volle aandacht geven aan de foto's en dat is volgens mij waarvoor fotoboeken gemaakt worden. Ik heb nooit eerder een fotoboek zonder tekst gezien, maar deze aanpak bevalt mij zeer goed.

Dan over de foto's. Er staan beslist een aantal mooie foto's in het boek, maar foto's die echt lang blijven hangen heb ik niet gezien. De meeste foto's in het boek vind ik niet zo boeiend. In het boek zit een los inlegvel. Hierin schrijft Bouchakour:

 

- I made my first portfolio in 1995 when leaving the Royal Academy of the Arts in The Hague. At that time I was struggling to find a common thread in my own photography and what the market wanted from me.

 

Dat laatste lijkt mij veelzeggend. Het lijkt mij slim om als kunstenaar te kijken naar wat verkoopbaar is of niet, maar je zult toch je eigen stijl willen ontwikkelen en niet hetzelfde willen doen als anderen om je werk maar te kunnen verkopen.

 

Ik vind "Bye Bye" een prachtig uitgegeven boek, maar de foto's kunnen mij niet echt bekoren en daar gaat het toch om bij een fotoboek.

 

Voor een aantal foto's van Morad Bouchakour, klik hier.

 

   

 

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Uit eten in Utrecht: Syrisch restaurant Tayba

Voordat ik verder ga met deze bespreking wil ik zeggen dat ik een stevige eter ben. In verschillende besprekingen van restaurants in Utrecht en elders heb ik geschreven dat ik de porties wat aan de kleine kant vind. Ik heb echter tot nu toe nog nooit geschreven dat ik de porties te groot vond.

 

Vanavond heb ik met vier vrienden bij Syrisch restaurant Tayba gegeten. Tayba ligt centraal aan het plein in het winkelcentrum van Lunetten en ze hebben een mooi groot terras aan het water. Op deze locatie hebben al een aantal verschillende restaurants gezeten, geen van alle hielden ze het erg lang vol.  

Met het mooie weer van vandaag hebben we lekker buiten gezeten onder een grote parasol. 

De drie koffiedrinkers onder ons kregen een heel klein bakje Syrische koffie aangeboden. Naar verluidt smaakte dit erg goed. Tayba is vooral een grill restaurant en wij bestelden alle vijf een grill schotel, ik had een grote grill schotel met drie soorten vlees, met daarbij wat frites en salade. Vooraf had ik een auberginepuree en een linzensoep besteld.

De linzensoep kwam als eerste, koud. De soep ging terug om opgewarmd te worden. Vervolgens kwam de auberginepuree die erg lekker was (8). De warme linzensoep even later was ook erg lekker (8). De hoeveelheden van de voorgerechten leken niet goed uitgekiend, na de aubergines en de soep zat ik al half vol.

Als hoofdgerecht kwam een bord met een enorme hoeveelheid vlees. Het vlees vond ik niet echt lekker, maar wel goed te eten (7). Wat mij stoorde was de enorme hoeveelheid ervan, ik denk dat ik ongeveer 400 gram vlees heb gegeten, wat ik eigenlijk absurd vind. De frites waren goed (7) en de salade vond ik niet lekker (6). Verder lagen er nog twee zwartgeblakerde uien (6) en ook twee zwartgeblakerde tomaten (6) op het bord. Ik kreeg mijn bord bij lange na niet leeg, wat mij vrijwel nooit (minder dan 1 keer per jaar) overkomt.

Tayba krijgt volgens Google een vrij goede waardering van 4,3 uit 5 waarbij men vooral lovend is over de hoeveelheid eten en de prijs. Dit zegt vrij veel volgens mij. Een uitgehongerde Syriër die net zijn land uitgevlucht is zal dit waarschijnlijk geweldig vinden, maar een gemiddelde Nederlander zal liever wat minder eten van een wat betere kwaliteit. Vegetariërs en veganisten hebben hier helemaal niets te zoeken en eigenlijk iedereen die van echt lekker eten houdt ook niet.

