Bond, my name is James Bond

De serie films met James Bond in de hoofdrol is waarschijnlijk de langstlopende serie films uit de filmgeschiedenis.

 

In 1961 verscheen de eerste Bond-film, "Dr. No" met de toen nog onbekende Schotse acteur Sean Connery in de hoofdrol. De toon was gezet. "Dr. No" was een onderhoudende actiefilm met een knappe held in de hoofdrol die het vrijwel in zijn eentje tegen een flink aantal boosaardige schurken moest opnemen. "Dr. No" was gebaseerd op een boek van Ian Fleming die over zijn avonturen bij de Britse geheime dienst een stel boeken had geschreven. In hoeverre "Dr. No" een getrouwe verfilming van het boek is zal ik nooit weten, ik heb het boek niet gelezen en ga het ook niet lezen.

De eerste 5 films waren allen met Sean Connery in de hoofdrol. Daarna kreeg de Australische acteur George Lazenby één keer de hoofdrol tot ontzetting van velen. Vervolgens nog 1 keer Sean Connery en in totaal 7 films met Roger Moore in de hoofdrol. Sean Connery kwam nog één keer terug met "Never say Never Again", waarmee hij ook nog op 53-jarige leeftijd de beste vertolker van de hoofdrol bleek te zijn. 

Na het tijdperk Roger Moore, kwamen er 2 films met Timothy Dalton, die na 2 films voor de eer bedankte. Daarna 4 films met Pierce Brosnan en ook 4 met Daniel Craig in de hoofdrol. Dit maakt in totaal 25 films die inmiddels verschenen zijn. Bond-film nr. 26 met opnieuw Daniel Craig in de hoofdrol is klaar en zal in première gaan als de bioscopen weer open gaan.

Ik heb sinds november 2019 samen met een vriend alle 25 Bond-films gezien. Tijdens het kijken bleek dat ik maar heel weinig Bond-films al eerder had gezien, misschien maar 5 films.

De hoofdrolspeler:

In alle Bond-films is de hoofdrol weggelegd voor James Bond, geheim agent 007 van de Britse geheime dienst. De beroemdste en volgens de meeste liefhebbers ook beste vertolker van James Bond is natuurlijk Sean Connery. Sean Connery had de tweede prijs gewonnen in een verkiezing van Mister Universe en vooral de vrouwen waren erg onder de indruk van zijn charmes. In alle films met James Bond vallen vrijwel alle vrouwen voor de charmes van de hoofdpersoon.

 

Over George Lazenby was nooit iemand erg enthousiast.

 

Roger Moore was samen met Connery de acteur die het vaakst James Bond heeft gespeeld. Moore bracht een zeer welkome ironie mee met zijn vertolking.

Op de keus van George Lazenby na hebben de makers van de films een gelukkige hand van keuze gehad bij het uitzoeken van de acteurs. Sean Connery was ongeëvenaard, maar Roger Moore, Timothy Dalton, Pierce Brosnan en Daniel Craig waren allemaal knappe mannen en ook nog eens goede acteurs. Daniel Craig laat graag zijn gespierde bovenlijf zien in de laatste 4 films.

De vrouwelijke hoofdrol:

Voor de meeste Bond-films werd een relatief onbekende actrice uitgekozen. Er zaten actrices tussen die al bekend waren zoals Grace Jones, Kim Basinger en Lea Seydoux, maar meestal waren het nog onbekenden. Toch wel het meeste indruk heeft de Nederlandse Famke Jansen gemaakt met haar moordzuchtige dijen. Maar alle hoofdrolspeelsters waren mooi om te zien en de meesten konden ook goed acteren.

De slechterik:

In de meeste gevallen wordt de slechterik gespeeld door een onbekende acteur. Drie slechterikken springen er voor mij uit: Gert Fröbe in "Goldfinger", Javier Bardem in "Skyfall" en vooral de magistrale Mads Mikkelsen als bankier voor terroristen in "Casino Royale". De rol van Mads Mikkelsen vind ik de beste rol uit alle Bond-films, de hoofdrolspeler meegenomen.

 

De locatie:

De avonturen van James Bond spelen zich af over de hele wereld, maar vrijwel altijd op zeer spectaculaire locaties of dat nu wereldsteden zijn (Istanboel, Rio de Janeiro, Hong Kong, Singapore, Leningrad, Londen) of verlaten stranden of ruige wildernissen. In de films krijg je vaak ook heel wat couleur locale mee en dat is voor mij één van de meest interessante aspecten van de films.

Het verhaal:

Het moet gezegd worden, de verhalen die in de Bond-films verteld worden slaan meestal nergens op. Er wordt niet gestreefd naar een realistisch verhaal. Bijna altijd is er een slechterik die uit is op wereldheerschappij en wiens plannen door James Bond moeten worden verijdeld. Hoofdbestanddeel van iedere Bond-film zijn de vele actiescenes, de ene nog ongeloofwaardiger dan de andere. James Bond is een soort superman die alles kan. Hij kan vliegtuigen besturen, auto's, motoren, hij kan duiken, skiën, speedboten besturen, en ook niet onbelangrijk, hij krijgt iedere vrouw in bed.

De gadgets:

Een belangrijke bijfiguur in de meeste Bond-films is Q die voor de nieuwste auto's en gadgets zorgt. Er wordt altijd gebruik gemaakt van de nieuwste technologie, zelfs van zaken die nog niet uitgevonden zijn. Je hebt exploderende vulpennen, horloges met supermagneten of waar een laserstraal uitkomt waarmee je door stalen platen kunt snijden. In bijna iedere Bond-film komt eenmaal zo'n hulpmiddel handig van pas.

Eindoordeel:

De Bond-films zijn duidelijk gemaakt om een groot publiek te vermaken. Dat heeft zijn voordelen, maar ook zijn nadelen. Voordelen zijn dat het camerawerk altijd geweldig is en dat de actiescenes er fantastisch uitzien. Een ander voordeel is dat iedere Bond-film min of meer op dezelfde manier is opgebouwd, zodat je weet wat je kunt verwachten. Je hebt de held, de slechterik, de mooie vrouwen, prachtige locaties en de nieuwste gadgets en vooral een heleboel onzinnige actie.

Nadeel is dat de Bond-films wel wat voorspelbaar zijn en vooral ook erg ongeloofwaardig. Maar al met al zijn de Bond-films uitstekend amusement en meer hoef je er ook niet achter te zoeken.

Mijn 3 favoriete Bond-films:

1) "Casino Royale"

2) "Goldfinger"

3): "Skyfall"

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

E-mail aan een riemenverkoper

Beste heer/mevrouw, ik heb op zondag 3 januari een riem met een lengte van 120 centimeter bij u besteld. Ik kreeg twee dagen later een mooie leren riem thuisbezorgd. Hij had echter een lengte van 135 centimeter en hoewel ik vrij dik ben is die toch echt veel te lang voor mij. Ik wil deze riem graag aan u retourneren en er een zelfde riem van de juiste lengte voor terugkrijgen. Ik heb het even nagemeten als de riem een lengte van 120 centimeter heeft en de gaatjes tussen 100 en 110 centimeter zitten is hij precies goed.

 

Nadat ik bij u een riem heb besteld heb ik bij een ander bedrijf een riem van 110 centimeter besteld. U raadt het al, ik kreeg er eentje van 100 centimeter, te kort dus.

 

Bij een derde bedrijf heb ik er eentje van 115 centimeter besteld. Deze kwam uit op 130 centimeter, als ik daar het uiterste gaatje van neem dan hangt de broek losjes om mij heen.

 

Blijkbaar is het voor riemenverkopers erg moeilijk om de lengte van een riem even na te meten. Ik zou u vriendelijk willen vragen om dat nu toch wel even te doen, zodat ik de vierde keer een riem van het juiste formaat krijg. 

 

Met vriendelijke groeten, Erik

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Dvd: Le Petit Nicolas

Le Petit Nicolas (Frankrijk, 2009): 88 min: Regisseur Laurent Tirard

 

 

Ik heb vanavond met veel plezier naar de Franse film "Le Petit Nicolas" gekeken die gebaseerd is op het gelijknamige boek van René Goscinny en Jean-Jacques Sempé.

 

Een filmmaker die besluit om een zo beroemd en geliefd boek als "De kleine Nicolaas" van Goscinny en Sempé te verfilmen neemt daarbij een enorm risico. Vrijwel iedereen die de film zal gaan bekijken kent het boek al en heeft er zijn eigen voorstelling bij. Bovendien bestaat "De kleine Nicolaas" niet uit een doorlopend verhaal, maar meer uit een verzameling losse stukjes.

 

Ik vind de film zeer geslaagd. De kinderen die Nicolaas en zijn vriendjes (Alceste, Rufus, Agnan, Joachim, Geoffrey, Clotaire ik vergeet er vast een paar) zijn uitstekend gecast. Zo goed zelfs dat ze zowel lijken op de oorspronkelijke tekeningen van de kinderen door Sempé als dat ze zeer naturel spelen. De ouders van Nicolaas spelen ook zeer goed.

De film moet het natuurlijk van zijn fijne gevoel voor humor hebben. Dit is een film waarbij ik heel vaak hardop heb moeten lachen (ik keek de film alleen) en de humor is van het vriendelijke soort, waarbij niemand in de zeik wordt genomen. Vergelijk de goedaardige humor van "Le Petit Nicolas" maar eens met de vooroordelen bevestigende humor van "Intouchables", die met een score van 8,5 en plaats 44 de hoogst gewaardeerde Franse film op IMDB is en dan weet ik wel aan welke film ik de voorkeur geef.

 

Ik vind "Le Petit Nicolaas" een hele leuke film waarbij ik vaak hardop heb moeten lachen. De film is misschien niet zo indrukwekkend als het boek waarop hij gebaseerd is, maar hij kan zeker zeer gewaardeerd worden, zowel door kinderen als door hun ouders. Het is dus een echte familiefilm.

