78: Fietsendieven

Fietsendieven (Italië, 1948): 86 minuten: Zwart-wit: Regisseur Vittorio de Sica

In het armoedige Rome van net na de Tweede Wereldoorlog vindt Antonio eindelijk een baantje als opplakker van affiches. Hij heeft daarvoor wel een fiets nodig. Hij heeft nog een fiets bij de lommerd staan. Als zijn vrouw goed beddengoed verzamelt, verpanden ze dat en kan hij zijn fiets ophalen.

Al op de eerste dag wordt zijn fiets gestolen. Hij gaat achter de dief aan, maar krijgt hem niet te pakken. De volgende dag gaat hij samen met een aantal vrienden op zoek naar de gestolen fiets. Dan ziet hij de dief. Hij grijpt hem bij de kraag, maar de dief is op zijn eigen territorium en zijn boze makkers omsingelen Antonio. Het lukt Antonio niet om zijn fiets terug te krijgen. Ten einde raad besluit Antonio om zelf een fiets te stelen.

"Fietsendieven" wordt beschouwd als een van de hoogtepunten uit het Italiaanse neo-realisme en geeft ook nog eens een prachtig beeld van Rome net na de oorlog. Terecht een klassieker!

Op IMDB krijgt "Fietsendieven" van bijna 124.000 mensen een waardering van 8,3 en staat daarmee op plaats 97 van de hoogst gewaardeerde films.

 

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

In memoriam: Eddie Veenhoven (5 maart 1955- 10 februari 2019)

Dit is het in memoriam zoals ik dat gisteren heb uitgesproken bij de crematie van Eddie. Eddie was een van mijn beste vrienden. Ik zal hem missen.

Het is zoals het is en als het niet zo is, dan is het niet zo.

Het zal begin 1992 geweest zijn dat Eddie mijn leven kwam binnenwandelen. Wij woonden allebei op de Warande in Zeist, een studentenflat. Eddie woonde op nummer 190, een van zijn huisgenoten, Marco, was een studiegenoot van mij. 

Op de bewuste avond liet ik aan Marco mijn dia's zien die ik tijdens een 7 weken durende reis in Turkije had gemaakt. Ook Eddie en nog twee bewoners van zijn eenheid, Mark en Mariët, waren van de partij. Eddie bleek net zo gek op fotograferen als Marco en ik. Hij vond mijn dia's geweldig en dit werd het begin van een 27 jaren durende vriendschap. Mark overleed helaas tien jaar geleden al. Mariët en Marco zijn vandaag allebei aanwezig. 

In april 1992 maakte Eddie (samen met Rob) een reis door Sulawesi, in Indonesië. Gelijktijdig reisde  ik door Java, Bali en Ambon. We hadden afgesproken in Jakarta, bij de Mac Donalds. Die afspraak lukte, we verlieten natuurlijk gauw de Mac Donalds, waar we nog snel een paar jongetjes met kleurrijke paraplu's in de stromende regen  fotografeerden. We gingen eten bij een eethuisje en later op die avond ging ieder zijn weg.

Na afloop van de reis bekeken we uitgebreid elkaars dia's. Pas een paar jaar geleden is Eddie begonnen met het maken van zijn prachtige fotoalbums. Ik bezit er ook zes stuks van.

Voor Eddie zelf is het hoogtepunt van zijn leven ongetwijfeld zijn verblijf van tweeënhalf jaar geweest in Guinee Bissau, als medewerker van VSO (Volunteer Services Overseas). Bij zijn aanmelding bij VSO moest hij twee mensen uit zijn omgeving vragen om wat over hem te schrijven. Hij vroeg Rob als reisgenoot en mij als vriend hiervoor. Wat ik precies schreef weet ik niet meer, maar het was ongetwijfeld positief, en Eddie werd aangenomen.

Wat het verblijf in Guinee Bissau zeker bijzonder maakte was zijn relatie met Maria. Voor zover ik Eddie ken was dit de enige echt serieuze relatie van zijn leven. Later, na terugkomst in Nederland heeft Eddie nog een flinke bijdrage geleverd aan de bouwkosten van het huis dat ze ging bouwen. Hopelijk is het niet voor niets geweest, een paar jaar na Eddies vertrek verkeerde het land in staat van oorlog.

Toen ik Eddie leerde kennen was hij werkzaam in de ICT. Later stapte hij over naar de zorg voor zwakzinnigen en psychiatrische patiënten. Na een paar jaar stapte hij weer over naar de ICT om vervolgens de laatste 10 jaar van zijn leven weer als verzorger te werken. Eddie heeft mij jarenlang geholpen bij het virusvrij houden en bijwerken van mijn computer.

In oktober 2000 hebben Eddie en ik samen een reis van 3 weken naar Andalusië gemaakt en daarbij uiteraard veel gefotografeerd.

Eddie had zeker ook zijn dromen. Toen hij de 50 al was gepasseerd wilde hij nog graag een gezinnetje stichten en na zijn pensionering wilde hij bijvoorbeeld in New Delhi gaan wonen om daar de mensen te observeren en te fotograferen. Hij zei altijd als hij tijd van leven had. Op de een of andere manier lijkt het erop alsof hij een voorgevoel had dat hij niet heel oud zou worden.