Joost van den Broek: Goed volk

Joost van den Broek: Goed volk (Nederland, 2012): 183 blz: Uitgeverij Lecturis

 

 

Nadat ik een paar dagen geleden het eerste boek van Joost van den Broek "Portret" had bekeken, was ik gelijk enthousiast. Ik heb gekeken of ik een boek van Joost van den Broek tweedehands kon kopen. Op bol werd voor "Portret" de hoofdprijs gevraagd, maar het tweede boek van Joost van den Broek "Goed volk" was voor een zeer schappelijke prijs te koop. Dat trof, ik vind de foto's uit het eerste boek waarschijnlijk net iets beter, maar "Goed volk" is wat mij betreft duidelijk het betere fotoboek.

 

In "Goed volk" zit een losse tekstbijlage waarin Vincent van de Wijngaard een gesprek voert met Joost van den Broek. Joost van den Broek vertelt hierbij over zijn werkwijze. Hij houdt ervan om rustig te werk te gaan. Eerst kijkt en luistert hij een hele tijd zodat hij feeling met zijn onderwerp krijgt en dan pas begint hij met fotograferen. Aan zijn foto's is ook te zien dat er goed over nagedacht is. De meeste foto's in "Goed volk" zijn onnadrukkelijk en ze vallen in eerste instantie niet zo op. Door de foto's op deze manier samen in een boek te plaatsen versterken ze elkaar en vertellen ze samen een verhaal.

Het verhaal is dat van buitenlanders in Nederland. "Goed volk" is op een prachtige manier uitgegeven. Veruit de meeste foto's in het boek hebben een horizontaal formaat en zijn afgedrukt over vrijwel de gehele breedte van een dubbele pagina. Er is alleen een kleine strook wit overgelaten om het nummer van de foto te vermelden. Na ieder tien tot vijftien foto's is er een dubbele bladzijde met daarop informatie over de voorafgaande foto's.

Er staan een aantal prachtige foto's in "Goed volk", maar ook een aantal foto's die ik niet zo interessant vind. Dat geeft helemaal niet, want samen vertellen ze het verhaal. Ik vind "Goed volk" een prachtig fotoboek, zonder meer één van de mooiste Nederlandse fotoboeken die ik ken.

     

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

 

Kazuyoshi Nomachi: Pelgrimage

Kazuyoshi Nomachi: Pelgrimage: Fascinerende fotoreportages (Japan, 2005): 504 blz: Vertaald door Chiel van Soelen & Pieter van der Veen (2005): Uitgeverij Veltman

 

 

Kazuyoshi Nomachi (geboren in 1946) is een Japanse reportagefotograaf. Na een reis door de Sahara in 1971 begon hij met het maken van reisreportages.

In "Pelgrimage" heeft Kazuyoshi Nomachi religieuze rituelen gefotografeerd in onder andere de Sahara, India, Tibet, Ethiopië, Saoedi Arabië en de Andes. De foto's worden begeleid door een tekst van ongeveer 50 bladzijden die ik niet heb gelezen.

De foto's in "Pelgrimage" vind ik indrukwekkend. Het zijn allemaal kleurenfoto's, meestal van mensen, portretten, maar ook groepen mensen. Er zijn natuurlijk veel meer boeken gepubliceerd met dit soort foto's, maar in zijn soort vind ik "Pelgrimage" een erg mooi boek.

 

"Pelgrimage" is een boek dat iedere liefhebber van verre reizen zal aanspreken. Het religieuze aspect van de foto's is natuurlijk ook belangrijk, maar het zijn toch vooral prachtige foto's van mensen in verre landen. Heel bijzonder vind ik een aantal foto's van massa's pelgrims in witte jurken rond de Kaäba in de grote moskee in  Mekka.

 

Voor een aantal foto's van Kazuyoshi Nomachi, klik hier.

 

      

 

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom. 

 

Films gezien in augustus

Eind vorig jaar had ik twee films van François Truffaut gezien: "La nuit américaine" en "L'enfant sauvage" die me allebei goed waren bevallen. Een paar maanden terug heb ik een box met 8 films van François Truffaut gekocht die ik in augustus heb bekeken. Daarna heb ik nog twee losse films van hem bekeken.