Op IMDB krijgt "Le Petit Nicolas" van ruim 12.000 mensen een waardering van 7,1, wat ik erg aan de lage kant vind.

   

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

 

David Quammen: Zoönose

David Quammen: Zoönose: Hoe dodelijke ziekten van dier naar mens overspringen (Verenigde Staten, 2013): 500 blz: Vertaald door Peter Diderich (2013): Uitgeverij Atlas Contact

 

 

Bij het schrijven van deze bespreking doe ik iets wat ik nog nooit eerder heb gedaan, ik schrijf het uitsluitend op basis van mijn geheugen omdat ik dit boek sinds afgelopen dinsdag heb uitgeleend aan een vriend die het ook heel graag wilde lezen. Er kunnen dus foutjes in de tekst zitten.

 

"Zoönose", de nieuwe titel van een boek dat in 2013 is uitgegeven onder de titel "Van dier tot mens" gaat over de overdracht van ziekten van dieren naar mensen, zoönose is de wetenschappelijke term voor dat proces.

Wie van David Quammen zijn eerdere boek "Het lied van de Dodo" heeft gelezen weet dat Quammen een bevlogen bioloog en journalist is, die bovendien geweldig kan schrijven. Ook "Zoönose" is erg onderhoudend, maar door de aard van de materie is het een nogal pittig boek om te lezen. Quammen schrijft naar eigen zeggen voor de geïnteresseerde leek, maar ik denk dat het voor de gemiddelde lezer toch iets te hoog gegrepen is.

De opzet van "Zoönose" is gelijk aan "Het lied van de Dodo". In talloze korte stukjes vertelt Quammen zijn verhaal als een spannende roman. Hij begint steeds met de beschrijving van een ziekte (meestal een virusziekte) en vertelt vervolgens het verhaal daarvan. Quammen reist daarbij over de hele wereld, van Australië tot China, Kongo, Maleisië, de Verenigde Staten, Bangladesh tot aan ons eigen Noord Brabant toe.

Hij spreekt daarbij zowel met slachtoffers, hun behandelaars als ook met tal van deskundigen. Ook heeft hij stapels relevante literatuur doorgeploegd.

"Zoönose" begint met het verhaal van het Hendra-virus dat in 1995 in een klein plaatsje in Australië opdook en waardoor een aantal renpaarden stierven. Een paar mensen die die paarden behandelden stierven ook, een paar anderen overleefden het. Na onderzoek bleek dat het virus overgedragen werd door vleermuizen. Gelukkig bleef het bij een paar doden.

Vervolgens heeft  Quammen het over het Ebola-virus in West-Afrika, SARS in China, Hong Kong en Singapore, de Q-koorts in Noord Brabant, de ziekte van Lyme in de Verenigde Staten en het Nipah-virus in eerste instantie in Maleisië en later in Bangladesh. 

In al deze gevallen blijkt dat er een diersoort is waar het virus schuilging of dat nu gorilla's zijn bij Ebola, geiten bij de Q-koorts, de civetkat bij SARS of heel vaak vleermuizen. Vleermuizen blijken bijzonder vatbaar te zijn voor het herbergen  van allerlei enge ziektes, waarschijnlijk omdat vleermuizen vaak in enorme kolonies dicht op elkaar leven.

Het 8e en voorlaatste hoofdstuk van het boek, getiteld "De rivier en de chimpansee" gaat over de oorsprong en verspreiding van AIDS. Omdat ik dit het meest interessante hoofdstuk van het boek vind en waarschijnlijk ook het meest relevante (in 2013 had AIDS al 30 miljoen slachtoffers geëist) wil ik dit verhaal wat uitgebreider onder de aandacht brengen.

Rond 1980 werden bij een aantal patiënten in een ziekenhuis in Miami vreemde verschijnselen waargenomen die deden denken aan een nieuw soort ziekte die nog onbekend was en die later AIDS genoemd zou worden. Mensen die eenmaal die ziekte hadden stierven vroeg of laat.

Sinds die tijd is er een enorme hoeveelheid onderzoek verricht naar het HIV-virus dat AIDS veroorzaakt en ook naar de vraag waar het oorspronkelijk vandaan komt en hoe het zich heeft verspreid. Quammen heeft met tal van deskundigen gesproken en uit al die informatie een samenhangend verhaal gemaakt.

Eind jaren 50 en begin jaren 60 waren er in Leopoldville (toen in Belgisch Kongo, tegenwoordig Kinshasa in Kongo) een aantal gevallen van een vreemde toen onbekende ziekte. Men heeft destijds bloedmonsters genomen die lange tijd lagen te verstoffen maar nu jaren later blijken 2 van die monsters het HIV-virus te bevatten. Het ene monster was uit 1959 en het andere monster uit 1960. Omdat de snelheid waarin het HIV-virus muteert bekend is kon berekend worden dat de virussen uit beide monsters een gemeenschappelijke voorouder hadden uit ongeveer 1908.

Waar zou het HIV-virus vandaan komen? Er is onderzocht of het virus onder wilde zoogdieren in Afrika in de natuur voorkomt. Na lang zoeken bleek een groot aantal chimpansees in het uiterste zuidoosten van Kameroen besmet te zijn met een virus dat heel erg op het HIV-virus bij mensen lijkt. Nu had men dus een tijd en een plaats.

Quammen komt met de hypothese van "De Gewonde Jager", dat rond 1908 een jager zich verwondde bij de jacht op een chimpansee en dat hij door bloed op bloed contact besmet raakte met het virus. Eerst deed het virus niet veel, maar door toeval kwam het terecht bij "De Trekker" die het virus naar Leopoldville bracht.

Tussen ongeveer 1920 en 1960 sluimerde het virus een beetje in Leopoldville. Er waren vanaf de jaren 30 grootschalige inentingscampagnes tegen allerlei tropische ziekten in Leopoldville. Er werd daarbij gewerkt met glazen injectiespuiten die duur waren en na gebruik niet gesteriliseerd werden. Vermoedelijk zijn er op die manier via de paar mensen die al besmet waren een flink aantal andere mensen besmet via de vieze spuiten.

In 1960 werd Kongo onafhankelijk en vertrokken alle Belgen uit het land. Omdat er een groot tekort aan hoger opgeleid personeel was in het nieuwe land kwamen enkele duizenden Haïtianen naar Kongo. Een van hen raakte besmet met het virus en keerde terug naar Haïti.

Haïti was een erg arm land en er was een levendige handel in bloedplasma. Waarschijnlijk heeft het virus zich door besmet bloedplasma weer flink kunnen verbreiden. Toen in 1980 de eerste slachtoffers van AIDS werden ontdekt zaten daar een flink aantal mensen uit Haïti tussen. Het vervolg is min of meer bekend.

"Zoönose" is denk ik wel het standaardwerk over dit onderwerp en zal dat nog lange tijd blijven. Het is een zeer interessant boek, maar zoals gezegd nogal pittig om te lezen. Jammer is dat er geen illustraties staan in het boek, geen landkaartjes, geen tabellen en ook geen foto's. Inhoudelijk krijgt het boek van mij zeker de volle 5 sterren, maar vanwege de flinke inspanning die het mij heeft gekost om het boek door te nemen trek ik daar 1 ster van af.

   

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Jaaroverzicht 2020: Films

Ik heb in 2020 een enorme hoeveelheid films gezien en besproken. Als ik alleen de films van langer dan 60 minuten meetel, dan kom ik op een totaal van ongeveer 280 films en een paar televisieseries. 

Ik ben het jaar begonnen met het chronologisch bekijken en bespreken van alle films van Ingmar Bergman die ik op dat moment in huis had. Dat project beviel me zeer goed en op dezelfde manier heb ik de films besproken van 7 andere van mijn favoriete regisseurs. Achter de naam van iedere besproken regisseur staat het aantal films dat ik van hem besproken heb plus het aantal stukjes dat ik over die regisseur heb geschreven. Verder staan er de titels van die films van die regisseur die ik met het maximale aantal van 5 sterren heb gewaardeerd.

Ingmar Bergman: 37 + 2: Summer Interlude, Geheimen van vrouwen, Zomer met Monika, A Lesson in Love, Glimlach van een zomernacht, Het zevende zegel, Wilde aardbeien, Scenes uit een huwelijk, Fanny & Alexander

 

Alex van Warmerdam: 9 + 1: Abel

 

Kenji Mizoguchi: 13 + 2: The Story of the Last Chrysanthemums, Utamaro and His Five Women, Miss Oyu, Ugetsu Monogatari, Gion Bayashi, Sansho Dayu, The Crucified Lovers, The Life of O-Haru

 

Satyajit Ray: 22 + 2: Pather Panchali, Aparajito, The World of Apu, Abhijan, Mahanagar, Charulata, Aranyer Dinrati, Distant Thunder, The Chess Players

 

Bela Tarr: 6 + 1: Satantango, Werckmeister Harmonies, The Man from London, The Turin Horse

 

Akira Kurosawa: 29 + 2: Ikiru, Throne of Blood, High and Low, Red Beard, Dersu Uzala

 

Tony Gatlif: 8 + 1: Djam, Latcho Drom

 

Yasujiro Ozu: 23 + 1: I was Born, But ... , An Inn in Tokyo, Late Spring, Early Summer, Tokyo Story

In totaal heb ik van deze 8 regisseurs dus 42 films met 5 sterren gewaardeerd.

Vijfsterren films van andere regisseurs:

 

- College: Meesterlijke stomme film van Buster Keaton uit 1927 waarin een studiebol fanatiek gaat sporten om zijn meisje voor zich te winnen.