Het heeft helaas niet zo mogen zijn. In het najaar van 2016 viel mij op dat Eddie wat moeizaam liep, met name met zijn linkerbeen. Ik vroeg me af of er wat met Eddie aan de hand was. Eerst dacht men aan de ziekte van Lyme, toen bleek het ALS. Ik schrok hier enorm van. 

Ik heb het hele ziekteproces van Eddie van nabij meegemaakt. Omdat ik niet zo mobiel ben vanwege mijn eigen klachten kwam Eddie eens in de drie weken bij mij op bezoek. Aanvankelijk kwam Eddie alleen. Toen hij geen auto meer kon rijden kwam Marco ook steeds bij mij op bezoek om Eddie weer thuis te brengen. De laatste paar maanden bezochten Marco en ik Eddie iedere twee weken in het Verpleeghuis in Doorn. Zo heb ik Eddie ook in zijn laatste fase mee kunnen maken. 

Eddie bleef tot de laatste dagen van zijn leven actief met het maken van nieuwe fotoalbums. Hij zei regelmatig dat zijn echte erfenis zijn fotoalbums waren, wat er met de rest van zijn spullen zou gebeuren vond hij niet zo belangrijk. 

We zullen Eddies warme persoonlijkheid erg missen. Ik wens Tineke en haar familie en alle andere familieleden en vrienden van Eddie veel sterkte bij het verwerken van dit verlies.

79: Pinokkio

Pinokkio (Verenigde Staten, 1940): 88 minuten

De oude timmerman Geppetto woont samen met zijn kat Figaro en zijn goudvis Cleo in een knus huisje dat helemaal volhangt met door hemzelf gemaakte houten klokken. Het laatste wat hij gemaakt heeft is een houten marionet, die er erg levensecht uitziet en die hij Pinokkio heeft genoemd. Als Geppetto op een avond een vallende ster ziet, dan wenst hij dat Pinokkio tot leven komt.

Een goede fee verhoort zijn wens en Pinokkio kan ineens praten en zichzelf bewegen. De fee belooft hem dat als hij zijn best doet op school en zich gedraagt zoals een braaf jongetje dat zou doen, hij op een dag een echt jongetje zal worden. Natuurlijk loopt het anders. Pinokkio valt voor de charmes van een paar oplichters en komt in een theater terecht.

Daar wordt hij gevangen gehouden en de fee bevrijdt hem voor een laatste keer. Iedere keer als Pinokkio liegt, groeit zijn neus. Hij komt terecht op het eiland van plezier, waar alle luie jongetjes terechtkomen en aanvankelijk mogen snoepen en feestvieren zo veel als ze willen om vervolgens in ezels te veranderen.

De moraal van het verhaal ligt er dik bovenop. Alleen jongetjes die braaf zijn en hard werken komen goed terecht, met diegenen die lui zijn loopt het slecht af. Toch is het geen mierzoete tekenfilm geworden. "Pinokkio" is een van de eerste lange tekenfilms van de Disney-studio's en zoals bij alle Disney-films uit de beginjaren van de studio zijn de tekeningen geweldig. "Pinokkio" is een geweldige film om als kind te bekijken en blijft ook voor een volwassene een geweldige tekenfilm!

Op IMDB krijgt "Pinokkio" van iets meer dan 110.000 mensen een waardering van 7,5 wat ik aan de lage kant vind.

   

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom. 

80: Ikiru

Ikiru (Japan,1952): 137 minuten: Zwart-wit: Regisseur: Akira Kurosawa

Watanabe Kanji is een klerk op het gemeentehuis. Hij leeft al lang niet meer echt, hij zet alleen zinloze stempels op zinloze papieren en verveelt zich suf. Zonder dat hij het weet wordt hij door zijn collega's de mummie genoemd.

Op een dag heeft hij maagklachten. De dokter die hem onderzoekt zegt dat hij een lichte maagzweer heeft, en dat die vanzelf over zal gaan. Watanabe gelooft de dokter niet en vermoedt de waarheid, hij heeft maagkanker en niet meer zo lang te leven. Watanabe besluit om van het laatste beetje leven dat hem rest nog wat te maken. Om te beginnen neemt hij zijn spaargeld op en gaat hij een aantal dagen fuiven, waarna hij een jongere vrouwelijke collega van zijn werk ontmoet en haar mee uit eten neemt.

Op het gemeentebureau vragen een aantal vrouwen of er een speelplaats voor hun kinderen kan worden gemaakt op een plek die nu moerassig is. Ze worden van het kastje naar de muur gestuurd, totdat Watanabe zich met hun zaak gaat bemoeien.

"Ikiru" is een geweldige film over enerzijds een verstikkende bureaucratie en anderzijds het vermogen van mensen om het heft in eigen handen te nemen als ze dat maar willen. Ik vind "Ikiru" een van de beste films van de Japanse topregisseur Akira Kurosawa.

Op IMDB krijgt "Ikiru" van ruim 56.000 mensen een waardering van 8,3 en staat daarmee op plaats 123 van de hoogst gewaardeerde films.