François Truffaut was een Franse regisseur waarvan ik inmiddels dus 12 films heb gezien. Al zijn films zijn mooi in beeld gebracht, hebben een goed verhaal en worden uitstekend gespeeld. Helaas ben ik vaak niet zo enthousiast over het einde van zijn films waarin nogal vaak iemand doodgaat. Ik vind zijn oeuvre tot dusver zeer gelijkmatige van kwaliteit. Geen enkele film van François Truffaut haalt het in mijn top 100, maar ze zijn alle 12 erg onderhoudend en ze krijgen allemaal 4 sterren van mij. Hiermee is François Truffaut één van mijn favoriete regisseurs, zonder dat ik per se al zijn films wil zien.

 

Seven Years in Tibet: Hollywood verfilming van het gelijknamige boek van Heinrich Harrer. Brad Pitt speelt Heinrich Harrer, een Oostenrijks skikampioen en bergbeklimmer met een nogal onaangenaam karakter. Mooie beelden van Tibet, maar zoals wel vaker in Hollywood wil deze film te veel, een beeld geven van het leven van Heinrich Harrer en van Tibet en de Dalai Lama, een romantisch sausje aan de film geven en bovendien een politiek statement maken waarin de bezetting van Tibet door China wordt veroordeeld. Hierdoor wordt er te weinig tijd besteed aan het mooiste gegeven uit de film, de vriendschap tussen Heinrich Harrer en de jeugdige Dalai Lama. ****

 

Germany Year Zero: Het derde en laatste deel van de oorlogstrilogie van Roberto Rossellini uit 1948. Deze film speelt zich af in het verwoeste Berlijn waar de 12-jarige Edmund veel op straat rondzwerft en we de verwoeste stad door zijn ogen zien. Indrukwekkende beelden van het verwoeste Berlijn, maar als film niet geheel naar mijn smaak. ****

Jules et Jim: Waarschijnlijk de beroemdste film van François Truffaut. Twee mannen, Jules en Jim vallen voor dezelfde vrouw. De film is prachtig in beeld gebracht met goed acteerwerk en een mooie Jeanne Moreau in de vrouwelijke hoofdrol. Omdat ik het verhaal af en toe ongeloofwaardig en het einde van de film vrij zwak vind, is deze film hoewel goed wat mij betreft geen absoluut meesterwerk. ****

 

Shoot the Pianist: Misdaadfilm van François Truffaut met Charles Aznavour in de hoofdrol als pianospeler Charlie. Sfeervolle film, mooi in beeld gebracht, maar uiteindelijk toch niet geheel naar mijn smaak. ****

 

Tokyo Decadence: De jonge callgirl Ai werkt voor een exclusief S&M bureau. Ze heeft veel bizarre seks met haar cliënten. Een schandaalfilm die niet niet echt mijn ding is. **

The Soft Skin: Film 3 van François Truffaut. De getrouwde Pierre krijgt een overspelige relatie met Nicole, een stewardess. De eerste helft van de film vind ik geweldig, maar de manier waarop Pierre met Nicole omgaat als ze in Reims zijn begrijp ik niet goed. Mooie film met wat mij betreft een zwak einde. ****

 

Anne & Muriel: Film 4 van François Truffaut. De Fransman Claude sluit eerst vriendschap met twee Engelse zussen om vervolgens achter elkaar met allebei een relatie te krijgen. Mooi in beeld gebracht en erg onderhoudend liefdesdrama. ****

A Gorgeous Girl Like Me: Film 5 van François Truffaut. Een jonge socioloog wil een boek schrijven over vrouwelijke criminelen en kan in de gevangenis Camille interviewen. Zij vertelt haar verhaal en neemt de socioloog helemaal voor haar in. Deze film is een verrukkelijke zwarte komedie met erg veel humor. ****

The Last Metro: Film 6 van François Truffaut. Parijs tijdens de bezetting door de nazi's. De Franse toneelspeelster Marion (een prachtige rol van Catherine Deneuve) en haar joodse man die regisseur is, zijn eigenaar van een theater. Hij verbergt zich in de kelder en zij zorgt ervoor dat het theater blijft draaien. Ik vind het verhaal een beetje rommelig maar de prachtig uitziende Deneuve maakt veel goed. ****