- Monthy Python's Flying Circus: Televisieserie van 5 geniale Britse en één Amerikaanse komiek die intussen al weer zo'n 50 jaar oud is en voor mij nog altijd de mooiste televisieserie die ik ooit heb gezien.

- Close Encounters of the Third Kind: In deze film laat Steven Spielberg zien waarom hij zo'n meester is in het maken van films voor het grote publiek. Er zitten natuurlijk veel prachtige special effects in deze film maar die zijn ondergeschikt aan de personages en het verhaal. Ook heeft John Williams (de vaste componist van Spielberg) prachtige, ondersteunende muziek gecomponeerd voor deze film. De film laat op een realistische en zeer onderhoudende manier zien wat er zou kunnen gebeuren bij een eventueel contact tussen aardbewoners en wezens uit de ruimte. Ik ben geen liefhebber van science fictie, maar dit vind ik een geweldige film.

- Human: Prachtige documentaire van Yann Arthus-Bertrand over wat het is dat ons mensen maakt.

- The Ballad of a Soldier: Russische oorlogsfilm over een soldaat die verlof krijgt om zijn moeder op te zoeken.

- Come and See: Prachtige Russische oorlogsfilm uit 1985 over de oorlog in Wit Rusland in 1943 gezien door de ogen van een jongen van 15.

- The Cranes are Flying: Russische oorlogsfilm over twee geliefden.

- One Week: Ëén van de eerste korte films van Buster Keaton, waarin hij op een zeer humoristische wijze vertelt over de eerste week samen van een pasgetrouwd stel.

- Before Sunrise: Eerste deel van een trilogie over een man en een vrouw van begin twintig die elkaar ontmoeten in een trein op weg naar Wenen.

- Before Sunset: Tweede deel van een trilogie waarin Jesse en Celine elkaar 9 jaar later weer tegenkomen in Parijs.

- Willy Wonka and the Chocolate Factory: Verfilming van het boek van Roald Dahl uit 1971 met een prachtige rol voor Gene Wilder als Willy Wonka.

- Jeroen Krabbé: Schilder: Documentaire over een rondleiding die Jeroen Krabbé geeft langs zijn eigen schilderijen.

- The Young One: Een minder bekende film van Luis Bunuel over een man die samen met een 13-jarig meisje op een eiland woont. Op een dag vlucht een zwarte man die ervan beschuldigd wordt een blanke vrouw te hebben verkracht naar het eiland. Het meisje vindt hem aardig en verkoopt spullen aan hem zodat hij in leven kan blijven. De blanke man en een kornuit maken jacht op de zwarte man.

- Cuba na Castro: Yuribert Capetillo Hardy (roepnaam Yuri) is op 19-jarige leeftijd gevlucht naar Nederland. Nu gaat hij speciaal voor deze documentaire voor een tijd terug naar Cuba, deels om oude vrienden op te zoeken en deels ook om te kijken of hij weer in Cuba zou willen wonen.

- Krabbé zoekt Chagall: Na zijn documentaires over Vincent van Gogh, Pablo Picasso en Paul Gauguin heeft Jeroen Krabbé nu een prachtige documentaire gemaakt over het leven en werk van Marc Chagall.

- De GVR: Op IMDB krijgt deze verfilming door Steven Spielberg van het beroemde boek van Roald Dahl van 76.000 mensen een zeer teleurstellende waardering van 6,4. Dit cijfer suggereert op zijn best een matige film, maar ik vind "The BFG" een zeer onderhoudende, sprookjesachtige, fantasievolle en lieve familiefilm waarin Spielberg zich van zijn beste kant laat zien. Tenzij je gaat voor actiefilms, raad ik je aan om deze film te bekijken om je een eigen oordeel te vormen.

- It's a Wonderful Life: Prachtige film van Frank Capra over een man (James Stewart) die een zaak runt waarbij hij zorgt dat arme mensen goedkoop een huis kunnen kopen. Op een gegeven moment ziet hij het niet meer zitten en wil hij van een brug afspringen. Dan grijpt zijn beschermengel in die hem laat zien hoe het leven in het stadje waar hij woont had uitgezien als hij niet was geboren. Een prachtig uitgewerkte vondst in een van de mooiste Hollywood-films die ik ken.

- For a Few Dollars More: Na "A Fistful of Dollars" de tweede spaghettiwestern van Sergio Leone met opnieuw Clint Eastwood in de hoofdrol als premiejager. Ook een belangrijke rol voor Lee van Kleef, ook als premiejager. De film bevat prachtige muziek van Ennio Morricone.

- Harakiri: Een prachtig gestileerde Samoerai-film van Masaki Kobayashi uit 1962. Ik ben geen fan van dit soort films, maar deze film is een genot om naar te kijken.

- Earth: Sociaal realistische stomme Sovjet-film van Alexander Dovzhenko uit 1930. De film is wat moeilijk te volgen maar hij bevat vele prachtige shots en is een genot om te zien.

- The Road Home: Prachtig Chinees liefdesdrama van Zhang Yimou waarin een man terugkeert naar het dorp van zijn ouders om de begrafenis van zijn vader bij te wonen. Het belangrijkste en meest indrukwekkende deel van deze film is gewijd aan de liefde tussen zijn ouders. Prachtige beelden, zonder meer een van de mooiste romantische films die ik ken.

In totaal zijn dat 18 films en 3 televisieseries.

 

Dit is mijn laatste stukje van 2020. Ik heb mijn blogpauze even onderbroken om mijn eindejaarslijstjes te publiceren, want ik vind dat die ook echt aan het einde van het jaar thuishoren. Ik ga weer verder met de blogpauze. Ik wil de komende tijd gebruiken om na te denken of en hoe ik verder wil met mijn blog. Zoals altijd sinds ik blog twijfel ik over de relevantie van mijn blog voor mijzelf en mijn lezers. Maar ik vind het natuurlijk best leuk om stukjes te schrijven, dus waarschijnlijk zal ik het bloggen wel weer oppakken. Voor nu wens ik al mijn lezers een gelukkig nieuwjaar! Groetjes, Erik

 

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Films gezien in december

Cleopatra: Megalomane film uit 1963 over het leven en de liefdes van de Egyptische koningin Cleopatra. Deze film kostte destijds 44 miljoen dollar wat bijna leidde tot het faillissement van 20th Century Fox. De film is spectaculair, met enorme massascenes, gigantische decors en prachtige kostuums. Zulke films worden niet meer gemaakt. Ik vind het eerste uur van de film erg onderhoudend, daarna zakt het in en uiteindelijk is de film met 4 uur veel te lang. Cleopatra wordt gespeeld door Elizabeth Taylor die naar het schijnt in de film 64 verschillende jurken draagt. ***

 

Earth: Sociaal realistische stomme Sovjet-film van Alexander Dovzhenko uit 1930. De film is wat moeilijk te volgen maar hij bevat vele prachtige shots en is een genot om te zien. *****

 

The World is not Enough: De 19e Bond-film "Tomorrow Never Dies" zat niet in zijn doosje en daarom hebben we die overgeslagen en zijn we verder gegaan met "The World is Not Enough", de 20e Bond-film en de derde met Pierce Brosnan als James Bond. De slechterik is ditmaal een knappe jonge vrouw die erfgename is van een olieconcern en er alles aan doet om de concurrentie te slim af te zijn. Nieuw is dat Q een hulpje heeft die hem gaat vervangen: John Cleese. De film maakt op mij niet zo heel veel indruk. ***

 

The Sting: Een hoog aangeschreven (8,3! op IMDB) komische misdaadfilm met in de hoofdrollen Paul Newman en Robert Redford. Misdaadfilms zijn sowieso niet mijn favoriete films en als ik dan ook nog weinig met de humor van deze film blijk te hebben, is dat voldoende om na 40 minuten af te haken. ***

 

A Single Man: Film van de modefotograaf Tom Ford. De film boeide mij geen moment en ik heb hem na zo'n 40 minuten afgezet. ***

 

Die Another Day: De 21e Bond-film en de laatste van de vier met Pierce Brosnan in de hoofdrol. Ditmaal wordt Pierce Brosnan in zijn werk bijgestaan door Halle Berry. Een deel van de film speelt zich af in Noord Korea, verder ook in Cuba en IJsland. Opnieuw met John Cleese als Q en met veel onzinnige actie. ***

 

Histoire(s) du cinema: Een filmgeschiedenis zoals gezien door de ogen van de Franse regisseur Jean Luc Godard. Voor een samenhangend overzicht van de filmgeschiedenis met een beknopte toelichting bij de fragmenten moet je hier niet zijn, daarvoor zijn de overzichten van Martin Scorcese en vooral van Marc Cousins veel beter geschikt. Godard monteert vaak twee beelden over elkaar of wisselt fragmenten snel met elkaar af. Het resultaat is een moeilijk te volgen film die wel af en toe interessante beelden bevat. Ook worden schilderwerken bijvoorbeeld van van Gogh, Gauguin en Picasso getoond en wordt volop gebruik gemaakt van prachtige muziek. ***

 

La nuit américaine: Film van de Franse regisseur Jacques Truffaut over het maken van een film. Ik heb vaak hardop moeten lachen bij het kijken naar deze film. Ik denk dat ik het proces van het maken van een film en de problemen die daarbij optreden nooit zo helder in beeld heb zien gebracht. ****

Over Your Cities Grass will Grow: Documentaire over de Duitse kunstenaar Anselm Kiefer, die in een plaatsje in Zuid Frankrijk een aantal gebouwen heeft laten oprichten met in elk één kunstwerk. Het scheppingsproces van die kunstwerken is aardig in beeld gebracht en de bijbehorende muziek is prachtig, maar als geheel vind ik deze documentaire wat langdradig. ***

