Op muzikaal gebied ben ik een allesluisteraar. Maar op het gebied van de popmuziek is er maar heel weinig waar ik graag naar luister. Kijkend naar mijn Benno (de kleinere versie van de Billie, speciaal voor het bewaren van cd's) met mijn verzameling pop cd's, dan zijn het de volgende groepen en artiesten die ik graag beluister:
Allereerst The Beatles: Al voor dat ik mijn eerste cd had (pas in 1993!) had ik al een aantal cassettebandjes met daarop de muziek van The Beatles. Het duo Paul McCartney en John Lennon vind ik werkelijk geniaal, en ach George Harrison mocht ook af en toe een nummertje componeren. De meeste cd's van The Beatles heb ik in mijn bezit en ik zet ze zeer regelmatig op.
Abba: Vrolijke muziek met lekkere deuntjes en swingend. Abba is na The Beatles mijn favoriete en meest beluisterde groep.
Paul Simon en Art Garfunkel als duo en Paul Simon solo: Heerlijke luisterliedjes. Ik herinner me nog dat we op de eerste klas van de lagere school (in 1973?) een Indianendansje uitvoerden op de muziek van El condor Pasa.
Kate Bush: Britse artieste waar ik ook al heel lang naar luister. Tegenwoordig luister ik hier niet meer zo veel naar.
The Doors: Gezien de muziek die ze maken is het verrassend dat ik hier graag naar luister. Heerlijke muziek om tijdens een depressieve bui op te zetten om er helemaal in te zwelgen.
Steely Dan: Amerikaanse band die fantastisch in het gehoor liggende liedjes maken, begeleid op gitaar. Leerde ik in 1995 door een vriend kennen. Ik luister hier nog steeds regelmatig naar.
Leonard Cohen: Canadese zanger met een prachtige stem, waar ik erg graag naar luister. Ik heb maar een paar cd's van hem, moet veel nog ontdekken.
Kari Bremnes: Noorse zangeres die hele mooie luisterliedjes in het Noors en af en toe ook in het Engels of Duits zingt. Ik heb twee Engelstalige cd's van haar en die behoren tot het mooiste dat ik ooit heb gehoord. Bremnes is wereldberoemd in Noorwegen en in Nederland vooral bekend bij audiofielen.
Van de bovenstaande groepen en artiesten vind ik eigenlijk vrijwel alles goed. Er zijn dan nog wat groepen waarvan ik een cd of een enkel of een paar nummers goed vind. De belangrijkste hiervan vind ik The Rolling Stones, die hebben toch wel een flink aantal prachtige nummers geschreven, vooral in hun jonge jaren, maar daarnaast nog veel en veel meer nummers die ik niet om aan te horen vind.
Zoals jullie lezen, het is maar een klein lijstje, en al deze groepen en artiesten zijn niet voor niets wereldberoemd. Er zal ongetwijfeld nog wel meer moois op popgebied zijn, maar dat ken ik dan weer niet.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
zondag 21 oktober 2018
vrijdag 19 oktober 2018
Dvd: Allemaal film
Allemaal film (Nederland, 2007): 450 minuten: Regisseurs: Leo de Boer e.a.
Ik heb de afgelopen dagen met veel plezier naar "Allemaal film" gekeken, een 9-delige documentaireserie over de geschiedenis van de Nederlandse film. "Allemaal film" is gemaakt in opdracht van Joop van den Ende, die eerder opdracht had gegeven tot het maken van een serie over het Nederlandse theater. Deze laatste serie ken ik nog niet, maar die staat nu ook op mijn verlanglijstje.
"Allemaal film" wordt gepresenteerd door Jeroen Krabbé. Hij ontmoet allerlei groten uit de Nederlandse filmwereld en stelt hen gerichte vragen. Deze gesprekjes worden afgewisseld met archiefbeelden van bekende Nederlandse films. Er komt zo heel wat voorbij. Natuurlijk de hele groten onder de filmmakers zoals Joris Ivens, Bert Haanstra, Fons Rademakers, Paul Verhoeven, Alex van Warmerdam, maar ook een groot aantal minder bekende namen.