The Woman Next Door: Film 7 van François Truffaut. Bernard (rol van Gerard Depardieu) is gelukkig getrouwd en heeft een zoontje en woont in een klein dorpje. De nieuwe buurvrouw blijkt een oude vlam van Bernard te zijn en gooit zijn rustige leventje overhoop. Een onderhoudend liefdesdrama. ****

Finally, Sunday: 8e en laatste film uit de box met films van François Truffaut. In het begin van de film wordt iemand vermoord. De politie gaat ervan uit dat Julien Vercel, een vriend van de vermoorde man het heeft gedaan, maar zijn secretaresse gelooft dat niet en probeert om de waarheid te achterhalen. Mooie film noir. ****

Rain (Baran): Iraanse film van Majid Majidi over een opvliegende jongen Lateef die op een bouwplaats in Teheran werkt en thee rondbrengt voor de overige werknemers. Er komt een nieuwe jongen, Rahmat, die zijn werk overneemt. Lateef saboteert zijn werk totdat hij erachter komt dat de nieuwe jongen een vrouw is en hij verliefd op haar wordt. Het verhaal is niet bijzonder, maar wel apart is dat Lateef en Rahmat in de hele film niet alleen elkaar niet kussen, maar zelfs elkaar nooit spreken. Leuk aan de film is de couleur locale. ****

Scenes from a Marriage (televisieserie): Briljante televisieserie van Ingmar Bergman. Ik vind dit een van de allerbeste programma's die ooit voor de televisie zijn gemaakt. *****

 

Stimulantia: Samenwerkingsproject waarbij aan een aantal Zweedse regisseurs gevraagd werd om een film te maken over iets dat hun stimuleert. De bijdragen zijn van wisselende kwaliteit en het stukje van Ingmar Bergman over zijn pasgeboren zoon Daniel is samengesteld uit opnamen die hij thuis heeft gemaakt. Dit filmpje over Daniel is denk ik zelfs voor de grootste Bergman-liefhebber volstrekt oninteressant, tenzij je erg van baby's houdt. ***

 

l'Homme qui aimait les femmes: De 9e film die ik deze maand heb gezien van François Truffaut. Bertrand Morane is een onopvallende man die altijd achter vrouwen aanzit, hij kan er maar geen genoeg van krijgen. Opnieuw een onderhoudende film van Truffaut. ****

 

Hollywood aan de Schelde: De Belgische filmmaker Robbe de Hert heeft de laatste 20 jaar van zijn leven gewerkt aan deze documentaire over de Vlaamse film waarvoor hij talloze mensen uit de Vlaamse filmwereld heeft geïnterviewd. Een erg onderhoudende documentaire. Ik heb een paar van de besproken films gezien, maar ik geloof niet dat er in Vlaanderen ook maar één film is gemaakt die ik per se gezien moet hebben. ****

 

Fahrenheit 451: Fahrenheit 451 schijnt de temperatuur te zijn waarop boeken vlam vatten. De brandweer is er in deze film niet om branden te blussen, maar om boeken te verbranden. Het bezit van boeken is in een toekomstige maatschappij verboden. Zeker niet de beste film van François Truffaut, maar wel onderhoudend. ****

 

Life is beautiful: Serie van 30 korte films van de Nederlandse regisseurs Jeroen Berkvens & Mark de Cloe. De filmpjes zijn wisselend van lengte en kwaliteit, maar het geheel maakt een verfrissende indruk en is onderhoudend. Met veel gastoptredens van beroemde Nederlandse acteurs en actrices. Een aanwinst voor de Nederlandse film. ***

Onibaba: Zwart-wit film uit 1964 van de Japanse regisseur Kaneto Shindo. Deze film speelt zich af in een tijd in de Japanse geschiedenis waarin verschillende shogunaten met elkaar vochten. Samoerai verscholen zich in 2 meter hoge grasvelden. Daar woonden een moeder en schoondochter die deze samoerai vermoordden en in ruil voor hun wapenrusting aan eten kwamen. De lijken werden in een diepe put gegooid. Het verhaal is zeer beklemmend, de beelden zijn prachtig en er is onheilspellende muziek op de achtergrond. Zonder meer een erg mooie film. ****

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Joost van den Broek: Portret

Joost van den Broek: Portret (Nederland, 2010): 99 blz: Uitgeverij d'jonge Hond

 

Joost van den Broek is een Nederlandse fotograaf die veel voor kranten en tijdschriften werkt. "Portret" is zijn eerste boek.