Casino Royale: De 22e Bond-film en de eerste met Daniel Craig in de hoofdrol is ongetwijfeld één van de beste Bond-films ooit (samen met "Goldfinger" die tot nu toe mijn favoriete Bond-film was). Er is op een mooie manier gebruik gemaakt van de nieuwste computeranimaties. De actiescenes (een achtervolging op Madagascar in het begin) ogen realistischer en minder ongeloofwaardig dan in alle andere Bond-films. Er is mooi gebruik gemaakt van exotische locaties (op het eind zie je vanaf een kanaal in Venetië een gebouw instorten) en het hoogtepunt van de film is een pokerwedstrijd in een hotel in Montenegro waarin een fantastisch spelende Mads Mikkelsen (in de rol van Le Chiffre, een bankier) en James Bond tegen elkaar spelen. ****

The Girlfriend Experience: Matige film over een vrouw die als een luxe callgirl werkt en zowel zichzelf, haar vriend en haar klanten tevreden moet zien te houden. De film geeft een aardig beeld van de dilemma's van het beroep, maar ook niet meer dan dat. **

Romeo and Juliet: Verfilming van het beroemde toneelstuk van William Shakespeare uit 1968 die zich ook in Verona afspeelt. Regisseur Franco Zefirelli heeft een groot risico genomen door twee onervaren acteurs, een jongen van 17 en een meisje van 16 voor de hoofdrollen te nemen. De liefdesscenes in de film zijn prachtig, de talloze vechtpartijen kan ik veel minder waarderen en het taalgebruik is natuurlijk prachtig. ****

Quantum of Solace: Bond-film nr. 23 en de tweede met Daniel Craig in de hoofdrol. Een veel zwakkere Bond-film dan zijn voorganger en weer met veel onzinnige actiescenes. Er zit weinig gedenkwaardigs in deze aflevering. ***

L'enfant sauvage: Film van Francois Truffaut naar een waargebeurd verhaal. Rond 1800 wordt ergens in de bossen en naakte jongen gevonden die al jaren in het wild leeft en niet kan praten. Een wetenschapper (gespeeld door Truffaut) probeert om de jongen te beschaven, vaak met niet al te zachtzinnige methoden. Een interessante film. ****

Letter never sent: Prachtige Russische film van Mikhail Kalatozov over een groep van 3 mannen en 1 vrouw die in de Siberische wildernis op zoek gaan naar diamanten. Ik kan mij niet herinneren dat ik eerder een film heb gezien waar iedereen op het einde dood is. ****

Skyfall: Bond-film nr. 24 en de derde met Daniel Craig in de hoofdrol. Met een lengte van bijna 140 minuten één van de langste films uit de serie. Het verhaal is redelijk onderhoudend met een internet-crimineel die op indrukwekkende wijze wordt gespeeld door de Spaanse acteur Javier Bardem. Een jonge acteur is de nieuwe Q en er is een flinke rol voor M (Judy Dench). Een van de beste Bond-films. ****

De GVR: Prachtige stop-animatiefilm van Steven Spielberg, nu voor de tweede keer gezien met een vriend die ook erg enthousiast was over deze film. *****

Around the World in 80 Days: Verfilming voor de televisie van het beroemde boek van Jules Verne uit 1989. Ik vind de versie waarin Michael Palin in het echt rond de wereld reist nog leuker om te zien, maar deze versie heeft zeker zijn kwaliteiten. Goed dat de makers ervoor hebben gekozen niet slaafs het verhaal van Jules Verne te volgen, maar er eigen episodes in hebben gebracht. Pierce Brosnan speelt de wereldvreemde Phileas Fogg, bijgestaan door Eric Idle (van Monthy Python) als Passepartout. Ook een leuke rol voor Peter Ustinov als inspecteur Fix. Ik meende ook even Andrew Sachs (Manuel uit Fawlty Towers) gezien te hebben, maar die staat bij de pagina op IMDB over deze film niet bij de cast.  ****

No Greater Love: Film over een Karmelietenklooster in Londen waarin de nonnen worden gevolgd bij hun dagelijkse bezigheden. Indrukwekkend zijn de machines waarmee de hosties worden gebakken. ***

De prinses en de kikker: Disney-film die zich afspeelt in New Orleans met veel muziek en innemende karakters. Doet qua tekenstijl denken aan de klassieke Disney-films maar haalt het daar toch niet bij. ***

Spectre: Bond-film 25 en de vierde met Daniel Craig in de hoofdrol. De film is met 140 minuten duidelijk te lang met veel langdradige actiescenes. Alles moest groter, spectaculairder. Een matige Bond-film. ***

Zvenigora: Eerste film uit de "Oorlogstrilogie" van Alexander Dovzhenko uit 1928. Lang niet zo boeiend als "Earth". ***

Kes: Een indrukwekkende film van Ken (toen nog Kenneth) Loach uit 1969 over een jongen uit een arbeidersgezin die een torenvalk (Kestrel in het Engels vandaar de titel) traint. Beelden van zijn leven met zijn broer en op school worden afgewisseld met beelden van het trainen van de torenvalk. ****

Arsenal: Tweede film uit de "Oorlogstrilogie" van Alexander Dovzhenko uit 1929. Lang niet zo boeiend als "Earth". ***

The Road Home: Prachtig Chinees liefdesdrama van Zhang Yimou waarin een man terugkeert naar het dorp van zijn ouders om de begrafenis van zijn vader bij te wonen. Het belangrijkste en meest indrukwekkende deel van deze film is gewijd aan de liefde tussen zijn ouders. Prachtige beelden, zonder meer een van de mooiste romantische films die ik ken. *****

Dagen zonder lief: Als dit een Hollywood-film was geweest die zich in de Verenigde Staten afspeelde dan zou deze film mij niet interesseren. Juist omdat deze film van Felix van Groeningen uit België komt en veel van de situaties herkenbaar zijn is hij de moeite waard. ***

Never Say Never Again: Bond-film nr. 14 en de 7e en laatste met Sean Connery in de hoofdrol. Connery bewijst ook op 53-jarige leeftijd dat hij de beste Bond ooit is. Een onwaarschijnlijke plot en een mooie scene waarin Connery als duiker door zo te zien moordlustige haaien wordt achterna gezeten. Met Kim Basinger en een jonge Rowan Atkinson in een bijrolletje.***

Not One Less: Film van Zhang Yimou met dezelfde actrice in de hoofdrol als in "The Road Home". Hier is ze een paar jaar jonger en speelt ze een 13-jarige onderwijzers die in een lagere schoolklasje komt lesgeven. Een van de leerlingen komt op een dag niet naar school en blijkt werk te zoeken in de grote stad. Zij reist hem achterna om hem op te zoeken en ervoor te zorgen dat hij weer naar school komt. Een klein onderwerp maar zoals altijd bij Zhang Yimou erg mooi in beeld gebracht. ****

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Jaaroverzicht 2020: Boeken

Als ik goed tel  heb ik in 2020 in totaal 60 stukjes over boeken geschreven. Daarvan zijn er 3 over boeken die ik al (veel) eerder had gelezen, 4 over boeken die ik maar gedeeltelijk heb gelezen en 8 boeken over films waarvan ik alleen de inhoudsopgave heb bekeken. Met 46 gelezen boeken (waaronder 8 fotoboeken) en vrijwel alleen dunne boeken (op 3 boeken over films na) was het net als 2019 een kwantitatief uiterst mager leesjaar. Gelukkig was 2020 met 23 vijfsterren titels kwalitatief een uitstekend leesjaar en daar gaat het uiteindelijk om.

Een compleet overzicht:

Al eerder gelezen, maar destijds niet besproken:

- Baltasar Gracian: "Handorakel en kunst van de voorzichtigheid"

- Karl Ove Knausgard: "Vader"

- J.J. Voskuil: "Meneer Beerta"

 

Romans:

- Jeroen Brouwers: "Cliënt E. Busken" (gedeeltelijk)

- Vladimir Nabokov: "Lolita"

 

Verhalenbundels:

- Konstantin Paustovski: "Wilde rozen" (3 stukjes)

- Raymond Quineau: "Stijloefeningen"

- A.L. Snijders: "Vijf bijlen"

Memoires:

- Gerbrand Bakker: "Jasper en zijn knecht"

- Gerbrand Bakker: "Knecht, alleen"

- Konstantin Paustovskij: "Verre jaren"

- Konstantin Paustovskij: "Onrustige jeugd"

- Konstantin Paustovskij: "Begin van een onbekend tijdperk"

- Konstantin Paustovskij: "De tijd van de grote verwachtingen"

- Konstantin Paustovskij: "De sprong naar het Zuiden"

- Konstantin Paustovskij: "Boek der omzwervingen"

- Konstantin Paustovskij: "De gouden roos"

- Konstantin Paustovski: "Goudzand"

Essays:

- Elsbeth Etty: "ABC van de literaire kritiek"

- Arnon Grunberg: "Alle voetnoten" (gedeeltelijk)

- Michael Zeeman: "Aan mijn voormalig vaderland" (gedeeltelijk)

Gezondheid:

- Rigo van Meer: "Leven met schizofrenie"

 

Graphic Novels en strips:

- Thierry Groensteen: "Tardi"

- Aimée de Jongh: "Terugkeer van de wespendief"

- Keiji Nakazawa: "Gen Barrevoets in Hiroshima: delen 7-10"

- Willem Ritstier: "Wills kracht"

- Willem Ritstier: "Opstaan en doorgaan"

- Tardi & Picaret: "Polonius"

- Tardi & Legrand: "De kakkerlakkenkiller"

- Tardi: "Het ware verhaal van de onbekende soldaat"

 

Kinderboeken:

In het begin van het jaar ben ik begonnen met de boeken van Dr. Seuss te bespreken:

- "And to Think that I Saw it on Mulberry Street"

- "The 500 Hats of Bartolomew Cubbins"

- "The Seven Lady Godiva's"

- "The King's Stilts"

Ik heb deze serie besprekingen verder nog niet afgemaakt.