Voor wie enigszins thuis is in de Nederlandse filmgeschiedenis, zijn de gekozen fragmenten een feest der herkenning. Veel fragmenten van films die ik nog niet gezien heb, maken mij ook nieuwsgierig naar de besproken films. Nederland is natuurlijk een relatief klein filmland, maar er is hier toch veel moois gemaakt. Misschien geen wereldtoppers, maar toch een aantal films die de moeite van het bekijken meer dan waard zijn.
De serie is in zijn geheel optioneel van Engelse ondertitels gezien. Dat lijkt mij een beetje optimistisch, ik denk dat iemand die niet veel Nederlandse films gezien heeft, deze serie lang niet zo interessant zal vinden als iemand die wel veel Nederlandse films heeft gezien. Er komen niet alleen speelfilms aan bod, maar ook animatiefilms en documentaires. Al met al vind ik het een zeer onderhoudende serie. Vreemd dat over deze serie op internet niets te vinden is.
Bij de dvd-box die ik heb zit een interessant begeleidend boekje, waarin recensente Dana Linssen een kort overzicht schetst van de Nederlandse filmgeschiedenis in slechts 18 bladzijden. Blijkbaar zijn andere mensen niet zo enthousiast over deze serie als ik, hij wordt volop aangeboden op marktplaats voor spotprijzen!
Ik heb de afgelopen dagen met veel plezier naar "Allemaal film" gekeken, een 9-delige documentaireserie over de geschiedenis van de Nederlandse film. "Allemaal film" is gemaakt in opdracht van Joop van den Ende, die eerder opdracht had gegeven tot het maken van een serie over het Nederlandse theater. Deze laatste serie ken ik nog niet, maar die staat nu ook op mijn verlanglijstje."Allemaal film" wordt gepresenteerd door Jeroen Krabbé. Hij ontmoet allerlei groten uit de Nederlandse filmwereld en stelt hen gerichte vragen. Deze gesprekjes worden afgewisseld met archiefbeelden van bekende Nederlandse films. Er komt zo heel wat voorbij. Natuurlijk de hele groten onder de filmmakers zoals Joris Ivens, Bert Haanstra, Fons Rademakers, Paul Verhoeven, Alex van Warmerdam, maar ook een groot aantal minder bekende namen.
Voor wie enigszins thuis is in de Nederlandse filmgeschiedenis, zijn de gekozen fragmenten een feest der herkenning. Veel fragmenten van films die ik nog niet gezien heb, maken mij ook nieuwsgierig naar de besproken films. Nederland is natuurlijk een relatief klein filmland, maar er is hier toch veel moois gemaakt. Misschien geen wereldtoppers, maar toch een aantal films die de moeite van het bekijken meer dan waard zijn.
De serie is in zijn geheel optioneel van Engelse ondertitels gezien. Dat lijkt mij een beetje optimistisch, ik denk dat iemand die niet veel Nederlandse films gezien heeft, deze serie lang niet zo interessant zal vinden als iemand die wel veel Nederlandse films heeft gezien. Er komen niet alleen speelfilms aan bod, maar ook animatiefilms en documentaires. Al met al vind ik het een zeer onderhoudende serie. Vreemd dat over deze serie op internet niets te vinden is.
Bij de dvd-box die ik heb zit een interessant begeleidend boekje, waarin recensente Dana Linssen een kort overzicht schetst van de Nederlandse filmgeschiedenis in slechts 18 bladzijden. Blijkbaar zijn andere mensen niet zo enthousiast over deze serie als ik, hij wordt volop aangeboden op marktplaats voor spotprijzen!
woensdag 17 oktober 2018
Eten in Driebergen: Pizza bezorgd door Domino's pizza Driebergen
Vanmiddag was ik in Driebergen bij een vriend die ALS heeft op bezoek. Wegens zijn ziekte kan hij niet meer normaal eten en hij heeft dus ook geen eten meer in huis. Omdat ik wel trek had, wilde ik wat bestellen. Dat werd een pizza met tonijn, bij Domino's pizza besteld.