In "Portret" staan 100 portretfoto's die Joost van den Broek gemaakt heeft in Nederland en in het buitenland. De meeste foto's zijn in kleur, maar er zitten ook enkele zwart-wit foto's bij. Het grootste deel van de foto's zijn van onbekende mensen, met een aantal foto's van bekende Nederlanders zoals: Kees Fens, Eddy Posthuma de Boer, Mensje van Keulen, Koos Breukel, Hans van Mierlo, Kader Abdolah, Frits Bolkestein, Remco Campert, Halina Reijn, Jan-Peter Balkenende, Anky van Grunsven, Pieter van den Hoogenband, Arnon Grunberg, Peter van Straaten en Geert Wilders.

Joost van den Broek maakt zijn portretten meestal op de traditionele manier. In de meeste gevallen plaatst hij de mensen voor een donkere achtergrond en zorgt hij ervoor dat ze goed uitgelicht zijn.

Ik vind de meeste portretten in het boek erg mooi, een aantal zelfs prachtig. Joost van den Broek hoort wat mij betreft niet tot de allerbeste portretfotografen die ik ken, maar hij is wel een hele goede en "Portret" is zonder meer een erg mooi boek.

Voor een overzicht van de foto's van Joost van den Broek, klik hier.

 

   

 

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

1001 foto's die je gezien moet hebben!

1001 foto's die je gezien moet hebben! (Groot Brittannië, 2017): 945 blz: Uitgeverij Librero

 

"1001 foto's" is een boek dat een overzicht geeft van de geschiedenis vanaf ongeveer 1839 aan de hand van 1001 foto's (ik heb ze niet nageteld!) die gemaakt zijn in die periode. Er is geprobeerd om te kiezen voor enerzijds interessante foto's en anderzijds voor foto's van interessante gebeurtenissen. Aan de manier waarop ik dit formuleer is al duidelijk dat ik onderscheid maak tussen die twee. "1001 foto's" is een klein formaat, zeer dikke paperback met ruim 900 bladzijden.

Ik ben niet zo enthousiast over "1001 foto's". Ik vind dat er veel te veel foto's in het boek staan van op zich interessante gebeurtenissen, waar dan vervolgens foto's bij gekozen zijn, die als foto tamelijk oninteressant zijn.

Een tweede bezwaar is dat de meeste foto's in het boek wel heel klein afgedrukt zijn waardoor ze niet goed tot hun recht komen. Het derde bezwaar is de enorme hoeveelheid tekst in het boek. Die teksten kunnen wel interessant zijn, maar een fotoboek lijkt mij toch vooral bedoeld om naar de foto's te kijken en niet om de bijbehorende teksten te lezen. 

Op zich geeft "1001 foto's" een aardig beeld van de geschiedenis van de fotografie, maar over de uitvoering van het boek ben ik niet erg enthousiast. Voor veel beter geslaagde boeken, kijk bijvoorbeeld naar "Magnum magnum" of "Around the World in 125 Years".

    

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Adri de Visser: Africa Together

Adri de Visser: Africa Together (Nederland, 2014): 173 blz: Uitgeverij Vermeer

 

 

Adri de Visser is een Nederlandse natuurfotograaf met een grote voorliefde voor de grote wilde dieren in Afrika. In 2012 werd hij in Kenia neergeschoten en sindsdien is hij vrijwel blind.

Voor natuurliefhebbers en vooral van de liefhebbers van groot wild is Afrika het paradijs. In "Africa Together" staan een aantal foto's die de natuurfotograaf Adri de Visser heeft genomen in Afrika. Op de foto's staan beesten als olifanten, neushoorns, nijlpaarden, gnoes, gazelles, zebra's, maar vooral ook roofdieren zoals leeuwen, luipaarden, jachtluipaarden, hyena's en wilde honden.

"Africa Together" is beslist een boek met mooie foto's. Maar ik moet het toch maar hardop zeggen. Ik kan maandenlang dag na dag fotoboeken bekijken met foto's van mensen en dat verveelt mij nooit. Als ik echter twee fotoboeken met dieren achter elkaar bekijk dan denk ik vaak bij mijzelf dat ik dit al eerder heb gezien. Blijkbaar ben ik meer geïnteresseerd in mensen dan in wilde dieren.