- Bette Westera & Sylvia Weve: "Dit is geen Cobra"

 

Kunst:

- Marion Bataille: "ABC3D"

- Volker Manuth & Marieke de Winkel & Rudie van Leeuwen: "Rembrandt: alle schilderijen" (gedeeltelijk)

- Ronny van de Velde: "Museum to scale 1/7"

 

Fotoboeken:

- Guido Argentini: "Argentum"

- "België, de 1.000 beste foto's"

- Koos Breukel: "Being Dutch"

- Ed van der Elsken: "Een liefdesgeschiedenis in Saint-Germain-des-Prés"

- Harry Gruyaert: "Edges"

- "Kate Moss"

- Michael Poliza: "Antarctic"

- Han van de Vorst: "Colourful connections"

 

 Film en televisie:

- Paul Duncan & Bengt Wanselius (red): "The Ingmar Bergman Archives"

- Robert Hofman: "De beste films aller tijden"

- Jürgen Müller (red): "Movies of the 20s"

- Jürgen Müller (red): "Movies of the 30s"

- Jürgen Müller (red): "Movies of the 40s" (alleen de lijst met titels bekeken)

- Jürgen Müller (red): "Films van de jaren 50" (alleen de lijst met titels bekeken)

- Jürgen Müller (red): "Movies of the 60s" (alleen de lijst met titels bekeken)

- Jürgen Müller (red): "Films van de jaren 70" (alleen de lijst met titels bekeken)

- Jürgen Müller (red): "Films van de jaren 80" (alleen de lijst met titels bekeken)

- Jürgen Müller (red): "Films van de jaren 90" (alleen de lijst met titels bekeken)

- Jürgen Müller (red): "Movies of the 2000s" (alleen de lijst met titels bekeken)

- Jürgen Müller (red): "100 All-Time Favorite Movies" (alleen de lijst met titels bekeken)

Voor de titel boek(en) van het jaar zijn er dit jaar meerdere sterke kandidaten. De 6-delige memoires van Konstantin Paustovskij zouden mijn boeken voor het jaar 2020 zijn als ik ze niet al eens eerder tot boeken van het jaar had gekozen. Het enorme boek van Taschen "The Ingmar Bergman Archives" is prachtig, maar zal waarschijnlijk door geen enkele lezer van mijn blog gelezen worden. Hetzelfde geldt min of meer voor de serie filmboeken van Taschen. Het grote boek over Rembrandt bevat vele prachtige illustraties, maar de teksten zijn ondermaats. Dan blijft de keuze tussen A.L. Snijders, Gerbrand Bakker en Willem Ritstier. Ik kies "Jasper en zijn knecht" als mijn boek van het jaar 2020.

 

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Konstantin Paustovskij: Boek der omzwervingen

Konstantin Paustovskij: Boek der omzwervingen (Rusland, 1963): 232 blz: Vertaald door Wim Hartog (1984): Uitgeverij de Arbeiderspers, serie Privé-domein (Nr. 103)

 

 

Met het "Boek der omzwervingen", het 6e en laatste deel van de prachtige memoires van Konstantin Paustovskij heb ik nu de gehele serie 3 keer gelezen. Ik mag wel zeggen dat Paustovskij één van mijn lievelingsschrijvers is en dat ik van de boeken die ik van hem heb gelezen zijn 6 delen met memoires het hoogst aansla. Iedereen die van lezen houdt en die de citaten die ik heb uitgezocht bij deze 6 delen de moeite waard vindt zou ik willen aanraden om wat van Paustovskij te lezen, het liefst het eerste deel van de memoires "Verre jaren" of zijn bundel met korte verhalen "Wilde rozen".

 

Citaten:

- Vader Pjotr kwam in een oud tussorzijden priestergewaad naar buiten. Klein, met dunne grijze strengeltjes in zijn nek, keek hij mij met zijn waterige oogjes spiedend aan en zei lispelend: "Ik dank u dat u het niet te min vond mij, oude man, te bezoeken. Ons bestaan hier is maar heel karig. Maar zoals men hier zegt: "Al krijg je slechts kaf te eten, Jekimovka kan je toch niet vergeten." Maar profiteer er maar lekker van! De lucht is hier rijk."

 

- Babel nam het manuscript, hield het vlak voor zijn bijziende ogen en las hardop de eerste zin: "Vindt u overigens niet dat deze zonsondergang de verre bergen als een lamp verlicht?"

... O ja, tussen twee haakjes, er staan drie overbodige woorden in uw eerste zin. 

 "Welke dan?" vroeg ik. "Zegt u 't maar!"

 Babel haalde een potlood te voorschijn en streepte zonder te aarzelen de woorden "overigens", "deze" en "verre" door. Dan las hij de verbeterde zin opnieuw voor: "Vindt u niet dat de zonsondergang de bergen als een lamp verlicht?"

 "Is het zo niet beter?"

 

- Moskou puilde uit van de zwervertjes. Ze werden van straat opgevist, naar koloniehuizen gebracht maar al spoedig daarna doken zij weer op[ in straten en op markten, trokken in hordes op, zaten te kaarten in afgelegen steegjes, sliepen in portieken en lege asfaltketels, stalen, bedelden om sigaretten en zongen bargoense liedjes in de trams, waarbij ze met houten lepels de maat sloegen.

 

- Zelfs onder het berevel rook ik nog de walgelijke lucht van muizekeutels. Telkens de draad verliezend- deze brak af alsof hij half vergaan was - dacht ik er over na hoe rommelig mijn leven eruit zag en dat je, niet alleen in je kamer maar ook in je leven, af en toe grote schoonmaak moest houden, de boel moest boenen en luchten. 's Winters lukte dat op de een of andere manier echter niet. Alsof de wanorde van mijn bestaan aan mij zat vastgevroren en ik de kracht niet had mij er uit los te rukken.

- Ik heb veel aan Jesenin te danken. Hij heeft mij het karige wijdse land van Rjazan leren zien: de blauwe verten van zijn rivieren, de kale kraalwilgen waar de oktoberbries in waait, de verschrompelde brandnetels, de ritselende buien, de melkkleurige rook boven de dorpen, de natte kalveren met hun verbaasde ogen, de verlaten wegen waarvan niemand weet waarheen ze leiden.

- In één van de cafés sleepten de vissers triomfantelijk de enige inwoner van Le Grau-du-Roi die het geluk had gesmaakt in Rusland te zijn geweest, naar onze tafel.

 Het was een kleine, van louter verwarring paars aangelopen oude man, wiens gezicht bedekt was met een angstaanjagende witte stoppelbaard waardoor hij op een oude egel leek; hier kon beslist geen scheermes tegen op!

- Na de Mesjtsjora ben ik anders begonnen te schrijven, eenvoudiger, soberder, ik vermeed bombastische onderwerpen en begreep de macht en poëzie van simpele zielen en schijnbaar onooglijke dingen, als bij voorbeeld de lichte bries die een geur van rook over het weiland voert en de roestige pluimen van dorre zuring wiegt.

- Voor de eerste keer in mijn leven was ik op zoek "naar materiaal" voor een boek. Ik was toen als schrijver nog zo naïef dat ik daar zelfs een beetje trots op was. Maar ik begreep al heel gauw dat je nooit opzettelijk op zoek moet gaan naar materiaal of je als onpartijdig waarnemer moet opstellen maar dat je onderweg en overal waar je komt, gewoon leven moet zonder te proberen alles te onthouden.

 Alleen op deze manier blijf je jezelf en werken de indrukken direct op je in, vrij en zonder vooroordeel, zonder dat je je permanent af moet vragen wat er wel en wat er niet bruikbaar is voor een boek en wat wel en wat niet belangrijk is. Het geheugen zal dat naderhand allemaal feilloos selecteren.

- De indruk die bij voorbeeld overblijft van de ruïnes van een stad uit de oudheid, is veel levendiger dan die van een collectie voorwerpen die er verband mee houden en in vitrines uitgestald staan.

 De wind die over de resten van antieke basilieken heenwaait, de onvermijdelijke bitterheid van alsem, de ruige warme korstmossen, de domme lijsters die de kleine hagedissen trachten op te pikken, door oude meesters uitgehouwen op vaal geworden marmeren zuilen, het blauwe uitspansel van de lege hemel boven je hoofd, dat alles dompelt je onder in een wereld van verheven poëzie, in een ver verleden dat onverwacht heel dichtbij lijkt te zijn. Wij begrijpen het verleden onder de blote hemel gemakkelijker dan in zalen met blinkende parketvloeren.

- Gorkij las De Kolchide, zoals hij het mij later zei, "eigenhandig" door en maakte slechts één opmerking. Deze had betrekking op een bloem, de geranium. Ik had geschreven dat de geranium een bloem voor een kleinburgerlijke omgeving was, de voornaamste versiering voor de ramen van bekrompen lieden. 

 Bij deze passage zette Gorkij in de marge dat geen enkele plant of bloem kleinburgerlijk of triviaal kon zijn en dat de geranium juist de lievelingsbloem van de armen in de stad was, de bloem van bedompte souterrains waar ambachtslieden hun behuizing hadden. Onder de gewone mensen bestond van oudsher de overtuiging dat de geranium in werkplaatsen waar slotenmakers, schoenmakers en anderen hun beroep uitoefenden, de muffe lucht zuiverde. Daarom was zij ook zo geliefd.

   

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Blogpauze

Ik stop weer eens voor een tijdje met bloggen. Ik zie wel of en wanneer ik de draad weer oppak. 

