Een mobiele telefoon is op vele manieren te gebruiken:
- Voor Whats appen
- Voor het versturen van sms-jes
- Voor het luisteren naar muziek
- Om mee te fotograferen
- Om te internetten
- Als klok
- Als wekker
- Om spelletjes mee te doen
- Als agenda
- Om je e-mail te checken
- Om te kijken wat voor weer het is
- Om mee te betalen
Ik ben vast een aantal fantastische mogelijkheden vergeten, maar er is één functie die nog maar weinig mensen schijnen te gebruiken:
- Je kan er ook mee telefoneren
Zelf gebruik ik alleen deze mogelijkheid, ik heb nog een Nokia die uit de middeleeuwen van de mobiele telefonie stamt.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
vrijdag 8 november 2019
woensdag 6 november 2019
Dvd: Geboren in een verkeerd lichaam
Arjan Ederveen is bekend geworden door het programma "Theo en Thea" dat hij samen met Tosca Niterink heeft gemaakt. Eind 1995 en begin 1996 heeft de VPRO een serie van 14 docudrama's uitgezonden die door Arjan Ederveen zijn geschreven en waarin hij de hoofdrol speelt, meestal samen met een bekende vrouw. Van deze 14 programma's is het 5e "Geboren in een verkeerd lichaam" mijn favoriete. Ederveen heeft met "Geboren in een verkeerd lichaam" een Gouden Kalf gewonnen.
In "Geboren in een verkeerd lichaam" speelt Ederveen Tjalling, een Groningse boer die getrouwd is en 2 kinderen heeft. In het begin zie je de ouders van Tjalling in plat Gronings praten over hun zoon Tjalling, die niet meer hun Tjalling is. Tjalling wist al vroeg dat er iets met hem aan de hand was. In zijn eigen woorden: "Ik wist dat er wat was, maar ik wist niet wat dat was. Ik wist dus wel dat er wat was, maar wat dat dan was, dat wist ik niet."
Tjalling wilde graag in een rokje lopen, maar hij wou geen vrouw zijn. Hij komt terecht in een soort zelfhulpgroep met transseksuelen onder begeleiding van een psycholoog. Tjalling merkt daar dat het wel een beetje opluchting geeft, maar dat het toch niet helemaal is wat hij zoekt. Totdat de psycholoog een keer een bandje draait met de muziek van de Surma, een stam in Oost Zaïre. Tjalling wordt helemaal wild, begint te dansen en trommelbewegingen te maken. De psycholoog begrijpt het onmiddellijk, hier is geen sprake van transseksualiteit maar van transracialiteit, Tjalling hoort thuis in een ander land, te weten Oost Zaïre, op de grens met Oeganda.
Op advies van zijn psycholoog gaat Tjalling een traject in dat uiteindelijk moet leiden tot een proefuitzetting (wat een heerlijke term!) in Zaïre. Tjalling begint met het laten uitrekken van zijn oren zodat er grote gaten in zijn oren komen. Hij laat zijn neus verbreden, volgt een pigmentkuur en tenslotte laat hij zijn lippen verbreden. Ondertussen moet hij leren leven in afzondering en zijn eigen eten vangen en klaarmaken. Je ziet Tjalling bezig terwijl hij padden vangt en terwijl hij een kip met een zelfgemaakte speer doorboort.
Dan is het grote moment aangebroken en reist Tjalling samen met zijn begeleider af naar de Surma. Zal het project slagen?
"Geboren in een verkeerd lichaam" is een heerlijke pseudodocumentaire. Het hele verhaal wordt doodserieus gebracht en Ederveen blijkt een voortreffelijk acteur. Je denkt bij het kijken van dit programma onmiddellijk aan hedendaagse reality-soaps waarin een man zich laat ombouwen tot vrouw of andersom.
Inmiddels heb ik "Geboren in een verkeerd lichaam" zo'n 4 keer gezien en ik vermoed dat ik het programma nog aan vele vrienden zal laten zien.
In "Geboren in een verkeerd lichaam" speelt Ederveen Tjalling, een Groningse boer die getrouwd is en 2 kinderen heeft. In het begin zie je de ouders van Tjalling in plat Gronings praten over hun zoon Tjalling, die niet meer hun Tjalling is. Tjalling wist al vroeg dat er iets met hem aan de hand was. In zijn eigen woorden: "Ik wist dat er wat was, maar ik wist niet wat dat was. Ik wist dus wel dat er wat was, maar wat dat dan was, dat wist ik niet."