De pizza werd al na 19 minuten bezorgd, was lekker warm en was eetbaar. Daarmee heb ik ook alles wel gezegd. Het was een pizza gemaakt van brooddeeg, dus met een dikke korst. Niet met een lekkere knapperige dunne bodem zoals ik gewend ben. Verder was het een belachelijk kleine pizza, belegd met een heel klein beetje tonijn, ui en kaas. Ook was de pizza naar mijn smaak veel te vet en veel te zout. En daar moest ik 10 euro! voor betalen. Kortom, ik zal nooit meer een pizza bij Domino's pizza bestellen. Hier in Lunetten zit al een veel betere pizzeria, waar je echt goede pizza's kunt krijgen, ook met origineel beleg.
Domino's pizza is naar eigen zeggen de grootste pizza-keten ter wereld. Ze zullen wel een fantastische marketing-afdeling hebben, want wie hier regelmatig een pizza haalt is niet goed bij zijn hoofd, of heeft geen smaak.
Gewoon geen pizza's bestellen hier, en wees ook niet eigenwijs door eens te proberen of ik gelijk heb met mijn oordeel. Als je het toch probeert, dan zul je daar spijt van krijgen!
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
De pizza werd al na 19 minuten bezorgd, was lekker warm en was eetbaar. Daarmee heb ik ook alles wel gezegd. Het was een pizza gemaakt van brooddeeg, dus met een dikke korst. Niet met een lekkere knapperige dunne bodem zoals ik gewend ben. Verder was het een belachelijk kleine pizza, belegd met een heel klein beetje tonijn, ui en kaas. Ook was de pizza naar mijn smaak veel te vet en veel te zout. En daar moest ik 10 euro! voor betalen. Kortom, ik zal nooit meer een pizza bij Domino's pizza bestellen. Hier in Lunetten zit al een veel betere pizzeria, waar je echt goede pizza's kunt krijgen, ook met origineel beleg.
Domino's pizza is naar eigen zeggen de grootste pizza-keten ter wereld. Ze zullen wel een fantastische marketing-afdeling hebben, want wie hier regelmatig een pizza haalt is niet goed bij zijn hoofd, of heeft geen smaak.
Gewoon geen pizza's bestellen hier, en wees ook niet eigenwijs door eens te proberen of ik gelijk heb met mijn oordeel. Als je het toch probeert, dan zul je daar spijt van krijgen!
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
dinsdag 16 oktober 2018
Pieter Waterdrinker: Tsjaikovskistraat 40
Pieter Waterdrinker: Tsjaikovskistraat 40: Een autobiografische vertelling uit Rusland (Nederland, 2017): 430 blz: Uitgeverij Nijgh & van Ditmar
Ik kreeg afgelopen zaterdag het boek "Tsjaikovskistraat 40" als verlaat verjaardagscadeau van een vriend. Ik had begrepen dat het boek goede kritieken had gekregen en was benieuwd, te meer daar het boek gaat over Rusland, het land van veel van mijn favoriete schrijvers, en de schrijver daar woont en er erg veel over weet.
Zoals de ondertitel aangeeft is dit een soort van autobiografie, waarschijnlijk wel wat opgeleukt, gezien het in kleine rode letters geschreven woord Roman boven de naam van de auteur, zodat we beter van autobiografictie kunnen spreken, een term die ik bij het onlangs gelezen "Boud" over het leven van Boudewijn Büch vandaan haal.