Konstantin Paustovskij: De sprong naar het Zuiden

Konstantin Paustovskij: De sprong naar het Zuiden (Rusland, 1960): 234 blz: Vertaald door Wim Hartog (1983): Uitgeverij de Arbeiderspers, serie Privé-domein (Nr. 83)

 

 

In deel 5 van de prachtige memoires van Konstantin Paustovskij (Kostik) is de schrijver in het zuiden van de Sovjet-Unie. Opnieuw een deel vol met prachtige natuurbeschrijvingen en beschrijvingen van gemoedstoestanden. Dit deel speelt zich af in 1923 als de schrijver 28 jaar oud is. Hoe langer ik in het werk van Paustovskij lees, hoe meer ik er van ga genieten.

 

Citaten:

- Momenteel hangt ook boven Sebastopol de hitte, als door een onzichtbare hand voorzichtig uitgegoten over alle straten en binnenplaatsen, tot aan de rand van de pannendaken. Onder deze zwaar wegende hitte tsjirpen opeisend de krekels in hun ondergrondse schuilplaatsen. In Sebastopol kan je uren op de Istoritsjeskijboulevard zitten happen naar lucht, tot je plotseling diep ademhaalt, wanneer een onverwachtse windvlaag die zich langs een onzichtbare vaargeul een weg tussen muren, omheiningen, gedenktekens, overblijfselen van bastions en acaciastruiken door heeft weten te banen, plotseling je gezicht raakt.

- Ik zat al in de hoogste klas van het lyceum toen ik in de la van mijn vaders bureau smalle stroken papier ontdekte, die hij volgekrabbeld had. Ik kon slechts één zin ontcijferen, namelijk dat het veel lastiger was verder te leven met het onvervulde, dan met het onvervulbare.

- Na zo'n onweer kreeg ik voor het eerst van mijn leven een vreselijke aanval van benauwdheid, net of je longen vol lood gegoten worden. Dit waren de eerste voortekenen van astma, die onbarmhartige ziekte die een mens dwingt met een vierde van zijn adem te ademen, met een vierde van zijn stem te praten, met een vierde van zijn kracht te lopen, met een vierde van zijn verstand te denken en hem slechts één ding helemaal laat doen ... stikken.

- Je wist er niet goed meer in welke eeuw je leefde. Voor het eerste Sowjetcongres kozen de bewoners van Samoerzakani - het opstandigste gebied van Abchasië - als hun meest waardige vertegenwoordigers diegenen die ongezien het vurigste paard wisten te stelen. Daaraan herkenden de oude Samoerzakaners echte heldenmoed en niet aan het feit, of je je op de maïsvelden of op de tabaksplantages krom werkte.

- Babel en ik begonnen op de slaapafdeling een lang gesprek met als uitkomst dat de mensen vaak veel te zwaar op de hand zijn. Die gedachte stond ons best aan, jong en zorgeloos als we toen waren. 

 Als je wat luchthartiger bent, ligt al het mooie zo voor het grijpen: schaterend lachen en stil peinzen, een parelende kwinkslag, een teder woord dat een vrouwenmond doet beven, verzen en vermetelheid, stukken uit lievelingsboeken, liedjes en nog veel meer dan ik hier kan opnoemen, samenvloeiend in één fonkelende schuimende stroom van schoonheid.

- Des te vaker ik zo dacht, des te sneller mijn verdriet verdween en des te meer ik begon te geloven dat ik, verdwenen van deze aardbol, toch in dit leven een weliswaar klein maar eeuwig spoor zou kunnen achterlaten.

- Een edelweisje beschrijven is moeilijk. Eigenlijk lijken de bloemetjes veel op kleine sterretjes, tot aan hun nek in bont gestoken om niet te bevriezen van de aanraking met het ijs. 

 Ik verlang er soms naar een gesprekspartner te ontmoeten waarmee ik, zonder me te hoeven generen, kan praten over zulke dingen als edelweis of de geur van cipresseappeltjes.

- Eigenlijk heeft het mij in het leven altijd meegezeten. Bijna iedere dag heb ik iets nieuws ervaren of gezien. Des te meer men weet, des te interessanter en, hoe eigenaardig dat ook klinken mag, geheimzinniger het leven wordt.

- Zonder duidelijk aanleiding werd ik zo heftig en onverwacht door een golf van weemoed overvallen dat ik even niet wist wat ik beginnen moest.

 Natuurlijk kende ik de reden er wel van, alleen wilde ik het niet toegeven omdat ik er toch niets aan kon veranderen.

 Het was een al oud, diep ingeworteld gevoel. Het sproot voort uit mijn langdurige eenzaamheid die des te onbegrijpelijker was, daar ik van nature erg op gezelschap gesteld was, van vrolijkheid hield en helemaal niet tot sombere zelfanalyse neigde. Ik wilde het leven met volle handen plukken, zoals je dat doet met seringen in het voorjaar, wilde dat mijn dagen nooit op elkaar leken en dat al die heerlijke mensen, landen en gebeurtenissen hier op aarde, er voor mij waren.

- Over de geuren kan gezegd worden dat de walm van gebraden schapevlees meestal alle andere overheerste. En dat is erg jammer want de andere geuren van Batoem waren veel aangenamer. Maar ze konden er maar zelden bovenuit komen.

 Deze walm die scherp en bijtend was en je keel irriteerde, had als enige goede eigenschap dat je trek kreeg in sjaslik.

 Deze sjaslik, de beste van de Kaukasus, werd aan stalen pennen geregen boven houtskoolvuur gebraden, dan met zuurbessepoeder of kaneel bestrooid en met groene ui gegarneerd. Er werden verse tarwekoeken bij gegeten en witte wijn bij gedronken. Ik heb denk ik nooit van mijn leven iets lekkerders gegeten.

- In bijna alle havens ter wereld zijn "logementen" voor afgemonsterde matrozen. Ze worden ook wel "boardinghouse" genoemd. Ze houden ergens het midden tussen een logies, een kroeg, een ontwenningscentrum en een bordeel.

- In de straten van Batoem kwam ik vaak een kleine man tegen in een wijd openhangende oude jas. Deze naar zijn ogen te oordelen altijd vrolijke burger, was kleiner van stuk dan ik.

 Ik was vriendschappelijk gestemd tegenover iedereen die kleiner was dan ik. Zolang die mensen er waren, viel het bestaan mij gewoon een stuk lichter. Een tijdlang stoorde ik me er niet aan dat ik zo klein was.

- Onder de klankrijkheid van de bevolking versta ik vooral het enthousiaste gejoel en gefluit van de jochies en verder het lachen en roepen, het gonzen van de sazandari-orkesten, het geklepper van de ratels, het openspatten van de geroosterde kastanjes, de klanken van de gitaren en de vele liedjes - maar wat voor geluiden kun je allemaal niet horen tijdens een feest in een havenstad.

- We kletsten aan één stuk door; voorbijgangers op straat keken glimlachend naar ons. Heel Tiflis ruiste als een waterval ( dat bleek te komen door de troebele rivier de Koera, die onder de Verijskijbrug doorstroomde), de verkopers schreeuwden met een zangerige tenorstem: "Sla, spinazie, verse uitjes, jonge radijsjes!" De winter in Tiflis fonkelde ons in de ogen, met zijn door de voorbijgangers tot ragfijne flinters stukgelopen ijs, de diepblauwe hemel, de blinkend gepoetste koperen plaatjes op het tuig van zwarte muilezels die Attische kruiken met "matsoni" op hun rug meezeulden. De ramen en de gelakte zijkanten van de trams schitterden zo fel dat je ogen er pijn van deden. Ze joegen langs de Golovinskij-avenue en deden denken aan rondreizende kermisorkesten, zoveel lawaai, gekraak, gerammel, gelach en geschreeuw als ze voortbrachten. Noorderlingen en nieuwkomers zoals Frajerman en ik raakten er volkomen de kluts van kwijt.

- Ik bedacht dat ik eigenlijk geluk had in het leven. Misschien vooral wel omdat ik geen hoge eisen stelde. Natuurlijk had ik hoge verwachtingen en streefde naar de vervulling ervan maar ik kon me ook met weinig tevreden stellen. Misschien heeft die eigenschap me nog het meeste opgeleverd. Wie weet!

- Ik was ervan overtuigd dat deze mensen gelukkig waren met hun omgeving. En toch was er op het eerste gezicht van dit geluk geen teken te bespeuren. Je moest één en al oor, één en al oog zijn om het strijkersgezoem te horen van de bijen, dat de cadans van de wagonwielen begeleidde, om het gefluit van die bedrijvige vogels te horen, het vluchtige opvlammen van het licht in het gras te kunnen zien en het glazen spel van het bergwater in de beekjes die de spoordijk kruisten.

Ik ga snel verder met het 6e en laatste deel van de memoires: "Boek der omzwervingen".