Tjalling wilde graag in een rokje lopen, maar hij wou geen vrouw zijn. Hij komt terecht in een soort zelfhulpgroep met transseksuelen onder begeleiding van een psycholoog. Tjalling merkt daar dat het wel een beetje opluchting geeft, maar dat het toch niet helemaal is wat hij zoekt. Totdat de psycholoog een keer een bandje draait met de muziek van de Surma, een stam in Oost Zaïre. Tjalling wordt helemaal wild, begint te dansen en trommelbewegingen te maken. De psycholoog begrijpt het onmiddellijk, hier is geen sprake van transseksualiteit maar van transracialiteit, Tjalling hoort thuis in een ander land, te weten Oost Zaïre, op de grens met Oeganda.
Op advies van zijn psycholoog gaat Tjalling een traject in dat uiteindelijk moet leiden tot een proefuitzetting (wat een heerlijke term!) in Zaïre. Tjalling begint met het laten uitrekken van zijn oren zodat er grote gaten in zijn oren komen. Hij laat zijn neus verbreden, volgt een pigmentkuur en tenslotte laat hij zijn lippen verbreden. Ondertussen moet hij leren leven in afzondering en zijn eigen eten vangen en klaarmaken. Je ziet Tjalling bezig terwijl hij padden vangt en terwijl hij een kip met een zelfgemaakte speer doorboort.
Dan is het grote moment aangebroken en reist Tjalling samen met zijn begeleider af naar de Surma. Zal het project slagen?
"Geboren in een verkeerd lichaam" is een heerlijke pseudodocumentaire. Het hele verhaal wordt doodserieus gebracht en Ederveen blijkt een voortreffelijk acteur. Je denkt bij het kijken van dit programma onmiddellijk aan hedendaagse reality-soaps waarin een man zich laat ombouwen tot vrouw of andersom.
Inmiddels heb ik "Geboren in een verkeerd lichaam" zo'n 4 keer gezien en ik vermoed dat ik het programma nog aan vele vrienden zal laten zien.
dinsdag 5 november 2019
Uitspraken
Soms bedenk ik wel eens wat, dat ik zelf best aardig vind. Hier een aantal van mijn uitspraken:
Bij mensen die het hardst roepen dat je je gevoel moet volgen, veronderstel je het minste verstand.
Hoe erg het soms ook is om partner te zijn van iemand met een psychiatrische ziekte, het is altijd nog veel erger om zelf de zieke te zijn.
Mensen die vrijwilligerswerk zeggen te waarderen, hebben vrijwel altijd zelf een goedbetaalde baan.
Veel therapeuten veronderstellen ten onrechte dat het bespreekbaar maken van problemen automatisch leidt tot een oplossing van die problemen.
De kwaliteit van een samenleving laat zich het best beoordelen door te kijken naar de mensen aan de onderkant ervan.
Psychiatrie: pillen en praten, af en toe een klein pilletje voorkomt veel nutteloos gepraat.
Verhospitalisering: een term die een of andere malloot heeft bedacht om mensen die recht hebben op zorg, zogenaamd in hun eigenbelang die zorg te onthouden.
Als je een beetje hebt rondgereisd in minder ontwikkelde landen, dan valt meteen op hoe goed hier in Nederland alles geregeld is.
Een therapie moet je niet beoordelen of je erin gelooft of niet, maar of hij werkt of niet. Je kan geloven dat iedere dag een portie patat eten je helpt om fitter te worden en dat een uur wandelen per dag niet helpt, maar als je het een tijdje uitprobeert blijkt het toch echt andersom te zijn.
Hoe duurder het restaurant, hoe kleiner de porties.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
Bij mensen die het hardst roepen dat je je gevoel moet volgen, veronderstel je het minste verstand.
Hoe erg het soms ook is om partner te zijn van iemand met een psychiatrische ziekte, het is altijd nog veel erger om zelf de zieke te zijn.
Mensen die vrijwilligerswerk zeggen te waarderen, hebben vrijwel altijd zelf een goedbetaalde baan.
Veel therapeuten veronderstellen ten onrechte dat het bespreekbaar maken van problemen automatisch leidt tot een oplossing van die problemen.
De kwaliteit van een samenleving laat zich het best beoordelen door te kijken naar de mensen aan de onderkant ervan.
Psychiatrie: pillen en praten, af en toe een klein pilletje voorkomt veel nutteloos gepraat.