Kortom "Africa Together" is een mooi boek, maar het haalt het niet bij andere boeken met foto's met wilde dieren die ik al eerder heb besproken, zoals de boeken van Frans Lanting en Thomas Mangelsen.

Adri de Visser heeft een eigen website: www.adridevisser.com

 

       

 

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

 

Haricots verts

Gehoord van een buurvrouw:

 

In een doe-maar-gewoon restaurant werden haricots verts geserveerd. Op de vernederlandste menukaart stond het gerecht aangeprezen als harrie kots vers.

Ik geloof dat ik toch wat anders zou bestellen.

 

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

 

Karel Tomeï: NLXL

Karel Tomeï: NLXL (Nederland, 2008): 478 blz: Uitgeverij Scriptum

 

 

Karel Tomeï is waarschijnlijk Nederlands bekendste luchtfotograaf. Bekendheid is natuurlijk een relatief begrip want Karel Tomeï is lang niet zo bekend als andere Nederlandse fotografen zoals: Koos Breukel, Rineke Dijkstra, Ed van der Elsken, Frans Lanting of Erwin Olaf.

 

"NLXL" is een mooi uitgevoerde groot formaat hardcover met stofomslag. Bijzonder daarbij is dat de omslagfoto van tulpenvelden zowel op de stofomslag als op het boek zelf staat. 

 

 In "NLXL" staan foto's die vanuit een vliegtuigje zijn genomen. De meeste foto's in het boek staan over een dubbele pagina afgedrukt. Dit ziet er erg mooi uit. Een aantal keren zijn op de linker- en de rechterpagina twee verschillende foto's afgedrukt. Zeer lelijk is daarbij dat vaak die twee foto's totaal niet bij elkaar passen, zowel wat betreft het onderwerp als vooral wat betreft de kleuren. Onbegrijpelijk dat de vormgever van dit boek zoiets heeft gedaan.

 

De meeste foto's in "NLXL" zijn van het landschap of stadsgezichten. Er staan een aantal prachtige foto's in het boek, maar toch ook een heleboel die mij weinig zeggen. Het is natuurlijk wel mooi om Nederland op een manier te zien waarop je het zelf vrijwel nooit ziet. Ik vind de foto's van Karel Tomeï over het algemeen minder indrukwekkend dan die van buitenlandse collega's als Yann Arthus-Bertrand en Michael Poliza, maar die hebben natuurlijk wel foto's kunnen maken van een veel groter gebied.

 

Ik vind "NLXL" een mooi uitgevoerd boek met over het algemeen onderhoudende foto's dat in zijn geheel een zeer goed beeld geeft van hoe Nederland er vanuit de lucht uitziet.

 

Voor een aantal foto's van Karel Tomeï, klik hier.

 

       

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

 

Kadir van Lohuizen: Aderen

Kadir van Lohuizen: Aderen (Nederland, 2003): ? blz: Uitgeverij Mets & Schilt

 

 

Kadir van Lohuizen is een Nederlandse fotograaf die sinds 1988 als fotojournalist werkzaam is voor onder andere: de Volkskrant, het NRC en Trouw. Voor zijn boek "Aderen" heeft hij reizen gemaakt langs zeven grote rivieren en hun stroomgebied. 

 

In "Aderen" geeft Kadir van Lohuizen in zwart-wit foto's een verslag van hoe mensen in verschillende gebieden op de aarde wonen. De meeste foto's in het boek vind ik erg goed. Vrijwel altijd zijn het foto's met mensen erop en mooi wat betreft compositie en licht en goed afgedrukt met lichte partijen en diepe zwarten. Wel vind ik het jammer dat zijn foto's in zwart-wit zijn. Ik had graag de kleuren gezien van met name Afrika, Zuid Amerika, India en China.

 

De zeven  rivieren die Kadir van Lohuizen vanaf 1996 tot aan 2003 bezocht heeft, zijn: de Niger, de Jangtse, de Ganges, de Donau, de Amazone, de Mississippi en de Ob. 