Pieter woont al jarenlang met zijn Russische vriendin Julia en hun drie poezen op het adres van de titel. Het boek opent met een sterk verhaal dat Pieter 7000 bijbels moet afleveren in Rusland. Het boek staat sowieso bol van de sterke verhalen. Nu geloof ik wel dat als je in Rusland woont, veel mee zult maken, meer dan als je bijvoorbeeld in West Europa woont, maar de verhalen over bijvoorbeeld een koffertje met 1 miljoen dollars erin en een kompaan die dood wordt aangetroffen met een stel kogelgaten in zijn lijf lijken me toch ietwat overdreven.
Het boek leest lekker weg, maar eerlijk gezegd ben ik niet zo onder de indruk van de stijl van Waterdrinker. Je vindt weinig mooi geformuleerde zinnen, verrassende opmerkingen of originele gedachten. Mij in ieder geval bekruipt het gevoel dat ik het allemaal al eerder heb gelezen en dat er tienduizenden, zo niet honderdduizenden boeken van dezelfde of hogere kwaliteit zijn.
Hier een aantal van de mooiste citaten:
- Echte schrijvers konden leven van hun werk, werden uitgenodigd voor lezingen, verdienden met praatjes over hun boeken bijkans meer dan met de boeken zelf.
- Westerse goederen waren baar goud. Voor zes blikjes geïmporteerd Carlsberg-bier (die ik in de valutawinkel naast het hotel waar ik woonde voor tien dollar kon kopen) tankte ik soms onderweg voor de chauffeur van mijn toeristenbus driehonderd liter diesel.
- Slechts één keer was ik tussendoor een weekje thuis geweest. Urenlang had ik doorgebracht in Haarlemse en Amsterdamse winkels om de zaken aan te schaffen die mijn Russische relaties me hadden opgegeven: de gebruikelijke medicijnen, koffie, thee, ondergoed, spijkerbroeken, videobanden, tampons, tandpasta, blouses en jurken, schoenen, winterlaarzen - alles gespecificeerd op kleur, vorm en maat - benevens een espressoapparaat, een spelcomputer, een laptop en een fax, alsook zaken die ik zelf nodig had - drop, kaas, preservatieven - met op het laatst op Schiphol zoveel mogelijk flessen Johnnie Walker (Black label) die ik in het land waar ik mijn heil had gezocht vrijwel alle deuren konden openen, zelfs die van strafkampen en gevangeniscellen.
- De eerste avond dat ik bij Julia bleef slapen, had ik vol walging de communale badkamer betreden waar de wit emaillen kuip bijna geheel bruin was geworden door het roestige water, wasgoed aan een myriade van lijnen te drogen hing, kakkerlakken van alle kanten wegschoten en zowel de muur als het plafond een atoomramplandschap vormde van vochtplekken, verfpokken en oranje schimmels.
- Ik dacht aan de pijpenla waarin mijn vriendin op dat moment verbleef, aan de schimmel in de gemeenschappelijke badkamer, aan het weerzinwekkende compacte ploffen waarmee de ratten zich vanuit de dakgoten op de vuilcontainers beneden op de binnenplaats lieten vallen. En ook aan de lege schappen in de winkels, het algemene gebrek, de rijen, aan de grauwe, goeddeels in vodden gehulde, muf geurende mensenmassa met inmiddels volkomen gedesillusioneerde gezichten.
- ... scheermesjes waren hun gewicht in goud waard. Er was een subtiel onderscheid tussen hen die ten volle van de nieuwe tijd profiteerden en zij die toch nog achterbleven. Bij mannen lag dat onder meer bij het al dan niet bezitten van gladde kaken, bij vrouwen vooral in de toon hunner lippenstift, parfums, de snit en de kleur van hun kleding.
- Toen mij op een dag eersteklas stroperskaviaar werd aangeboden kocht ik zeven blikken van een kilo, en zette deze weg in het ijskastje naast mijn bureau. Zelf was ik geen liefhebber, maar dikwijls zat Julia tegen het middaguur met een houten lepel een half onsje weg te snoepen, haar ogen halfgesloten, stralend van stil geluk.