Verhospitalisering: een term die een of andere malloot heeft bedacht om mensen die recht hebben op zorg, zogenaamd in hun eigenbelang die zorg te onthouden.
Als je een beetje hebt rondgereisd in minder ontwikkelde landen, dan valt meteen op hoe goed hier in Nederland alles geregeld is.
Een therapie moet je niet beoordelen of je erin gelooft of niet, maar of hij werkt of niet. Je kan geloven dat iedere dag een portie patat eten je helpt om fitter te worden en dat een uur wandelen per dag niet helpt, maar als je het een tijdje uitprobeert blijkt het toch echt andersom te zijn.
Hoe duurder het restaurant, hoe kleiner de porties.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
donderdag 31 oktober 2019
Films gezien in oktober
Oktober was een prima maand op filmgebied met 2 vijf sterren televisieseries en 2 vijf sterren films.
Dwars door Afrika: Mooi reisprogramma waarin Bram Vermeulen door Zuid Afrika, Angola, Zimbabwe en Malawi reist. ****
Erica op reis: seizoen 3: Als serieus reisprogramma stelt dit niet veel voor. Toch grappig door Erica Terpstra. ***
Colette: Hollywoodfilm over het leven van de Franse schrijfster met een prachtige hoofdrol voor Keira Knightley als Colette. De film is zoals we van Hollywoodfilms gewend zijn: mooi om naar te kijken, goed geacteerd, maar tegelijkertijd ook wat oppervlakkig. Lees de enthousiaste bespreking van Bettina. ****
De bergen achter Sotsji: Reisprogramma met Jelle Brandt Corstius die door de landen van de Kaukasus reist. *****
30 minuten: Serie docudrama's geschreven door en met in de hoofdrol Arjen Ederveen. De 4 beste vind ik: "Gratis verstrekking", "Fout in 40-45", "Geboren in een verkeerd lichaam" en "The making of Nina Brink, the musical". De laatste van die 4 is overigens uit "25 minuten" het vervolg op "30 minuten". ****
Van Dis in Afrika: Van Dis maakte in 2008 dit prachtige reisprogramma, waarin hij Zuid Afrika, Namibië en Mozambique bezocht. Adriaan van Dis voerde uitgebreide gesprekken met een aantal deskundigen en graaft voor mijn gevoel dieper dan Bram Vermeulen. *****
Journal de France: Documentaire over de Franse fotograaf en filmer Raymond Depardon. De 4 jaar voor het uitkomen van de documentaire is Depardon bezig geweest met het vastleggen van Frankrijk op foto's. Beelden waarin Depardon bezig is met het fotograferen van Frankrijk worden afgewisseld met archiefbeelden van zijn vroegere films. De beelden over Frankrijk vond ik prachtig om naar te kijken, de archiefbeelden vond ik aanzienlijk minder interessant. ****
Alle films van Bert Haanstra: Wat mij betreft een van de belangrijkste Nederlandse regisseurs uit de filmgeschiedenis. Ik vind hem op zijn best als maker van documentaires en duidelijk minder als speelfilmregisseur.
Grensland: Opnieuw een mooie serie waarin Jelle Brandt Corstius een aantal landen bezoekt die tot de voormalige Sovjet-Unie behoorden en nu grenzen aan Rusland, te weten Moldavië, Kazachstan, Letland, Wit Rusland en vooral de Oekraïne. ****
Il Gattopardo: Mijn favoriete Italiaanse film, als ik de televisieserie "Le cose che restano" niet meetel. De film geeft een prachtige verbeelding van de Italiaanse aristocratie en heb ik nu voor de 5e of 6e keer gezien. *****
Aparajito: Het tweede deel van de beroemde Apu-trilogie van Satyajit Ray. Nu voor de 4e keer gezien. *****
Dwars door Afrika: Mooi reisprogramma waarin Bram Vermeulen door Zuid Afrika, Angola, Zimbabwe en Malawi reist. ****
Erica op reis: seizoen 3: Als serieus reisprogramma stelt dit niet veel voor. Toch grappig door Erica Terpstra. ***