 

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

 

81: Dersu Uzala

Dersu Uzala (Japan, 1975) : 135 minuten: Regisseur Akira Kurosawa

In 1902 is een expeditie van Russische militairen op weg door de eindeloze taiga met als doel het gebied in kaart te brengen.

Ze ontmoeten op een gegeven moment Dersu Uzala, een man van de Gold-stam, die jager is en het gebied op zijn duimpje kent. Dersu sluit vriendschap met de kapitein, de leider van de expeditie en sluit zich aan bij de expeditie. Dankzij Dersu Uzala wordt de tocht door het woud veel aangenamer.

In de film is veel aandacht voor het troosteloze woud, met de koude en de harde wind. Dersu komt naar voren als de man die van alle markten thuis is, goudeerlijk is en geen levend wezen kwaad doet, tenzij om zelf te overleven.

"Dersu Uzala" is niet de allerbeste film van Akira Kurosawa, maar wel een hele goede en in mijn ogen moet iedere liefhebber van de Japanse grootmeester deze film bekijken. Helaas is deze film nogal moeilijk verkrijgbaar op dvd. Hij zit ook niet in de drie boxsets met 12 films met het werk van Akira Kurosawa die in Nederland zijn uitgebracht.

Op IMDB krijgt "Dersu Uzala" van een kleine 21.000 mensen een waardering van 8,3.

   

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.  

 

82: The English Patient

The English Patient (Verenigde Staten, 1996): 155 minuten: Regisseur: Anthony Minghella

Toen ik "The English Patient" voor het eerst in de bioscoop zag, ruim 20 jaar geleden, vond ik het de mooiste film die ik ooit in de bioscoop had gezien. Dat zei overigens niet zo veel, ik was toen 30 en had misschien 20 films in de bioscoop gezien. Wel was toen al duidelijk dat ik het een mooie film vond. Inmiddels ben ik 20 jaar en zo'n 1.000 films verder (verreweg de meeste op dvd), en zie ik de beperkingen van deze film wat duidelijker, maar nog steeds vind ik het een mooie film, ook nu ik hem voor de vierde of vijfde keer zag.

"The English Patient" bestaat uit twee verhaallijnen. De eerste speelt zich af in de jaren 30, deels in Caïro en deels in de woestijn en vertelt het verhaal van een avonturier van Hongaarse afkomst, graaf Laszlo von Almasy die verliefd wordt op de vrouw van een van zijn collega's tijdens een trektocht door de woestijn.

De tweede verhaallijn speelt zich af in Italië in 1943 en 1944, en laat zien hoe een gewonde man, wiens gezicht geheel verbrand is, liefdevol wordt verzorgd door een verpleegster. Daar tussendoor speelt een liefdesverhaal tussen Hana, de verpleegster, en Kip, een Indiër, die werkt bij de mijnopruimingsdienst.

"The English Patient" is oogstrelend mooi gefilmd. Vooral de scènes die zich afspelen in de woestijn zijn prachtig om naar te kijken. Er komen twee mooie vrouwen voor in de film en de muziek die ter begeleiding klinkt is aangenaam om te horen. Een film die met vakmanschap gemaakt is, maar vooral ook een film om het grote publiek te behagen. Dat is dan ook eigenlijk mijn enige bezwaar tegen de film, het is allemaal wel een beetje te gelikt. Maar "The English Patient" is toch een mooie film, voor wie hiervoor open staat.

Op IMDB krijgt "The English Patient" van ruim 160.000 mensen een waardering van 7,4.

   

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

83: Brokeback Mountain

Brokeback Mountain (Verenigde Staten, 2003): 129 minuten: Regisseur: Ang Lee

In de zomer van 1963 is op een uitgestrekte schapenfarm nabij Brokeback Mountain in de staat Wyoming een vacature voor mannen die de schapen moeten hoeden en beschermen. Twee jongemannen reageren: de zwijgzame Jack Twist en de nog zwijgzamere Ennis Del Mar. Afgesproken is dat beide mannen samen in het kamp eten en dat een van hen tussen de schapen overnacht. Er ontstaan heftige gevoelens tussen de beide mannen.

Nadat de klus geklaard is, zien ze elkaar een aantal jaren niet. Beide mannen trouwen en krijgen kinderen: Ennis twee dochters en Jack een zoon. Na een paar jaar zoekt Jack contact en ontmoeten ze elkaar weer. Hun gevoelens zijn nog steeds even heftig. Hoe zullen ze omgaan met hun gevoelens en de relaties die ze als getrouwde mannen hebben met hun vrouwen?

"Brokeback Mountain" is een overweldigende liefdesgeschiedenis, in dit geval tussen twee mannen, die door  beide hoofdrolspelers zeer overtuigend wordt neergezet, tussen de grandioze natuur van Wyoming. Gelukkig zijn er geen al te expliciete seksscènes tussen de beide hoofdrolspelers, zodat je zelf mee kunt leven, ook als je als man op vrouwen valt. Indrukwekkend!

Op IMDB krijgt "Brokeback Mountain" van bijna 300.000 mensen een waardering van 7,7.

  

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.