 

Het grootste deel van het boek wordt ingenomen door de foto's. Bij iedere reis die Kadir van Lohuizen gemaakt heeft, heeft hij een korte tekst geschreven, die allen onderhoudend zijn.

 

Ik vind "Aderen" een mooi uitgegeven boek met mooie foto's en goede teksten, maar als fotoboek toch ook weer niet heel erg bijzonder.

Voor een aantal foto's van Kadir van Lohuizen (helaas zie ik er geen foto's tussen uit "Aderen"), klik hier.

       

Reacties op  dit blog zijn meer dan welkom.

 

Jan Vermeer: Breaking Ice

Jan Vermeer: Breaking Ice (Nederland, 2010): 191 blz: Uitgeverij Thieme Art

 

 

Jan Vermeer is een Nederlandse natuurfotograaf met een liefde voor de poolgebieden. In "Breaking Ice" staat een kleine selectie van de mooiste foto's die hij in Antarctica en in het Noordpoolgebied heeft gemaakt.

In "Breaking Ice" staan alleen maar mooie foto's die aangenaam zijn om naar te kijken. Foto's van ijsberen, pinguïns, walrussen, muskusossen en allerlei soorten vogels doen het natuurlijk altijd goed, zeker als ze zo mooi in beeld gebracht worden als hier het geval is. 

Zoals gezegd is "Breaking Ice" een boek met mooie foto's waar iedere natuurliefhebber blij van zal worden. Tegelijkertijd zijn er al zoveel boeken met soortgelijke foto's uitgegeven (met wat mij betreft als echte uitschieters de boeken van Frans Lanting en Thomas Mangelsen), dat ik hier niet meer echt van onder de indruk ben. 

 

Al met al is "Breaking Ice" een boek met mooie foto's, maar daar zijn er veel meer van.

 

Jan Vermeer heeft een eigen website: www.janvermeer.nl

 

      

 

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

 

Mary Ellen Mark: Bombay Falkland Road

Mary Ellen Mark: Bombay Falkland Road (Verenigde Staten, 1981): ? blz: Uitgeverij Rogner & Bernhard (Duits): Oorspronkelijke uitgever Alfred A. Knopf

 

 

De omgeving van Falkland Road in Bombay is één van de grootste en meest beruchte hoerenbuurten ter wereld. Het is een plaats waar de goedkoopste hoertjes leven en werken. Het is ook een plek waar normaal gesproken geen buitenlanders komen. Mary Ellen Mark was een Amerikaanse fotografe die vooral geïnteresseerd was in het leven aan de rand van de samenleving.

 

Na meerdere bezoeken aan India in de jaren 70 werd Mary Ellen Mark steeds aangetrokken door die ene buurt in Bombay: Falkland Road. Vaak probeerde ze om daar foto's te maken, maar ze werd steeds weggejaagd. Van oktober 1978 tot januari 1979 ondernam Mary Ellen Mark een laatste poging. Ze verbleef in de buurt, maakte kennis met een aantal prostituees en hoerenmadams en won langzaam hun vertrouwen.

 

Mijn exemplaar van "Bombay Falkland Road" is een Duitse uitgave. In de uitstekend geschreven inleiding van 7 bladzijden vertelt Mary Ellen Mark hoe zij te werk ging en langzaam het vertrouwen van de bewoners van de buurt won. Op de daarop volgende bladzijden worden ongeveer 60 foto's getoond die Mary Ellen Mark op Falkland Road heeft gemaakt.

 

"Bombay Falkland Road" is geen boek om vrolijk van te worden, het geeft ontluisterende beelden van de rauwe werkelijkheid. Het is ook geen boek met mooie plaatjes, Mary Ellen Mark heeft er duidelijk naar gestreefd om zoveel mogelijk de werkelijkheid weer te geven zoals zij die zag, zonder verdere verfraaiing.

Ik vind "Bombay Falkland Road" een boek met indrukwekkende foto's, maar zoals al eerder gezegd word ik hier niet vrolijk van. "Bombay Falkland Road" is een absolute klassieker binnen de documentaire fotografie.

Voor een aantal foto's uit "Bombay Falkland Road", klik hier.

