Blogpauze

Ik neem een lange blogpauze, ook om te kijken of en hoe ik nog verder wil gaan met mijn blog. Jullie horen wel weer van mij.

De Hoogvliet of de Albert Heijn?

Hier in Lunetten hebben wij twee supermarkten: een Hoogvliet en een Albert Heijn. Naar welk van de twee ga ik het meest?

Laat ik beginnen met de Hoogvliet. De Hoogvliet maakt reclame voor zichzelf dat ze de goedkoopste supermarkt is, wel 10% goedkoper dan de Albert Heijn, voor vergelijkbare boodschappen. Ik let er altijd op of dat een beetje waar is. Gemiddeld genomen voor de basisboodschappen klopt dat waarschijnlijk wel, maar er zijn toch echt een aantal producten die bij de Albert Heijn goedkoper zijn. Bij de Hoogvliet hebben ze aanbiedingen die lopen van de woensdag tot en met de dinsdag. Heel vaak zijn de aanbiedingen op de donderdag al uitverkocht en worden ze daarna niet meer bijgevuld.

Het assortiment bij de Hoogvliet is zeer beperkt, de meeste basisproducten hebben ze, maar ze hebben een zeer geringe keus in de wat duurdere en wat beter smakende producten. In de Hoogvliet zie je dan ook vooral mensen boodschappen doen van wie al aan hun uiterlijk te zien is, dat ze het waarschijnlijk niet zo breed hebben.

Het assortiment bij de Albert Heijn is veel groter. Ik denk dat beide winkels ongeveer even groot zijn, maar dat er bij de Albert Heijn wel 3 keer zo veel producten te koop zijn. De schappen worden veel regelmatiger bijgevuld en er zijn ook veel meer luxeartikelen. Bij de Albert Heijn verkopen ze producten als: sushi, verse tonijnfilet, geschilde asperges, ijs van Haagen Dasz, chocolade van Lindt of Godiva, macadamia noten om maar een paar producten te noemen waar ik verzot op ben. Aardappelen, groenten en fruit, vleeswaren en brood en gebak zijn bij de Albert Heijn van veel betere kwaliteit dan bij de Hoogvliet.

Ook het systeem van aanbiedingen werkt veel beter bij de Albert Heijn. Als een product dat in de aanbieding is bijna op is, dan wordt het onmiddellijk bijgevuld. De enkele keer dat een product in de aanbieding echt op is, dan kun je een bon laten maken zodat je de week daarop dat product nog tegen de prijs van de aanbieding kunt kopen. Het enige nadeel van de Albert Heijn is dat ze met een bonuskaart werken.

Ik kom bij beide winkels. Als ik bij de Hoogvliet wat basisboodschappen heb gedaan, dan ga ik daarna meestal nog naar de Albert Heijn om daar de echt lekkere dingen te kopen. Als ik bij de Albert Heijn boodschappen heb gedaan, dan ga ik eigenlijk nooit meer daarna naar de Hoogvliet.

Het mag duidelijk zijn, ik ben een groot fan van de Albert Heijn en veel minder van de Hoogvliet.

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Een foto van een mooie vrouw of een mooie foto van een vrouw?

Veel mensen die geen verstand hebben van fotografie of van kunst in het algemeen, denken dat je om een mooie foto te maken, een mooi onderwerp. nodig hebt. Volgens hen levert een foto van een mooie vrouw een mooie foto op en een foto van een lelijke vrouw een lelijke foto.

Het helpt natuurlijk wel als je een mooi onderwerp hebt, maar iedere fotoliefhebber weet dat voor een geslaagde foto het juiste licht en een goede compositie belangrijker zijn dan de aard van het onderwerp.

Als man kijk ik graag naar foto's van schaars geklede of helemaal ontklede vrouwen. In naakte mannen ben ik niet geïnteresseerd (de foto's van Robert Mapplethorpe doen mij niets).

Ik ben geabonneerd op de website van Petter Hegre, een Noorse naaktfotograaf. Iedere dag krijg ik een naaktfoto van hem binnen op mijn e-mail. Dat is overigens meestal geen onverdeeld genoegen. Ik hoop altijd op een mooie foto waar een mooie vrouw elegant op staat. Helaas maakt hij die maar zelden, heel vaak maakt hij een foto recht van voren, waarbij de vrouw haar benen gespreid heeft en kijk je recht tussen haar benen. Ongeveer eens in de maand maakt hij wel een mooie foto, en dat is de reden dat ik geabonneerd blijf (het toezenden van de e-mails is gratis, om alle foto's te kunnen bekijken moet je betalen, wat ik natuurlijk niet doe). Het mag duidelijk zijn, ik ben geen fan van de (meeste) foto's van Petter Hegre.