Colette: Hollywoodfilm over het leven van de Franse schrijfster met een prachtige hoofdrol voor Keira Knightley als Colette. De film is zoals we van Hollywoodfilms gewend zijn: mooi om naar te kijken, goed geacteerd, maar tegelijkertijd ook wat oppervlakkig. Lees de enthousiaste bespreking van Bettina. ****
De bergen achter Sotsji: Reisprogramma met Jelle Brandt Corstius die door de landen van de Kaukasus reist. *****
30 minuten: Serie docudrama's geschreven door en met in de hoofdrol Arjen Ederveen. De 4 beste vind ik: "Gratis verstrekking", "Fout in 40-45", "Geboren in een verkeerd lichaam" en "The making of Nina Brink, the musical". De laatste van die 4 is overigens uit "25 minuten" het vervolg op "30 minuten". ****
Van Dis in Afrika: Van Dis maakte in 2008 dit prachtige reisprogramma, waarin hij Zuid Afrika, Namibië en Mozambique bezocht. Adriaan van Dis voerde uitgebreide gesprekken met een aantal deskundigen en graaft voor mijn gevoel dieper dan Bram Vermeulen. *****
Journal de France: Documentaire over de Franse fotograaf en filmer Raymond Depardon. De 4 jaar voor het uitkomen van de documentaire is Depardon bezig geweest met het vastleggen van Frankrijk op foto's. Beelden waarin Depardon bezig is met het fotograferen van Frankrijk worden afgewisseld met archiefbeelden van zijn vroegere films. De beelden over Frankrijk vond ik prachtig om naar te kijken, de archiefbeelden vond ik aanzienlijk minder interessant. ****
Alle films van Bert Haanstra: Wat mij betreft een van de belangrijkste Nederlandse regisseurs uit de filmgeschiedenis. Ik vind hem op zijn best als maker van documentaires en duidelijk minder als speelfilmregisseur.
Grensland: Opnieuw een mooie serie waarin Jelle Brandt Corstius een aantal landen bezoekt die tot de voormalige Sovjet-Unie behoorden en nu grenzen aan Rusland, te weten Moldavië, Kazachstan, Letland, Wit Rusland en vooral de Oekraïne. ****
Il Gattopardo: Mijn favoriete Italiaanse film, als ik de televisieserie "Le cose che restano" niet meetel. De film geeft een prachtige verbeelding van de Italiaanse aristocratie en heb ik nu voor de 5e of 6e keer gezien. *****
Aparajito: Het tweede deel van de beroemde Apu-trilogie van Satyajit Ray. Nu voor de 4e keer gezien. *****
vrijdag 25 oktober 2019
Een advies voor Tony's Chocolonely
Lezers van mijn blog zal het niet verbazen dat ik van chocolade houd. Ik houd zelfs erg veel van chocolade, wat dat betreft ben ik net een Oempa Loempa.
Er zijn tal van merken chocoladerepen die ik lekker vind: Côte d'Or, Milka, Verkade, Delicata, Lindt, Godiva, Toblerone, Ritter Sport.
Van een merk ben ik speciaal fan, dat is Tony's Chocolonely. Ik geef en krijg ze vaak cadeau. Mijn favoriete smaak is momenteel melk met karamel en zeezout.
Er is echter een groot probleem bij de repen van Tony's Chocolonely en dat is het formaat van de repen. Je hebt ze in 2 formaten: erg klein, ik geloof 47 gram voor 1,35 euro en vrij groot, 180 gram voor ongeveer 2,70 euro. Mijn bezwaar tegen de kleine repen laat zich wel raden, ze zijn duur en vooral ook erg klein. De grote repen zijn natuurlijk precies goed voor een cadeau, maar mijn bezwaar laat zich natuurlijk ook makkelijk raden. Of ik nu een kleine reep van 47 gram in huis heb of een grote reep van 180 gram, als ik hem aanbreek dan is hij 10 minuten later op.
Daarom pleit ik voor een normaal formaat van 100 gram. Dat is een redelijke hoeveelheid en dan hoef ik mij niet zo schuldig te voelen dat ik alweer een enorme reep chocolade heb gegeten.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
Er zijn tal van merken chocoladerepen die ik lekker vind: Côte d'Or, Milka, Verkade, Delicata, Lindt, Godiva, Toblerone, Ritter Sport.
Van een merk ben ik speciaal fan, dat is Tony's Chocolonely. Ik geef en krijg ze vaak cadeau. Mijn favoriete smaak is momenteel melk met karamel en zeezout.