     

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

 

Arnold Newman

Arnold Newman (Verenigde Staten, 2000): 257 blz: Uitgeverij Taschen

 

 

De Amerikaanse fotograaf Arnold Newman was één van de bekendste portretfotografen van de 20e eeuw. Hij bedacht dat het interessant kon zijn om in plaats van een traditioneel portret een deel van de omgeving van de geportretteerde mee te fotograferen zodat in een oogopslag duidelijk is waar hij of zij bekend mee is geworden.

Ik moet zeggen dat ik over het algemeen niet zo enthousiast ben over deze aanpak. In een aantal van de getoonde portretfoto's staat het hoofd of het lichaam van de gefotografeerde er zo klein op dat ik mij hardop afvraag of hier nog wel sprake is van een serieus portret. 

Gelukkig staan er ook een aantal foto's in het boek waarin deze aanpak bijzonder goed werkt. Ik noem een aantal van de foto's die mij het meest aanspreken:

- Georgia O'Keeffe en Alfred Stieglitz (1946): een traditioneel portret

- Marc Chagall (1942): met op de achtergrond één van zijn schilderijen

- Picasso (1956): in zijn atelier

- Een mij onbekende Italiaanse schoenmaker (1954) met achter zich een hele wand vol schoenen

- Igor Stravinsky (1956): Igor heel klein in de linkeronderhoek met naast zich een enorme vleugel

- Alexander Calder (1957): met een paar van zijn mobiles

- Jackson Pollock (1949): met potten met verf en houten spatels die daar uit steken

- Alfred Krupp (1963): deze Duitse industrieel en oorlogsmisdadiger wordt zeer dreigend afgebeeld als een soort van Saruman terwijl hij voor een enorme fabriekshal zit

- Woody Allen (1996): de foto die ook gebruikt is voor de cover met Woody met pen in de hand, zittend voor een manuscript

"Arnold Newman" is een boek dat niet geheel naar mijn smaak is met vrij veel foto's die mij niet zoveel zeggen, maar met toch ook een aantal foto's die ik prachtig vind.

Voor een aantal foto's van Arnold Newman, klik hier.

    

 

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

 

Joel Meyerowitz: Where I find Myself

Joel Meyerowitz: Where I find Myself: A Lifetime Retrospective (Verenigde Staten, 2018): 341 blz: Uitgeverij Laurence King

 

 

Joel Meyerowitz is een Amerikaanse fotograaf die vooral bekend is geworden als straatfotograaf en ook omdat hij een uitgebreide reportage heeft gemaakt over de opruimingswerkzaamheden na de aanslag op de Twin Towers, dat resulteerde in zijn boek "Aftermath". 

 

Joel Meyerowitz is begonnen met fotograferen nadat hij de beroemde Zwitserse fotograaf Robert Frank aan het werk had gezien. Vanaf het begin van zijn carrière in 1962 heeft Meyerowitz een grote voorkeur gehad voor het fotograferen in kleur.

 

"Where I find Myself" geeft een overzicht van de carrière van Meyerowitz. Hij heeft zelf de teksten voor het boek geschreven en die zijn, in tegenstelling tot de meeste teksten bij fotoboeken, zeer onderhoudend. De foto's in het boek zijn gepresenteerd in omgekeerde chronologische volgorde, de nieuwste foto's als eerste en de oudste als laatste. Wat mij betreft een wat vreemde keuze, eerlijk gezegd had ik de voorkeur gegeven aan de gewone volgorde.

 

"Where I find Myself" begint dus met zijn meest recente foto's, stillevens die hij heeft gemaakt in Florence. Vervolgens een paar zeer indrukwekkende foto's uit "Aftermath". Dan een aantal landschappen uit Toscane. Hoofdstuk 3 bestaat uit foto's van New York, St Louis en Atlanta. Hoofdstuk 4 bevat portretfoto's met een prachtige foto van een roodharig meisje met sproeten als blikvanger. De rest van het boek bestaat uit foto's die ik voor het gemak straatfoto's zal noemen.

 

Ik vind "Where I find Myself" een mooi boek met vele prachtige foto's, maar omdat het om een overzicht van een hele carrière gaat, maakt het geheel een beetje een versnipperde indruk.

Voor een idee van de foto's van Joel Meyerowitz, klik hier.

         

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.