Zijn er dan andere fotografen die wel mooie naaktfoto's maken? In Nederland ken ik alleen Ed van der Elsken, waarvan ik vind dat hij een aantal zeer mooie naaktfoto's heeft gemaakt. Hij deed dat wel op zijn eigen manier, bij weinig licht en met een zwart-wit film met een grove korrel. Zijn mooiste foto's staan in zijn boek l'Amour.

De fotograaf waarvan ik vind dat die de mooiste naaktfoto's maakt is de Amerikaan Jock Sturges. Hij fotografeert vrijwel altijd jonge vrouwen, vaak meisjes nog, waarbij hij altijd toestemming heeft gevraagd aan zowel het model als aan haar ouders. Ook heeft hij altijd gewacht met het publiceren van zijn foto's in fotoboeken tot de modellen volwassen waren. Hij maakt foto's met een groot formaat camera, die zeer mooi afgedrukt en haarscherp zijn en waarbij de modellen er op hun mooist op staan. Ik bezit dan ook vrijwel al zijn fotoboeken.

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Het gebruik van witregels

Bij een gedrukte tekst maakt het niet zo heel veel uit of je regelmatig een witregel gebruikt of niet. Ik kan prima een bladzijde in een boek lezen zonder een witregel. Bij een tekst op een computerscherm zijn witregels van een groot belang om de tekst goed te kunnen lezen.

In het algemeen vind ik dat je op een computerscherm maximaal een regel of acht tekst prettig kunt lezen zonder een witregel. Zelf gebruik ik nog vaker een witregel, vaak wel na iedere 4 of 5 regels tekst. Witregels zorgen er voor dat een stuk tekst overzichtelijk blijft en dat je die goed tot je kunt nemen.

Ik heb even gekeken bij de bloggers die ik graag lees hoe zij met de witregels omgaan. Het blijkt dat ze allemaal veel gebruik maken van witregels om de tekst overzichtelijk te houden. Het klopt bij mij wel ongeveer, dat ik vind dat hoe vaker men een witregel gebruikt, hoe makkelijker ik de tekst vind lezen.

Alle bloggers die ik volg hebben terecht de conclusie getrokken dat een tekst op een beeldscherm zonder witregels nagenoeg onleesbaar is.

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Het verzamelen van boeken

Als verwoed lezer ontkom je er niet aan. Ik vermoed dat de meeste fanatieke lezers een uitgebreide bibliotheek bezitten.

Tijdens mijn studie Fysische Geografie (1985-1993) had ik maar een klein plankje met boeken. Vanaf 1994 ben ik serieus gaan lezen en gelijk ook gaan verzamelen.

In die tijd stond internet nog in zijn kinderschoenen. Als ik in een antiquariaat of op een boekenmarkt een boek tegenkwam dat ik wilde hebben, voor een redelijk prijs, dan kocht ik het. Ik wist nooit hoe lang het zou duren voor ik dat boek weer tegenkwam. De vreugde was altijd groot als ik een boek had gekocht dat ik graag wilde hebben.

Tussen 1994 en 2000 heb ik zo gemiddeld zo'n 300-400 boeken per jaar gekocht. Dit tempo van aanschaf heb ik de eerste 10 jaren van de 21e eeuw volgehouden.

Op een gegeven moment ging ik boeken kopen via het internet. Dat maakte het aanschaffen van boeken een stuk makkelijker. Nu koop ik alleen nog maar boeken die ik gelijk wil lezen, of  dure kunst- of fotoboeken die ik graag wil bekijken. Het tempo van aanschaf ligt nu nog op een paar boeken per maand.

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Over het nut van therapie

Opmerking vooraf: ik heb het in dit stukje over psychiatrische patiënten. Ik bedoel hiermee uitdrukkelijk alleen schizofreniepatiënten of lijders aan een soortgelijke ziekte mee, dus geen lijders aan angststoornissen, fobieën, anorexia of andere psychiatrische ziekten.