Er is echter een groot probleem bij de repen van Tony's Chocolonely en dat is het formaat van de repen. Je hebt ze in 2 formaten: erg klein, ik geloof 47 gram voor 1,35 euro en vrij groot, 180 gram voor ongeveer 2,70 euro. Mijn bezwaar tegen de kleine repen laat zich wel raden, ze zijn duur en vooral ook erg klein. De grote repen zijn natuurlijk precies goed voor een cadeau, maar mijn bezwaar laat zich natuurlijk ook makkelijk raden. Of ik nu een kleine reep van 47 gram in huis heb of een grote reep van 180 gram, als ik hem aanbreek dan is hij 10 minuten later op.
Daarom pleit ik voor een normaal formaat van 100 gram. Dat is een redelijke hoeveelheid en dan hoef ik mij niet zo schuldig te voelen dat ik alweer een enorme reep chocolade heb gegeten.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
De films van Bert Haanstra
Ik heb een prachtige verzamelbox met daarop alle 31 films van Bert Haanstra op 10 dvd's, plus een boekje met korte toelichtingen op elk van die 31 films. Ik heb de afgelopen weken in 10 dagen tijd alle films van Bert Haanstra bekeken. Hoewel een aantal van zijn films wat verouderd zijn en misschien wat braafjes en oubollig overkomen, heb ik mij prima vermaakt.Bert Haanstra is in de eerste plaats bekend als maker van documentaires. Voor zover ik weet is hij samen met Joris Ivens en Johan van der Keuken een van de 3 bekendste Nederlandse documentairemakers. Joris Ivens was communist en legde vooral de strijd van het gewone volk voor betere levensomstandigheden vast. Johan van der Keuken wilde aan zijn documentaires een persoonlijke toets toevoegen in plaats van gewoon te filmen wat hij zag. In mijn ogen geeft dat veel van zijn films iets pretentieus.
Vanaf zijn eerste film "De Muiderkring herleeft", hoewel als film niet bijzonder, is het vakmanschap van Haanstra te herkennen. Alle shots zijn mooi belicht, de kadering is uitstekend en de montage is ook dik in orde. Voor alle films van Haanstra geldt dat ze aangenaam zijn om naar te kijken, mooie beelden en nooit schokkend. Haanstra was geen geniale filmer, maar gewoon een goed vakman.
In zijn 2e film "Spiegel van Holland" heeft Haanstra met zijn camera ondersteboven spiegelingen in het water gefilmd, zodat je vervreemdende fraaie effecten krijgt. Met dit filmpje van 10 minuten won hij zelfs een prijs in Cannes.
Daarna heeft Haanstra een aantal documentaires gemaakt, waaronder opdrachtfilms, bijvoorbeeld 4 filmpjes over de oliewinning voor Shell.
Zijn eerste echte meesterwerk is "Rembrandt, schilder van de mens" een film over Rembrandt van 20 minuten waarin hij op een prachtige manier een aantal van Rembrandts schilderijen heeft gefilmd. Hoogtepunt van deze film zijn een aantal shots waarin hij zelfportretten van Rembrandt vanaf zijn jeugd tot aan zijn ouderdom in elkaar laat overvloeien, zodat je als het ware de schilder ouder ziet worden. Over het commentaar en de keuze van de muziek ben ik niet zo enthousiast, maar dat neem ik voor lief.
Van de glasfabriek in Leerdam kreeg hij de opdracht om een film over de glasproductie te maken. Tijdens het maken van die film merkte hij dat een apparaat af en toe haperde wat een erg komisch effect had. Dit gebruikte hij voor een eigen film "Glas" van net 10 minuten in kleur zonder commentaar maar met jazz-muziek van Pim Jacobs. Met deze eigen film won hij de eerste Nederlandse Oscar.
Na "Glas" was de naam van Haanstra gemaakt en kreeg hij de mogelijkheid om een speelfilm te maken "Fanfare". "Fanfare" speelt zich af in Giethoorn en trok 2,5 miljoen bezoekers. Ik vind het van de 4 speelfilms die Haanstra heeft gemaakt duidelijk zijn beste.
Haanstra kreeg een idee voor een grote documentaire over Nederland te maken met een verborgen camera. Om te oefenen maakte hij "Zoo", waarbij hij gedurende een aantal weken in Artis de reacties van mensen op de dieren en van de dieren op de mensen filmde. Erg grappig. Vervolgens maakte hij "Alleman" wat in mijn ogen zijn beste film is. Voor "Alleman" filmde hij op allerlei locaties Nederlanders met een verborgen camera, wat veel komische effecten geeft en een fascinerend tijdsbeeld.