- "Weet je wat Chinees vlees is?" had ze neergeschreven. "Dat zal ik eens haarfijn uit de doeken doen: de lijken van de geëxecuteerden geeft de Tsjeka, zoals bekend, als voer aan de beesten in de dierentuin. Zowel hier als in Moskou. De executies worden uitgevoerd door Chinezen. Ze geven niet alle lijken uit handen: de lijken van de wat jongere mensen houden ze achter en die verkopen ze als kalfsvlees. Hier en ook in Moskou."
Ik kreeg afgelopen zaterdag het boek "Tsjaikovskistraat 40" als verlaat verjaardagscadeau van een vriend. Ik had begrepen dat het boek goede kritieken had gekregen en was benieuwd, te meer daar het boek gaat over Rusland, het land van veel van mijn favoriete schrijvers, en de schrijver daar woont en er erg veel over weet.Zoals de ondertitel aangeeft is dit een soort van autobiografie, waarschijnlijk wel wat opgeleukt, gezien het in kleine rode letters geschreven woord Roman boven de naam van de auteur, zodat we beter van autobiografictie kunnen spreken, een term die ik bij het onlangs gelezen "Boud" over het leven van Boudewijn Büch vandaan haal.
Pieter woont al jarenlang met zijn Russische vriendin Julia en hun drie poezen op het adres van de titel. Het boek opent met een sterk verhaal dat Pieter 7000 bijbels moet afleveren in Rusland. Het boek staat sowieso bol van de sterke verhalen. Nu geloof ik wel dat als je in Rusland woont, veel mee zult maken, meer dan als je bijvoorbeeld in West Europa woont, maar de verhalen over bijvoorbeeld een koffertje met 1 miljoen dollars erin en een kompaan die dood wordt aangetroffen met een stel kogelgaten in zijn lijf lijken me toch ietwat overdreven.
Het boek leest lekker weg, maar eerlijk gezegd ben ik niet zo onder de indruk van de stijl van Waterdrinker. Je vindt weinig mooi geformuleerde zinnen, verrassende opmerkingen of originele gedachten. Mij in ieder geval bekruipt het gevoel dat ik het allemaal al eerder heb gelezen en dat er tienduizenden, zo niet honderdduizenden boeken van dezelfde of hogere kwaliteit zijn.
Hier een aantal van de mooiste citaten:
- Echte schrijvers konden leven van hun werk, werden uitgenodigd voor lezingen, verdienden met praatjes over hun boeken bijkans meer dan met de boeken zelf.
- Westerse goederen waren baar goud. Voor zes blikjes geïmporteerd Carlsberg-bier (die ik in de valutawinkel naast het hotel waar ik woonde voor tien dollar kon kopen) tankte ik soms onderweg voor de chauffeur van mijn toeristenbus driehonderd liter diesel.
- Slechts één keer was ik tussendoor een weekje thuis geweest. Urenlang had ik doorgebracht in Haarlemse en Amsterdamse winkels om de zaken aan te schaffen die mijn Russische relaties me hadden opgegeven: de gebruikelijke medicijnen, koffie, thee, ondergoed, spijkerbroeken, videobanden, tampons, tandpasta, blouses en jurken, schoenen, winterlaarzen - alles gespecificeerd op kleur, vorm en maat - benevens een espressoapparaat, een spelcomputer, een laptop en een fax, alsook zaken die ik zelf nodig had - drop, kaas, preservatieven - met op het laatst op Schiphol zoveel mogelijk flessen Johnnie Walker (Black label) die ik in het land waar ik mijn heil had gezocht vrijwel alle deuren konden openen, zelfs die van strafkampen en gevangeniscellen.
- De eerste avond dat ik bij Julia bleef slapen, had ik vol walging de communale badkamer betreden waar de wit emaillen kuip bijna geheel bruin was geworden door het roestige water, wasgoed aan een myriade van lijnen te drogen hing, kakkerlakken van alle kanten wegschoten en zowel de muur als het plafond een atoomramplandschap vormde van vochtplekken, verfpokken en oranje schimmels.