Men is binnen de medische wereld verdeeld over het effect van praten en pillen ten opzichte van elkaar. De meeste psychologen schatten in, dat het aandeel van hun gesprekken met patiënten minstens zo belangrijk is voor de behandeling als het aandeel van pillen. Psychiaters schatten in dat het aandeel van pillen aanzienlijk belangrijker is. Hoe denk ik erover?

Voordat ik mijn eerste psychose kreeg in 1990 had ik alleen ervaring met mijn vader als patiënt. Ik had me nooit erg in zijn situatie verdiept en had niet door dat zijn medicijnen een uiterst belangrijk onderdeel van zijn behandeling waren. Mijn onwetendheid was zo groot, dat ik het zelfs toejuichte als hij een tijdje zijn pillen liet staan. Over het algemeen dacht ik dat voor de behandeling van een psychiatrische patiënt, gesprekken belangrijker waren dan medicijnen.

Dat optimistische idee van mij verdween al snel na mijn eerste psychose. Een jaar na mijn eerste psychose dacht ik: 50% praten en 50% pillen. In 2002, een jaar na mijn laatste psychose dacht ik: 20% praten en 80% pillen. Inmiddels heb ik mijn inzichten weer bijgesteld en denk ik dat het belang van pillen ten opzichte van praten misschien wel 90% tegen 10% is.

De afgelopen maand heeft een psychotische jongen 3 mensen doodgestoken. Naar aanleiding hiervan hebben een aantal psychiaters opgeroepen om meer gelden vrij te maken voor psychotherapie. Dat klinkt natuurlijk heel mooi, maar is het ook zinvol?

Met praten alleen krijg je iemand die psychotisch is in geen 100 jaar uit zijn psychose. Met de juiste medicijnen kan dat soms al binnen een dag lukken. Psychotherapie is nogal ingrijpend en kan veel overhoop halen. Voor iemand die gevoelig is voor het krijgen van psychosen lijkt mij dat geen goed idee. In plaats van dat psychotherapie helpt, denk ik dat het eerder schadelijk is.

Reacties op dit stuk zijn meer dan welkom.

Favoriete fotografen

Er zijn heel veel fotografen die schitterende foto's hebben gemaakt, er zijn er echter niet zo veel die ook prachtige boeken hebben samengesteld met hun foto's. Van alle hieronder genoemde fotografen bezit ik één of meerdere fotoboeken. Deze fotografen zijn mijn absolute favorieten. Ze zijn niet voor niets allemaal wereldberoemd, op één uitzondering na: Marco Verschoor. Marco is een vriend van mij en van de meeste van zijn fotoboeken bestaan maar 3 exemplaren (voor hemzelf, voor zijn vriendin en voor mij), maar zijn boeken vind ik zo goed, dat hem als fotograaf met een gerust hart aan dit rijtje durf toe te voegen, ook al is hij maar een amateur.

België:
- Carl de Keyzer: Reis- en straatfotograaf.
Brazilië:
- Sebastiao Salgado: Fotograaf van arbeiders over de hele wereld en natuurfotograaf.
Canada:
- Yousuf Karsh: Portretfotograaf.
Duitsland:
- Leni Riefenstahl: Fotografe van stammen in Zwart Afrika.
- August Sander: Portretfotograaf.
Frankrijk:
- Henri Cartier-Bresson: Straatfotograaf.
- Jacques Henri Lartigue: Amateurfotograaf, maakte veel foto's van het mondaine leven.
Groot Brittannië:
- Jimmy Nelson: Fotograaf van stammen over de hele wereld.
Nederland:
- Koos Breukel: Portretfotograaf.
- Ed van der Elsken: Straatfotograaf.
- Frans Lanting: Natuurfotograaf.
- Marco Verschoor: Reisfotograaf.
Tsjechië:
- Jan Saudek: Erotisch getinte portretfotograaf.
Verenigde Staten:
- Ansel Adams: Landschapsfotograaf.
- Richard Avedon: Portretfotograaf.
- Edward Sherif Curtis: Fotograaf van oorspronkelijke Indiaanse samenlevingen.
- Annie Leibovitz: Portretfotografe.
- Steve McCurry: Reis en portretfotograaf.
- Jock Sturges: Naaktfotograaf van vooral jonge vrouwen en meisjes.

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.