In 1973 kwam "Bij de beesten af" in de bioscoop, een grote natuurfilm waarvoor hij 3 jaar over de hele wereld heeft gefilmd. In die tijd was het een bijzondere film omdat voor het eerst het gedrag van dieren met het gedrag van mensen werd vergeleken. Als ik deze film nu bekijk, met de vele prachtige natuurfilms die tegenwoordig gemaakt worden, zijn de beelden niet meer zo indrukwekkend en de vergelijkingen tussen het gedrag van dieren en dat van mensen wat gezocht.
Haanstra zei tegen het einde van zijn leven dat hij als hij geen filmer was geworden, etholoog (onderzoeker van het gedrag van dieren) was geworden. Twee van zijn laatste films waren die over een groep Chimpansees in Burgers Bush in Arnhem en een groep Gorilla's ook in Burgers Bush.
Wie geïnteresseerd is in de Nederlandse filmgeschiedenis, kan in mijn ogen niet om het werk van Haanstra heen. Internationaal gezien stelt het werk van Haanstra misschien niet zo veel voor, maar in Nederland behoort hij tot de allergrootsten.
Voor wie de films van Haanstra wil bekijken raad ik in de eerste plaats de bovengenoemde films aan. Zijn 3 andere speelfilms en "Vroeger kon je lachen" over en met Simon Carmiggelt zijn op zich best aardig, maar kun je wat mij betreft gerust overslaan. De film "Retour Madrid" gaat over 2 voetbalwedstrijden tussen Ajax en Real Madrid en is vooral leuk vanwege de beelden van het publiek. Alle andere films van Haanstra zijn aardig om te bekijken, maar hoef je niet perse gezien te hebben.
Voor veel uitgebreidere besprekingen van de films, klik op het overzicht van Bert Haanstra op IMDB.com, zoek daar de film op waar je een bespreking van wilt lezen en kijk dan bij de reviews naar de critics en klik dan de bespreking van Bart Rietvink van Cinemagazine aan. Bart Rietvink heeft over bijna alle films van Haanstra een uitgebreide bespreking geschreven en meestal ben ik het met zijn mening eens.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
dinsdag 22 oktober 2019
Leven zonder internet is niet mogelijk
Het leek zo'n mooie stap, stoppen met mijn blog en gelijk mijn internetaansluiting opzeggen. Ik had er al maanden over nagedacht en gisterenavond besloot ik om de stap te zetten.
Vanochtend toen ik voor mijn doen uitzonderlijk vroeg wakker werd (rond 11.00 uur) heb ik Tele2 gebeld en mijn internetabonnement opgezegd. Ze meldden mij dat ik nog 7 dagen de tijd had om mijn opzegging te annuleren. Ik belde C, een vriendin, als eerste om te zeggen dat ik mijn internetabonnement had opgezegd. Ik deed het niet zozeer vanwege de kosten van het internetten, maar vooral toch omdat ik veel te veel koop op internet, vooral via marktplaats. C vond het een zeer verstandig besluit.
In de loop van de dag belde ik nog een aantal mensen. De meesten begrepen mijn besluit wel, maar zeiden ook dat ze dat zelf nooit zouden kunnen, leven zonder internet.
Toen ik rond 21.10 uur op bed ging liggen sloeg de twijfel toe bij mij. Was dit wel zo'n goed idee? Tien minuten later wist ik het al, ook ik kan niet zonder internet. Een van de komende dagen annuleer ik mijn opzegging.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
Vanochtend toen ik voor mijn doen uitzonderlijk vroeg wakker werd (rond 11.00 uur) heb ik Tele2 gebeld en mijn internetabonnement opgezegd. Ze meldden mij dat ik nog 7 dagen de tijd had om mijn opzegging te annuleren. Ik belde C, een vriendin, als eerste om te zeggen dat ik mijn internetabonnement had opgezegd. Ik deed het niet zozeer vanwege de kosten van het internetten, maar vooral toch omdat ik veel te veel koop op internet, vooral via marktplaats. C vond het een zeer verstandig besluit.
In de loop van de dag belde ik nog een aantal mensen. De meesten begrepen mijn besluit wel, maar zeiden ook dat ze dat zelf nooit zouden kunnen, leven zonder internet.
Toen ik rond 21.10 uur op bed ging liggen sloeg de twijfel toe bij mij. Was dit wel zo'n goed idee? Tien minuten later wist ik het al, ook ik kan niet zonder internet. Een van de komende dagen annuleer ik mijn opzegging.
Reacties op dit blog zijn meer dan welkom.
Abonneren op:
Posts (Atom)