- Ik dacht aan de pijpenla waarin mijn vriendin op dat moment verbleef, aan de schimmel in de gemeenschappelijke badkamer, aan het weerzinwekkende compacte ploffen waarmee de ratten zich vanuit de dakgoten op de vuilcontainers beneden op de binnenplaats lieten vallen. En ook aan de lege schappen in de winkels, het algemene gebrek, de rijen, aan de grauwe, goeddeels in vodden gehulde, muf geurende mensenmassa met inmiddels volkomen gedesillusioneerde gezichten.
- ... scheermesjes waren hun gewicht in goud waard. Er was een subtiel onderscheid tussen hen die ten volle van de nieuwe tijd profiteerden en zij die toch nog achterbleven. Bij mannen lag dat onder meer bij het al dan niet bezitten van gladde kaken, bij vrouwen vooral in de toon hunner lippenstift, parfums, de snit en de kleur van hun kleding.
- Toen mij op een dag eersteklas stroperskaviaar werd aangeboden kocht ik zeven blikken van een kilo, en zette deze weg in het ijskastje naast mijn bureau. Zelf was ik geen liefhebber, maar dikwijls zat Julia tegen het middaguur met een houten lepel een half onsje weg te snoepen, haar ogen halfgesloten, stralend van stil geluk.
- "Weet je wat Chinees vlees is?" had ze neergeschreven. "Dat zal ik eens haarfijn uit de doeken doen: de lijken van de geëxecuteerden geeft de Tsjeka, zoals bekend, als voer aan de beesten in de dierentuin. Zowel hier als in Moskou. De executies worden uitgevoerd door Chinezen. Ze geven niet alle lijken uit handen: de lijken van de wat jongere mensen houden ze achter en die verkopen ze als kalfsvlees. Hier en ook in Moskou."
maandag 15 oktober 2018
Tobias G. Natter (red): Egon Schiele
Tobias G. Natter (red): Egon Schiele (Duitsland, 2017): 591 blz: Uitgeverij Taschen
De uitgeverij Taschen is bekend geworden door het uitgeven van mooi uitgevoerde kunstboeken in grote oplagen voor een prijs die een stuk lager ligt dan bij vergelijkbare uitgaves door andere uitgeverijen. Ik heb in mijn boekenkast een serie van 4 enorm grote kunstboeken staan, over respectievelijk Leonardo da Vinci, Michelangelo, Diego Riviera en nu dus Egon Schiele.
Egon Schiele was een Oostenrijkse kunstenaar geboren in 1890 in een klein dorpje in het Oostenrijks-Hongaarse Rijk en stierf in 1918 vlak na het einde van de Eerste Wereldoorlog aan de Spaanse griep.
Schiele is vooral bekend geworden door zijn vele portretten en vooral ook door zijn zelfportretten. Veel van deze portretten zijn naakten, maar ze hebben niets erotisch. De schilderijen van Schiele zijn niet mooi om naar te kijken in de klassieke zin van het woord, maar ze hebben een soort van rauwe energie die ze erg fascinerend maakt om naar te kijken. Zelf ben ik hier meer fan van dan van het veel lieflijker werk van Gustav Klimt, zijn iets oudere tijd- en landgenoot.
Dit boek is prachtig uitgegeven, op zeer groot formaat, met erg mooie reproducties van de schilderijen van Schiele, deels op glanzend en deels op mat papier. Het boek is een hardcover, met een prachtige stofomslag en een leeslint. Over de teksten ben ik helaas een stuk minder enthousiast, ze zijn geschreven door kunsthistorici die ongetwijfeld heel veel over hun onderwerp weten, maar er niet in slagen om daar in enigszins begrijpelijk Engels over te schrijven. Ik heb dan ook slechts een gedeelte van de teksten gelezen.
Kortom, het boek is een sieraad voor de boekenkast. De illustraties zijn geweldig mooi en de mindere kwaliteit van de teksten moet je maar voor lief nemen. Als je houdt van mooie kunstboeken en van het werk van Schiele, dan is dit een prachtige aanwinst voor je boekenkast!