   

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Films gezien in november

The Living Daylights: Bond-film nr. 16 met voor het eerst Timothy Dalton als James Bond. Wat mij betreft is Timothy Dalton een geslaagde keuze voor de hoofdrol, hij heeft misschien wel een iets te vriendelijke uitstraling voor een geheim agent. Een belangrijke bijrol is voor Jeroen Krabbé als een Russische generaal. Ik vind Krabbé niet echt overtuigen in deze rol. Opvallend in deze aflevering is dat er geen vrouwelijk bloot valt te bewonderen, het zal wel met de tijdsgeest te maken hebben, of misschien wilde men de film ook geschikt maken voor jongere kijkers. Mooie couleur locale in Marokko en Afghanistan. ***

 

The Crying Game: Bijzonder liefdesdrama dat zich afspeelt in Noord Ierland en Engeland ten tijde van "The Troubles" (de oorlog tussen de katholieken en de protestanten in Noord Ierland). Ik vind de eerste helft van de film erg sterk en geloofwaardig, maar na een verrassende ontwikkeling halverwege daalt de kwaliteit en de geloofwaardigheid van de film sterk. ***

 

Jeanne Dielman 23, quai du Commerce 1080 Bruxelles: Film over Jeanne, een vrouw van rond de 40 die met haar zoon van een jaar of 16 in een appartement in Brussel woont. Jeanne wordt gevolgd bij haar alledaagse huishoudelijke bezigheden zoals: het opmaken van haar bed, het schillen van aardappelen, het klaarmaken van vlees, het doen van de was en de afwas, het oppassen op de baby van een buurvrouw, eten, het doen van inkopen. Jeanne ontvangt in haar appartement mannen, maar dat gegeven is eigenlijk alleen in de laatste 10 minuten van de film van belang. Een bijzondere film, maar voor een klein publiek. ****

 

La Belle et la bête: Franse film uit 1946 van Jean Cocteau die sprookjesachtig is, in prachtig zwart-wit gefilmd en met stemmige muziek. Ik moet deze film nog een tweede keer bekijken voor een uiteindelijk oordeel. ****

 

Doctor Zhivago: Engelse film van David Lean naar het beroemde boek van Boris Pasternak. Een mooie film, dat zeker, maar voor mijn gevoel te veel gemaakt om het grote publiek te imponeren en daarom in mijn ogen veel minder geslaagd als film dan Lean's meesterwerk "Brief Encounter". ****

 

The BFG: Op IMDB krijgt deze verfilming door Steven Spielberg van het beroemde boek van Roald Dahl van 76.000 mensen een zeer teleurstellende waardering van 6,4. Dit cijfer suggereert op zijn best een matige film, maar ik vind "The BFG" een zeer onderhoudende, sprookjesachtige, fantasievolle en lieve familiefilm waarin Spielberg zich van zijn beste kant laat zien. Tenzij je gaat voor actiefilms, raad ik je aan om deze film te bekijken om je een eigen oordeel te vormen. *****

 

Danton: De Poolse regisseur Andrzej Wajda heeft met deze Franstalige film uit 1983 het verhaal verteld van een van de hoofdpersonen van de Franse revolutie. Hoewel ik "Danton" op zich een redelijk onderhoudende film vind, is het mij volstrekt onduidelijk waarom Wajda deze film heeft gemaakt. ***

 

The Great Gatsby: Dit is een film zoals er duizenden zijn gemaakt in Hollywood, mooi om naar te kijken, maar van weinig of geen belang. ***

 

License to Kill: De 17e Bond-film en de tweede en laatste met Timothy Dalton als James Bond. Een engerd met veel geld probeert om de drugshandel over de hele wereld in zijn bezit te krijgen. Zijn motto is: "Koop iedereen om, ook al kost het wat. Op een gegeven moment kom je er achter dat je het hele land hebt gekocht en dan pluk je het land kaal." Veel actie in deze aflevering die verder weinig te bieden heeft. ***

 

It' s a Wonderful Life: Prachtige film van Frank Capra over een man (James Stewart) die een zaak runt waarbij hij zorgt dat arme mensen goedkoop een huis kunnen kopen. Op een gegeven moment ziet hij het niet meer zitten en wil hij van een brug afspringen. Dan grijpt zijn beschermengel in die hem laat zien hoe het leven in het stadje waar hij woont had uitgezien als hij niet was geboren. Een prachtig uitgewerkte vondst in een van de mooiste Hollywood-films die ik ken. *****

 

Verloren jaren: De regisseur van deze film heeft jarenlang last van psychoses gehad en daar een film over gemaakt. Een dappere poging om de invloed van een psychose te verfilmen, maar de film komt helaas niet uit de verf. **

 

For a Few Dollars More: Na "A Fistful of Dollars" de tweede spaghettiwestern van Sergio Leone met opnieuw Clint Eastwood in de hoofdrol als premiejager. Ook een belangrijke rol voor Lee van Kleef, ook als premiejager. De film bevat prachtige muziek van Ennio Morricone. *****

 

Ouwehoeren: Charmante maar ontluisterende film waarin 2 zussen vertellen over hun leven in de prostitutie in Amsterdam. ***

 

Interstellar: Indrukwekkende science fiction film met mooie beelden en interessante ideeën. Het eerste uur vind ik ijzersterk, daarna wordt de film minder geloofwaardig. Ik ben geen fan van science fiction films, maar ik denk dat dit een van de beste films in dat genre is. ****

Dazed and Confused: Vroege film van Richard Linklater (van de prachtige Before-trilogie en Boyhood) over de laatste dag van een groep studenten aan de high school. Op zich een onderhoudende film, maar hij lijdt eronder dat te veel studenten worden gevolgd op die dag waardoor de film wat rommelig oogt. ***

Chloe in the Afternoon: Volgens IMDB een van de best gewaardeerde films van de Fransman Eric Rohmer. Het verhaal gaat over een gelukkig getrouwde man die op een kantoor werkt. Op een dag staat een vroegere vriendin voor de deur. Het verhaal stelt niet veel voor, maar heeft een onverwachte ontknoping. Ik geloof dat ik niet per se een andere film van Rohmer hoef te zien. ***

 

Harakiri: Een prachtig gestileerde Samoerai-film van Masaki Kobayashi uit 1962. Ik ben geen fan van dit soort films, maar deze film is een genot om naar te kijken. *****

 

The Idiot: Filmbewerking van een boek van Dostojewski door Akira Kurosawa. Een romantische film is duidelijk niet de specialiteit van Kurosawa. ***

 

The Pillow Book: Vanaf haar zesde verjaardag worden op het lichaam van een jonge vrouw iedere verjaardag door haar vader kalligrafische teksten aangebracht. Als ze ouder wordt zoekt ze in eerste instantie mannen die haar lichaam willen kalligraferen en later mannen die zij kalligrafeert. Sensuele film met veel bloot die ontsiert wordt door onnodig geweld. ***

 

Golden Eye: Bond-film nr. 18 en de eerste met Pierce Brosnan als James Bond. Drie dingen zullen mij vooral bijblijven van deze aflevering: de volstrekt onzinnige stunt aan het begin van de film, James Bond die in een tank door Sint Petersburg rijdt en de moordzuchtige dijen van de Nederlandse actrice Famke Janssen. ***

 

Orfeu Negro: Liefdesverhaal dat zich afspeelt tijdens het carnaval in Rio. Het verhaaltje is magertjes maar de beelden van het carnaval met swingende mensen zijn indrukwekkend. ***

 

Rio Grande: Beroemde western van John Ford met John Wayne. Een vriend van mij is een fervent filmliefhebber en een van zijn favoriete regisseurs is John Ford. Ik had volgens mij nog nooit een film van John Ford gezien maar dit is in alle opzichten een erg mooie film. ****

Shane: Western over een gezin dat zich staande moet zien te houden op een kleine farm omgeven door grote boeren die het op hen gemunt hebben. Ze worden daarin bijgestaan door een onbekende man die Shane heet. Voor mij bevat deze film iets te veel vechtscenes. ****

Butch Cassidy and the Sundance Kid: Western over een beroemd duo (gespeeld door Paul Newman en Robert Redford) dat regelmatig banken en treinen overvalt. Te veel vechtscenes. ***

 

Anna Karenina: Visueel erg mooie verfilming van het boek van Leo Tolstoj met in de hoofdrol een prachtige Keira Knightley. Het spel is redelijk, de decors en kostuums zijn prachtig, de ondersteunende muziek ligt aangenaam in het gehoor en toch is dit geen film die mij bij zal blijven. Het is natuurlijk ook ondoenlijk om een vrijwel allesomvattende roman van 1.000 bladzijden in een film van 2 uur lengte recht te doen. ***

 

Pillow Talk: Erg grappige romantische komedie met in de hoofdrollen Doris Day en Rock Hudson. Men heeft het in een film wel eens over de chemie tussen de hoofdrolspelers. Die is in deze film volop aanwezig, in tegenstelling bijvoorbeeld tot bij het een dag eerder geziene Anna Karenina. ****

Rebel Without a Cause: Film over een groep jongeren. Een bekend gegeven uit de film is de term "Chicken Run", twee jongeren rijden in een gestolen auto richting een hoge klif. Wie het eerst uit zijn auto springt is het chicken. Deze film is enigszins beroemd omdat dit een van de weinige films was waarin James Dean meespeelde. ***

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Twee zeer vervelende incidenten

Ik heb de afgelopen dagen twee zeer vervelende incidenten gehad.

 

Afgelopen woensdag was het schitterend weer. Vanwege de Corona was ik al een hele tijd niet naar het centrum van Utrecht gelopen. Nu met het mooie weer wilde ik weer eens wat rondneuzen bij Hinderickx en Winderickx, bij Aleph en wat kletsen met Rob en Manon van Vers.

Ik had de nieuwsberichten over de Corona niet bijgehouden dus ik wist niet dat ik niet gebruik kon maken van de toiletten bij cafés en restaurants. Ik kwam bij Vers en moest hoognodig plassen en vroeg aan Rob of ik gebruik mocht maken van het toilet. Dat mocht niet "regels zijn regels" en die zijn van overheidswege vastgesteld. Zijn er niet twee generaties terug een heleboel mensen vermoord dankzij brave mensen die zich aan de regeltjes hielden? Het is natuurlijk een vergelijking die mank gaat, maar ik moest er toch even aan denken. 

Ik maakte aanstalten om dan maar op straat (de Oude Gracht) te gaan plassen, maar Rob wist me daar van te weerhouden en godzijdank mocht ik bij Hinderickx en Winderickx wel gebruik maken van het toilet en even later weer bij het Louis Hartlooper Complex. Het liep dus met een sisser af, maar ik was woest op  Rob.