De uitgeverij Taschen is bekend geworden door het uitgeven van mooi uitgevoerde kunstboeken in grote oplagen voor een prijs die een stuk lager ligt dan bij vergelijkbare uitgaves door andere uitgeverijen. Ik heb in mijn boekenkast een serie van 4 enorm grote kunstboeken staan, over respectievelijk Leonardo da Vinci, Michelangelo, Diego Riviera en nu dus Egon Schiele.Egon Schiele was een Oostenrijkse kunstenaar geboren in 1890 in een klein dorpje in het Oostenrijks-Hongaarse Rijk en stierf in 1918 vlak na het einde van de Eerste Wereldoorlog aan de Spaanse griep.
Schiele is vooral bekend geworden door zijn vele portretten en vooral ook door zijn zelfportretten. Veel van deze portretten zijn naakten, maar ze hebben niets erotisch. De schilderijen van Schiele zijn niet mooi om naar te kijken in de klassieke zin van het woord, maar ze hebben een soort van rauwe energie die ze erg fascinerend maakt om naar te kijken. Zelf ben ik hier meer fan van dan van het veel lieflijker werk van Gustav Klimt, zijn iets oudere tijd- en landgenoot.
Dit boek is prachtig uitgegeven, op zeer groot formaat, met erg mooie reproducties van de schilderijen van Schiele, deels op glanzend en deels op mat papier. Het boek is een hardcover, met een prachtige stofomslag en een leeslint. Over de teksten ben ik helaas een stuk minder enthousiast, ze zijn geschreven door kunsthistorici die ongetwijfeld heel veel over hun onderwerp weten, maar er niet in slagen om daar in enigszins begrijpelijk Engels over te schrijven. Ik heb dan ook slechts een gedeelte van de teksten gelezen.
Kortom, het boek is een sieraad voor de boekenkast. De illustraties zijn geweldig mooi en de mindere kwaliteit van de teksten moet je maar voor lief nemen. Als je houdt van mooie kunstboeken en van het werk van Schiele, dan is dit een prachtige aanwinst voor je boekenkast!
zaterdag 13 oktober 2018
Betalen met iDEAL
Sinds kort hebben ze bij marktplaats iets nieuws bedacht, je kan er betalen met iDEAL. iDEAL is een onafhankelijke instantie die fungeert als een tussenpersoon bij een betaling van de koper aan de verkoper. De zogenaamde bedoeling is om extra zekerheid te bieden aan de koper.
Hoe ziet dit er in de praktijk uit? Je betaalt als koper geld aan iDEAL, te weten 0,40 euro plus 2% van de afgesproken verkoopprijs. iDEAL betaalt de verkoper als het pakketje door de koper is ontvangen. Je moet dus altijd met track en trace werken.
Het is een soort zekerheid, maar als de verkoper een pakketje zonder de gewenste inhoud of een beschadigde inhoud stuurt ben je nog steeds je geld kwijt. En er zit een belachelijk prijskaartje aan.
Even uitrekenen. Ik heb de afgelopen 12 jaar van marktplaats ongeveer 1000 pakjes besteld. Gemiddelde waarde 10 euro. Van deze 1000 pakketjes is er eentje niet aangekomen (en waarschijnlijk ook niet verstuurd). Dit was wel een pakketje van 30 euro, dus mijn verlies van in goed vertrouwen verzonden pakketjes is omgerekend 0,3%.
Als ik deze pakketjes allemaal via iDEAL had betaald, dan had mij dat per pakketje van 10 euro 60 eurocent gekost. Keer 1000 is in totaal 600 euro extra kosten. En wat krijg ik daarvoor terug: een keer 30 euro. Trekt u zelf uw conclusie! De firma iDEAL wordt lachend slapende rijk.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
Hoe ziet dit er in de praktijk uit? Je betaalt als koper geld aan iDEAL, te weten 0,40 euro plus 2% van de afgesproken verkoopprijs. iDEAL betaalt de verkoper als het pakketje door de koper is ontvangen. Je moet dus altijd met track en trace werken.
Het is een soort zekerheid, maar als de verkoper een pakketje zonder de gewenste inhoud of een beschadigde inhoud stuurt ben je nog steeds je geld kwijt. En er zit een belachelijk prijskaartje aan.
Even uitrekenen. Ik heb de afgelopen 12 jaar van marktplaats ongeveer 1000 pakjes besteld. Gemiddelde waarde 10 euro. Van deze 1000 pakketjes is er eentje niet aangekomen (en waarschijnlijk ook niet verstuurd). Dit was wel een pakketje van 30 euro, dus mijn verlies van in goed vertrouwen verzonden pakketjes is omgerekend 0,3%.
Als ik deze pakketjes allemaal via iDEAL had betaald, dan had mij dat per pakketje van 10 euro 60 eurocent gekost. Keer 1000 is in totaal 600 euro extra kosten. En wat krijg ik daarvoor terug: een keer 30 euro. Trekt u zelf uw conclusie! De firma iDEAL wordt lachend slapende rijk.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
vrijdag 12 oktober 2018
Cd: Maaike Ouboter: En hoe het dan ook weer dag wordt
Maaike Ouboter: En hoe het dan ook weer dag wordt (Nederland, 2015): 40 minuten
Een tijdje terug had ik het boek "De standaards van Spits" en de 4 daarbij behorende cd's van de bibliotheek geleend. De grootste verrassing van die cd's was voor mij het nummer "Dat ik je mis" van Maaike Ouboter, waarvan ik nog nooit had gehoord. Het blijkt dat Maaike Ouboter met dit nummer in 2013 de wedstrijd "De beste singer-songwriter van Nederland" bijna had gewonnen. "Dat ik je mis" is geschreven naar aanleiding van de dood van haar ouders.
Nu heb ik dus haar eerste cd "En hoe het dan ook weer dag wordt" van de bibliotheek geleend. Ik heb hem al een keer of zes gedraaid. Maaike heeft een prachtige stem, een goede dictie, sterke poëtische teksten en een voortreffelijke begeleidingsband. Wat mij betreft een zeer groot talent waarvan we, denk ik, nog heel veel zullen horen! Ik vind dit werkelijk een sublieme cd, waarschijnlijk de mooiste Nederlandstalige cd die ik ken en een van de mooiste cd's die ik überhaupt ken. Ik krijg er kippenvel van! De nieuwste cd van Maaike Ouboter heb ik ook gereserveerd bij de bibliotheek.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
Een tijdje terug had ik het boek "De standaards van Spits" en de 4 daarbij behorende cd's van de bibliotheek geleend. De grootste verrassing van die cd's was voor mij het nummer "Dat ik je mis" van Maaike Ouboter, waarvan ik nog nooit had gehoord. Het blijkt dat Maaike Ouboter met dit nummer in 2013 de wedstrijd "De beste singer-songwriter van Nederland" bijna had gewonnen. "Dat ik je mis" is geschreven naar aanleiding van de dood van haar ouders.Nu heb ik dus haar eerste cd "En hoe het dan ook weer dag wordt" van de bibliotheek geleend. Ik heb hem al een keer of zes gedraaid. Maaike heeft een prachtige stem, een goede dictie, sterke poëtische teksten en een voortreffelijke begeleidingsband. Wat mij betreft een zeer groot talent waarvan we, denk ik, nog heel veel zullen horen! Ik vind dit werkelijk een sublieme cd, waarschijnlijk de mooiste Nederlandstalige cd die ik ken en een van de mooiste cd's die ik überhaupt ken. Ik krijg er kippenvel van! De nieuwste cd van Maaike Ouboter heb ik ook gereserveerd bij de bibliotheek.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
Abonneren op:
Posts (Atom)