Nu ben ik niet meer boos op Rob want vandaag had ik een nog veel vervelender incident. Ik was met een vriendin aan het wandelen langs de Kromme Rijn en moest ineens hoognodig poepen. Ik liep naar de Veldkeuken en zei dat ik een probleem had, ik moest hoognodig poepen. Ook nu mocht ik geen gebruik maken van het toilet. Ik deed het bijna in mijn broek en zag geen andere oplossing dan langs een rij wachtende mensen naar het terras te lopen en daar in een hoekje mijn behoefte te doen en vervolgens de troep zoveel mogelijk op te ruimen. Beschamend, maar ik zag geen andere mogelijkheid.

 

Dvd: Akira Kurosawa: The Idiot

The Idiot (Japan, 1951): 166 min: Zwart-wit: Regisseur Akira Kurosawa

 

 

"The Idiot" is een filmbewerking door Akira Kurosawa van het boek van Dostojewski. Evenals in het boek van Dostojewski, dat ik lang geleden heb gelezen, komen er in de film allemaal mensen voor die psychisch onevenwichtig zijn.

 

De titelrol in "The Idiot" wordt gespeeld door een mij onbekende acteur. Andere belangrijke rollen zijn er voor Toshiro Mifune, die in veel van de films van Kurosawa de hoofdrol heeft en Setsuko Hara die veel rollen heeft gespeeld in de films van Yasujiro Ozu. 

In de film is sprake van een courtisane (Setsuko Hara) die op 14-jarige leeftijd door een rijke man is gekocht. Deze wil nu van haar af en de idioot en een vriend van hem willen haar allebei als vrouw. De idioot wordt zo genoemd omdat hij in alle mensen alleen maar de goede eigenschappen ziet en geen oog heeft voor de slechte eigenschappen van de mensen. Dit is natuurlijk lofwaardig, maar de andere mensen nemen een loopje met hem.

Ik vind "The Idiot" een aardige film om te kijken met zoals altijd bij Kurosawa mooi camerawerk, maar de film is wel erg aan de lange kant. Ik moet eerlijk zeggen dat het maken van een romantische film niet het sterkste punt van Kurosawa is.

Op IMDB krijgt "The Idiot" van ruim 4.400 mensen een waardering van 7,3.

   

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.

Konstantin Paustovski: De gouden roos

Konstantin Paustovski: De gouden roos (Rusland, ): 290 blz: Vertaald door Wim Hartog (1987): Uitgeverij de Arbeiderspers, serie Privé-domein (Nr. 137)

 

 

 

Ik heb het lezen van de 6-delige serie memoires van Konstantin Paustovskij na 4 delen onderbroken om eerst "Goudzand" en vervolgens "De gouden roos" te lezen. "De gouden roos" is een boek met literaire herinneringen dat evenals de memoires in de serie Privé-domein is verschenen. Het geeft een mooie aanvulling op de memoires.

 

Konstantin Paustovskij schrijft in het voorwoord bij dit boek: "Dit boek is geen theoretisch onderzoek en ook geen handleiding. Het zijn gewoon notities over mijn opvatting van het schrijverschap en hoe ik dit ervaren heb." Paustovskij schrijft in dit boek over zijn eigen manier van schrijven, maar ook over collega-schrijvers als Tsjechov, Alexander Blok en Ivan Boenin.

 

Citaten:

- Tijdens de kinderjaren en de jeugd doet de wereld zich in een andere hoedanigheid aan ons voor dan op rijpere leeftijd. In de kinderjaren is de zon warmer, het gras dichter, de regen overvloediger, de lucht helderder en alle mensen zijn ontzettend interessant.

 

- Diderot heeft terecht gezegd dat kunst eigenlijk is het ongewone in het gewone en het gewone in het ongewone te kunnen vinden.

 

- Met deze periode is voor mij de eerste verliefdheid verbonden, die wonderbaarlijke toestand waarin bijna alle meisjes mooi lijken. Alles wat in het voorbijgaan ook maar vluchtig aan meisjesachtigheid herinnerde, op straat, in een park, in de tram, - een schuchtere maar opmerkzame blik, de geur van haren, de glans van blinkende tanden tussen halfgeopende lippen, door een windvlaag ontblote knietjes, de aanraking van koele vingers -, alles was er een voorbode van dat vroeg of laat de liefde ook op mijn weg zou komen. Ik wist dat gewoon zeker. Ik wilde erin geloven en ik geloofde erin.

 

- Zodra er in een pas begonnen verhaal mensen verschijnen en zodra deze mensen volgens de wil van de schrijver tot leven komen, beginnen zij meteen tegendraads te worden en binden de strijd met hem aan. Het verhaal begint zich volgens een eigen innerlijke logica te ontwikkelen waartoe de schrijver natuurlijk de aanzet heeft gegeven. De personages handelen in overeenstemming met hun eigen aard ondanks het feit dat de schrijver hun schepper is. 

 Als de schrijver zijn helden echter dwingt tegen hun innerlijke logica in te handelen, als hij hen met geweld binnen de oorspronkelijke opzet wil houden, dan beginnen zij te verstarren en worden wandelende skeletten.

 

- Vaak stellen lezers aan schrijvers de vraag hoe zij het materiaal voor hun boeken verzamelen en of dat lang duurt. En meestal is men hoogst verbaasd te horen dat er van opzettelijk materiaal verzamelen geen sprake is en ook niet kan zijn.

 

- Het levensmateriaal - alles wat Dostojevski "de details van het dagelijks leven" noemde - wordt niet bestudeerd. De schrijver leeft gewoon, om het zo maar eens uit te drukken, "in" dit materiaal. Hij leeft, lijdt, denkt, verheugt zich, neemt aan grote en kleine gebeurtenissen deel en natuurlijk laat het leven in zijn gedachten en in zijn hart iedere dag weer sporen en kerven achter.

 

- Ik ben ervan overtuigd dat, wil men de Russische taal volledig beheersen en het gevoel voor deze taal niet verliezen, men voortdurend om moet gaan met gewone Russische mensen maar ook contact moet hebben met beemden en bossen, met wateren, oude wilgen, met het getsjilp van de vogels en met ieder bloempje dat onder een struikhazelaar vandaan gluurt.

 

- Ik heb een paar veerlieden en pontbaasjes gekend. Daar kun je nog eens Russisch van leren!

 Zo'n overzetveer is net een luidruchtige dorpskermis. Het valt te vergelijken met een volksoploop en een dorpscafé. Het is de meest ideale plek om een praatje aan te knopen. Vrouwen schelden er zogenaamd hun man uit omdat hij te lui is om de staalkabel te helpen inhalen en zij dat moeten doen, ruige, met hun lot tevreden paardjes trekken plukken hooi van de wagen naast hen en kauwen dat haastig op, ondertussen met een schuine blik kijkend naar de vrachtwagen waar biggetjes in zakken spartelen en doodskreten slaken. Eigenhandig gedraaide sigaretten van zelfgeteelde gifgroene tabak zitten er in knuisten gekneld tot de vingers bijna schroeien.

 

- Bij proza kan één onbegrijpelijk woord voor de lezer de meest voorbeeldige opbouw verstoren. Het hoeft geen betoog dat de literatuur slechts bestaat bij de gratie van de begrijpelijkheid. Aan literatuur die onbegrijpelijk, duister of opzettelijk cryptisch is, heeft alleen de auteur wat en hebben de mensen niets.

... Tolstoj heeft deze gedachte kort en helder uitgedrukt: "Eenvoud is de absolute voorwaarde voor het mooie."

 

- Het is fijn om te schrijven wanneer er iets interessants in het verschiet ligt, iets waarop men zich verheugt, waar men van houdt, al is het maar zo'n kleinigheid als gaan vissen onder de zwarte wilgen ergens aan de oever van een verafgelegen oude rivierarm.

 

- Een goedgekozen detail wekt bij de lezer een intuïtieve en getrouwe voorstelling op van het geheel, of het nu om een persoon en diens gemoedstoestand gaat of om een losse gebeurtenis of om uiteindelijk een heel tijdperk.

 

- Een boek moet naar mijn mening, wat de kenmerken van het onderwerp ook mogen zijn, toch altijd de individualiteit van een schrijver uitstralen, met alle kenmerken van zijn stijl, taal en perceptie van de werkelijkheid.

 

- Olesja had iets Beethovenachtigs, iets dreigends, machtigs, zelfs in zijn stem. Zijn scherpe ogen zagen veel prachtige en troostende dingen. Hij schreef er kort en exact over, heel goed op de hoogte van de wet dat twee woorden ongehoord krachtig kunnen zijn en vier woorden al vier keer zo zwak.

 

- Wil je iets beschouwen, dan is het niet voldoende naar alle kanten om je heen te kijken. Je moet leren zien.

... "Wat een onzin. Een goed oog kan men zich eigen maken. U moet niet lui zijn maar aan uw gezichtsvermogen werken. Gaat u nu eens een tijdje gericht kijken. Probeert u nu eens een of twee maanden lang bij alles wat u ziet ervan uit te gaan dat u gedwongen bent het in kleur te schilderen. Kijkt u eens op die manier naar de mensen in de tram, in de bus, overal. Al na een dag of twee, drie zult u merken dat u nu tienmaal meer op de gezichten van de mensen ziet dan daarvoor. En na twee maanden gaat deze manier van kijken u vanzelf af."

 

- Het schoot mij op dat moment volledig verkeerd dat ik als zovele anderen het mijzelf nooit gegund had de ingevingen van mijn hart te volgen, zogenaamd omdat bepaalde zaken beslist geen uitstel duldden.

 

- Echt proza heeft altijd zijn eigen ritme. Dit ritme vereist vooral een dusdanige woordvolgorde dat de lezer de zin zonder moeite en in énen op kan nemen. 

 

  

Inmiddels ben ik al weer begonnen in deel 5 van de memoires van Paustovskij: "De sprong naar het zuiden".

Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.